Eind in zicht!

Zo. Weer tijd voor een update. Lang geleden, maar had er nu wel weer eens zin in.

Waar te beginnen? Met het goede nieuws denk ik maar! 

Vorige week heb ik hier een gesprek gehad met mijn ouders en hoofdbehandelaar. Dat gesprek was super positief. Ze vinden dat ik heel goed eet, heel goed aankom en gewoon heel goed meewerk. Dat was wel fijn om te horen. Er is besloten dat ik 5 november met ontslag mag óf eerder als ik een bepaald gewicht bereikt heb. Dat gewicht zou ik dan alleen waarschijnlijk op 4 november bereiken, dus dat scheelt maar 1 dagje, haha. Toch doe ik wel nog steeds hard mijn best om dit te bereiken. Vooral om te bewijzen dat de eetstoornis dit niet als kans ziet te gaan minderen 'omdat ik toch al naar huis mag'. Dit deed ik in eerdere behandelingen dan altijd wel, maar wil nu de stijgende lijn voortzetten! Anders zit ik zo weer ergens opgenomen, terwijl ik zó graag mijn leven op wil gaan pakken!

Maargoed. 4 of 5 november dus. Dan is het hier ein.de.lijk KLAAR. Ik kijk er nu al onwijs naar uit om thuis verder aan de slag te gaan. En vooral; naar school te gaan! Is nog wel een puntje, want ik heb nu natuurlijk de eerste twee maanden gemist.. Heb met zelfstudie wel al het een en ander gedaan hoor, maar nog lang niet genoeg om helemaal bij te zijn. En waarschijnlijk valt de eerste toetsweek zo ongeveer in de week dat ik weer naar school ga.. Maar daar moet ik me maar niet al te druk over gaan maken denk ik. Al die stress vooraf schiet ik niks mee op. Wie weet kan er wel iets geregeld worden met (extra) herkansingen ofzo..

Met eten gaat het verder top. Sinds het gesprek is besloten dat ik eigen verantwoordelijkheid heb voor mijn eetmomenten. Dit was wel een groot verschil en even lastig in het begin: Eerst volledig onder toezicht eten en nu zelf voor je eten zorgen, zonder begeleiding. Maar het gaat dus goed en ik voel me sterk dat ik eet en aankom voor mezélf. Omdat ík naar school wil en ík mijn leven terugwil! Omdat ik weer gezond wil zijn, na al die jaren slecht voor mezelf gezorgd te hebben. (:

Verder mag ik vanavond om 20 uur naar huis tot zondag 20 uur. Dus twee nachtjes thuis slapen! Vorig weekend ben ik ook al een nachtje thuis geweest en dit ging ook goed. Lastig is wel het grote verschil qua toezicht met hier. Hier word ik nu dus helemaal vrij gelaten, maar thuis zitten papa en mama er natuurlijk meer bovenop. Ik snap het wel hoor, want ik heb vaak genoeg dingetjes ingewisseld voor minder of niet helemaal mijn lijst gevolgd. Ik weet ook dat dat controleren voortkomt uit (reële) angst,  dus ga de komende tijd proberen te bewijzen dat deze angst niet meer nodig is, omdat ik nu heel goed voor mezelf zorg!

Even denken wat ik verder kan vertellen..

Uhmm.. Ik probeer de tijd die ik hier heb nu zo goed mogelijk door te komen (maar dat deed ik eerder eigenlijk ook al natuurlijk..) Er is sinds kort een heel aardige verpleegster die, net als ik, erg houdt van bakken. Dus met haar heb ik heeerlijke eierkoeken gebakken vorige week. Ze smaakten niet echt naar eierkoeken omdat er geen ammoniak doorzat, dus het waren eerder zachte ronde lange vingers, haha. Maar wel superlekker! Gisteren heb ik met mijn tante koekjes gebakken en vanmiddag heb ik pannenkoeken gebakken. Waar ik zelf ook lekker van heb meegegeten natuurlijk. :) Veel gebakken dus..

