Zoals de titel al zegt; de toekomst is nóg onzekerder geworden. Gisteren zou ik te horen krijgen wanneer ik overgeplaatst zal worden naar de MPU. Maar in plaats van een dag en tijdstip, kreeg ik te horen dat het eigenlijk nog helemaal niet duidelijk is wanneer ik er terecht kan. Ik sta bovenaan de lijst, maar er zijn 12 bedden die nog allemaal bezet zijn. Er zal dus eerst iemand daar wegmoeten, voordat ik kan worden opgenomen. En wanneer er weer iemand weg zal gaan is onduidelijk..
Na dit nieuws heb ik gisteren weer een hele middag zitten huilen. Het is weer zó'n grote tegenvaller! Nu ik dit schrijf springen de tranen ook alweer in mijn ogen. Ik word he-le-maal gek hier. Ben totaal op van het vechten. Het voelt alsof de eetstoornis al mn energie op heeft geslokt.
Het liefst zou ik nu ook niets meer eten. Dit is namelijk mijn standaard reactie op onzekere situaties: Niet eten zorgt tenminste voor iets meer rust in mijn hoofd. Maar ik weet dat ik hier niks mee op zal schieten. Het is nogal vaag wat het ziekenhuis nu verlangt omtrent mijn gewicht. Maar het is wel duidelijk dat afvallen niet goed is. En als ik stop met eten is dat natuurlijk wel het gevolg..
Dus blijf ik eten. Maar wel met nóg veel meer moeite dan voorheen. Het gaat, maar het is loodzwaar. Als ik eerlijk ben zou ik het liefst weer toezicht hebben op alle eetmomenten. Zodat ik het minder alleen hoef te doen. Maar dit is natuurlijk absurd en onrealiseerbaar..
Ik voel me momenteel gewoon zo zwak tegenover de eetstoornis. Heb ook geen duidelijk doel meer wat ik voor ogen kan houden. Wat ik tegenover de eetstoornisgedachtes kan zetten. Ik heb nu geen streefgewicht, niks. Ja, misschien dat ik school als doel zou kunnen stellen. Maar wie zegt mij dan dat ik daar straks ook werkelijk naartoe zal mogen!? Dat is ook nog allemaal zo onzeker als wat..
Ik wil NU gewoon weten waar ik aan toe ben! Wáárom zit álles zó tegen!? Ik ben werkelijk kapot. Moet mezelf voortdurend maar weer bijmekaar rapen om toch weer dat gevecht aan te gaan. Al die eetmomenten op een dag. Al die momenten waarop ik toch nog even wat extra kan bewegen. Al die momenten waarop de eetstoornis zijn macht kan grijpen. Het lukt nu nog. Ja, het lukt nu nog nét. Maar ik vraag me ernstig af hoe lang ik dit nog vol zal weten kunnen te houden..
En toch blijf ik nog hoop houden met mn stomme kop. Elke ochtend word ik weer wakker en duim ik dat dat ene plekje vrijkomt. Verklaar me maar voor gek, maar zonder die hoop was ik denk ik echt allang verloren..
Ik vind het lief dat jullie met me meeduimen. Al heeft het, tot nu toe, nog geen effect gehad. Jullie reacties geven me wel net dat beetje meer kracht, wat ik zo hard nodig heb om vol te blijven houden. Dankjewel daarvoor.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten