Vreselijkste opname ooit

Eerste bericht vanuit de mpu. Ik heb het ontzettend zwaar. Het is totaal niet wat ik verwacht en gehoopt had. Ik heb hier geen afleiding, weinig steun en zóveel eigen verantwoordelijkheid. 

Gisteren heb ik te horen gekregen wat het doel is hier. Het komt er op neer dat ik 5kg aan zal moeten komen voordat ik naar huis mag. Die kilo's moet ik er zelf aan gaan eten, met minimale begeleiding. 

Ik heb een eetlijst, waar ik zelf om heb gevraagd. Het betekent eigenlijk niets, want niemand let op wat ik eet. Het is, zoals ik al zei, totaal mijn eigen verantwoording. Ik moet eten omdat ik zélf wil aankomen. Niet omdat anderen dit van mij verlangen. Dit vind ik onwijs lastig.

Ik heb me nog nooit zo vreselijk gevoeld als nu. Voel me rot, eenzaam, onbegrepen. Kan nergens een lichtje meer zien. Ik had zo gehoopt op meer steun. Maar ben volledig op mezelf aangewezen.

Die 5 kg heb ik natuurlijk niet binnen een paar weekjes bereikt. Dit uitzicht maakt me extra moedeloos. Ik zie geen eind aan deze gitzwarte tunnel.

Ik voel me denk ik ook zo vreselijk omdat ik nu écht moet kiezen vólledig tegen de eetstoornis in te gaan: Eten omdat ík wil aankomen. Dit heb ik nooit gedaan.  In vorige instanties moest ik eten omdat iedereen me controleerde. Eten omdat ik anders problemen kreeg. 

Hier zal ik indirect natuurlijk ook wel problemen gaan krijgen als ik niet eet. Want dan val ik af en ik ben hier om aan te komen. Maar toch voelt het anders..

Nu het 'goede' nieuws; Ondanks al de verschrikkelijke gedachtes in mijn kop, heb ik tot nu toe wel mn volledige lijst gegeten. Voor mezelf. Nu ik dit typ moet ik er gewoon om janken. Het voelt nog totaal niet goed.. Hopelijk komt dat goede gevoel als ik zie dat ik veel ben aangekomen. Als ik mezelf besef dat ik een stuk dichter bij thuis ben. Maar tot nu toe voel ik mezelf gewoon een vreetzak. Mijn lijst heb ik namelijk ook nog een stuk hoger gemaakt dan die in het ziekenhuis. Expres, omdat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Maar dit voelt nog niet altijd even goed. Zéker niet als mijn groepsgenoten nauwelijks wat nemen..

Vanavond ook weer. We gingen aan tafel en zo'n vrouw verkondigt meteen: 'Er gaat vandaag geen hap naar binnen bij mij, geen hap zeg ik je.' Verpleging; 'Maar mevrouw, u moet wel wat eten hoor..' Mevrouw; ' Ik moet hier helemaal niets! Ik ben helemaal klaar met deze zooi hier!' Vervolgens gooide ze haar bord door de kamer en verdween. Toen ze weg was besloten nog 3 groepsgenoten de maaltijd ook maar te laten zitten.. En daar zat ik dan. Samen met een andere oude vent. Mijn kip mét jus te verorberen. Want alles wordt hier geleverd met saus, echt doodeng. 

Maargoed. Dat heb ik dus gedaan. En daarna heb ik met papa gebeld. En hij zei dat ie trots op me was. Dus ik ga door en door en door. Hol mijn gevoel maar keihard voorbij. Want als ik mijn gevoel toelaat, gaat het helemaal fout.

Ik zal verder nog wat proberen te vertellen over de groep. Al valt hier eigenlijk ook niet zoveel over te zeggen. We zijn met zn achten en iedereen hier is 50+. Er valt geen normaal gesprek te voeren. Ze zijn allemaal totaal de weg kwijt en liggen de hele dag te slapen.

Afleiding heb ik hier dus ook niet. Er is geen dagprogramna, geen therapie en ik moet mezelf maar zien te vermaken. Het grootste gedeelte van de dag probeer ik daarom slapend door te brengen. Zo verbrand ik misschien ook weer minder energie en kan ik sneller naar huis.. 

De verpleging is verder wel oké, maar kan me dus ook niet helpen. Als ik vraag om steun, zeggen ze dat ik voor mezelf moet kiezen. En dit is nu juist zoiets waar ik steun bij nodig heb.

Weet niet zo goed wat ik nog meer moet zeggen. Het is hier gewoon een regelrechte hel en ik zie het ook niet snel beter worden. Soms denk ik zelfs; geef me elke dag maar een taart. Dan eet ik die helemaal in mijn eentje op, kom ik keiveel aan, en ben ik hier gewoon weg. Maar ik heb hiernaar gevraagd en dat vinden ze niet de juiste manier. Blijkbaar moet ik maar lekker lang lijden hier.

