'Hoe gaat het met je?'

Ik krijg vaak de vraag van mensen hoe het met me gaat. En eerlijk gezegd kan ik daar de laatste tijd niet echt een goed antwoord op geven. Inderdaad; een ‘goed’ antwoord. Terwijl het eigenlijk een vraag zou moeten zijn waar geen ‘fout’ antwoord op bestaat. Toch voelt het voor mij wel zo.

Want stel. Stel ik zou tegen al die mensen vertellen hoe ik me werkelijk voel. Wat voor effect het leven van de afgelopen tijd op mijn stemming heeft. Dan zou ik hen hoogstwaarschijnlijk afstoten. Want hoe moeten zij dan reageren op iemand, die er eigenlijk wel een beetje klaar mee is?

Misschien dat ik het daarom hier ook maar schrijf. Om geïnteresseerden minder in verlegenheid te brengen. En ook om voor mezelf wat beter op een rijtje te krijgen waarom ‘het’ niet zo gaat.

Ik denk dat ik voornamelijk steeds meer klaar ben met mijn leven van nu. Ik begin me alsmaar meer te beseffen, dat dit niet het leven is wat ik wil. Dat ik anders wil. Maar dat anders doen niet lukt. En dat is iets wat me onwijs frustreert.

Ik word er dagelijks weer mee geconfronteerd hoe vast ik zit in bepaalde patronen. Handelingen, gedachtes en rituelen. Ik zit vast in een situatie waar ik zo graag uit wíl, maar waar ik niet uit kóm.  

En daarom ben ik dan ook zo blij dat ik die definitieve Go voor BeLeef heb gekregen. Dat Portugal steeds dichterbij komt. Het voelt een beetje als een afslag op een doodlopende, donkere weg. Een afslag waar op het eind hopelijk weer wat meer licht zal branden. Het hoeft niet veel te zijn. Iets minder donker dan dit is al oké.

Eindelijk een kans om te veranderen. Ik denk dat ik nog nooit eerder zó gemotiveerd ben geweest voor een behandeling. Ik heb al gezegd tegen mijn ouders; ‘Ik ga er gewoon eens voor de volle 100% voor. Alles eten, maar óók blijven voelen.’ Iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Want die twee dingen tegelijk, zorgden altijd weer voor paniek. Paniek, die ik koste wat het kost het liefst wilde vermijden.

Ik denk dat het naïef van me zou zijn, om nu te denken dat ik het deze x wel zonder paniek zal redden. Daarvoor zit de eetstoornis te diep. Maar ik heb steeds meer het geloof en vertrouwen dat Portugal de plek zal zijn waar ik ‘het best’ door die paniek heen kan gaan.
Hoe ongelofelijk zwaar en heftig het ook zal gaan zijn. Ik weet dat er daar ervaringsdeskundigen en andere mensen met expertise zijn, waar ik dan hulp aan kan vragen. Hulp die ik echt nodig zal gaan hebben en dat is eng. Ik wil van jongs af aan altijd al alles ‘zelluf doen’. Op mijn manier en binnen mijn kaders. Ik moet voor nu alleen accepteren dat ik het even niet meer ‘zelluf’ kan. Maar dat ik dit daar wél weer zal gaan leren. En daar kijk ik naar uit.

Ergens voelt dit alles ook nog wel heel dubbel. Want BeLeef moet het op deze manier dus wel gaan worden en zijn. Maar wat als zelfs dit me niet die kracht brengt?

Eerlijk gezegd is dat een gedachte die ik nu liever nog even buitenboord kieper. Al die ‘wat als’ gedachtes hebben me nog nooit echt iets opgeleverd. Ik probeer me voorlopig maar even vast te houden aan het feit dat ik überhaupt mee mag en kan (wat ik toch eigenlijk ook zélf bereikt heb).

Dus. Hoe gaat het met me?

Ik overleef. Tot BeLeef. En hoop daarna te kunnen zeggen dat ik weer wat meer écht leef.

Want voor nu lijkt het allemaal een beetje over en op. En examens doen, met mijn concentratie en gewicht van een pantoffeldiertje, is ook niet zo gemakkelijk als ik had gehoopt. Toch hoop ik alleen wel dat ik zal slagen voor deze drie vakken. Nog even een klein succesje. Nog even een bewijs dat ik iets wel kan. (Ook al had ik feitelijk gezien 2 jaar geleden al volledig geslaagd kunnen zijn.)

Zo gaat het dus. Ik bikkel mijn daagjes nog even door tot 14 juni en hoop dan eindelijk die onvergetelijke reis te kunnen gaan maken. Een reis, waar ik in ieder geval álles uit wil gaan halen.

Liefs.