Nog 10 dagen..

Lieve allemaal,

Het is inmiddels 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef. In de tussentijd is er best al weer veel gebeurd eigenlijk. Daarover wilde ik schrijven, maar ik wil ook nog even het een en ander schrijven over wat nu komen gaat.

Ik ben ten eerste natuurlijk op mijn langverwachte vakantie naar Zweden geweest. Ik kan oprecht zeggen dat ik er genoten heb. Alhoewel het weer niet meezat (max. 22 graden), hebben we genoeg leuke dingen kunnen ondernemen. Weer enigszins een voordeel van ‘niet in bikini kunnen’; je hebt minder warme temperaturen nodig. ;)

We zijn ook nog een aantal dagen naar het Noorden getrokken. Vooral dit vond ik echt onwijs leuk, omdat het al best lang geleden was dat ik andere delen van Zweden. We deden wandelingen met watervallen langs de route en kwamen op de terugweg rendieren tegen.

Qua eten ging het in Zweden voor mijn gevoel ook beter dan voorgaande jaren. Ik had véél minder stress en heb me vooral vastgehouden aan het eetpatroon wat ik thuis ook had. Mijn arts had geadviseerd om de weegschaal in Nederland te laten, zodat deze in ieder geval de vakantie niet zou kunnen bederven. Achteraf gezien ben ik daar heel blij om. De onzekerheid in Zweden was soms wel lastig, maar ik denk dat die stomme getalletjes inderdaad mijn plezier erg hadden beïnvloed.

Thuisgekomen bleek ik helaas wel afgevallen in die 3 weken. Maar dit heb ik inmiddels weer bij weten te trekken, door mijn lijst iets op te hogen en voornamelijk veel minder te bewegen dan we daar deden.

Die beweging daar mocht opzich wel, maar was achteraf waarschijnlijk ook wel de oorzaak van het afvallen. Ik ben namelijk (helaas) nog niet op het punt dat ik vanuit mezelf meer eet, als ik meer bewogen heb.. Het lastige hierbij is ook dat mijn hongergevoel vaak nog erg verstoord is. Ik kan uren wandelen zonder me uitgeput of hongerig te voelen. Echt vreemd gezien mijn lichamelijke situatie.. De arts denkt dat dit komt, doordat ik dit soort signalen veels te lange tijd ‘gewoon’ genegeerd heb.  Ik hoop dus best wel dat deze signalen toch snel weer terug zullen komen, zodat ik beter aan kan voelen wat mijn lijf nodig heeft op een bepaald moment.

Goed. Dat was de vakantie.

Na de vakantie is er eerst nog best wat gedoe geweest rondom Portugal.

Aangezien ik afgevallen was en mijn bloeduitslagen van vlak vóór de vakantie iets naar beneden waren gegaan, ontstonden er toch weer de nodige twijfels. :( Deze zorgden ervoor dat ze me nog steeds geen zekerheid konden bieden over of ik mee mocht ja of nee. Zo zat ik vorige week dinsdag dus op de kennismakingsavond met de groep, zónder eigenlijk nog te weten of ik überhaupt met die groep mee zou gaan..

Ik merkte dat al deze onzekerheden me echt opbraken. Ik heb veel gepraat, overlegd, geschreven en gemaild. Ik ben overal zo eerlijk en open mogelijk in geweest en heb aangegeven dat ik het echt niet lang meer vol zou houden op deze manier. Gelukkig is mijn contact met de arts van HC erg goed. Zij heeft na onze afspraak dan ook opnieuw voor me gepleit binnen het team.

Gelukkig lukte het me om daarnaast ook mijn gewicht nog bij de trekken én waren mijn bloedwaardes omhoog geschoten tijdens die 3 weken vakantie. (Ik weet niet wat ze daar in de lucht stoppen, maar hieruit blijkt maar weer dat Zweden een aanradertje is!) Kortom; 14 augustus, afgelopen vrijdag, heb ik dan toch définitief te horen gekregen dat ik mee mag. Eindelijk. 

Maar toen kwam dus ook pas het echte besef. Het besef dat ik er nu niet meer onderuit kan. Dat ik 30 augustus om 7.55 in het vliegtuig zit. Dat ik 4 loodzware weken in Portugal tegemoet ga, daaraan sluitend nóg 4 loodzware weken dagbehandeling in A’dam, en daarna nóg meer stappen ambulant zal moeten gaan zetten. Want ja; de eetstoornis gaat er nu toch echt aan.

Althans; dit laatste zou natuurlijk voor al mijn omstanders (en uiteindelijk ook voor mezelf?) het beste scenario zijn. Uhu, in de voorgaande zin treffen jullie nog steeds dát vraagteken. Dat vraagteken waar het allemaal misschien wel om draait; Word ik gelukkiger zonder eetstoornis?

Wie ben ik zonder eetstoornis? Wat blijft er over als deze er niet meer is?

Hier hoop ik vooral in Portugal achter te gaan komen. Of er überhaupt nog wel iets onder die eetstoornis zit en wát er dan precies onderzit. Wie ben ik? Wat is er van mij over na 7 jaar obsessief kcal tellen, plannen, compenseren en nog zooveel meer eetgestoord gedrag waaruit mijn dagen nu bestaan? Ergens ben ik hier eigenlijk best nieuwsgierig naar ondertussen.. Maar tegelijkertijd is er ook de angst, dat er inderdáád niets meer over is van mezelf..

