Nog 10 dagen..

Lieve allemaal,

Het is inmiddels 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef. In de tussentijd is er best al weer veel gebeurd eigenlijk. Daarover wilde ik schrijven, maar ik wil ook nog even het een en ander schrijven over wat nu komen gaat.

Ik ben ten eerste natuurlijk op mijn langverwachte vakantie naar Zweden geweest. Ik kan oprecht zeggen dat ik er genoten heb. Alhoewel het weer niet meezat (max. 22 graden), hebben we genoeg leuke dingen kunnen ondernemen. Weer enigszins een voordeel van ‘niet in bikini kunnen’; je hebt minder warme temperaturen nodig. ;)

We zijn ook nog een aantal dagen naar het Noorden getrokken. Vooral dit vond ik echt onwijs leuk, omdat het al best lang geleden was dat ik andere delen van Zweden. We deden wandelingen met watervallen langs de route en kwamen op de terugweg rendieren tegen.

Qua eten ging het in Zweden voor mijn gevoel ook beter dan voorgaande jaren. Ik had véél minder stress en heb me vooral vastgehouden aan het eetpatroon wat ik thuis ook had. Mijn arts had geadviseerd om de weegschaal in Nederland te laten, zodat deze in ieder geval de vakantie niet zou kunnen bederven. Achteraf gezien ben ik daar heel blij om. De onzekerheid in Zweden was soms wel lastig, maar ik denk dat die stomme getalletjes inderdaad mijn plezier erg hadden beïnvloed.

Thuisgekomen bleek ik helaas wel afgevallen in die 3 weken. Maar dit heb ik inmiddels weer bij weten te trekken, door mijn lijst iets op te hogen en voornamelijk veel minder te bewegen dan we daar deden.

Die beweging daar mocht opzich wel, maar was achteraf waarschijnlijk ook wel de oorzaak van het afvallen. Ik ben namelijk (helaas) nog niet op het punt dat ik vanuit mezelf meer eet, als ik meer bewogen heb.. Het lastige hierbij is ook dat mijn hongergevoel vaak nog erg verstoord is. Ik kan uren wandelen zonder me uitgeput of hongerig te voelen. Echt vreemd gezien mijn lichamelijke situatie.. De arts denkt dat dit komt, doordat ik dit soort signalen veels te lange tijd ‘gewoon’ genegeerd heb.  Ik hoop dus best wel dat deze signalen toch snel weer terug zullen komen, zodat ik beter aan kan voelen wat mijn lijf nodig heeft op een bepaald moment.

Goed. Dat was de vakantie.

Na de vakantie is er eerst nog best wat gedoe geweest rondom Portugal.

Aangezien ik afgevallen was en mijn bloeduitslagen van vlak vóór de vakantie iets naar beneden waren gegaan, ontstonden er toch weer de nodige twijfels. :( Deze zorgden ervoor dat ze me nog steeds geen zekerheid konden bieden over of ik mee mocht ja of nee. Zo zat ik vorige week dinsdag dus op de kennismakingsavond met de groep, zónder eigenlijk nog te weten of ik überhaupt met die groep mee zou gaan..

Ik merkte dat al deze onzekerheden me echt opbraken. Ik heb veel gepraat, overlegd, geschreven en gemaild. Ik ben overal zo eerlijk en open mogelijk in geweest en heb aangegeven dat ik het echt niet lang meer vol zou houden op deze manier. Gelukkig is mijn contact met de arts van HC erg goed. Zij heeft na onze afspraak dan ook opnieuw voor me gepleit binnen het team.

Gelukkig lukte het me om daarnaast ook mijn gewicht nog bij de trekken én waren mijn bloedwaardes omhoog geschoten tijdens die 3 weken vakantie. (Ik weet niet wat ze daar in de lucht stoppen, maar hieruit blijkt maar weer dat Zweden een aanradertje is!) Kortom; 14 augustus, afgelopen vrijdag, heb ik dan toch définitief te horen gekregen dat ik mee mag. Eindelijk. 

Maar toen kwam dus ook pas het echte besef. Het besef dat ik er nu niet meer onderuit kan. Dat ik 30 augustus om 7.55 in het vliegtuig zit. Dat ik 4 loodzware weken in Portugal tegemoet ga, daaraan sluitend nóg 4 loodzware weken dagbehandeling in A’dam, en daarna nóg meer stappen ambulant zal moeten gaan zetten. Want ja; de eetstoornis gaat er nu toch echt aan.

Althans; dit laatste zou natuurlijk voor al mijn omstanders (en uiteindelijk ook voor mezelf?) het beste scenario zijn. Uhu, in de voorgaande zin treffen jullie nog steeds dát vraagteken. Dat vraagteken waar het allemaal misschien wel om draait; Word ik gelukkiger zonder eetstoornis?

Wie ben ik zonder eetstoornis? Wat blijft er over als deze er niet meer is?

Hier hoop ik vooral in Portugal achter te gaan komen. Of er überhaupt nog wel iets onder die eetstoornis zit en wát er dan precies onderzit. Wie ben ik? Wat is er van mij over na 7 jaar obsessief kcal tellen, plannen, compenseren en nog zooveel meer eetgestoord gedrag waaruit mijn dagen nu bestaan? Ergens ben ik hier eigenlijk best nieuwsgierig naar ondertussen.. Maar tegelijkertijd is er ook de angst, dat er inderdáád niets meer over is van mezelf..

Ik heb de afgelopen week trouwens vaak de vraag gekregen; ‘En? Heb je een beetje zin in Portugal?’ Uhh, zin..? Zin in 4 weken keihard moeten werken, meer moeten eten, hierbij verplicht moeten voelen en ontelbaar veel angsten moeten gaan?

Natuurlijk hoop ik diep in mijn hart dat ik daar ook weer het eerste beetje echte geluk zal gaan ervaren. Maar ‘zin erin hebben’ vind ik om eerlijk te zijn dan nog wel ietsjes teveel gevraagd..

Ik ben momenteel bezig met voorbereidende opdrachten en alleen dáár schrik ik al van. Ze confronteren me ermee hoe vast ik zit. Hoeveel extra beperkingen de eetstoornis nu met zich meebrengt. Want het draait niet alleen maar om dat stukje taart dat ik niet mee kan eten op een verjaardag. Het is (inmiddels) zóveel meer dan dat.

Het is goed dat ik momenteel weer eens extra tot dit besef word gedwongen. Hierdoor zal ik mezelf ook beter kunnen motiveren als ik in Portugal zit. Maar dit besef doet me tegelijkertijd wel inzien, dat het na Portugal nog láng niet klaar zal zijn. Dat Portugal in het beste geval een belangrijk eerste opstapje is.

Ook dit is lastig. Want ik heb het idee en het gevoel dat mensen wel zoiets van me ‘verwachten’. Dat mensen verwachten dat ik beter zal eten bij thuiskomst. Dat mensen verwachten dat ik daar aankom en er blij mee ben. Dat mensen verwachten dat ik alleen nog maar positief en gemotiveerd zal zijn. Kortom; Dat mensen verwachten dat ik beter word in die 4 weken en na Portugal alles ‘dan toch eindelijk’ opgelost is..
En natuurlijk hóóp ik dit alles zelf ook. Maar ik heb het er met mijn therapeute over gehad, en na zo’n lange tijd vastgezeten te hebben, zijn deze dingen gewoon niet reëel.. Het zou al een ongelofelijke winst zijn, als ik iets meer licht zou zien na BeLeef. Als ik een klein beetje heb kunnen ervaren dat er nog een leven bestaat, náást die eetstoornis.

Maarja. Dan zit ik nog met die verwachtingen van anderen. En als ik íéts vervelend vind, is het mensen teleurstellen.. Misschien dat ik dit daarom hier ook wel deel..? Ergens in de hoop dat jullie hierdoor zullen snappen dat Portugal niet ‘hét wondermiddel’ is..? Ja, misschien dat ik het daarom wel hier zo expliciet benoem.. Maar dit neemt niet weg dat ik snap dat omstanders dit zullen denken, of op zijn minst zullen hópen. 

Genoeg over dit en nog even een stukje over de voorbereidingen. Daar klamp ik me momenteel namelijk helemaal aan vast. Ik heb gisteren al mijn foto’s (vanaf 2007) doorgespit, op zoek naar motiverende exemplaren. Deze wil ik namelijk mee gaan nemen. Dit was best pijnlijk af en toe, want je ziet jezelf aftakelen.. Je ziet dat bepaalde personen van de foto’s en dus ook uit je leven verdwijnen.. En dat is af en toe toch best wel slikken (ofzo)..

Gelukkig heb ik er uiteindelijk nog best een aantal uit kunnen zoeken waar ik echt heel blij van werd. Ook gewoon foto’s waar ik in mijn eentje opsta. Alleen mezelf, met een lachend gezicht en hoger gewicht. Dat kan voor mij op sommige momenten al motiverend genoeg zijn.

Verder ben ik bezig met het verzamelen van stukjes persoonlijke (motiverende) tekst van betrokken mensen. Van familie, vrienden en contacten via internet bijv. Ik ben echt dankbaar dat mensen hun woorden voor mij op papier willen zetten, zodat ik deze mee kan nemen naar BeLeef. Deze stukjes tekst kan ik dan namelijk teruglezen op moeilijke momenten daar.

Internet is er namelijk alleen op zaterdag.. Dat wordt dus niet alleen afkicken aan de cola light en suikervrije kauwgompjes, hihi. Gelukkig mag ik wel post ontvangen. Dat adres kan ik alleen niet zo openbaar hier neerdroppen, dus áls jullie daar interesse in hebben, dan kunnen jullie me daarvoor altijd een persoonlijk berichtje sturen.. (En als er nog mensen zijn die het leuk vinden om zo’n motiverend babbeltje te sturen, vind ik dat natuurlijk ook superleuk.. Maar voel je vooral NIET verplicht!!)

Ik denk dat ik maar weer een eind ga maken aan deze blog. Ik heb weer eens veels teveel gezegd, haha.

Dit is mogelijk trouwens wel de laatste blog voordat ik vertrek.. Ik weet ook nog niet of ik daar op zaterdag de puf zal hebben om hier nog te schrijven.. Want heb dus gehoord dat het programma echt heel zwaar en intensief zal zijn.. Mijn ouders laat ik iig wel op de zaterdagen weten hoe het gaat, dus dan moeten jullie hen maar ‘lastig vallen’ ;)

Heel veel liefs

 

 

(Bijna) Alles goed.

Lieve allemaal,

 

Er werd door een aantal mensen gevraagd of ik weer wilde schrijven. Ik twijfelde.

Twijfels over wel of niet.
Twijfels over leuk of eerlijk.
Twijfels over ‘op welke manier dan’.
Ik heb besloten om toch wel te schrijven en ook eerlijk te schrijven. In dit geval dus ook minder ‘leuk’ misschien.. En op welke manier, zal blijken als ik straks teruglees.

Hoe gaat het nu met mij? Zo bijna 2 weken na mijn ontslag uit het AMC?

‘Goed!’ zeg ik, als vanzelfsprekend, tegen iedereen die me deze vraag momenteel stelt. Want het gaat ook goed. De omstandigheden zijn beter dan ze in maanden geweest zijn.

Na mijn opname is het me gelukt om het eten op de rit te houden. Het lukt me om aan te blijven komen. Het lukt me om te eten zonder toezicht. En ik heb vandaag zelfs te horen gekregen dat het me ook nog lukt om mijn bloedwaardes verder te laten stijgen.

Ik mag zonder twijfel op vakantie naar zweden, over twee weekjes nog maar. Onder deze lichamelijke omstandigheden mag ik ook echt naar Portugal. Het lukt me. Het lukt me allemaal. Bijna allemaal.

Want er is één ding dat nog niet lukt. Waarvan ik zo had gehoopt, dat ik er wel al in zou slagen.

Ik vóél me nog steeds niet goed.

Blugh.

Het frustreert me. Het frustreert me zo onwijs. Eerlijk gezegd, vind ik mezelf ook maar een grote aanstelster.. Moet je eens kijken waar ik vandaan kom. Moet je eens kijken waar ik een maand geleden stond (of beter gezegd; bijna dood lag). Ik heb zoveel stappen gezet, zoveel bereikt. Dat zeg ik ook vaak tegen mezelf.. Lekker arrogant, haha. Maar dan zeg ik dus gewoon echt tegen mezelf dat ik trots moet zijn. Ik zeg het wel, maar ik voel het niet.

Vandaag had ik de arts dus aan de telefoon. Zij was ook zo trots als een pauw. Dat merkte ik wel, zelfs via een simpele telefoonverbinding. Ik probeerde het ook echt binnen te laten komen. Probeerde al die veren die ze een voor een in mn reet stak te accepteren.

Alles gaat vooruit. Kalium en natriumwaardes zijn in maanden niet zo normaal geweest. Leukocyten stijgen nog steeds. Uitdrogingsverschijnselen heb ik sinds tijden niet meer, terwijl het de afgelopen weken toch niet bepaald heeft gevroren. Mijn gewicht stijgt benoemenswaardig.
Alles gaat vooruit, omdat ze je niet kunnen prikken op ‘je gevoel’. Op ‘strijd in je hoofd’ en op ‘hoop op een beter leven’.

Ik krijg soms whatsappjes van mensen, met de vraag; ‘Lukt het met aankomen?’

Bij deze kan ik jullie dus geruststellen; ‘Ja, dat lukt.’ En misschien nog wel een grotere geruststelling; ‘Ja, ik denk ook dat ik dit nog wel een tijdje zo vol zal houden.’

Rationeel gezien heb ik het namelijk nog steeds wel op een rijtje. School eist momenteel geen energie meer, dus al mijn denkvermogen kan ik nu inzetten om een lekker potje te relativeren. Heerlijk rationeel de boel benaderen. Net zoals die kassamedewerkster, die buurman van drie huizen verder en die vrouw bij de bushalte ook zouden doen als ze me zagen. ‘Zo’n mager meisje heeft gewoon eten nodig.’

Ja je bent mager. Ja je moet eten. Dus hup, aan je boterhammen. Dat herhaal ik in mijn hoofd, elke dag weer, meerdere malen. Al volkomen gewend aan het feit, dat dit voor mezelf geen vanzelfsprekendheid is. En nu ook steeds meer gewend aan het feit, dat ik mijn gevoel op deze momenten heel ver weg moet stoppen. Rationaliseren. Relativeren. Appeltje-eitje. (Of beter nog; Taartje-Kroketje)

Ik eet. Want ik weet dat ik moet eten. Punt.

Hmm. Nu ik dit stuk zo teruglees, valt het me op dat ik toch steeds weer uit lijk te komen bij hetzelfde punt.. Niet zo zinvol, dus ik denk dat het beter is als ik het hier even bij laat.

Ik hoop dat jullie mijn enigszins vreemde gedachtegangen hebben kunnen begrijpen. Voor meer uitleg, kunnen jullie er ook altijd naar vragen. Face-to-face natuurlijk, of telefonisch. Ik vind praten zelf opzich niet zo moeilijk. Via whatsapp, e-mail, pb op facebook of sms kan ook. Dat is misschien nog wel makkelijker, maar ik moet wel eerlijk bekennen dat ik dan toch minder snel reageer.

Maar misschien zijn jullie allemaal ook wel met stomheid geslagen. Na al dit tegenstrijdige gezwamsel van mij. Iets wat ik niemand kwalijk zal nemen. Aangezien ik het zelf ook nog verrekte lastig vind om alles alsmaar op een rijtje te houden.

Liefs

 

Doelen meer in zicht

Een nieuwe blog, een week later. Aan de situatie om mij heen is nog vrij weinig veranderd. De vrouw van het pak sinaasappelsap heeft nu zelfs besloten dat ik als persoon symbool sta voor 'de jeugd van tegenwoordig' en van deze categorie blijkt ze nogal een afkeer te hebben. Zodra ze me tegenkomt word ik direct uitgesnauwd en krijg ik de meest vreemde verwijten naar mijn hoofd geslingerd. De verpleging zegt dat ze in de war is en dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar dat is toch best lastig als iemand alsmaar zegt dat je 'respectloos en arrogant' bent.

Maargoed, dat was wel weer genoeg geklaag. Want afgezien van deze nare situaties soms, gaat het eigenlijk best goed. Mijn omgeving is misschien niet veranderd, maar mijn eigen situatie wél. En dit geeft hoop en kracht, om de komende 1,5 week ook nog vol te blijven houden.

1,5 week dus nog. Mijn ontslagdatum is 30 juni. Dan heb ik hier precies 4 weken gezeten. Vorige week was er nog absoluut geen sprake van vertrek, maar inmiddels begint ook mijn gewicht zich te herstellen. Alhoewel dit niet zo snel gaat, hebben ze hier toch besloten dat ik vrij snel naar huis kan. Mijn bloedwaardes zijn blijven verbeteren en mijn lichamelijke situatie is nu niet meer kritiek. 

Daarbij krijg ik van alle kanten te horen dat iedereen 'er vertrouwen in heeft dat ik sterk genoeg ben'. Dat ik 'keihard heb gevochten', 'nog steeds hard mijn best doe' en dat mensen 'trots op me zijn'. Hierdoor loop ik nu dagelijks rond met een stuk of tachtigduizend veren in mn reet. Onwennig, heel onwennig, en soms ook lastig om al die complimentjes echt binnen te laten komen. Maar ik ben al deze mensen onwijs dankbaar. 

Dit vertrouwen, deze woorden geven mij juist net dat beetje extra kracht en motivatie om dit vol te blijven houden. Om door te blijven gaan met eten, omdat ik wéét dat het nodig is. Om het volle gevoel te kunnen verdragen en rationaliseren; 'Ja mirjam, je zit vol, maar je bent niet dik. Je bent op weg naar Zweden en Portugal en uiteindelijk het echte leven.'

Ook wil ik velen van jullie bedanken voor de kaartjes die ik al heb ontvangen. Mijn muurtje hangt al aardig vol en ik lees ze vaak opnieuw. (Ik zal er ook nog aan proberen te denken om al de mensen persoonlijk te bedanken, maar dat vergeet ik tot nu toe dus steeds..)

Ik denk dat ik nu maar eens op zoek ga naar een lekker tussendoortje. Eentje waar ík trek in heb, want ja; ik heb weer al de regie. Niet de verpleging, niet de eetstoornis, maar ikzélf. Ik mag zelf bepalen wat ik eet, met bezoek de afdeling af, kwartiertjes alleen naar buiten en na de maaltijden gewoon naar mijn kamer. Ik voel me steeds meer mens, steeds minder patiënt. En omdat mijn verstand momenteel zo overheerst, voel ik me ook steeds meer 'Mirjam' in plaats van 'de eetstoornis'. 

Mirjam heeft doelen, Mirjam wil haar leven terug. Dat gevoel moet nu maar even opzij gezet worden. Als ik met hypo's weet te slagen voor mijn VWO-examen Engels, ben ik ook slim genoeg om te weten dat niet-eten me niets meer oplevert. Hoe goed en vooral vertrouwd dit dan misschien ook nog vóélt.

Oja. Vanavond ga ik een drumstick eten. En ik ga ervan proberen te genieten, zoals ik vroeger ook deed bij mijn oom & tante in Zutphen en bij het buffet op de boot naar Zweden.

Liefs

Soms is voelen niet het beste besluit

Weer eens een blog, om even stil te kunnen staan bij mezelf. Ik voel me hier momenteel namelijk niet zo op mijn plek en merk zelfs dat ik een beetje heimwee heb.

Omdat ik verplicht na elke maaltijd een uur in de huiskamer moet blijven, word ik veel geconfronteerd met het gedrag van groepsgenoten. Hier heb ik het best moeilijk mee.. Door deze vaak vrij complexe persoonlijkheden, voel ik mezelf nóg meer patiënt en dat vind ik lastig..

Daarnet had een groepsgenoot ook een paniekaanval. Ze schreeuwde, krijste, schopte, sloeg, huilde en gilde dat ze 'niet meer wilde'. Ik voelde me zo machteloos. Omdat ik zoveel in haar situatie herkende van mezelf een tijd geleden. Ik wilde haar zo graag helpen, maar wist dat ik dat niet kon.. Zelfs de verpleging liet haar alleen omdat er even niets mee te beginnen was. Het gillen duurde ook bijna een uur. Ik voelde haar pijn door haar gekrijs heen. Het maakte me zo verdrietig. Ook vanwege de herinneringen die het bij mezelf opriep..

Toen ik naar de woonkamer ging om mijn tussendoortje te pakken, rook ik wat vreemds. De magnetron stond aan, dus ik keek of het daaraan kon liggen. In de magnetron lag een pak sinaasappelsap. Nog net niet in de fik gevlogen. Een andere groepsgenoot wilde daar 'de bacteriën uit doden' voordat ze het opdronk..

Zulk soort dingen gebeuren dus de hele dag door. Ze lijken klein en in het begin kan je om sommige gebeurtenissen zelfs ook nog wel lachen. Maar de opeenstapeling van al deze dingen bij elkaar, maakt de situatie toch onprettig. Mijn leven blijkt dan weer zo ver af te staan van wat 'normaal' is.

Ik weet dat het nodig is om hier te blijven. Mijn bloedwaardes lijken eindelijk de weg omhoog te hebben gevonden, dus het is niet zo dat ik hier voor niks zit. Maar het valt me momenteel dus wel weer even zwaar.. 

Ook het feit dat ik steeds maar weer moet blijven ophogen, vind ik moeilijk. Dit is natuurlijk niet voor niets. Ik at thuis nog maar heel weinig, dus heb het eten hier weer op moeten bouwen. Maar ondanks dat het aantal kcal dat ik eet inmiddels verdubbeld is, kom ik nog steeds niet aan. Ik doe zo mijn best, compenseer ook niet en snap er dus niets van. Ze denken dat mijn lichaam al de energie opslurpt om te herstellen, ipv reserves op te slaan. 

Het eten op zich vind ik niet eens vervelend. Dat heb ik eigenlijk ook nooit gevonden.  Ik mag in overleg mijn ophogingen bepalen en vind daarom bijna al het eten dat ik naar binnen schuif lekker. 

Het is voornamelijk het volle gevoel, waar ik zó moeilijk mee kan dealen.. Mijn lichaam was nauwelijks meer iets gewend en het honger-gevoel was zo fijn. Eigenlijk was ik gewoon verslaafd aan honger.. Daar moet ik nu dus ook echt van afkicken. 

Ik zit vooral na grote maaltijden nu echt onwijs vol. Dat zijn dus ook meteen de momenten waarop mijn eetstoornis het hardst schreeuwt. Hierdoor voel ik me dan zelfs dik.. Raar. Want ik wéét dat ik niet dik ben en dat ook nog láng niet zal zijn. Daar zijn nog wel een hele hoop big mac menu's voor nodig vrees ik zelfs.

Ik probeer momenteel dus eigenlijk alles ook maar 'gewoon' te rationaliseren. Het eten. De situaties in mijn omgeving. Ik probeer mijn doelen scherp voor ogen te houden. Zweden en daarna natuurlijk BeLeef. 

Van mijn gevoel moet ik het nu dus maar even niet hebben. Ik merk zelfs dat ik een beetje bang ben geworden voor mijn gevoel nu.. Want doordat ik de laatste maanden té veel naar dat gevoel heb geluisterd, bevind ik me nu in deze situatie.

Ik ben gisteren geslaagd voor de 3 vakken die ik dit jaar gevolgd heb. Terwijl achteraf gezien mijn bloedwaardes tijdens mijn examens al te kritisch waren. Dit zeg ik niet om op te scheppen, maar meer tegen mezelf. Om mezelf in te laten zien dat ik meer op mijn verstand zou moeten vertrouwen. 

Dat verstand zegt mij dat ik nu op de goede weg zit en dat ik vol moet blijven houden. Hoe hard de eetstoornis mijn gevoel dan ook beïnvloedt om dit niet te doen. Om op te geven omdat het allemaal zo zwaar is.

Dat was het weer zo'n beetje voor nu. Het spijt me oprecht dat ik niet zo vrolijk en gemotiveerd heb kunnen schrijven als de vorige x, maar ik vind het ook niet eerlijk om de situatie mooier voor te doen dan die is. 

Liefs

Samenwerken ipv tegenwerken

Lieve allemaal,

Motivatie.

Iedere opname zei ik wel dat ik gemotiveerd was.

En ik wil het met dit bericht niet laten lijken, alsof ik toen maar wat uit mn nek zat te kletsen.. Maar ik denk dat ik tijdens die opnames toch nog het meest mezélf voor de gek heb gehouden.

Want ja; ik vocht altijd. Ik deed mijn best om me staande te houden. In het curium, tijdens zkh-opnames, in de MPU.. Ik zocht er naar manieren om op dat moment 'het best te kunnen overleven'. Om het zo fijn mogelijk te hebben op de plek waar ik me bevond. Maar wél onder strikte voorwaarden van de eetstoornis.. 

Eigenlijk zie ik nu achteraf pas in, dat ik het alleen fijn had als mijn eetstoornis nog enigszins haar gang kon gaan. Niet bewust, dat zeker niet! Maar ikzelf was nog zoveel eetstoornis. Er was op die momenten nog maar zo weinig van 'de echte mirjam' over. Waardoor ik eigenlijk niet eens door had dat niet ikzélf, maar de eetstoornis bepaalde wat ik fijn vond.

