Hallo, hallo. Daar ben ik weer, helaas.. Want mijn berichtjes hier typ ik toch altijd vanuit plekken waar ik niet wil zijn.
Ditmaal dus ook weer vanuit het ziekenhuis. Hetzelfde ziekenhuis als de vorige x, maar dan wel vanaf een andere afdeling. Mijn vorige afdeling is namelijk gesloten vanwege de zomervakantie. Weinig bekende gezichten dus, maar ook dit zal wel weer gaan wennen.
Maargoed, waar te beginnen?
Laat ik eerst maar eens proberen uit te leggen waarom ik alwéér opgenomen moest worden..
Na mijn vorige opname had ik dus het gewicht bereikt waarmee ik weer in therapie mocht. Dit was fijn, maar moeilijk vast te houden. Al snel zat ik er weer een stuk onder.
Ik at niet eens slecht ofzo, maar deed natuurlijk wel meer. Hierdoor bleek mijn lijf toch nog meer nodig te hebben dan ik dacht. Het afvallen wilde ik stoppen en ik deed mijn best om nog meer te eten. Mijn gewicht bleef toen wat schommelen, maar echt aankomen deed ik nog niet. Terwijl dit wél echt nodig was.
Hoe meer ik probeerde, hoe teleurgestelder ik werd. Het eten werkte ik met veel moeite naar binnen, maar resultaat bleef uit. Op een gegeven moment was ik gewoon op. In mijn ogen at ik al zóveel en alsnóg kwam ik geen kilo's aan!
Door mijn wanhopigheid kreeg ik steeds meer paniekaanvallen thuis. Ik was namelijk zó teleurgesteld in mezelf. Ik wilde wel aankomen, maar blijkbaar kón ik het gewoon niet! Dit frustreerde me onwijs. Waarom pakte ik niet gewoon heel veel extra? Waarom koos ik niet voor een lekker stuk gebak elke avond? Blijkbaar was ik gewoon een mislukte zwakkeling..
Ik werd steeds vaker boos op mezelf en hiermee namen de paniekaanvallen toe. Ze werden steeds minder te doen. Voor mij niet meer, maar vóóral niet voor mijn omgeving. Ik zal jullie de details besparen, maar neem maar van mij aan dat ik mijn gezin er langzaam kapot mee maakte..
Daarom heeft mijn therapeute ingegrepen. Een week geleden moesten mijn ouders mee op gesprek. Met hen besloot ze dat het beter zou zijn wanneer ik niet mee zou gaan op vakantie. Ze zou proberen snel een opname voor me te regelen, zodat mijn ouders wel konden gaan en zo ook even bij konden tanken.
Ik vond dit onwijs moeilijk en ben ook echt gemeen geweest. Heb lelijke dingen gezegd tegen mijn ouders waar ik nu nog steeds ntzettend veel spijt van heb..
Maargoed, uiteindelijk accepteerde ik het wel, omdat ik ook inzag dat het zo niet langer meer kon. Mijn therapeute is toen gaan bellen, op zoek naar een paaz voor mij. Dit bleek alleen een stuk moeilijker dan verwacht. Na 5 dagen zoeken en onzekerheid, werd duidelijk dat geen enkele paaz in Nederland op korte termijn plek had voor een anorexia-patiënt.
Toen greep de psychiater in. Zij had me inmiddels gezien en vond ook dat ik vooral emotioneel sterk achteruit was gegaan. Daarom belde zij het ziekenhuis.
Inmiddels zat ik ook alweer een stukkie onder mijn ontslaggewicht van de vorige keer. Dit, samen met mijn emotionele situatie, vond de internist genoeg reden om me op te laten nemen.
Dus. Nu lig ik hier weer. De situatie is alleen op 2 punten een stuk anders dan de vorige keer. Laten we voor de grap maar eens met het positieve beginnen ;)
1. Positief is dat ik nu nog alles zélf mag eten. Sondevoeding krijg ik pas wanneer ik niet blijk aan te komen. Deze kans is echter wel groot, maar daarover zal ik een volgende keer wel meer vertellen.
2. Negatief is dat er nog geen duidelijk doel van deze opname is vastgesteld. Ja; aankomen. Maar hoeveel? Geen idee. Binnen welke tijd? Geen idee. En of ik dan weer naar school zal mogen? Geen idee. Veel onzekerheden dus nog, en dit maakt het allemaal niet gemakkelijker. Maar ik probeer er momenteel maar niet teveel waarde aan te hechten.. Aankomen moet ik sowieso, dus laat ik daar eerst maar eens mee beginnen.
Vanmorgen voor het eerst op de weegschaal gestaan en vandaag voor het eerst mijn volledige eetlijst gegeten. In mijn eentje! Wat een overwinning.
We zullen zien hoe de komende tijd zal verlopen.. Dit zal toch voornamelijk afhangen van wat mijn lijf met het eten gaat doen. Ook weer onzeker dus, en tsja; onzekerheden zijn niet mijn sterkste kant. Momenteel zit er alleen niet veel anders op dan de artsen te vertrouwen, de doëtiste te vertrouwen én natuurlijk te doen wat er van me gevraagd wordt! Dit laatste lukt gelukkig erg goed tot nu toe. :)
Nu ga ik alleen stoppen, want moet mn avondtussendoortje gaan eten.
Ik hoop dat mijn update overzichtelijk genoeg is zo, want ik heb niet zoveel tijd (en eigenlijk ook niet zoveel zin..) om al mijn gebrabbel weer helemaal terug te gaan zitten lezen. Sorry!
Liefs,
Mirjam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten