Niet wat ik gehoopt had..

Sorry. Het duurde eventjes voordat ik de puf had om te schrijven, maar hier ben ik dan weer. Met nieuws. Alleen niet het nieuws waar ik zo op gehoopt had, helaas.. :(

Woensdag hadden mijn ouders dus een gesprek met mijn behandelaars. Ze zouden gaan overleggen hoe het verder moest na deze ziekenhuisopname. De hele dag heb ik in spanning gezeten wat er besloten zou worden. Maar toen ik die middag gebeld werd, bleek er nog niets uitgekomen. Een behandelaar vertelde alleen dat zij nog verder met mijn internist zou gaan overleggen. Met haar zou ze opties zonder RM gaan bespreken. Hierna zou ik donderdag een gesprek hebben waar definitieve besluiten genomen gingen worden.

Nóg een dag en nacht in spanning dus. Alhoewel ik de nachten hier wel goed doorkom, mbv de medicijnen. Zyprexa, melatonine én oxazepam. Allemaal middelen waar je zwaar duf van wordt, dus ik ben hierdoor maar moeilijk wakker te krijgen. 

Maargoed. Na die nacht was het dus donderdag; dé dag van hét gesprek. 's Ochtends gebeurde er nog wel iets waardoor ik totaal in paniek raakte. Ze kwamen namelijk met de mededeling dat ik voortaan zónder pyjama zou moeten wegen. Ik tripte helemaal, omdat ik dan minder zou wegen en het nog langer zou duren voordat ik mijn streef hier bereikt zou hebben. Dus iedereen hier was weer keiboos, omdat ik de afdeling op zn kop zette met mn gegil etc. Uiteindelijk heb ik ook nog eens voor niets zo lopen stressen, want uit het gesprek bleek dat ik hier niet kan blijven tot mijn streefgewicht...

Meer over dat gesprek dus nu:
Om 3 uur was het zover. Mijn ouders, internist, zaalarts en een verpleegkundige zaten erbij. De zaalarts begon te vertellen over het plan wat ze hadden. Ze vertelde dat ze zagen dat ik mijn best deed. Dat ik goed mn lijst volg en goed aankom. Maar ook dat ze zagen hoe moeilijk ik het heb op de afdeling. Dat de paniek niet minder wordt naarmate ik meer weeg en dat ze het dus ook niet zien zitten om me naar huis te sturen..

Ze kwam met twee opties:

1. Vanuit hier vrijwillig opgenomen willen worden op een open psychiatrische afdeling in het Maasstad. 

2. Niet instemmen met optie 1 en dan dus een RM aan mn broek krijgen. Hiermee opgenomen worden op een gesloten afdeling weet ik veel waar.

Eigenlijk geen keuze dus. Ik zal hoe dan ook ergens opgenomen worden en zal daar veel aan moeten gaan komen. Dat is namelijk prioriteit nummer één vindt iedereen. Iets waar ik minder de noodzaak van lijk in te zien.. Mijn lichaam functioneert al 1,5 jaar prima rond dit gewicht. Maar mijn internist zegt dat ik 'een slechte prognose heb'. Wat dat dan ook mag betekenen..

Maargoed. Het lijkt me duidelijk dat ik voor optie 1 'koos'. Met tranen in mijn ogen en eigenlijk sta ik er ook nog niet volledig achter. Maar alles beter dan een RM denk ik nu..

Waar ik zo ongelofelijk mee zit, is dat ik het komende schooljaar alweer helemaal in het water zie vallen. Ik had gewoon zó óntzettend graag willen beginnen op het volwassenonderwijs. Nu ik opgenomen word, kan ik dus wéér niet met school starten. Er zijn al twee schooljaren van hiervoor naar de maan.. Zal komend schooljaar de derde worden!? Wéér iets waarin ik faal.. Mijn zusje doet straks gewoon eerder eindexamen dan ik! 

Mensen zeggen dat ik me hier nu allemaal niet op moet focussen. Dat ik me beter kan richten op mijn genezing en dáár de energie in moet steken. Maar hoe moet ik nou hoop houden op een gelukkiger leven, terwijl ik al 5 jaar verspild heb en het allemaal eerder zie verslechteren dan verbeteren? Hoe moet ik denken dat het nog wel iets met me zal worden, terwijl ik twee jaar achterloop met mijn opleiding? 

Al de onzekerheid nu werkt ook niet echt (of zeg maar gerust; echt niet) mee aan mijn stemming. Ik heb 'gekozen' voor die opname, maar hierover is nog zóveel onduidelijk.. Ontelbaar veel vragen spoken in mijn hoofd; Hoe zit het daar met eten? Met beweging? Met bezoek? Hoelang zal ik daar moeten blijven? Hoeveel moet ik aankomen? Mag ik naar buiten? Misschien in het weekend naar huis? Zijn er activiteiten? Etc. etc... Maar het allerergste vind ik dat ik niet eens weet wannéér ik erheen zal moeten! Maandag of woensdag is er gezegd. Maar dat hoor ik dus maandag pas.. Pff, ik kan er écht gewoon niet tegen. Al die onduidelijkheid zorgt voor zoveel onrust in mijn hoofd.

Ik blijf maar hopen dat ik er maandag al heen mag. Hoe sneller ik daar ben, hoe eerder ik weet wat er nu weer van me verwacht wordt. En des te eerder kan ik weer nieuwe doelen voor mezelf gaan stellen: Dan krijg ik misschien weer een nieuw gewicht waar ik me op kan focussen en naartoe kan werken, om weer naar huis te mogen en misschien alsnóg met het volwassenonderwijs te kunnen starten! Dit laatste hoop ik echt zooo erg! Wie weet hoeft die opname niet te lang te duren, wanneer ik doorzet, en blijft er nog genoeg tijd over voor school.. Ik blijf die hoop maar houden, want zonder uitzicht op een betere en 'normalere' toekomst voel ik mezelf alleen maar rotter.

Voor nu is het dus maar afwachten. Afwachten wanneer er een plaatsje voor me is op de MPU. Nu mogen jullie dus alwéér voor me gaan duimen, hihi. Duimen dat ik daar maandag al terecht kan en hier niet nóg veel langer af moet zitten wachten! Want het scheelt misschien 'maar' twee dagen met woensdag, maar twee dagen vol onzekerheid voelen al snel als twee jaren..

Tot de volgende keer maar weer. Misschien wel vanuit 'mijn nieuwe plekje'.. (Nu maar hopen dat ze daar ook wi-fi hebben!)

Liefs