Ik heb de afgelopen week trouwens vaak de vraag gekregen; ‘En? Heb je een beetje zin in Portugal?’ Uhh, zin..? Zin in 4 weken keihard moeten werken, meer moeten eten, hierbij verplicht moeten voelen en ontelbaar veel angsten moeten gaan?

Natuurlijk hoop ik diep in mijn hart dat ik daar ook weer het eerste beetje echte geluk zal gaan ervaren. Maar ‘zin erin hebben’ vind ik om eerlijk te zijn dan nog wel ietsjes teveel gevraagd..

Ik ben momenteel bezig met voorbereidende opdrachten en alleen dáár schrik ik al van. Ze confronteren me ermee hoe vast ik zit. Hoeveel extra beperkingen de eetstoornis nu met zich meebrengt. Want het draait niet alleen maar om dat stukje taart dat ik niet mee kan eten op een verjaardag. Het is (inmiddels) zóveel meer dan dat.

Het is goed dat ik momenteel weer eens extra tot dit besef word gedwongen. Hierdoor zal ik mezelf ook beter kunnen motiveren als ik in Portugal zit. Maar dit besef doet me tegelijkertijd wel inzien, dat het na Portugal nog láng niet klaar zal zijn. Dat Portugal in het beste geval een belangrijk eerste opstapje is.

Ook dit is lastig. Want ik heb het idee en het gevoel dat mensen wel zoiets van me ‘verwachten’. Dat mensen verwachten dat ik beter zal eten bij thuiskomst. Dat mensen verwachten dat ik daar aankom en er blij mee ben. Dat mensen verwachten dat ik alleen nog maar positief en gemotiveerd zal zijn. Kortom; Dat mensen verwachten dat ik beter word in die 4 weken en na Portugal alles ‘dan toch eindelijk’ opgelost is..
En natuurlijk hóóp ik dit alles zelf ook. Maar ik heb het er met mijn therapeute over gehad, en na zo’n lange tijd vastgezeten te hebben, zijn deze dingen gewoon niet reëel.. Het zou al een ongelofelijke winst zijn, als ik iets meer licht zou zien na BeLeef. Als ik een klein beetje heb kunnen ervaren dat er nog een leven bestaat, náást die eetstoornis.

Maarja. Dan zit ik nog met die verwachtingen van anderen. En als ik íéts vervelend vind, is het mensen teleurstellen.. Misschien dat ik dit daarom hier ook wel deel..? Ergens in de hoop dat jullie hierdoor zullen snappen dat Portugal niet ‘hét wondermiddel’ is..? Ja, misschien dat ik het daarom wel hier zo expliciet benoem.. Maar dit neemt niet weg dat ik snap dat omstanders dit zullen denken, of op zijn minst zullen hópen. 

Genoeg over dit en nog even een stukje over de voorbereidingen. Daar klamp ik me momenteel namelijk helemaal aan vast. Ik heb gisteren al mijn foto’s (vanaf 2007) doorgespit, op zoek naar motiverende exemplaren. Deze wil ik namelijk mee gaan nemen. Dit was best pijnlijk af en toe, want je ziet jezelf aftakelen.. Je ziet dat bepaalde personen van de foto’s en dus ook uit je leven verdwijnen.. En dat is af en toe toch best wel slikken (ofzo)..

Gelukkig heb ik er uiteindelijk nog best een aantal uit kunnen zoeken waar ik echt heel blij van werd. Ook gewoon foto’s waar ik in mijn eentje opsta. Alleen mezelf, met een lachend gezicht en hoger gewicht. Dat kan voor mij op sommige momenten al motiverend genoeg zijn.

Verder ben ik bezig met het verzamelen van stukjes persoonlijke (motiverende) tekst van betrokken mensen. Van familie, vrienden en contacten via internet bijv. Ik ben echt dankbaar dat mensen hun woorden voor mij op papier willen zetten, zodat ik deze mee kan nemen naar BeLeef. Deze stukjes tekst kan ik dan namelijk teruglezen op moeilijke momenten daar.

Internet is er namelijk alleen op zaterdag.. Dat wordt dus niet alleen afkicken aan de cola light en suikervrije kauwgompjes, hihi. Gelukkig mag ik wel post ontvangen. Dat adres kan ik alleen niet zo openbaar hier neerdroppen, dus áls jullie daar interesse in hebben, dan kunnen jullie me daarvoor altijd een persoonlijk berichtje sturen.. (En als er nog mensen zijn die het leuk vinden om zo’n motiverend babbeltje te sturen, vind ik dat natuurlijk ook superleuk.. Maar voel je vooral NIET verplicht!!)

Ik denk dat ik maar weer een eind ga maken aan deze blog. Ik heb weer eens veels teveel gezegd, haha.

Dit is mogelijk trouwens wel de laatste blog voordat ik vertrek.. Ik weet ook nog niet of ik daar op zaterdag de puf zal hebben om hier nog te schrijven.. Want heb dus gehoord dat het programma echt heel zwaar en intensief zal zijn.. Mijn ouders laat ik iig wel op de zaterdagen weten hoe het gaat, dus dan moeten jullie hen maar ‘lastig vallen’ ;)

Heel veel liefs