Soms is voelen niet het beste besluit

Weer eens een blog, om even stil te kunnen staan bij mezelf. Ik voel me hier momenteel namelijk niet zo op mijn plek en merk zelfs dat ik een beetje heimwee heb.

Omdat ik verplicht na elke maaltijd een uur in de huiskamer moet blijven, word ik veel geconfronteerd met het gedrag van groepsgenoten. Hier heb ik het best moeilijk mee.. Door deze vaak vrij complexe persoonlijkheden, voel ik mezelf nóg meer patiënt en dat vind ik lastig..

Daarnet had een groepsgenoot ook een paniekaanval. Ze schreeuwde, krijste, schopte, sloeg, huilde en gilde dat ze 'niet meer wilde'. Ik voelde me zo machteloos. Omdat ik zoveel in haar situatie herkende van mezelf een tijd geleden. Ik wilde haar zo graag helpen, maar wist dat ik dat niet kon.. Zelfs de verpleging liet haar alleen omdat er even niets mee te beginnen was. Het gillen duurde ook bijna een uur. Ik voelde haar pijn door haar gekrijs heen. Het maakte me zo verdrietig. Ook vanwege de herinneringen die het bij mezelf opriep..

Toen ik naar de woonkamer ging om mijn tussendoortje te pakken, rook ik wat vreemds. De magnetron stond aan, dus ik keek of het daaraan kon liggen. In de magnetron lag een pak sinaasappelsap. Nog net niet in de fik gevlogen. Een andere groepsgenoot wilde daar 'de bacteriën uit doden' voordat ze het opdronk..

Zulk soort dingen gebeuren dus de hele dag door. Ze lijken klein en in het begin kan je om sommige gebeurtenissen zelfs ook nog wel lachen. Maar de opeenstapeling van al deze dingen bij elkaar, maakt de situatie toch onprettig. Mijn leven blijkt dan weer zo ver af te staan van wat 'normaal' is.

Ik weet dat het nodig is om hier te blijven. Mijn bloedwaardes lijken eindelijk de weg omhoog te hebben gevonden, dus het is niet zo dat ik hier voor niks zit. Maar het valt me momenteel dus wel weer even zwaar.. 

Ook het feit dat ik steeds maar weer moet blijven ophogen, vind ik moeilijk. Dit is natuurlijk niet voor niets. Ik at thuis nog maar heel weinig, dus heb het eten hier weer op moeten bouwen. Maar ondanks dat het aantal kcal dat ik eet inmiddels verdubbeld is, kom ik nog steeds niet aan. Ik doe zo mijn best, compenseer ook niet en snap er dus niets van. Ze denken dat mijn lichaam al de energie opslurpt om te herstellen, ipv reserves op te slaan. 

Het eten op zich vind ik niet eens vervelend. Dat heb ik eigenlijk ook nooit gevonden.  Ik mag in overleg mijn ophogingen bepalen en vind daarom bijna al het eten dat ik naar binnen schuif lekker. 

Het is voornamelijk het volle gevoel, waar ik zó moeilijk mee kan dealen.. Mijn lichaam was nauwelijks meer iets gewend en het honger-gevoel was zo fijn. Eigenlijk was ik gewoon verslaafd aan honger.. Daar moet ik nu dus ook echt van afkicken. 

Ik zit vooral na grote maaltijden nu echt onwijs vol. Dat zijn dus ook meteen de momenten waarop mijn eetstoornis het hardst schreeuwt. Hierdoor voel ik me dan zelfs dik.. Raar. Want ik wéét dat ik niet dik ben en dat ook nog láng niet zal zijn. Daar zijn nog wel een hele hoop big mac menu's voor nodig vrees ik zelfs.

Ik probeer momenteel dus eigenlijk alles ook maar 'gewoon' te rationaliseren. Het eten. De situaties in mijn omgeving. Ik probeer mijn doelen scherp voor ogen te houden. Zweden en daarna natuurlijk BeLeef. 

Van mijn gevoel moet ik het nu dus maar even niet hebben. Ik merk zelfs dat ik een beetje bang ben geworden voor mijn gevoel nu.. Want doordat ik de laatste maanden té veel naar dat gevoel heb geluisterd, bevind ik me nu in deze situatie.

Ik ben gisteren geslaagd voor de 3 vakken die ik dit jaar gevolgd heb. Terwijl achteraf gezien mijn bloedwaardes tijdens mijn examens al te kritisch waren. Dit zeg ik niet om op te scheppen, maar meer tegen mezelf. Om mezelf in te laten zien dat ik meer op mijn verstand zou moeten vertrouwen. 

Dat verstand zegt mij dat ik nu op de goede weg zit en dat ik vol moet blijven houden. Hoe hard de eetstoornis mijn gevoel dan ook beïnvloedt om dit niet te doen. Om op te geven omdat het allemaal zo zwaar is.

Dat was het weer zo'n beetje voor nu. Het spijt me oprecht dat ik niet zo vrolijk en gemotiveerd heb kunnen schrijven als de vorige x, maar ik vind het ook niet eerlijk om de situatie mooier voor te doen dan die is. 

Liefs