Doelen meer in zicht

Een nieuwe blog, een week later. Aan de situatie om mij heen is nog vrij weinig veranderd. De vrouw van het pak sinaasappelsap heeft nu zelfs besloten dat ik als persoon symbool sta voor 'de jeugd van tegenwoordig' en van deze categorie blijkt ze nogal een afkeer te hebben. Zodra ze me tegenkomt word ik direct uitgesnauwd en krijg ik de meest vreemde verwijten naar mijn hoofd geslingerd. De verpleging zegt dat ze in de war is en dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar dat is toch best lastig als iemand alsmaar zegt dat je 'respectloos en arrogant' bent.

Maargoed, dat was wel weer genoeg geklaag. Want afgezien van deze nare situaties soms, gaat het eigenlijk best goed. Mijn omgeving is misschien niet veranderd, maar mijn eigen situatie wél. En dit geeft hoop en kracht, om de komende 1,5 week ook nog vol te blijven houden.

1,5 week dus nog. Mijn ontslagdatum is 30 juni. Dan heb ik hier precies 4 weken gezeten. Vorige week was er nog absoluut geen sprake van vertrek, maar inmiddels begint ook mijn gewicht zich te herstellen. Alhoewel dit niet zo snel gaat, hebben ze hier toch besloten dat ik vrij snel naar huis kan. Mijn bloedwaardes zijn blijven verbeteren en mijn lichamelijke situatie is nu niet meer kritiek. 

Daarbij krijg ik van alle kanten te horen dat iedereen 'er vertrouwen in heeft dat ik sterk genoeg ben'. Dat ik 'keihard heb gevochten', 'nog steeds hard mijn best doe' en dat mensen 'trots op me zijn'. Hierdoor loop ik nu dagelijks rond met een stuk of tachtigduizend veren in mn reet. Onwennig, heel onwennig, en soms ook lastig om al die complimentjes echt binnen te laten komen. Maar ik ben al deze mensen onwijs dankbaar. 

Dit vertrouwen, deze woorden geven mij juist net dat beetje extra kracht en motivatie om dit vol te blijven houden. Om door te blijven gaan met eten, omdat ik wéét dat het nodig is. Om het volle gevoel te kunnen verdragen en rationaliseren; 'Ja mirjam, je zit vol, maar je bent niet dik. Je bent op weg naar Zweden en Portugal en uiteindelijk het echte leven.'

Ook wil ik velen van jullie bedanken voor de kaartjes die ik al heb ontvangen. Mijn muurtje hangt al aardig vol en ik lees ze vaak opnieuw. (Ik zal er ook nog aan proberen te denken om al de mensen persoonlijk te bedanken, maar dat vergeet ik tot nu toe dus steeds..)

Ik denk dat ik nu maar eens op zoek ga naar een lekker tussendoortje. Eentje waar ík trek in heb, want ja; ik heb weer al de regie. Niet de verpleging, niet de eetstoornis, maar ikzélf. Ik mag zelf bepalen wat ik eet, met bezoek de afdeling af, kwartiertjes alleen naar buiten en na de maaltijden gewoon naar mijn kamer. Ik voel me steeds meer mens, steeds minder patiënt. En omdat mijn verstand momenteel zo overheerst, voel ik me ook steeds meer 'Mirjam' in plaats van 'de eetstoornis'. 

Mirjam heeft doelen, Mirjam wil haar leven terug. Dat gevoel moet nu maar even opzij gezet worden. Als ik met hypo's weet te slagen voor mijn VWO-examen Engels, ben ik ook slim genoeg om te weten dat niet-eten me niets meer oplevert. Hoe goed en vooral vertrouwd dit dan misschien ook nog vóélt.

Oja. Vanavond ga ik een drumstick eten. En ik ga ervan proberen te genieten, zoals ik vroeger ook deed bij mijn oom & tante in Zutphen en bij het buffet op de boot naar Zweden.

Liefs