Nu ga ik stoppen. Deze update is echt een en al negativiteit geworden. Sorry daarvoor, maar ik weet momenteel ook gewoon écht niets positiefs te benoemen. Het enige positieve is misschien dat ik nu vast wel aankom. Omdat ik mezelf de barsten vreet om uit deze shitsituatie te komen. Maar ik vrees dat het nog keilang duurt voordat ik mijn streef bereikt heb. En dat ik psychisch helemaal kapot raak. Voorzover ik dat nu nog niet ben dan..

Liefs. 

Nóg meer onzekerheid

Er lijkt geen eind aan alle teleurstellingen te komen hier..

Zoals de titel al zegt; de toekomst is nóg onzekerder geworden. Gisteren zou ik te horen krijgen wanneer ik overgeplaatst zal worden naar de MPU. Maar in plaats van een dag en tijdstip, kreeg ik te horen dat het eigenlijk nog helemaal niet duidelijk is wanneer ik er terecht kan. Ik sta bovenaan de lijst, maar er zijn 12 bedden die nog allemaal bezet zijn. Er zal dus eerst iemand daar wegmoeten, voordat ik kan worden opgenomen. En wanneer er weer iemand weg zal gaan is onduidelijk..

Na dit nieuws heb ik gisteren weer een hele middag zitten huilen. Het is weer zó'n grote tegenvaller! Nu ik dit schrijf springen de tranen ook alweer in mijn ogen. Ik word he-le-maal gek hier. Ben totaal op van het vechten. Het voelt alsof de eetstoornis al mn energie op heeft geslokt. 

Het liefst zou ik nu ook niets meer eten. Dit is namelijk mijn standaard reactie op onzekere situaties: Niet eten zorgt tenminste voor iets meer rust in mijn hoofd. Maar ik weet dat ik hier niks mee op zal schieten. Het is nogal vaag wat het ziekenhuis nu verlangt omtrent mijn gewicht. Maar het is wel duidelijk dat afvallen niet goed is. En als ik stop met eten is dat natuurlijk wel het gevolg..

Dus blijf ik eten. Maar wel met nóg veel meer moeite dan voorheen. Het gaat, maar het is loodzwaar. Als ik eerlijk ben zou ik het liefst weer toezicht hebben op alle eetmomenten. Zodat ik het minder alleen hoef te doen. Maar dit is natuurlijk absurd en onrealiseerbaar..

Ik voel me momenteel gewoon zo zwak tegenover de eetstoornis. Heb ook geen duidelijk doel meer wat ik voor ogen kan houden. Wat ik tegenover de eetstoornisgedachtes kan zetten. Ik heb nu geen streefgewicht, niks. Ja, misschien dat ik school als doel zou kunnen stellen. Maar wie zegt mij dan dat ik daar straks ook werkelijk naartoe zal mogen!? Dat is ook nog allemaal zo onzeker als wat..

Ik wil NU gewoon weten waar ik aan toe ben! Wáárom zit álles zó tegen!? Ik ben werkelijk kapot. Moet mezelf voortdurend maar weer bijmekaar rapen om toch weer dat gevecht aan te gaan. Al die eetmomenten op een dag. Al die momenten waarop ik toch nog even wat extra kan bewegen. Al die momenten waarop de eetstoornis zijn macht kan grijpen. Het lukt nu nog. Ja, het lukt nu nog nét. Maar ik vraag me ernstig af hoe lang ik dit nog vol zal weten kunnen te houden..

En toch blijf ik nog hoop houden met mn stomme kop. Elke ochtend word ik weer wakker en duim ik dat dat ene plekje vrijkomt. Verklaar me maar voor gek, maar zonder die hoop was ik denk ik echt allang verloren.. 

Ik vind het lief dat jullie met me meeduimen. Al heeft het, tot nu toe, nog geen effect gehad. Jullie reacties geven me wel net dat beetje meer kracht, wat ik zo hard nodig heb om vol te blijven houden. Dankjewel daarvoor. 

Liefs

Niet wat ik gehoopt had..

Sorry. Het duurde eventjes voordat ik de puf had om te schrijven, maar hier ben ik dan weer. Met nieuws. Alleen niet het nieuws waar ik zo op gehoopt had, helaas.. :(

Woensdag hadden mijn ouders dus een gesprek met mijn behandelaars. Ze zouden gaan overleggen hoe het verder moest na deze ziekenhuisopname. De hele dag heb ik in spanning gezeten wat er besloten zou worden. Maar toen ik die middag gebeld werd, bleek er nog niets uitgekomen. Een behandelaar vertelde alleen dat zij nog verder met mijn internist zou gaan overleggen. Met haar zou ze opties zonder RM gaan bespreken. Hierna zou ik donderdag een gesprek hebben waar definitieve besluiten genomen gingen worden.

Nóg een dag en nacht in spanning dus. Alhoewel ik de nachten hier wel goed doorkom, mbv de medicijnen. Zyprexa, melatonine én oxazepam. Allemaal middelen waar je zwaar duf van wordt, dus ik ben hierdoor maar moeilijk wakker te krijgen. 

Maargoed. Na die nacht was het dus donderdag; dé dag van hét gesprek. 's Ochtends gebeurde er nog wel iets waardoor ik totaal in paniek raakte. Ze kwamen namelijk met de mededeling dat ik voortaan zónder pyjama zou moeten wegen. Ik tripte helemaal, omdat ik dan minder zou wegen en het nog langer zou duren voordat ik mijn streef hier bereikt zou hebben. Dus iedereen hier was weer keiboos, omdat ik de afdeling op zn kop zette met mn gegil etc. Uiteindelijk heb ik ook nog eens voor niets zo lopen stressen, want uit het gesprek bleek dat ik hier niet kan blijven tot mijn streefgewicht...

Meer over dat gesprek dus nu:
Om 3 uur was het zover. Mijn ouders, internist, zaalarts en een verpleegkundige zaten erbij. De zaalarts begon te vertellen over het plan wat ze hadden. Ze vertelde dat ze zagen dat ik mijn best deed. Dat ik goed mn lijst volg en goed aankom. Maar ook dat ze zagen hoe moeilijk ik het heb op de afdeling. Dat de paniek niet minder wordt naarmate ik meer weeg en dat ze het dus ook niet zien zitten om me naar huis te sturen..

Ze kwam met twee opties:

1. Vanuit hier vrijwillig opgenomen willen worden op een open psychiatrische afdeling in het Maasstad. 

2. Niet instemmen met optie 1 en dan dus een RM aan mn broek krijgen. Hiermee opgenomen worden op een gesloten afdeling weet ik veel waar.

Eigenlijk geen keuze dus. Ik zal hoe dan ook ergens opgenomen worden en zal daar veel aan moeten gaan komen. Dat is namelijk prioriteit nummer één vindt iedereen. Iets waar ik minder de noodzaak van lijk in te zien.. Mijn lichaam functioneert al 1,5 jaar prima rond dit gewicht. Maar mijn internist zegt dat ik 'een slechte prognose heb'. Wat dat dan ook mag betekenen..

Maargoed. Het lijkt me duidelijk dat ik voor optie 1 'koos'. Met tranen in mijn ogen en eigenlijk sta ik er ook nog niet volledig achter. Maar alles beter dan een RM denk ik nu..

Waar ik zo ongelofelijk mee zit, is dat ik het komende schooljaar alweer helemaal in het water zie vallen. Ik had gewoon zó óntzettend graag willen beginnen op het volwassenonderwijs. Nu ik opgenomen word, kan ik dus wéér niet met school starten. Er zijn al twee schooljaren van hiervoor naar de maan.. Zal komend schooljaar de derde worden!? Wéér iets waarin ik faal.. Mijn zusje doet straks gewoon eerder eindexamen dan ik! 

Mensen zeggen dat ik me hier nu allemaal niet op moet focussen. Dat ik me beter kan richten op mijn genezing en dáár de energie in moet steken. Maar hoe moet ik nou hoop houden op een gelukkiger leven, terwijl ik al 5 jaar verspild heb en het allemaal eerder zie verslechteren dan verbeteren? Hoe moet ik denken dat het nog wel iets met me zal worden, terwijl ik twee jaar achterloop met mijn opleiding? 

Al de onzekerheid nu werkt ook niet echt (of zeg maar gerust; echt niet) mee aan mijn stemming. Ik heb 'gekozen' voor die opname, maar hierover is nog zóveel onduidelijk.. Ontelbaar veel vragen spoken in mijn hoofd; Hoe zit het daar met eten? Met beweging? Met bezoek? Hoelang zal ik daar moeten blijven? Hoeveel moet ik aankomen? Mag ik naar buiten? Misschien in het weekend naar huis? Zijn er activiteiten? Etc. etc... Maar het allerergste vind ik dat ik niet eens weet wannéér ik erheen zal moeten! Maandag of woensdag is er gezegd. Maar dat hoor ik dus maandag pas.. Pff, ik kan er écht gewoon niet tegen. Al die onduidelijkheid zorgt voor zoveel onrust in mijn hoofd.

Ik blijf maar hopen dat ik er maandag al heen mag. Hoe sneller ik daar ben, hoe eerder ik weet wat er nu weer van me verwacht wordt. En des te eerder kan ik weer nieuwe doelen voor mezelf gaan stellen: Dan krijg ik misschien weer een nieuw gewicht waar ik me op kan focussen en naartoe kan werken, om weer naar huis te mogen en misschien alsnóg met het volwassenonderwijs te kunnen starten! Dit laatste hoop ik echt zooo erg! Wie weet hoeft die opname niet te lang te duren, wanneer ik doorzet, en blijft er nog genoeg tijd over voor school.. Ik blijf die hoop maar houden, want zonder uitzicht op een betere en 'normalere' toekomst voel ik mezelf alleen maar rotter.

Voor nu is het dus maar afwachten. Afwachten wanneer er een plaatsje voor me is op de MPU. Nu mogen jullie dus alwéér voor me gaan duimen, hihi. Duimen dat ik daar maandag al terecht kan en hier niet nóg veel langer af moet zitten wachten! Want het scheelt misschien 'maar' twee dagen met woensdag, maar twee dagen vol onzekerheid voelen al snel als twee jaren..

Tot de volgende keer maar weer. Misschien wel vanuit 'mijn nieuwe plekje'.. (Nu maar hopen dat ze daar ook wi-fi hebben!)

Liefs

Geen toekomst meer!? :(

Lieve volgers. ik moet weer even mijn frustraties kwijt.. Ik word namelijk echt gek. Gek van de onzekerheid. 

Gisterochtend belde mijn therapeute. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde dat het eigenlijk best goed gaat: Ik heb minder paniekaanvallen dan de vorige opname, kom goed aan en eet alles zelf. Ze vroeg hoe ik verder zou willen na mijn ziekenhuisopname. Ik antwoordde dat ik dan súpergraag naar school zou willen; weer mijn leven op zou willen pakken. Een leuk jaar tegemoet zou willen gaan, zónder opnames!

Maar toen trok mijn therapeute me keihard uit die droom...

Ze zei dat ze er geen vertrouwen in hebben dat ik thuis kan aankomen. Dat het hoogstwaarschijnlijk is dat ik helemaal niet met school mag gaan beginnen. Dat ik een kliniek in zal moeten. 

Maar dat was nog niet alles.. Door 'alle ervaringen met mij in klinieken' willen ze me in een kliniek gaan stoppen mét een RM!! Een rechterlijke machtiging dus! Voor de mensen die niet precies weten wat dit inhoudt; het komt erop neer dat ik dan níks meer te zeggen heb. Álles zal voor mij bepaald worden. Dan zit ik dus minimaal een half jaar tegen mijn wil in ergens opgesloten en moet ik me houden aan allerlei dingen die mij opgelegd worden en heb ik zelf geen inspraak meer.

Deze mededelingen vielen me zó tegen. Ik doe zó hard mn best hier, hou me aan de regels, kom aan, en ik krijg er gewoon NIKS voor terug! Sterker nog; ik word er waarschijnlijk voor gestraft!

Ik vond/vind het zó'n ónwijs gemene actie. Dus toen ik het hoorde tripte ik gelijk. De paniek was weer immens groot. Ik schreeuwde, krijste en jankte de hele afdeling weer bijmekaar. 4 verpleegsters hielden me vast omdat ik mezelf van alles aan probeerde te doen. Ik was zó boos, zó verdrietig, en ik voelde me zó machteloos.

In totaal heb ik gisteren dus 3 van die aanvallen gehad. Telkens wanneer ik nadacht over die RM, begon het weer. Nu ik dit typ zit ik ook alweer te janken. Ik vind het gewoon zo'n verschrikkelijk gemene actie als ze dit echt zullen gaan doen..

Het is nog niet voor de volle 100% zeker. Morgen aan het eind van de dag hoor ik pas het definitieve besluit. Tot dan probeer ik hoop te blijven houden. Hoop op een plan waarmee ik wél naar huis zal mogen gaan. Dit heb ik ook echt nodig om nu goed mijn lijst te kunnen blijven volgen. Zonder uitzicht op iets positiefs vind ik dit onwijs lastig.

Vandaag probeer ik dus sterk te blijven. Ik heb tot nu toe alles gegeten, alleen op bed gelegen en nog geen paniekaanvallen gehad. Het kost me verschrikkelijk veel moeite om dit vol te houden allemaal, maar ik doe het wél! Die aanvallen mogen ook echt niet meer gebeuren. De arts kwam vanmorgen nog boos naar me toe om te zeggen dat ik gisteren zo stom was geweest. Iedereen op de afdeling kijkt me ook raar aan na sindsdien.. :( 

Ik voel me zo rot door al die verschrikkelijke onzekerheid. En ik weet zeker dat het eten niet meer zal gaan wanneer ik geen uitzicht meer heb op thuis.. Ik hoop zó zó erg dat mijn therapeute morgen met goed nieuws komt. Dat ze me toch nog een kans geven om het weer thuis te gaan proberen. Ik wíl ook echt aankomen thuis. Maar niemand gelooft me meer. Ik heb hierin te vaak gefaald... :'( Ergens snap ik het dus ook wel. Alhoewel ik me nu gemotiveerder voel dan ooit tevoren! En een RM vind ik gewoon een verschrikkelijk zware straf terwijl ik juist zo mn best doe hier. 