Door de kennis die ik over mezelf heb opgedaan de afgelopen 1,5 jaar (zonder opname), zie ik dit allemaal nu pas in.

Nu kom ik erachter dat ik op deze eerder gehanteerde manier, nooit echt samen heb kunnen werken met de hulpverleners. Zij hebben vaak genoeg geprobeerd om 'de echte mirjam' te bereiken, maar ik wist zelf geeneens meer óf en wáár zij dan nog was. De eetstoornis stond als een grote dikke muur tussen ons in.

(Ik hoop dat jullie dit wazige verhaal nog een soort van begrijpen..)

Over mijn situatie nu;

Nu sta ik er zó anders in.. Vanaf mijn beslissing tot deze opname eigenlijk meteen al. Ik zie mijn eigen situatie helderder dan ooit. Zie 'gelukkig' hoe ernstig ik eraan toe ben. En dit inzicht biedt zoveel meer mogelijkheden.

Ik vecht nu niet tegen, maar mét de hulp verlening. Samen vechten we tegen de eetstoornis. Ik heb mezelf nog nooit zo gemotiveerd gezien en dat is ergens eng.. Want zal ik dit wel vast kunnen houden..? (Maar over dit punt wil ik eigenlijk later uitgebreider schrijven, hihi)

Een kliniek is zéker niet de fijnste plek om te zijn en dat zal het ook nooit gaan worden.. Ik vecht ook niet om het hier fijn te gaan hebben. Ik vecht om straks weer het leven in te kunnen. Mezelf niet zorgen te hoeven maken om mijn eigen situatie.

Want hoe fijn het ook is dat ik mijn eigen situatie nu zo helder inzie, hoe confronterend tegelijkertijd ook. Ondanks mijn vechtlust en ondanks dat iedereen ziet dat ik rete mijn best aan het doen ben, mijn toestand blijft kritiek. Ik blijf schrikken wanneer er weer gesproken wordt over een opname op de IC.. Mijn bloedwaardes moeten écht omhoog en hier doe ik dan ook álles aan.

Gelukkig ervaar ik onwijs veel steun vanuit de verpleging hier. Ik heb me nog nooit zo begrepen gevoeld, als mens. Want ja; ik word hier voor het eerst gezien als mirjam mét een eetstoornis. Niet als 'eetstoornis-mirjam'. 

Ik was ervan overtuigd dat er niets meer van mezelf over was. Maar als ik zie watvoor stappen ik zet momenteel, denk ik toch dat er weldegelijk iets van de echte mirjam schuil gaat in mij. Die mirjam probeer ik dan ook zoveel mogelijk op de voorgrond te zetten en het voelt onwijs goed dat zij ook wordt gewaardeerd.

Ik zet stappen en ga vooruit. Het is moeilijk, maar dat mag. Als ik maar blijf onthouden dat de dingen eerst misschien wel even moeilijk en 'niet fijn' moeten zijn, voordat het leven weer echt beter kan worden.

Tot slot;

Ik weet nog dat ik zo onwijs teleurgesteld en boos was dat ik niet naar Portugal mocht. Ik vond het oneerlijk en ergens overdreven ook.. Maar achteraf? Achteraf gezien kan ik niemand zoveel dankbaar zijn als de mensen die dit besluit genomen hebben.. Achteraf bleek ik er nog slechter aan toe, waardoor ik niet eens meer levend terug had gekomen.

En ik heb de afgelopen tijd, in zeer wanhopige buien, wel eens gedacht dat het leven niets meer voor mij was. Dat ik niets meer had om voor te vechten. Maar nu ik tijdens deze opname zoveel van 'mijn echte zelf' ervaar, krijg ik toch weer hoop.. Hoop dat het leven zoveel beter kan zijn. 

Liefs

Hoofd te vol

Lieve allemaal,

Dag 4 van mijn opname.. En wat is er alweer onwijs veel gebeurd. Mijn hoofd zit momenteel dus ook tot aan de nok vol met gedachten. De meesten ervan zou ik graag met jullie willen delen, maar ik weet eerlijk gezegd gewoon niet waar te beginnen..?

Daarom heb ik besloten om wat 'orde in de chaos' voor mezelf te creëren en mijn gedachten in kopjes op te delen. De komende dagen ga ik dan over ieder kopje apart een blog schrijven. Zo wordt het ook geen onsamenhangende en onoverzichtelijke lap tekst voor jullie. En hopelijk kan zo de rust ook weer wat terugkeren in mijn eigen hoofd.

Ik hoop dat ik op deze manier ook meteen de meeste appjes en berichtjes beantwoord, waar ik niet altijd meer persoonlijk op reageer.. Het zijn er namelijk bestwel een hoop, wat ik wél onwijs waardeer en superfijn vind hoor! Maar ik zou dagen bezig zijn om op iedereen, op een voor mij goede manier, te reageren.

Wordt vervolgd dus, hihi.

Liefs

Anders dan gehoopt

Lieve allemaal,

Ik heb getwijfeld of ik mijn blog weer op zou pakken op dit moment.. Mijn plan was aanvankelijk namelijk om dit te doen op de dagen dat ik internet in Portugal had. Portugal. BeLeef. Het was niet eens een lichtpuntje meer, maar een complete lichtshow geworden.

Ik keek er zó naar uit. 14 juni. Dan zou ik eindelijk die reis gaan maken en mezelf gaan leren kennen. Anderzijds vond ik het ook nog wel doodeng hoor. Aangezien ik daar vele malen meer zou moeten gaan eten bijvoorbeeld. Maar ik had vertrouwen in de begeleiding die ik daarbij zou gaan krijgen.

Al mijn motivatie haalde ik uit die naderende 14 juni. Tot het telefoontje van mijn behandelend arts..

Mijn bloedwaardes waren zorgelijk. Waar mijn lichaam eerst nog altijd sterk was gebleven, leek het nu te hebben opgegeven. Mijn afweer was nog maar nihil en ze zagen het niet zitten om mij in deze toestand mee te nemen in een vliegtuig. Ook zou er in Portugal geen zkh in de buurt zijn en vonden ze dit té riskant.

Ik had echt het gevoel dat mijn wereld compleet instortte. Ik had BeLeef achteraf denk ik ook ‘te groot’ gemaakt in mijn hoofd.. De lichtshow stopte abrupt en alles wat er overbleef was een donkere leegte. Ik zag niet meer in waarvoor ik zou moeten vechten, moeten blijven leven.

Er werd een gesprek gepland voor een week later. Die week was echt een van de heftigste weken ooit denk ik.. Ik was op. Ik kon écht niet meer. Had geen hoop meer in de toekomst, geen kracht meer om te vechten, en moest mezelf alsnog staande weten te houden.

Maar ik heb het overleefd. Tot het gesprek afgelopen dinsdag. Tijdens dat gesprek mocht ik zelf beslissen hoe ik verder wilde. Het enige wat ik zeker wist, was dat ik het niet vol zou houden op dezelfde manier als toen. Mijn bloedwaardes moesten zo snel mogelijk omhoog en ik zag mezelf dat niet volledig op eigen kracht voor elkaar krijgen.

Daarom stelde de arts een opname voor. Een onwijs moeilijk punt voor mij, aangezien ik na mijn laatste opname (op de MPU in 2013), nog zó had gezegd dat dat voorgoed de laatste zou zijn. Weer een opname voelt/voelde zo als falen.

Maar als ik eerlijk naar mezelf keek, was er eigenlijk geen andere optie. Niet als ik nog van mijn eetstoornis af wil komen. En dat is iets wat ik diep van binnen nog steeds wil. Hoe zwaar die weg ook zal gaan zijn. Ergens ben ik er gewoon zó klaar mee.

Dus ik heb ingestemd met de opname. De arts is gaan bellen en 2 juni, aanstaande dinsdag, kan ik al terecht in het AMC. Ver van huis, maar hoe sneller, hoe beter. Daarnaast heeft hc goed contact met de artsen van het AMC en dat is ook wel fijn.

Het zal weer lastig worden. En het zal vooral ook een stuk eenzamer worden. Amsterdam is niet even om de hoek. Ik heb al een paar regels gehoord en het wordt ook echt afzien. Maar dan natuurlijk vooral afzien voor mijn eetstoornis. En dat is uiteindelijk alleen maar goed.

Daarbij heb ik een doel; mijn bloedwaardes verbeteren, zodat ik deel kan nemen aan de volgende BeLeef. Op 30 augustus vertrek ik dan naar Portugal. Alsnog. Eindelijk.

Ze verwachten dat mijn lijf daar ongeveer 3 á 4 weken nodig voor zal hebben. Aangezien het dan nog lang geen 30 augustus is, mag ik daarvoor nog even genieten met mijn ouders en Thor in Zweden.

 

Ik heb dus duidelijke doelen en krijg hierdoor met de dag mijn motivatie wat meer terug. Ik wil niet zeggen dat ik alweer die complete lichtshow zie. Maar dat kleine waxinelichtje in de verte begint wel weer te branden.

Ik heb besloten om in het AMC toch te blijven schrijven. Daarbij hoop ik maar dat de mensen die dit zullen lezen, mij geen grote aanstelster of aandachttrekster zullen vinden.. Maar mijn vader zegt ook; daar merk ik op die afstand niets van en mensen zullen niet zo snel een zwaar negatieve reactie achterlaten.. En het schrijven lucht voor mij wel wat op.

Ik ga vandaag en morgen nog even de laatste voorbereidingen doen voor mijn opname. Ik heb al een aantal foto’s uitgeprint, voor een grote collage die ik daar op kan gaan hangen. Op dit foto's staan al de mensen die me zijn blijven steunen. Ondanks dat ik nu toch al meer dan 7 jaar zo aan het klooien ben.

Ik ga ervoor, met mijn doelen niet eens ergens in mijn achterhoofd, maar vol op mijn netvlies gebrand.

Liefs,

Mirjam

 

 

'Hoe gaat het met je?'

Ik krijg vaak de vraag van mensen hoe het met me gaat. En eerlijk gezegd kan ik daar de laatste tijd niet echt een goed antwoord op geven. Inderdaad; een ‘goed’ antwoord. Terwijl het eigenlijk een vraag zou moeten zijn waar geen ‘fout’ antwoord op bestaat. Toch voelt het voor mij wel zo.

Want stel. Stel ik zou tegen al die mensen vertellen hoe ik me werkelijk voel. Wat voor effect het leven van de afgelopen tijd op mijn stemming heeft. Dan zou ik hen hoogstwaarschijnlijk afstoten. Want hoe moeten zij dan reageren op iemand, die er eigenlijk wel een beetje klaar mee is?

Misschien dat ik het daarom hier ook maar schrijf. Om geïnteresseerden minder in verlegenheid te brengen. En ook om voor mezelf wat beter op een rijtje te krijgen waarom ‘het’ niet zo gaat.

Ik denk dat ik voornamelijk steeds meer klaar ben met mijn leven van nu. Ik begin me alsmaar meer te beseffen, dat dit niet het leven is wat ik wil. Dat ik anders wil. Maar dat anders doen niet lukt. En dat is iets wat me onwijs frustreert.

Ik word er dagelijks weer mee geconfronteerd hoe vast ik zit in bepaalde patronen. Handelingen, gedachtes en rituelen. Ik zit vast in een situatie waar ik zo graag uit wíl, maar waar ik niet uit kóm.  

En daarom ben ik dan ook zo blij dat ik die definitieve Go voor BeLeef heb gekregen. Dat Portugal steeds dichterbij komt. Het voelt een beetje als een afslag op een doodlopende, donkere weg. Een afslag waar op het eind hopelijk weer wat meer licht zal branden. Het hoeft niet veel te zijn. Iets minder donker dan dit is al oké.

Eindelijk een kans om te veranderen. Ik denk dat ik nog nooit eerder zó gemotiveerd ben geweest voor een behandeling. Ik heb al gezegd tegen mijn ouders; ‘Ik ga er gewoon eens voor de volle 100% voor. Alles eten, maar óók blijven voelen.’ Iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Want die twee dingen tegelijk, zorgden altijd weer voor paniek. Paniek, die ik koste wat het kost het liefst wilde vermijden.

Ik denk dat het naïef van me zou zijn, om nu te denken dat ik het deze x wel zonder paniek zal redden. Daarvoor zit de eetstoornis te diep. Maar ik heb steeds meer het geloof en vertrouwen dat Portugal de plek zal zijn waar ik ‘het best’ door die paniek heen kan gaan.
Hoe ongelofelijk zwaar en heftig het ook zal gaan zijn. Ik weet dat er daar ervaringsdeskundigen en andere mensen met expertise zijn, waar ik dan hulp aan kan vragen. Hulp die ik echt nodig zal gaan hebben en dat is eng. Ik wil van jongs af aan altijd al alles ‘zelluf doen’. Op mijn manier en binnen mijn kaders. Ik moet voor nu alleen accepteren dat ik het even niet meer ‘zelluf’ kan. Maar dat ik dit daar wél weer zal gaan leren. En daar kijk ik naar uit.