Zometeen nog even avondeten en daarna naar huisss. Heerlijk thuis the voice kijken, zónder het irritante gekreun van een vreselijke groepsgenoot hier. Dit klinkt heel onaardig, maar ze is écht heel raar. Elke keer als ze opstaat gaat ze jammeren en bij elke stap jammert ze ook. Zo hoor je haar al van verre aankomen. In het begin vond ik het zielig, maar als je het al twee weken elke minuut aan moet horen gaat het irriteren. Ze bemoeit zich ook met alles en iedereen en bepaalt elk tv programma. Als je ertegenin gaat krijg je een grote mond, dus dat is mij al vaak gebeurd. Vanmorgen heeft ze me laten weten dat ze blij is dat ik dit weekend weg ben. Aardig hè? Maargoed, het is insgelijks hoor, dus probeer me er niet te druk om te maken. Eigenlijk wil ik altijd dat iedereen me aardig vindt, maar dat gaat hem bij haar gewoon niet worden. Ik moet maar vooral veel motivatie halen uit haar aanwezigheid: Dit nooooit meer!

Maar dat was wel weer genoeg gezeur. Nog maar 11 daagjes en dan ben ik gewoon met ontslag! Wat zal dat weer raar zijn.. Ik ben écht van plan ook thuis mijn uiterste best te doen met aankomen en er vol voor te gaan. Ik kijk uit naar een normaler leven dan de afgelopen jaren en weet dat daar kilo's voor nodig zijn. Wie weet sta ik dan deze winter eindelijk weer eens op ski's en kan ik me de volgende zomer weer eens in bikini vertonen! Allemaal dingen om voor te vechten. 

Nu moet ik stoppen, want we gaan eten. Misschien dat ik nog eens schrijf deze opname, maar het kan zomaar ook eens de laatste update zijn. (:

Bedankt voor het lezen weer. Liefs

Op de goeie weg denk ik

Weer tijd voor een update!

Afgelopen week is er weer het een en ander gebeurd, vooral rondom mijn eetpatroon. Ik moest namelijk wegen en was in 1 week 0,6 kg aangekomen. Best goed, vond ikzelf. Maar hier is het streven 1 kg per week, waardoor mijn eetlijst dus wéér moest worden opgehoogd.

Ik moet nu een eierkoek, fristi, beschuitje én bakje vla/boterham extra eten! Bovenop de lijst waar ik al best wel moeite mee had.. Dit is dus héél hard bikkelen voor me. Ik vind het vooral zo lastig dat ik de hele dag vol zit. En dan ook niet een beetje vol, maar zo vol als je kan zitten wanneer je luxe uit eten bent geweest. Ondanks dat volle gevoel moet ik volgens mijn eetlijst dan toch maar gewoon door blijven eten en dat kost soms aardig wat moeite. Dat volle gevoel zorgt namelijk ook voor aardig wat 'ik-ben-dik-gedachtes' en die zijn moeilijk te dealen. 

Tot nu toe gaat het gelukkig nog goed. Ik kan met trots melden dat ik nog niet naar deze gedachtes gehandeld heb en dus nog niet extra ben gaan bewegen of eten heb laten staan! Ik heb zelfs vanmiddag met mama een groot tussendoortje genomen. Namelijk een Hertog karameltraktatie. Misschien kennen jullie het wel; het is een bakje met roomijs, karamelsaus en nootjes. Ik vind het een erg moeilijk, maar stiekem ook wel heerlijk tussendoortje. Van dat soort dingen kan ik alleen genieten wanneer ik het mezelf toesta, en dat is daarnet dus maar mooi weer gelukt! (: 

Verder experimenteer ik ook nog steeds met mijn avondmaaltijden. Ik heb inmiddels penne met vierkazensaus, spinazie á la crème, omelet, aardappelpuree, varkensrollade, bloemkool á la crème en sukadelap gegeten! Komende week staat er wéér pasta op het menu én een lamslapje (arm schaapje). Ik ben stiekem best trots dat ik deze uitdagingen aan blijf gaan.

Dat was wel weer genoeg over het eten denk ik zo. Nu over naar ander, leuk nieuws! Ik heb namelijk aan de arts gevraagd of ik op weekendverlof mag. En... Dit mag! Zaterdag na het avondeten mag ik hier weg en dan moet ik zondag voor het avondeten weer terug zijn. Een nachtje thuis slapen dus! Ik vind het wel een vreemd idee hoor; thuis zijn.. Ik ben nu namelijk al 7 weken niet thuis geweest. Ik hoop dat het fijn zal zijn en dat ik mijn ouders niet heel erg tot last ben. Want daar ben ik eigenlijk best wel bang voor.. Dat ze het nu thuis juist lekker rustig hebben zonder mij en dat ik dan de boel weer kom verzieken. Ik wil ook echt proberen niet moeilijk te doen over het eten. Heb zelfs een uitdaging gepland; We gaan zondag namelijk naar de film en dan wil ik zo'n klein busje pringles als tussendoortje gaan eten! Súperlang geleden dat ik chips opheb, maar ik ga ervoor! Nu maar hopen dat het me smaakt en dat het niet teveel spanning zal geven.. Goed mn best doen dus!

Nu praatte ik alweer over eten. Sorry. Ik ben echt een eet-zeur...

Mijn schoolboeken zijn trouwens binnen en ik ben dus gestart met zelfstudie. Érg goede motivatie! Tot nu toe snap ik het gelukkig nog allemaal. Hopelijk blijft dit zo, hihi.

Verder ben ik vannacht totaal lekgeprikt door 1 of andere *piep*mug. Welgeteld 19 bulten zitten er op mijn gezicht! Ik reageer er fijn allergisch op, dus zie er totaal niet uit. Dikke wang, dik oog.. Gelukkig kom ik hier niet veel buiten! Nu maar hopen dat het zondag wat weggetrokken is, wanneer we naar de bios gaan. Alhoewel je daar natuurlijk grotendeels in het donker zit. (;

Dat was het wel weer.. Ik ga zometeen nog maar een schaaltje vla pakken. En fruit. Net ook al een plakje cake op. Ik eet me werkelijk gek! Maargoed; knop om, motivatie (school!) voor ogen en DOEN. 

Veel liefs! 

Beter nieuws

Alweer een tijdje geleden dat ik hier geschreven heb. Aan de ene kant is er veel gebeurd, maar aan de andere kant ook weer helemaal niet.. De dagen hier zien er namelijk zooo saai en standaard uit.. Ik zal jullie even een beeld proberen te geven:

6.00 word ik altijd wakker gemaakt. Soms moet ik dan wegen, soms ook niet. Dat doen ze hier namelijk op maandag en donderdag standaard, maar soms ook onverwacht. Vanmorgen bijvoorbeeld ook.. Verder wordt mijn bloeddruk dan gemeten en bloedsuiker geprikt. Als de nachtdienst dit gedaan heeft slaap ik meestal nog verder.

8.30 is het ontbijt. Dit doe ik in pyjama. 

9.00 zijn we klaar en moet ik nog een half uur in de kamer blijven met een verpleegkundige. Niet heel de verpleging houdt zich ook echt aan die regel, maargoed.. 

9.30 ga ik dan weer terug mn bed in en slaap ik nog tot 10.30 (lang leve de bijwerkingen van de zyprexa..) Dan doe ik mijn tdje met een verpleegkundige en moet ik daarna weer een half uur wachten. Ohja, en ik drink altijd een heerlijk kopje oploskoffie! Haha, die heb ik hier ontdekt; 1 grote schep nescafé gold met heet water en twee zakjes zoetstof. Dan heb je net een hopjesdrankje (:

11.00 ga ik douchen. Ik ben een ster in lekker lang onder de straal te blijven hangen en daar doen ze hier (gelukkig) ook niet moeilijk over. Ik neem dus ook altijd uitgebreid de tijd om me aan te kleden en een beetje op te tutten. Alhoewel ik bijna niemand tegenkom hier, wil ik er toch wel goed uitzien ofzo. Beetje raar, iknow.

12.00 is de lunch. Best lastig, want mijn lunch is nu vrij groot en de andere oudjes hier op de afdeling eten max. 1 boterhammetje.. Maargoed; onthouden waar ik het voor doe en gaan met de banaan! (Nouja, gaan met de yoghurt en boterhammen..) Na de lunch weer in de huiskamer blijven tot ongeveer 13.00. Sommige verpleegkundigen doen dan yathzee of rummikub met me. Anders brei ik verder aan mijn sjaal voor deze winter.

Van 13u tot 14u verveel ik me meestal een beetje. Dan zit ik meestal op mijn ipad (niet letterlijk, hihi) en doe ik landleven. Dat is een of ander verslavend boerderijspel. Sommigen van jullie zullen het wel kennen!

14.00-16.00 is het bezoektijd! Ik heb tot nu toe élke dag bezoek gehad; echt superfijn! Wat een onwijs lieve familie heb ik toch.. Met mijn bezoek ga ik meestal een ijsje halen op de boulevard van het ziekenhuis. Ze verkopen hier echt heerlijk softijs, cornetto's en karameltraktaties! Daar probeer ik dan ook echt van te genieten.. Want aankomen moet nu toch (snel). Dan kan ik da maar beter bewerkstelligen met lekkere dingetjes! (:

16.00 moet mijn bezoek helaas weer weg. Dan ruim ik meestal de vaatwasser uit, dek de tafel en wandel soms nog een rondje. (Dit mag weer 3x een kwartier!)

