Gisterochtend belde mijn therapeute. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde dat het eigenlijk best goed gaat: Ik heb minder paniekaanvallen dan de vorige opname, kom goed aan en eet alles zelf. Ze vroeg hoe ik verder zou willen na mijn ziekenhuisopname. Ik antwoordde dat ik dan súpergraag naar school zou willen; weer mijn leven op zou willen pakken. Een leuk jaar tegemoet zou willen gaan, zónder opnames!
Maar toen trok mijn therapeute me keihard uit die droom...
Ze zei dat ze er geen vertrouwen in hebben dat ik thuis kan aankomen. Dat het hoogstwaarschijnlijk is dat ik helemaal niet met school mag gaan beginnen. Dat ik een kliniek in zal moeten.
Maar dat was nog niet alles.. Door 'alle ervaringen met mij in klinieken' willen ze me in een kliniek gaan stoppen mét een RM!! Een rechterlijke machtiging dus! Voor de mensen die niet precies weten wat dit inhoudt; het komt erop neer dat ik dan níks meer te zeggen heb. Álles zal voor mij bepaald worden. Dan zit ik dus minimaal een half jaar tegen mijn wil in ergens opgesloten en moet ik me houden aan allerlei dingen die mij opgelegd worden en heb ik zelf geen inspraak meer.
Deze mededelingen vielen me zó tegen. Ik doe zó hard mn best hier, hou me aan de regels, kom aan, en ik krijg er gewoon NIKS voor terug! Sterker nog; ik word er waarschijnlijk voor gestraft!
Ik vond/vind het zó'n ónwijs gemene actie. Dus toen ik het hoorde tripte ik gelijk. De paniek was weer immens groot. Ik schreeuwde, krijste en jankte de hele afdeling weer bijmekaar. 4 verpleegsters hielden me vast omdat ik mezelf van alles aan probeerde te doen. Ik was zó boos, zó verdrietig, en ik voelde me zó machteloos.
In totaal heb ik gisteren dus 3 van die aanvallen gehad. Telkens wanneer ik nadacht over die RM, begon het weer. Nu ik dit typ zit ik ook alweer te janken. Ik vind het gewoon zo'n verschrikkelijk gemene actie als ze dit echt zullen gaan doen..
Het is nog niet voor de volle 100% zeker. Morgen aan het eind van de dag hoor ik pas het definitieve besluit. Tot dan probeer ik hoop te blijven houden. Hoop op een plan waarmee ik wél naar huis zal mogen gaan. Dit heb ik ook echt nodig om nu goed mijn lijst te kunnen blijven volgen. Zonder uitzicht op iets positiefs vind ik dit onwijs lastig.
Vandaag probeer ik dus sterk te blijven. Ik heb tot nu toe alles gegeten, alleen op bed gelegen en nog geen paniekaanvallen gehad. Het kost me verschrikkelijk veel moeite om dit vol te houden allemaal, maar ik doe het wél! Die aanvallen mogen ook echt niet meer gebeuren. De arts kwam vanmorgen nog boos naar me toe om te zeggen dat ik gisteren zo stom was geweest. Iedereen op de afdeling kijkt me ook raar aan na sindsdien.. :(
Ik voel me zo rot door al die verschrikkelijke onzekerheid. En ik weet zeker dat het eten niet meer zal gaan wanneer ik geen uitzicht meer heb op thuis.. Ik hoop zó zó erg dat mijn therapeute morgen met goed nieuws komt. Dat ze me toch nog een kans geven om het weer thuis te gaan proberen. Ik wíl ook echt aankomen thuis. Maar niemand gelooft me meer. Ik heb hierin te vaak gefaald... :'( Ergens snap ik het dus ook wel. Alhoewel ik me nu gemotiveerder voel dan ooit tevoren! En een RM vind ik gewoon een verschrikkelijk zware straf terwijl ik juist zo mn best doe hier.
Ik ga nu maar stoppen met typen. Ik kom toch telkens weer op hetzelfde punt uit. Kan ook over niets anders meer denken momenteel.. Mn hoofd zit ontzettend vol met allerlei verschrikkelijke gedachtes over de toekomst. Het voelt even alsof me niets gegund is. :'(
Sorry voor dit zelfmedelijdende, wazige gekwaak van mij. Ik zou het zelf ook graag anders willen, maar het lukt me even niet om ook nog maar íéts positiefs te zien.
Duim álsjeblieft met me mee voor het besluit van morgen. Voor een fijne toekomst. Voor een betere oplossing dan een RM. Want die RM ís gewoon geen oplossing... :'(
hoi Mirjam,
BeantwoordenVerwijderenwat is het definitieve besluit geworden?
We leven met je mee!
liefs