Om te beginnen bij gisteren:
's Ochtends vloog al de onzekerheid me weer aan. Het is namelijk nog helemaal niet zeker wat er zal gebeuren als ik mijn streefgewicht hier heb behaald. Ik kon alleen maar rampscenario's verzinnen over hoe mijn toekomst eruit zou komen te zien: Na het ziekenhuis zouden ze me vast weer in een kliniek proppen. Dan kan ik weer een jaar niet naar school en heb ik weer een jaar van mijn leven verziekt.. Door deze gedachtes heb ik weer een paniekaanval gehad. Ik begon door al het gepieker uit het niets te huilen, dit ging over in hyperventilatie, etc.
Omdat ik zoveel lawaai maakte, werd de verpleging boos en moest ik naar een apart kamertje om 'af te koelen'. Hier kwam ik uiteindelijk wel weer een beetje tot rust, dankzij mijn lieve zaalarts. Zij zei dat ik me moet focussen op het hier en nu, en vooral niet teveel vooruit moet kijken. Dat kost me alleen maar energie en het levert me niets op. Ik weet dat ze hier gelijk in heeft, maar vind het wel erg moeilijk...
Verder verliep de ochtend wel rustig en het begin van de middag ook. Maar toen kwamen mama en Inge op bezoek en moest ik alweer huilen door al die onzekerheid. Ik ben gewoon zó bang dat ik naar een kliniek zal moeten! Door al mijn gejank was ik echt ongezellig, terwijl ik mama en Inge al een paar dagen niet gezien had ivm hun vakantie. Dat heb ik dus ook lekker zitten verzieken.
Dit alles was rot, maar niet te vergelijken met de rotheid van het nieuws wat we daarna te horen kregen..
Toen we nadat we wat gedronken hadden weer boven kwamen, was mijn overbuurman aan het inpakken. Jeweetwel, die grappige vent, waarover ik in mijn vorige blog heb geschreven. Ik vroeg of ie naar huis mocht en zijn vrouw zei van wel. Ik zei nog dat ik het fijn voor hem vond, maar toen antwoordde hij; Ik ga naar huis om dood te gaan...
Hij begon gelijk te huilen en zijn vrouw vertelde dat hij kanker bleek te hebben. Dat er niets meer aan te doen was. Dat hij eraan zou overlijden en dat hij dit thuis wilde doen.
Ik vond het zó vreselijk en huilde met hen mee. Heb nog snel een brief voor hem geschreven. Daarin heb ik hem gezegd hoeveel respect ik voor hem heb en dat ik hem een onwijs lieve man vond enzo.. Toen ik hem gaf moest ie nog harder huilen en zei hij dat hij hem hard zou koesteren en boven zijn bed zou hangen. Ik hoop maar dat hij door de brief beseft hoe leuk ik hem vond..
Doordat die man weg ging, bleef ik ook nog eens alleen achter op zaal. Want de vrouw waarnaast ik lag, had eergisteren ook al te horen gekregen dat ze ongeneselijke kanker had en was daarna ook vertrokken.. Van haar was het wel al een beetje te verwachten, maar dat maakt het natuurlijk niet minder vreselijk.
Ik háát die vreselijke rotziekte!! Heb mijn oma erdoor nooit kunnen leren kennen en ben er mijn opa's door verloren. Wat zou het toch geweldig zijn als ook voor deze ziekte een goed medicijn zou bestaan..
Maargoed, ik bleef dus alleen achter. Samen met mijn rotgevoel. Om het feest nog completer te maken kreeg ik een verkeerde maaltijd voorgeschoteld. Maar ik besloot eigenlijk meteen om daar maar niet moeilijk over te gaan doen. Had even geen zin om te gaan zeiken over zulke onbenulligheden.
Gelukkig was mn beste vriendin Rebecca al snel bij me en kon ik mijn maaltijd samen met haar opeten. Die smerige aardappelpuree zat zo in mn buikje. Daarna met haar in het restaurantje wat gedronken. En fijn gepraat natuurlijk.. Het is echt een schat!
Papa kwam ook nog even op bezoek. Bij hem alwéér gehuild. Over de hele dag. De onzekerheden. De dood. Het leven.
Die avond mezelf bijmekaar geraapt en zelfs meer gegeten dan mijn lijst. In mijn eentje op zaal. Met de gedachte in mijn hoofd dat ik wil léven. Iets wat mij nu nog gegund is en anderen niet meer..
Vanmorgen werd ik wakker gemaakt. Een nieuwe dag, een nieuwe start. Dat hoopte ik. Maar toen moest ik op de weegschaal, en deze liet iets vréselijks zien..
5 ons afgevallen was ik. Een halve kilo. In 1 dag. De paniek sloeg meteen toe. Hoe kon dit in godsnaam!? Ik had zelfs méér gegeten gisteren. Hoe moest ik nu verder!? In paniek mn vader gebeld, maar die hing op, omdat er niet met me te praten viel. De verpleging kwam daarna naar me toe om me de zaal af te loodsen, aangezien ik weer zoveel lawaai maakte met mijn gehuil. Ik kon ook echt niet stoppen met huilen. Was (en ben nog steeds) zo in de war. Snap echt niet hoe het kan! Iedere dag kwam ik precies 2 ons aan. Oké het was natuurlijk wel heel bijzonder dat het zo netjes ging.. Maar dan verwacht je gewoon níét dat je ineens zóveel afvalt!
Gelukkig is de verpleging heel lief. Ze zeggen allemaal dat ze zien dat ik wel echt hard mijn best heb gedaan. Ze vertrouwen er dit keer wél op dat ik geen rare dingen heb zitten doen. Dat was de vorige opname wel anders!
Zelfs mijn zaalarts, die vandaag eigenlijk niet op deze afdeling werkt, is nog langsgeweest. Ze heeft me moed ingesproken en gezegd dat ze me écht goed bezig vindt. Dat ik waarschijnlijk zo afgevallen ben door al de emoties van gisteren. En dat ze erin gelooft dat ik het zelf kan, zonder sonde, en dat ik dus morgen vast wel weer aangekomen zal zijn..
Heel lief dat iedereen zoveel vertrouwen in me heeft. Maar ikzelf ben dat vertrouwen eigenlijk weer helemaal kwijt.. Mijn lichaam heeft me compleet in de steek gelaten. En nu moet ik er dus 'maar gewoon' op vertrouwen dat het wel weer goedkomt?!
Ik hoop écht zó dat ze allemaal gelijk hebben. Dat dat afvallen door de stress kwam. Dat ik morgen wel weer aangekomen zal zijn. In ieder geval probeer ik me vandaag nóg rustiger te houden dan voorheen. En eet ik braaf mijn lijstje, mét nog een beetje extra. In de hoop dat het echt genoeg is om weer aan te komen.
De verpleegkundige kwam daarnet bij me zitten. Ze zei dat ik moet kijken naar wat ik bereikt heb. Dat ik moet bedenken dat ik n totaal 1 kg ben aangekomen, ipv dat ik in 1 dag 5 ons ben afgevallen. Maar positief denken, na al de gebeurtenissen van afgelopen dagen, lukt me nu bijna niet meer..
Nu ga ik stoppen, want zometeen komen twee heeeeel lieve meiden op bezoek. Ik ga me maar eens proberen wat positiever op te stellen ofzo. (Dat wordt nog een hele opgave..)
Duimen jullie met me mee dat ik morgen wél weer ben aangekomen? Ik wil het zo graag!!
Liefs,
Mirjam
Ik duim voor je! Ookal ken je me niet.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Lianne