17.00 is de avondmaaltijd. Dit vind ik het moeilijkst van de dag. Ik ben namelijk áltijd de enige die zijn/haar volledige bord leegeet! Er is 1 vrouw die élke dag zeurt dat het eten niet te vreten is en er is een andere vrouw die elke dag zeurt dat ze zo vreselijk vol zit, terwijl ze overdag niks eet. Vind ik heel lastig..  Maargoed; ik zit hier natuurlijk voor mezelf! Daarom heb ik tot nu toe nog nooit mijn maaltijd laten staan. Het eten is hier ook wel te doen; niet supervies ofzo. Vooral de koolvisfilet vind ik hemels, maar ik heb met de diëtist afgesproken dat ik 'moeilijkere' maaltijden ga kiezen... Hopelijk worden die net zo lekker! Maar hierover strakjes meer (;

18u tot 20u is op ma/di/do/vr bezoekuur. Vandaag dus niet en heb weer een lekker verveeld avondje gehad, haha. Maar als er bezoek is doe ik meestal veel spelletjes en is die tijd zo om.

20.00 moet ik weer mijn tdje. Deze neem ik meestal achter de tv. Op dat moment zijn er nog wel wat oudjes in de woonkamer, mar die gaan om 20.30 wel naar bed. Om 21.00 eet ik mijn fruit en rond 23.00 ga ik naar bed. En dan begint weer een nieuwe, saaie dag!

Oké. Dat is dus zo'n beetje mijn dagindeling. Nu over de afgelopen dagen specifiek. 

Vanaf vorige week maandag kreeg ik snachts een liter sondevoeding extra. Dit vond ik écht heel moeilijk.. Het idee dat je 'eet' terwijl je slaapt vond ik echt niet fijn. En overdag zit je dan ook nog met die slang in je keel en dit doet best veel pijn bij het eten steeds! 

Maaarrrr, het heeft resultaat gehad! Sinds afgelopen maandag ben ik weer van mijn sonde af! Toen bleek ik namelijk 2 kilo aangekomen en dit was genoeg om naar fase 2 te mogen.

Toen de sonde eruit ging, moest ik natuurlijk wel meer gaan eten. Inmiddels is de diëtiste hiervoor langsgeweest. Ik had zelf vantevoren al allerlei uitbreidingen van mijn lijst verzonnen, om mijn sonde te kunnen vervangen. Best lastig dat je dan eigenlijk zélf kiest voor veel meer eten, maar ik was bang dat ze anders met het voorstel van 'gewoon 3 flesjes nutri extra' zou komen. En die nutridrink vind ik al helemaal niets, dus dat wilde ik uit alle macht voorkomen!

Ze kwam inderdaad met dit voorstel (ik kan voorspellen..), maar toen ze mn lijst zag stemde ze daar toch mee in! Ik eet nu écht veel meer, zeker wel een aankomlijst, maar ik weet dat ik het nodig heb om hieruit te komen! Gelukkig zijn de meeste dingen wel heel lekker. Er staan nu hagelslag, cornetto's, dubbelvla, tosti's en plakjes cake op mijn lijst bijvoorbeeld! Maar de allergrootste stap wordt het avondeten, waar ik het al eerder over had.. Ik heb namelijk beloofd 'engere' maaltijden te gaan bestellen. dit betekent geen veilige stukjes vlees of vis met gekookte aardappelen meer.. Dus geen kipfilet of koolvisfilet, maar pasta met vierkazensaus bijvoorbeeld!! Dit laatste heb ik voor morgen besteld en vind het nu al doodeng.. Heb de afgelopen jaren alleen maar mager gegeten, op een paar enkele drama-maaltijden in het curium na dan.. Dit wordt dus hard bikkelen, maar ik hoop dat het vooral lékker is en dat ik er dus misschien zelfs van kan gaan genieten! Zéker met de gedachte aan mijn opleiding!

Want jaja, sommigen zullen het misschien al op mijn facebook hebben zien staan, maar het is vrijwel zeker dat ik hierna met het volwassenonderwijs zal kunnen starten! Dit ga ik doen op het vavo rijnmond college in Rotterdam. Daar moet ik dan met de bus heen, yeah! Ik kijk er nu al zó naar uit! Ik weet zeker dat die zelfstandigheid me heeel erg goed zal doen!

Dit dus voor ogen blijven houden, braaf mijn lijst volgn, weinig blijven bewegen, en hópen da ik (lekker hard) aan zal (blijven) komen! Dit laatste is namelijk nog wel een puntje.. Vanmorgen moest ik wegen en was er een kg vanaf tov maandag. ): Ik baalde zó erg, maar het is ergens wel te verklaren: Maandag ben ik gewogen met een extra liter sonde in mijn lijf. Dit is grotendeels vocht, dus eigenlijk een liter (= een kg) extra gewicht in mijn lijf, wat ik later weer uitplas. Ze waren hier alleen wel geschrokken van de grote gewichtsdaling.. Heb uitgelegd waar ik dacht dat het aan lag en hopelijk geloven ze me hierin. Heb om eerlijk te zijn zelf nog even getwijfeld of ik water zou gaan drinken voor het wegen, omdat ik dit al aan zag komen en niet afgevallen wilde zijn. Maar heb dit uiteindelijk tóch niet gedaan, omdat ik zo eerlijk mogelijk wil blijven en de behandeling hier niet wil 'saboteren' door dit soort dingen te gaan doen. 

Dus. Nu maar hopen dat er niet alsnog consequenties zullen komen ivm het afvallen. Hopelijk laten ze me nu mijn lijst eten en in fase 2 zitten, waarin ik me zoveel vrijer voel, als mens. Want in fase 1 moet ik weer in die rolstoel en mag ik nauwelijks naar buiten met mijn bezoek, terwijl dat echt de momentjes zijn waar ik zó naar uitkijk! Eventjes lekker de afdeling af, eventjes de dagelijkse sleur uit.. Ja; ik hoop écht dat ze me dit niet weer gaan afnemen!

Momenteel kan ik niet veel meer doen dan me overgeven aan de behandeling. Braaf mijn lijst volgen, niet meer bewegen dan mag en me aan al de regels houden die omtrent het eten gesteld zijn.. Duimen dat ik hiermee goed aan zal komen en dat ik hier snel weer wegkan! Want ik kan de situatie hier nu misschien iets beter handelen, maar het blijft een omgeving waar ik eigenlijk absoluut niet wil zijn.. Al die oude, gekke mensen om me heen.. Ik voel me hier gewoon niet op mijn plek! (Met al het respect voor mn wat oudere volgers hoor!)

Nu ga ik maar stoppen, want mn verhaal wordt écht weer veeels te lang! Hopelijk hebben jullie iets aan mijn update!

De komende dagen zullen overigens wel weer ietsjes zwaarder worden.. Papa en mama gaan samen naar Zweden toe en kunnen dus niet op bezoek komen.. Ik gun het hen écht hoor, héél erg zelfs! Maar ik hou gewoon zo ongelofelijk veel van hen en kan hen eigenlijk gewoon niet missen ofzo.. 

Gelúkkig heb ik wel allerlei lieve tantes en nichten die op bezoek willen komen! Hierdoor zijn al. De bezoekuren alsnog gevuld, echt onwijs fijn! Ben heel erg dankbaar voor zo'n lieve familie. <3

Maargoed, ik zei dat ik zou gaan stoppen en dat ga ik nu ook écht doen! Heb gewoon een lamme vinger van het typen op mn ipadje, hihi.

Heel veel liefs!

Alles of niets

Tijd voor een update. Er is namelijk superveel gebeurd. Gisteren is de psychiater van deze afdeling teruggekomen van vakantie en die heeft ineens drastische maatregelen genomen.

In 10 dagen op deze afdeling was ik in totaal namelijk niets aangekomen. Eerst was er wel 1,5 kg bij, maar dit was er op wonderbaarlijke wijze later ook weer vanaf. Ik heb echt geen idee waardoor dit gekomen is.. Heb gewoon mijn lijst gegeten en niet veel bewogen.

Dit laatste geloofden ze hier echter niet. De diëtiste had immers berekend dat je niet zoveel af kon vallen met mijn lijst. Ik moest dus wel gebraakt hebben of zoiets dergelijks volgens hen. Dit is echt NIET waar!! Maar niemand gelooft me hier...

Zoals ik al zei; hierdoor kwamen er drastische maatregelen.. Ik ben in een soort van 'fase-prgramma' gezet en zit in fase 1 hiervan. Ik zal een paar dingen opsommen die hierbij horen;

- 's Nachts aan de sondevoeding moeten. Voor mij 1 liter(!!). Dit is náást mijn lijst van +/- 1800 kcal. Dus ik krijg nu 2800 kcal per dag binnen.. 