Ik ga nu maar stoppen met typen. Ik kom toch telkens weer op hetzelfde punt uit. Kan ook over niets anders meer denken momenteel.. Mn hoofd zit ontzettend vol met allerlei verschrikkelijke gedachtes over de toekomst. Het voelt even alsof me niets gegund is. :'(

Sorry voor dit zelfmedelijdende, wazige gekwaak van mij. Ik zou het zelf ook graag anders willen, maar het lukt me even niet om ook nog maar íéts positiefs te zien. 

Duim álsjeblieft met me mee voor het besluit van morgen. Voor een fijne toekomst. Voor een betere oplossing dan een RM. Want die RM ís gewoon geen oplossing... :'(

Het zit allemaal niet zo mee

Deze update wordt wat minder positief dan de vorige, Het gaat namelijk helaas niet zo goed..

Om te beginnen bij gisteren:

's Ochtends vloog al de onzekerheid me weer aan. Het is namelijk nog helemaal niet zeker wat er zal gebeuren als ik mijn streefgewicht hier heb behaald. Ik kon alleen maar rampscenario's verzinnen over hoe mijn toekomst eruit zou komen te zien: Na het ziekenhuis zouden ze me vast weer in een kliniek proppen. Dan kan ik weer een jaar niet naar school en heb ik weer een jaar van mijn leven verziekt.. Door deze gedachtes heb ik weer een paniekaanval gehad. Ik begon door al het gepieker uit het niets te huilen, dit ging over in hyperventilatie, etc. 

Omdat ik zoveel lawaai maakte, werd de verpleging boos en moest ik naar een apart kamertje om 'af te koelen'. Hier kwam ik uiteindelijk wel weer een beetje tot rust, dankzij mijn lieve zaalarts. Zij zei dat ik me moet focussen op het hier en nu, en vooral niet teveel vooruit moet kijken. Dat kost me alleen maar energie en het levert me niets op. Ik weet dat ze hier gelijk in heeft, maar vind het wel erg moeilijk...

Verder verliep de ochtend wel rustig en het begin van de middag ook. Maar toen kwamen mama en Inge op bezoek en moest ik alweer huilen door al die onzekerheid. Ik ben gewoon zó bang dat ik naar een kliniek zal moeten! Door al mijn gejank was ik echt ongezellig, terwijl ik mama en Inge al een paar dagen niet gezien had ivm hun vakantie. Dat heb ik dus ook lekker zitten verzieken.

Dit alles was rot, maar niet te vergelijken met de rotheid van het nieuws wat we daarna te horen kregen..

Toen we nadat we wat gedronken hadden weer boven kwamen, was mijn overbuurman aan het inpakken. Jeweetwel, die grappige vent, waarover ik in mijn vorige blog heb geschreven. Ik vroeg of ie naar huis mocht en zijn vrouw zei van wel. Ik zei nog dat ik het fijn voor hem vond, maar toen antwoordde hij; Ik ga naar huis om dood te gaan...

Hij begon gelijk te huilen en zijn vrouw vertelde dat hij kanker bleek te hebben. Dat er niets meer aan te doen was. Dat hij eraan zou overlijden en dat hij dit thuis wilde doen.

Ik vond het zó vreselijk en huilde met hen mee. Heb nog snel een brief voor hem geschreven. Daarin heb ik hem gezegd hoeveel respect ik voor hem heb en dat ik hem een onwijs lieve man vond enzo.. Toen ik hem gaf moest ie nog harder huilen en zei hij dat hij hem hard zou koesteren en boven zijn bed zou hangen. Ik hoop maar dat hij door de brief beseft hoe leuk ik hem vond..

Doordat die man weg ging, bleef ik ook nog eens alleen achter op zaal. Want de vrouw waarnaast ik lag, had eergisteren ook al te horen gekregen dat ze ongeneselijke kanker had en was daarna ook vertrokken.. Van haar was het wel al een beetje te verwachten, maar dat maakt het natuurlijk niet minder vreselijk.

Ik háát die vreselijke rotziekte!! Heb mijn oma erdoor nooit kunnen leren kennen en ben er mijn opa's door verloren. Wat zou het toch geweldig zijn als ook voor deze ziekte een goed medicijn zou bestaan..

Maargoed, ik bleef dus alleen achter. Samen met mijn rotgevoel. Om het feest nog completer te maken kreeg ik een verkeerde maaltijd voorgeschoteld. Maar ik besloot eigenlijk meteen om daar maar niet moeilijk over te gaan doen. Had even geen zin om te gaan zeiken over zulke onbenulligheden.

Gelukkig was mn beste vriendin Rebecca al snel bij me en kon ik mijn maaltijd samen met haar opeten. Die smerige aardappelpuree zat zo in mn buikje. Daarna met haar in het restaurantje wat gedronken. En fijn gepraat natuurlijk.. Het is echt een schat!

Papa kwam ook nog even op bezoek. Bij hem alwéér gehuild. Over de hele dag. De onzekerheden. De dood. Het leven.

Die avond mezelf bijmekaar geraapt en zelfs meer gegeten dan mijn lijst. In mijn eentje op zaal. Met de gedachte in mijn hoofd dat ik wil léven. Iets wat mij nu nog gegund is en anderen niet meer..

Vanmorgen werd ik wakker gemaakt. Een nieuwe dag, een nieuwe start. Dat hoopte ik. Maar toen moest ik op de weegschaal, en deze liet iets vréselijks zien..

5 ons afgevallen was ik. Een halve kilo. In 1 dag. De paniek sloeg meteen toe. Hoe kon dit in godsnaam!? Ik had zelfs méér gegeten gisteren. Hoe moest ik nu verder!? In paniek mn vader gebeld, maar die hing op, omdat er niet met me te praten viel. De verpleging kwam daarna naar me toe om me de zaal af te loodsen, aangezien ik weer zoveel lawaai maakte met mijn gehuil. Ik kon ook echt niet stoppen met huilen. Was (en ben nog steeds) zo in de war. Snap echt niet hoe het kan! Iedere dag kwam ik precies 2 ons aan. Oké het was natuurlijk wel heel bijzonder dat het zo netjes ging.. Maar dan verwacht je gewoon níét dat je ineens zóveel afvalt!

Gelukkig is de verpleging heel lief. Ze zeggen allemaal dat ze zien dat ik wel echt hard mijn best heb gedaan. Ze vertrouwen er dit keer wél op dat ik geen rare dingen heb zitten doen. Dat was de vorige opname wel anders!

Zelfs mijn zaalarts, die vandaag eigenlijk niet op deze afdeling werkt, is nog langsgeweest. Ze heeft me moed ingesproken en gezegd dat ze me écht goed bezig vindt. Dat ik waarschijnlijk zo afgevallen ben door al de emoties van gisteren. En dat ze erin gelooft dat ik het zelf kan, zonder sonde, en dat ik dus morgen vast wel weer aangekomen zal zijn.. 

Heel lief dat iedereen zoveel vertrouwen in me heeft. Maar ikzelf ben dat vertrouwen eigenlijk weer helemaal kwijt.. Mijn lichaam heeft me compleet in de steek gelaten. En nu moet ik er dus 'maar gewoon' op vertrouwen dat het wel weer goedkomt?! 

Ik hoop écht zó dat ze allemaal gelijk hebben. Dat dat afvallen door de stress kwam. Dat ik morgen wel weer aangekomen zal zijn. In ieder geval probeer ik me vandaag nóg rustiger te houden dan voorheen. En eet ik braaf mijn lijstje, mét nog een beetje extra. In de hoop dat het echt genoeg is om weer aan te komen.

De verpleegkundige kwam daarnet bij me zitten. Ze zei dat ik moet kijken naar wat ik bereikt heb. Dat ik moet bedenken dat ik n totaal 1 kg ben aangekomen, ipv dat ik in 1 dag 5 ons ben afgevallen. Maar positief denken, na al de gebeurtenissen van afgelopen dagen, lukt me nu bijna niet meer..

Nu ga ik stoppen, want zometeen komen twee heeeeel lieve meiden op bezoek. Ik ga me maar eens proberen wat positiever op te stellen ofzo. (Dat wordt nog een hele opgave..)

Duimen jullie met me mee dat ik morgen wél weer ben aangekomen? Ik wil het zo graag!!

Liefs,

Mirjam

Alweer bijna een weekje hier

Maar weer een berichtje vanuit hier. Alhoewel ik een beetje het idee heb dat toch niemand meeleest dit x, maargoed. Ik vind het vaak wel fijn om later berichtjes van mezelf terug te kunnen lezen. Dus dan doe ik het daar maar voor...

Hoe gaat het nu?

Eigenlijk gaat het wel zn gangetje.. Het is niet leuk hier, maar het moet maar weer. Ik probeer me zo goed mogelijk aan te passen. Te doen wat er van me gevraagd wordt, zodat ik hier ook zo snel mogelijk weer weg kan.

Ik volg braaf mijn lijst en ben al flink wat aangekomen. Iets wat ik vantevoren nooit had verwacht.. Thuis was het aankomen namelijk nog zoo moeilijk. Toen at ik véél meer dan ik nu eet en viel ik zelfs af! 

Waarschijnlijk verbruikte ik thuis dus nog veels teveel energie. Maar alsnog snap ik niet dat ik nu al aankom van een lijst waar maar +/- 1500 kcal op staan. Dat gebeurde tijdens mn vorige opname ook helemaal niet. Toen had ik echt iets van 2000 ml. sonde nodig en moest daarnaast nog 500 kcal zelf eten.. Om eerlijk te zijn vind ik het heel eng dat mn lichaam zo weinig nodig blijkt te hebben nu. Ik ben het vertrouwen in mijn lijf weer volledig kwijt.

Toch blijf ik braaf mijn lijstje eten. Alleen de boter op mn brood vind ik heel lastig.. 1 cupje per boterham!? Come on, dan eet je gewoon brood op je boter ipv andersom.. 

Maar afgezien van de boter vind ik dat ik het nog best aardig doe. (Las je dat, ik gaf mezelf een complimentje!?) Want verder eet ik dus wel écht die hele lijst in mn eentje! Tussendoortjes vraag ik zelf, omdat de verpleging die standaard vergeet.. En mn avondmaaltijden eet ik volledig op, terwijl daar zoooveel meer aardappelen bijzitten dan ik thuis altijd at. 

Een hoop overwinningen dus, 6 (eet)momenten per dag. Maar ook tussen de eetmomenten door overwin ik mezelf.. Ik doe hier simpelweg niks: Zit wat op mn bed, iPad wat, teken wat, lees wat, eet, douche en slaap. Thuis wandelde ik met Thor, fietste ik naar het dorp op en neer, shopte ik soms meerdere keren per week en deed ik ook nog eens oefeningen op mn kamer. 

Dit laatste was natuurlijk erg dom, maar echt zo'n ingesleten, dwangmatig patroon.. Zoals het voor 'normale' mensen logisch is om 2x per dag hun tanden te poetsen, zo logisch was het voor mij om een aantal keer per dag oefeningen te doen. Ik dacht er eigenlijk niet eens meer bij na..

Ik heb toen ik werd opgenomen meteen besloten om me deze 'gewoonte' af te leren. Het staat mijn doel, het aankomen, alleen maar gigantisch in de weg. Het zal er alleen voor zorgen dat ik hier nog langer moet blijven of alsnog aan de sonde moet. Zaken waar ik niet zoveel zin in heb..

Want dat is het enige positieve van deze opname: Dat het me lukt om aan te komen, zónder sondevoeding! Zónder zo'n irritante, pijnlijke slang in mn neus. Iets waar ik heel blij mee ben en wat me ook motiveert om zo door te blijven gaan. Door te blijven gaan met eten, stilzitten en aankomen.

Inmiddels is er alweer 1,1 kg bij. Ik heb mijn streefgewicht ook eindelijk gehoord en hier zit ik nog 1,8 kg vanaf. Ik ben dus bijna op te helft! Let's keep life positive! :)

Genoeg nu over het eten en aankomen. Ik zal ook nog wat vertellen wat andere zaakjes. 

Ik lig nu op de kamer met 2 oudere mensen, een man en een vrouw, allebei in de 70 jaar. De vrouw is dement en heeft een beetje een omgedraaid dag en nacht ritme. Dus voert ze midden in de nacht gesprekken met zichzelf. Af en toe wel grappig, maar vaak ook wel heel zielig.. En niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust, maar ze kan er zelf ook niks aan doen.

De man is aardig, maar heeft veel pijn. Ondanks zijn leeftijd zijn zn manieren nog ver te zoeken af en toe. Dan laat ie iets vallen en roept gewoon; 'wat een grote tiefus teringzooi hier!' En dan stort hij vervolgens bijna uit zn bed van frustratie. Zulke situaties vind ik eigenlijk wel leuk; Breekt de sleur hier een beetje.. 

Want veel te doen heb ik tot nu toe niet echt. Ik probeer mezelf vooral te vermaken met mn iPad. Doe er spelletjes op en zit veel op facebook en pinterest. Papa heeft er ook een paar films voor me op gezet. 

Gelukkig is het vanaf 15.00 uur bezoektijd. Tot nu toe heb ik altijd bezoek gehad en dat zorgt voor fijn wat afleiding! Mijn lieve gezinnetje is nu wel op vakantie. Gelúkkig maar, want dat gunde ik hun echt!! Vind het wel lastig dat ze niet op bezoek kunnen komen. Maar gelukkig heb ik heel wat lieve tantes die tijd voor me hebben. <3 Dan drinken we wat in het restaurant en doen we spelletjes. Ik bof maar met zo'n familie! Ook haal ik veel steun uit de berichtjes en reacties die ik ontvang op facebook en whatsapp. 

Dat was wel weer genoeg gepraat voor vandaag. Hopelijk vonden jullie het niet teveel gezeur! 

Liefs, 

Mirjam

Hallo ziekenhuis, daar zijn we weer..

Hallo, hallo. Daar ben ik weer, helaas.. Want mijn berichtjes hier typ ik toch altijd vanuit plekken waar ik niet wil zijn.

Ditmaal dus ook weer vanuit het ziekenhuis. Hetzelfde ziekenhuis als de vorige x, maar dan wel vanaf een andere afdeling. Mijn vorige afdeling is namelijk gesloten vanwege de zomervakantie. Weinig bekende gezichten dus, maar ook dit zal wel weer gaan wennen.

Maargoed, waar te beginnen?

Laat ik eerst maar eens proberen uit te leggen waarom ik alwéér opgenomen moest worden..

Na mijn vorige opname had ik dus het gewicht bereikt waarmee ik weer in therapie mocht. Dit was fijn, maar moeilijk vast te houden. Al snel zat ik er weer een stuk onder.

Ik at niet eens slecht ofzo, maar deed natuurlijk wel meer. Hierdoor bleek mijn lijf toch nog meer nodig te hebben dan ik dacht. Het afvallen wilde ik stoppen en ik deed mijn best om nog meer te eten. Mijn gewicht bleef toen wat schommelen, maar echt aankomen deed ik nog niet. Terwijl dit wél echt nodig was.

Hoe meer ik probeerde, hoe teleurgestelder ik werd. Het eten werkte ik met veel moeite naar binnen, maar resultaat bleef uit. Op een gegeven moment was ik gewoon op. In mijn ogen at ik al zóveel en alsnóg kwam ik geen kilo's aan!

Door mijn wanhopigheid kreeg ik steeds meer paniekaanvallen thuis. Ik was namelijk zó teleurgesteld in mezelf. Ik wilde wel aankomen, maar blijkbaar kón ik het gewoon niet! Dit frustreerde me onwijs. Waarom pakte ik niet gewoon heel veel extra? Waarom koos ik niet voor een lekker stuk gebak elke avond? Blijkbaar was ik gewoon een mislukte zwakkeling..

Ik werd steeds vaker boos op mezelf en hiermee namen de paniekaanvallen toe. Ze werden steeds minder te doen. Voor mij niet meer, maar vóóral niet voor mijn omgeving. Ik zal jullie de details besparen, maar neem maar van mij aan dat ik mijn gezin er langzaam kapot mee maakte..

Daarom heeft mijn therapeute ingegrepen. Een week geleden moesten mijn ouders mee op gesprek. Met hen besloot ze dat het beter zou zijn wanneer ik niet mee zou gaan op vakantie. Ze zou proberen snel een opname voor me te regelen, zodat mijn ouders wel konden gaan en zo ook even bij konden tanken.

Ik vond dit onwijs moeilijk en ben ook echt gemeen geweest. Heb lelijke dingen gezegd tegen mijn ouders waar ik nu nog steeds ntzettend veel spijt van heb..

Maargoed, uiteindelijk accepteerde ik het wel, omdat ik ook inzag dat het zo niet langer meer kon. Mijn therapeute is toen gaan bellen, op zoek naar een paaz voor mij. Dit bleek alleen een stuk moeilijker dan verwacht. Na 5 dagen zoeken en onzekerheid, werd duidelijk dat geen enkele paaz in Nederland op korte termijn plek had voor een anorexia-patiënt.

Toen greep de psychiater in. Zij had me inmiddels gezien en vond ook dat ik vooral emotioneel sterk achteruit was gegaan. Daarom belde zij het ziekenhuis.

Inmiddels zat ik ook alweer een stukkie onder mijn ontslaggewicht van de vorige keer. Dit, samen met mijn emotionele situatie, vond de internist genoeg reden om me op te laten nemen.

Dus. Nu lig ik hier weer. De situatie is alleen op 2 punten een stuk anders dan de vorige keer. Laten we voor de grap maar eens met het positieve beginnen ;)

1. Positief is dat ik nu nog alles zélf mag eten. Sondevoeding krijg ik pas wanneer ik niet blijk aan te komen. Deze kans is echter wel groot, maar daarover zal ik een volgende keer wel meer vertellen.

2. Negatief is dat er nog geen duidelijk doel van deze opname is vastgesteld. Ja; aankomen. Maar hoeveel? Geen idee. Binnen welke tijd? Geen idee. En of ik dan weer naar school zal mogen? Geen idee. Veel onzekerheden dus nog, en dit maakt het allemaal niet gemakkelijker. Maar ik probeer er momenteel maar niet teveel waarde aan te hechten.. Aankomen moet ik sowieso, dus laat ik daar eerst maar eens mee beginnen.

Vanmorgen voor het eerst op de weegschaal gestaan en vandaag voor het eerst mijn volledige eetlijst gegeten. In mijn eentje! Wat een overwinning.

We zullen zien hoe de komende tijd zal verlopen.. Dit zal toch voornamelijk afhangen van wat mijn lijf met het eten gaat doen. Ook weer onzeker dus, en tsja; onzekerheden zijn niet mijn sterkste kant. Momenteel zit er alleen niet veel anders op dan de artsen te vertrouwen, de doëtiste te vertrouwen én natuurlijk te doen wat er van me gevraagd wordt! Dit laatste lukt gelukkig erg goed tot nu toe. :)

Nu ga ik alleen stoppen, want moet mn avondtussendoortje gaan eten. 

Ik hoop dat mijn update overzichtelijk genoeg is zo, want ik heb niet zoveel tijd (en eigenlijk ook niet zoveel zin..) om al mijn gebrabbel weer helemaal terug te gaan zitten lezen. Sorry!

Liefs, 

Mirjam