Ergens voelt dit alles ook nog wel heel dubbel. Want BeLeef moet het op deze manier dus wel gaan worden en zijn. Maar wat als zelfs dit me niet die kracht brengt?

Eerlijk gezegd is dat een gedachte die ik nu liever nog even buitenboord kieper. Al die ‘wat als’ gedachtes hebben me nog nooit echt iets opgeleverd. Ik probeer me voorlopig maar even vast te houden aan het feit dat ik überhaupt mee mag en kan (wat ik toch eigenlijk ook zélf bereikt heb).

Dus. Hoe gaat het met me?

Ik overleef. Tot BeLeef. En hoop daarna te kunnen zeggen dat ik weer wat meer écht leef.

Want voor nu lijkt het allemaal een beetje over en op. En examens doen, met mijn concentratie en gewicht van een pantoffeldiertje, is ook niet zo gemakkelijk als ik had gehoopt. Toch hoop ik alleen wel dat ik zal slagen voor deze drie vakken. Nog even een klein succesje. Nog even een bewijs dat ik iets wel kan. (Ook al had ik feitelijk gezien 2 jaar geleden al volledig geslaagd kunnen zijn.)

Zo gaat het dus. Ik bikkel mijn daagjes nog even door tot 14 juni en hoop dan eindelijk die onvergetelijke reis te kunnen gaan maken. Een reis, waar ik in ieder geval álles uit wil gaan halen.

Liefs.        

Voorlopige GO

Lieve allemaal,

Maar weer eens een berichtje hier. Omdat er de afgelopen tijd een hoop gebeurd is. Omdat er onwijs spannende dingen op de planning staan. Omdat ik nu even de tijd heb, en neem, om daarover te schrijven.

Ik schreef in mijn vorige post over een nieuwe behandeling, die perfect aan leek te sluiten. Het probleem was alleen nog, dat mij daarvoor nog een hele aanmeldprocedure te wachten stond.. De afgelopen periode heb ik dus idioot veel gesprekken gehad. Met artsen, psychiaters, ervaringsdeskundigen, etc. Ik ben naar een confronterende info-avond geweest waar nóg meer duidelijk werd dat dit ‘het’ moest zijn. Maar daar moesten al mijn behandelaars het ook nog over eens worden.

Met bonzend hard heb ik vorige week dan ook op het verlossende telefoontje zitten te wachten. Tot mijn grote opluchting heb ik een ‘voorlopige GO’ gekregen. Dit betekent dat ik voor 28 april (over precies een maand dus) aan bepaalde eisen moet voldoen. Als dit me lukt krijg ik een ‘definitieve GO’ en staat mijn groep vast. Dan kan ook de échte voorbereiding gaan beginnen.

Ik zal nu  maar eens even beter uit gaan leggen waar ik het nou eigenlijk de hele tijd over heb. Lijkt me wel zo handig.

Ik ben dus, hopelijk, ‘toegelaten’ voor een klinische boost-opname.

Een maand.
In Portugal.
Dat klinkt allemaal in eerste instantie best wel zonnig eigenlijk; een maandje Portugal. Maar voor zover ik tot nu toe heb begrepen, wordt dit alles behalve een zorgeloos reisje. Sterker nog; het zullen loodzware weken/dagen/uren/minuten worden..

De behandeling is bedoeld voor mensen met een eetstoornis die bijna al de hoop al verloren hebben. Momenteel voldoe ik 100% aan die omschrijving. Iets waar ik absoluut niet trots op ben en wat ik ook heel graag anders zou zien.. Dat is het hem juist; ik wil zó graag anders, maar weet gewoon écht niet meer hoe.

Het is geen kwestie van ‘even meer eten’. Het is geen kwestie van ‘aankomen en dan is het weer goed’. Het is een kwestie van zoveel meer dan dat.

Ik ben momenteel geen anorect meer die koste wat het kost af wil vallen. Niet iemand die eten als grootste vijand ziet en uren in de sportschool bivakkeert. Braken en laxeren heb ik overigens zelfs nog nooit gedaan.

Maar wat ben ik momenteel wel? Ik ben momenteel een levende kcal-encyclopedie. Iemand die graag aan andere dingen dan eten zou willen denken, maar waarbij dat nauwelijks meer lukt. Omdat dit mijn leven is geworden. Het eten, de anorexia; het is mijn identiteit.

Als ik opsta, denk ik aan eten. Als ik tanden poets, plan ik mijn eten. Als ik gesprekken voer, praat ik over eten. Als ik slaap, droom ik over eten. Eten-eten-eten.

Wie ben ik? Wat blijft er over als die voortdurende gedachtes over eten er niet meer zijn? Mensen kunnen wel zeggen dat er zo’n mooi persoon onder de eetstoornis zit, maar wie is dat dan? En hoe weten ze dat allemaal zo zeker?

Het is inmiddels 7 jaar geleden dat ik níét ‘het meisje met anorexia’ was. Toen was ik 13, een kind.. Nu ben ik meerderjarig en zal er toch, hopelijk, een ander persoon ‘overblijven’. Maar wie dan?

Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. Zoveel angst dat er eigenlijk gewoon niets meer onder die eetstoornis zit. En daarom durf ik het niet los te laten. Daarom heb ik na 7 jaar die knop nog steeds niet om gezet.

Ik wil mijn situatie absoluut niet goedpraten, integendeel. Want ik weet dat het in dit geval misschien ook wel meer een kwestie is van ‘niet denken maar doen’. En ik ben een eigenwijs en ook eigenlijk best egoïstisch geval die het dus niet ‘gewoon ff doet’. Terwijl er velen zijn die dat wél kunnen.

Ik heb inmiddels zoveel behandelingen gehad. Ik ken zoveel lieve meiden, die er bovenop zijn gekomen. Meiden die ik nóg mooier heb zien worden en waar ik onwijs trots op ben en bewondering voor heb. Want zij hadden wél de kracht, die ik blijkbaar lijk te missen.

Maar daarvoor, daarvoor wil ik dus zo graag naar Portugal. Niet om lekker in de zon te liggen en af en toe een bommetje te maken in het zwembad. (Al zal dat niet zo’n spectaculair iets worden met mijn omvang, hihi)

Ik wil naar Portugal om die kracht te gaan vinden. De kracht om de eetstoornis voorgoed uit mijn leven te bannen, omdat ik zelf ook echt inzie dat het me niets (meer) oplevert. Want ja, eerder heeft het me misschien iets opgeleverd. Maar inmiddels zie ik in dat het me nu steeds minder brengt.

Portugal wordt eng, dóódeng. Het eten zal compleet over worden genomen. Ik zal niets meer zelf mogen bepalen, terwijl dat nu juist hetgeen is waar ik me momenteel zo aan vastklamp. Ik plan en bereken álles en eet daarbij alleen wat ik echt lekker vind. Daar zal ik ook dingen moeten eten die me niet aanstaan. Iets waar ik onwijs tegenop zie, maar waar ik hopelijk wel veel steun bij zal krijgen.

Maar in Portugal draait het dus niet alleen om eten. Het draait juist ook om zoveel meer. Jezelf ontdekken en te weten komen wie er onder die eetstoornis zit. Door middel van vele soorten therapie en gesprekken. Óók doodeng, maar ergens verlang ik er nu al naar en ben ik nu al nieuwsgierig hoe dit zal zijn.

Als het allemaal doorgaat. Als ik aan de eisen voldoe. Als ik officieel mee mag en kan. Dan is het 14 juni zover. Nog maar 2,5 maand.

Het voelt als mijn laatste kans en als een kans waar ik écht, voor de vólle 100% voor wil gaan. Hoe eng het ook wordt en hoe moeilijk het ook zal zijn.

Ik wil nog wel gezegd hebben, dat ik echt niet blij ben dat dit hele 'Portugal-plan' nodig lijkt te zijn voor mij.. Het voelt voor mij nog steeds als falen, dat ik het niet 'gewoon zelf' allemaal weer op kan pakken.. Dat ik niet, net zoals een aantal meiden uit eerdere behandelingen, al eerder mezelf op de rit heb weten te krijgen.

Ik hoop dat het jullie nu iets duidelijker is geworden allemaal. Anders mogen jullie me ook altijd pb’en op facebook. Google kan trouwens ook helpen, als je typt ‘Be-Leef Human Concern’.

Liefs

 

Terug van weggeweest

Lieve allemaal,

Lang heb ik getwijfeld of ik hier weer eens een berichtje achter zou laten.. Zouden mensen daar wel op zitten te wachten? Zouden mensen er niet zat van worden, dat ik nog altijd blogs schrijf als ‘het meisje met anorexia’? Dat ik na 7 jaar en meerdere behandelingen nog steeds rondloop met een hardnekkige eetstoornis?

Maar ik heb misschien juist daarom ook wel besloten om hier weer meer te gaan schrijven. Omdat ik de laatste tijd steeds meer op een ander punt lijk te komen. Het punt waarop ik inzie dat het leven wat ik al jaren leef, eigenlijk geen leven is. En ik weet dat ik dit al vaker heb gezegd. Ik weet dat ik al zo vaak heb beweerd dat ik hier echt en voorgoed vanaf wil. Maar blijkbaar is er in al die jaren ook alsmaar iets wat me tegenhoudt en waar ik geen grip op lijk te krijgen.

Dit laatste maakt dat ik mezelf steeds machtelozer begin te voelen. Waar ik ooit begon met afvallen, om controle over mijn leven te krijgen, heb ik nu geen enkele controle meer. Want die controle over eten en bewegen, waar ik me nu nog steeds angstvallig aan vast klamp, zal me nooit echt gelukkig gaan maken. Dat is iets wat ik me echt wel besef. Een besef dat me van tijd tot tijd de hoop wel eens doet verliezen. Want wat als je wel anders wilt, maar niet anders lijkt te kunnen?

Mijn laatste berichtje hier was in oktober 2014. In het afgelopen 1,5 jaar is er dus lichamelijk gezien niet veel veranderd. Maar ik denk dat ik geestelijk toch wel enigszins vooruit ben gegaan. Eerst met behulp van therapie en later juist omdat ik totaal op mezelf aangewezen was.

Kort samengevat ben ik in de afgelopen 1,5 jaar niet opgenomen geweest. En van mei 2014 t/m afgelopen week had ik dus zelfs helemaal geen behandeling meer. In overleg met mijn eerdere behandelaars, hadden we namelijk besloten om te kijken of dit me misschien juist zou kunnen helpen: Na 6 jaar therapie, het heft eens totaal in eigen handen.

Ik denk dat het goed is geweest. Ik ben zelfstandiger geworden. Mijn situatie reëler gaan zien. Maar hierdoor ook tot de conclusie gekomen, dat ik nog ontzettend vast zit. Ik heb echt geprobeerd om zelf verandering in de situatie te brengen. Geprobeerd om ‘steeds normaler’ te zijn, maar er zitten nog zoveel gedachtes en gevoelens in de weg.

Vandaar dat ik kort geleden voor mezelf heb besloten dat het zo toch niet langer gaat. Dat zo door blijven kwakkelen me niets gaat brengen. Dat ik gewoon te zwak ben, of mijn eetstoornis te sterk, om het gevecht echt in mijn eentje te kunnen winnen.

Ik heb opnieuw gesprekken gehad. Met mijn behandelaars van human concern. Samen hebben wij ook teruggeblikt op de afgelopen jaren. Wat heeft mij geholpen en wat juist niet? Maar vooral; wat zou mij op dit moment dan wél het meest kunnen gaan helpen?

Na lang denken en overleggen kwamen we op een nieuwe behandeling uit. Een klinische boost-behandeling; ‘Voor mensen met een langdurige, hardnekkige eetstoornis, die al meerdere behandelingen achter de rug hebben en wel willen maar niet weten hoe.’ Al deze dingen lijken op mij te slaan. Het lijkt zo goed te passen, dat ik het echt weer een kans wil geven.

De komende tijd zal ik me dus gaan voorbereiden op deze behandeling. En ik denk dat ik in deze tijd hier ook weer wat vaker zal gaan schrijven. Over misschien nog meer inzichten, ervaringen en gevoelens. Als jullie het boeiend vinden, kunnen jullie me dus weer wat meer gaan ‘volgen’ ofzo. Maar dat moeten jullie natuurlijk allemaal vooral zelf bepalen. ;)

Liefs,

Mirjam