- Ieder eetmoment onder toezicht van een verpleegkundige moeten doen.

- Na ieder eetmoment een half uur moeten rusten in de huiskamer, onder toezicht van een verpleegkundige.

- Niet naar het toilet mogen een uur na ieder eetmoment. (Voor mij een hele opgave, want ik moet zooo vaak plassen..)

- Niet van de afdeling afmogen. Zelfs niet in een rolstoel onder begeleiding. Ik zit dus de hele dag vast hier.

- Zoveel mogelijk rust tussen de eetmomenten. Dus zo kort mogelijk douchen, tanden poetsen en opmaken. (Anders staat de verpleging ineens voor je neus.)

Vre-se-lijk. Vooral punt 1, de sonde, vind ik werkelijk een hel. Het idee dat ik zoveel kcal naar binnen gepompt krijg, terwijl ik niks doe, maakt me helemaal gek.

Dit bovenste had ik gisteren al getypt. Inmiddels ben ik alweer gewogen. Vanochtend, onverwacht. Er was in twee dagen 1 kg bij. Ik moest best wel huilen. 1 kg in twee dagen.. Reken maar eens uit hoeveel dat per week is. Inderdaad, 3,5 kg. En dat vind ik gewoon echt echt te snel gaan...

Maar ik moet daar allemaal niet te lang over nadenken. Ik moet vooral eraan denken wat ik terug win met die extra kilo's. Zo mag ik nu 3x in de rolstoel naar buiten. Alhoewel dit echt nauwelijks iets is, probeer ik het als iets heel positiefs te zien. 

Omdat het zo snel gaat nu, zal ik eerder op het bmi zitten waarmee ik naar fase 2 mag. Dat moet ik ook voor ogen houden, Hierbij hoef ik namelijk geen sonde meer. Tenminste, dat staat er opgeschreven.. Ik hoop echt dat ze zich hier ook aan gaan houden, want ze wijken nog wel eens af van de regels.

Om dat bmi te bereiken hoef ik nog maar 0,7 kg. Ik heb hiervoor tot maandag de tijd en ga er dus wel vanuit dat ik dit gemakkelijk zal halen. Fase 2 heeft ook meer vrijheden. Zonder begeleiding naar buiten mogen bijvoorbeeld. Ik kijk er nu al naar uit!

Maar tot maandag zal ik nog op deze manier moeten zien te overleven. Dit worden loodzware dagen. Het is hier alles of niets lijkt wel. De eerste dagen werd ik maar een beetje 'aan mijn lot overgelaten' en nu is er volledige toezicht op al de acties die ik onderneem. In beide gevallen voel ik me onbegrepen en ongelukkig.

Ik ga er weer tegenaan. Mijn volledige lijst eten. De sondevoeding accepteren en dus niet kloten met die pomp vannacht. Niet extra bewegen. Het is allemaal zo moeilijk, maar ik doe echt mijn best. In de hoop dat ik ervoor beloond zal worden maandag en dat ik daardoor weer gelukkiger kan worden dan ik nu ben.. Daar is iig weinig voor nodig, want zo ongelukkig als nu ben ik volgens mij nog nooit geweest. Het is voor een goed doel, dat weet ik. Het is om de eetstoornis zo goed mogelijk dwars te zitten. Maar ik word hier tegelijkertijd ook dwars gezeten als mens. En dat vind ik heel lastig.

Dat was wel weer genoeg voor nu. Volgens mij is deze update echt niet te volgen, omdat ik het op 2 verschillende dagen heb geschreven. Sorry daarvoor. De volgende x zal ik proberen duidelijker te zijn!

Liefs!

Vreselijkste opname ooit

Eerste bericht vanuit de mpu. Ik heb het ontzettend zwaar. Het is totaal niet wat ik verwacht en gehoopt had. Ik heb hier geen afleiding, weinig steun en zóveel eigen verantwoordelijkheid. 

Gisteren heb ik te horen gekregen wat het doel is hier. Het komt er op neer dat ik 5kg aan zal moeten komen voordat ik naar huis mag. Die kilo's moet ik er zelf aan gaan eten, met minimale begeleiding. 

Ik heb een eetlijst, waar ik zelf om heb gevraagd. Het betekent eigenlijk niets, want niemand let op wat ik eet. Het is, zoals ik al zei, totaal mijn eigen verantwoording. Ik moet eten omdat ik zélf wil aankomen. Niet omdat anderen dit van mij verlangen. Dit vind ik onwijs lastig.

Ik heb me nog nooit zo vreselijk gevoeld als nu. Voel me rot, eenzaam, onbegrepen. Kan nergens een lichtje meer zien. Ik had zo gehoopt op meer steun. Maar ben volledig op mezelf aangewezen.

Die 5 kg heb ik natuurlijk niet binnen een paar weekjes bereikt. Dit uitzicht maakt me extra moedeloos. Ik zie geen eind aan deze gitzwarte tunnel.

Ik voel me denk ik ook zo vreselijk omdat ik nu écht moet kiezen vólledig tegen de eetstoornis in te gaan: Eten omdat ík wil aankomen. Dit heb ik nooit gedaan.  In vorige instanties moest ik eten omdat iedereen me controleerde. Eten omdat ik anders problemen kreeg. 

Hier zal ik indirect natuurlijk ook wel problemen gaan krijgen als ik niet eet. Want dan val ik af en ik ben hier om aan te komen. Maar toch voelt het anders..

Nu het 'goede' nieuws; Ondanks al de verschrikkelijke gedachtes in mijn kop, heb ik tot nu toe wel mn volledige lijst gegeten. Voor mezelf. Nu ik dit typ moet ik er gewoon om janken. Het voelt nog totaal niet goed.. Hopelijk komt dat goede gevoel als ik zie dat ik veel ben aangekomen. Als ik mezelf besef dat ik een stuk dichter bij thuis ben. Maar tot nu toe voel ik mezelf gewoon een vreetzak. Mijn lijst heb ik namelijk ook nog een stuk hoger gemaakt dan die in het ziekenhuis. Expres, omdat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Maar dit voelt nog niet altijd even goed. Zéker niet als mijn groepsgenoten nauwelijks wat nemen..

Vanavond ook weer. We gingen aan tafel en zo'n vrouw verkondigt meteen: 'Er gaat vandaag geen hap naar binnen bij mij, geen hap zeg ik je.' Verpleging; 'Maar mevrouw, u moet wel wat eten hoor..' Mevrouw; ' Ik moet hier helemaal niets! Ik ben helemaal klaar met deze zooi hier!' Vervolgens gooide ze haar bord door de kamer en verdween. Toen ze weg was besloten nog 3 groepsgenoten de maaltijd ook maar te laten zitten.. En daar zat ik dan. Samen met een andere oude vent. Mijn kip mét jus te verorberen. Want alles wordt hier geleverd met saus, echt doodeng. 

Maargoed. Dat heb ik dus gedaan. En daarna heb ik met papa gebeld. En hij zei dat ie trots op me was. Dus ik ga door en door en door. Hol mijn gevoel maar keihard voorbij. Want als ik mijn gevoel toelaat, gaat het helemaal fout.

Ik zal verder nog wat proberen te vertellen over de groep. Al valt hier eigenlijk ook niet zoveel over te zeggen. We zijn met zn achten en iedereen hier is 50+. Er valt geen normaal gesprek te voeren. Ze zijn allemaal totaal de weg kwijt en liggen de hele dag te slapen.

Afleiding heb ik hier dus ook niet. Er is geen dagprogramna, geen therapie en ik moet mezelf maar zien te vermaken. Het grootste gedeelte van de dag probeer ik daarom slapend door te brengen. Zo verbrand ik misschien ook weer minder energie en kan ik sneller naar huis.. 

De verpleging is verder wel oké, maar kan me dus ook niet helpen. Als ik vraag om steun, zeggen ze dat ik voor mezelf moet kiezen. En dit is nu juist zoiets waar ik steun bij nodig heb.

Weet niet zo goed wat ik nog meer moet zeggen. Het is hier gewoon een regelrechte hel en ik zie het ook niet snel beter worden. Soms denk ik zelfs; geef me elke dag maar een taart. Dan eet ik die helemaal in mijn eentje op, kom ik keiveel aan, en ben ik hier gewoon weg. Maar ik heb hiernaar gevraagd en dat vinden ze niet de juiste manier. Blijkbaar moet ik maar lekker lang lijden hier.

