Motivatie.
Iedere opname zei ik wel dat ik gemotiveerd was.
En ik wil het met dit bericht niet laten lijken, alsof ik toen maar wat uit mn nek zat te kletsen.. Maar ik denk dat ik tijdens die opnames toch nog het meest mezélf voor de gek heb gehouden.
Want ja; ik vocht altijd. Ik deed mijn best om me staande te houden. In het curium, tijdens zkh-opnames, in de MPU.. Ik zocht er naar manieren om op dat moment 'het best te kunnen overleven'. Om het zo fijn mogelijk te hebben op de plek waar ik me bevond. Maar wél onder strikte voorwaarden van de eetstoornis..
Eigenlijk zie ik nu achteraf pas in, dat ik het alleen fijn had als mijn eetstoornis nog enigszins haar gang kon gaan. Niet bewust, dat zeker niet! Maar ikzelf was nog zoveel eetstoornis. Er was op die momenten nog maar zo weinig van 'de echte mirjam' over. Waardoor ik eigenlijk niet eens door had dat niet ikzélf, maar de eetstoornis bepaalde wat ik fijn vond.
Door de kennis die ik over mezelf heb opgedaan de afgelopen 1,5 jaar (zonder opname), zie ik dit allemaal nu pas in.
Nu kom ik erachter dat ik op deze eerder gehanteerde manier, nooit echt samen heb kunnen werken met de hulpverleners. Zij hebben vaak genoeg geprobeerd om 'de echte mirjam' te bereiken, maar ik wist zelf geeneens meer óf en wáár zij dan nog was. De eetstoornis stond als een grote dikke muur tussen ons in.
(Ik hoop dat jullie dit wazige verhaal nog een soort van begrijpen..)
Over mijn situatie nu;
Nu sta ik er zó anders in.. Vanaf mijn beslissing tot deze opname eigenlijk meteen al. Ik zie mijn eigen situatie helderder dan ooit. Zie 'gelukkig' hoe ernstig ik eraan toe ben. En dit inzicht biedt zoveel meer mogelijkheden.
Ik vecht nu niet tegen, maar mét de hulp verlening. Samen vechten we tegen de eetstoornis. Ik heb mezelf nog nooit zo gemotiveerd gezien en dat is ergens eng.. Want zal ik dit wel vast kunnen houden..? (Maar over dit punt wil ik eigenlijk later uitgebreider schrijven, hihi)
Een kliniek is zéker niet de fijnste plek om te zijn en dat zal het ook nooit gaan worden.. Ik vecht ook niet om het hier fijn te gaan hebben. Ik vecht om straks weer het leven in te kunnen. Mezelf niet zorgen te hoeven maken om mijn eigen situatie.
Want hoe fijn het ook is dat ik mijn eigen situatie nu zo helder inzie, hoe confronterend tegelijkertijd ook. Ondanks mijn vechtlust en ondanks dat iedereen ziet dat ik rete mijn best aan het doen ben, mijn toestand blijft kritiek. Ik blijf schrikken wanneer er weer gesproken wordt over een opname op de IC.. Mijn bloedwaardes moeten écht omhoog en hier doe ik dan ook álles aan.
Gelukkig ervaar ik onwijs veel steun vanuit de verpleging hier. Ik heb me nog nooit zo begrepen gevoeld, als mens. Want ja; ik word hier voor het eerst gezien als mirjam mét een eetstoornis. Niet als 'eetstoornis-mirjam'.
Ik was ervan overtuigd dat er niets meer van mezelf over was. Maar als ik zie watvoor stappen ik zet momenteel, denk ik toch dat er weldegelijk iets van de echte mirjam schuil gaat in mij. Die mirjam probeer ik dan ook zoveel mogelijk op de voorgrond te zetten en het voelt onwijs goed dat zij ook wordt gewaardeerd.
Ik zet stappen en ga vooruit. Het is moeilijk, maar dat mag. Als ik maar blijf onthouden dat de dingen eerst misschien wel even moeilijk en 'niet fijn' moeten zijn, voordat het leven weer echt beter kan worden.
Tot slot;
Ik weet nog dat ik zo onwijs teleurgesteld en boos was dat ik niet naar Portugal mocht. Ik vond het oneerlijk en ergens overdreven ook.. Maar achteraf? Achteraf gezien kan ik niemand zoveel dankbaar zijn als de mensen die dit besluit genomen hebben.. Achteraf bleek ik er nog slechter aan toe, waardoor ik niet eens meer levend terug had gekomen.
En ik heb de afgelopen tijd, in zeer wanhopige buien, wel eens gedacht dat het leven niets meer voor mij was. Dat ik niets meer had om voor te vechten. Maar nu ik tijdens deze opname zoveel van 'mijn echte zelf' ervaar, krijg ik toch weer hoop.. Hoop dat het leven zoveel beter kan zijn.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten