(Bijna) Alles goed.

Lieve allemaal,

 

Er werd door een aantal mensen gevraagd of ik weer wilde schrijven. Ik twijfelde.

Twijfels over wel of niet.
Twijfels over leuk of eerlijk.
Twijfels over ‘op welke manier dan’.
Ik heb besloten om toch wel te schrijven en ook eerlijk te schrijven. In dit geval dus ook minder ‘leuk’ misschien.. En op welke manier, zal blijken als ik straks teruglees.

Hoe gaat het nu met mij? Zo bijna 2 weken na mijn ontslag uit het AMC?

‘Goed!’ zeg ik, als vanzelfsprekend, tegen iedereen die me deze vraag momenteel stelt. Want het gaat ook goed. De omstandigheden zijn beter dan ze in maanden geweest zijn.

Na mijn opname is het me gelukt om het eten op de rit te houden. Het lukt me om aan te blijven komen. Het lukt me om te eten zonder toezicht. En ik heb vandaag zelfs te horen gekregen dat het me ook nog lukt om mijn bloedwaardes verder te laten stijgen.

Ik mag zonder twijfel op vakantie naar zweden, over twee weekjes nog maar. Onder deze lichamelijke omstandigheden mag ik ook echt naar Portugal. Het lukt me. Het lukt me allemaal. Bijna allemaal.

Want er is één ding dat nog niet lukt. Waarvan ik zo had gehoopt, dat ik er wel al in zou slagen.

Ik vóél me nog steeds niet goed.

Blugh.

Het frustreert me. Het frustreert me zo onwijs. Eerlijk gezegd, vind ik mezelf ook maar een grote aanstelster.. Moet je eens kijken waar ik vandaan kom. Moet je eens kijken waar ik een maand geleden stond (of beter gezegd; bijna dood lag). Ik heb zoveel stappen gezet, zoveel bereikt. Dat zeg ik ook vaak tegen mezelf.. Lekker arrogant, haha. Maar dan zeg ik dus gewoon echt tegen mezelf dat ik trots moet zijn. Ik zeg het wel, maar ik voel het niet.

Vandaag had ik de arts dus aan de telefoon. Zij was ook zo trots als een pauw. Dat merkte ik wel, zelfs via een simpele telefoonverbinding. Ik probeerde het ook echt binnen te laten komen. Probeerde al die veren die ze een voor een in mn reet stak te accepteren.

Alles gaat vooruit. Kalium en natriumwaardes zijn in maanden niet zo normaal geweest. Leukocyten stijgen nog steeds. Uitdrogingsverschijnselen heb ik sinds tijden niet meer, terwijl het de afgelopen weken toch niet bepaald heeft gevroren. Mijn gewicht stijgt benoemenswaardig.
Alles gaat vooruit, omdat ze je niet kunnen prikken op ‘je gevoel’. Op ‘strijd in je hoofd’ en op ‘hoop op een beter leven’.

Ik krijg soms whatsappjes van mensen, met de vraag; ‘Lukt het met aankomen?’

Bij deze kan ik jullie dus geruststellen; ‘Ja, dat lukt.’ En misschien nog wel een grotere geruststelling; ‘Ja, ik denk ook dat ik dit nog wel een tijdje zo vol zal houden.’

Rationeel gezien heb ik het namelijk nog steeds wel op een rijtje. School eist momenteel geen energie meer, dus al mijn denkvermogen kan ik nu inzetten om een lekker potje te relativeren. Heerlijk rationeel de boel benaderen. Net zoals die kassamedewerkster, die buurman van drie huizen verder en die vrouw bij de bushalte ook zouden doen als ze me zagen. ‘Zo’n mager meisje heeft gewoon eten nodig.’

Ja je bent mager. Ja je moet eten. Dus hup, aan je boterhammen. Dat herhaal ik in mijn hoofd, elke dag weer, meerdere malen. Al volkomen gewend aan het feit, dat dit voor mezelf geen vanzelfsprekendheid is. En nu ook steeds meer gewend aan het feit, dat ik mijn gevoel op deze momenten heel ver weg moet stoppen. Rationaliseren. Relativeren. Appeltje-eitje. (Of beter nog; Taartje-Kroketje)

Ik eet. Want ik weet dat ik moet eten. Punt.

Hmm. Nu ik dit stuk zo teruglees, valt het me op dat ik toch steeds weer uit lijk te komen bij hetzelfde punt.. Niet zo zinvol, dus ik denk dat het beter is als ik het hier even bij laat.

Ik hoop dat jullie mijn enigszins vreemde gedachtegangen hebben kunnen begrijpen. Voor meer uitleg, kunnen jullie er ook altijd naar vragen. Face-to-face natuurlijk, of telefonisch. Ik vind praten zelf opzich niet zo moeilijk. Via whatsapp, e-mail, pb op facebook of sms kan ook. Dat is misschien nog wel makkelijker, maar ik moet wel eerlijk bekennen dat ik dan toch minder snel reageer.

Maar misschien zijn jullie allemaal ook wel met stomheid geslagen. Na al dit tegenstrijdige gezwamsel van mij. Iets wat ik niemand kwalijk zal nemen. Aangezien ik het zelf ook nog verrekte lastig vind om alles alsmaar op een rijtje te houden.

Liefs