Nu ga ik stoppen. Deze update is echt een en al negativiteit geworden. Sorry daarvoor, maar ik weet momenteel ook gewoon écht niets positiefs te benoemen. Het enige positieve is misschien dat ik nu vast wel aankom. Omdat ik mezelf de barsten vreet om uit deze shitsituatie te komen. Maar ik vrees dat het nog keilang duurt voordat ik mijn streef bereikt heb. En dat ik psychisch helemaal kapot raak. Voorzover ik dat nu nog niet ben dan..

Liefs. 

Nóg meer onzekerheid

Er lijkt geen eind aan alle teleurstellingen te komen hier..

Zoals de titel al zegt; de toekomst is nóg onzekerder geworden. Gisteren zou ik te horen krijgen wanneer ik overgeplaatst zal worden naar de MPU. Maar in plaats van een dag en tijdstip, kreeg ik te horen dat het eigenlijk nog helemaal niet duidelijk is wanneer ik er terecht kan. Ik sta bovenaan de lijst, maar er zijn 12 bedden die nog allemaal bezet zijn. Er zal dus eerst iemand daar wegmoeten, voordat ik kan worden opgenomen. En wanneer er weer iemand weg zal gaan is onduidelijk..

Na dit nieuws heb ik gisteren weer een hele middag zitten huilen. Het is weer zó'n grote tegenvaller! Nu ik dit schrijf springen de tranen ook alweer in mijn ogen. Ik word he-le-maal gek hier. Ben totaal op van het vechten. Het voelt alsof de eetstoornis al mn energie op heeft geslokt. 

Het liefst zou ik nu ook niets meer eten. Dit is namelijk mijn standaard reactie op onzekere situaties: Niet eten zorgt tenminste voor iets meer rust in mijn hoofd. Maar ik weet dat ik hier niks mee op zal schieten. Het is nogal vaag wat het ziekenhuis nu verlangt omtrent mijn gewicht. Maar het is wel duidelijk dat afvallen niet goed is. En als ik stop met eten is dat natuurlijk wel het gevolg..

Dus blijf ik eten. Maar wel met nóg veel meer moeite dan voorheen. Het gaat, maar het is loodzwaar. Als ik eerlijk ben zou ik het liefst weer toezicht hebben op alle eetmomenten. Zodat ik het minder alleen hoef te doen. Maar dit is natuurlijk absurd en onrealiseerbaar..

Ik voel me momenteel gewoon zo zwak tegenover de eetstoornis. Heb ook geen duidelijk doel meer wat ik voor ogen kan houden. Wat ik tegenover de eetstoornisgedachtes kan zetten. Ik heb nu geen streefgewicht, niks. Ja, misschien dat ik school als doel zou kunnen stellen. Maar wie zegt mij dan dat ik daar straks ook werkelijk naartoe zal mogen!? Dat is ook nog allemaal zo onzeker als wat..

Ik wil NU gewoon weten waar ik aan toe ben! Wáárom zit álles zó tegen!? Ik ben werkelijk kapot. Moet mezelf voortdurend maar weer bijmekaar rapen om toch weer dat gevecht aan te gaan. Al die eetmomenten op een dag. Al die momenten waarop ik toch nog even wat extra kan bewegen. Al die momenten waarop de eetstoornis zijn macht kan grijpen. Het lukt nu nog. Ja, het lukt nu nog nét. Maar ik vraag me ernstig af hoe lang ik dit nog vol zal weten kunnen te houden..

En toch blijf ik nog hoop houden met mn stomme kop. Elke ochtend word ik weer wakker en duim ik dat dat ene plekje vrijkomt. Verklaar me maar voor gek, maar zonder die hoop was ik denk ik echt allang verloren.. 

Ik vind het lief dat jullie met me meeduimen. Al heeft het, tot nu toe, nog geen effect gehad. Jullie reacties geven me wel net dat beetje meer kracht, wat ik zo hard nodig heb om vol te blijven houden. Dankjewel daarvoor. 

Liefs

Niet wat ik gehoopt had..

Sorry. Het duurde eventjes voordat ik de puf had om te schrijven, maar hier ben ik dan weer. Met nieuws. Alleen niet het nieuws waar ik zo op gehoopt had, helaas.. :(

Woensdag hadden mijn ouders dus een gesprek met mijn behandelaars. Ze zouden gaan overleggen hoe het verder moest na deze ziekenhuisopname. De hele dag heb ik in spanning gezeten wat er besloten zou worden. Maar toen ik die middag gebeld werd, bleek er nog niets uitgekomen. Een behandelaar vertelde alleen dat zij nog verder met mijn internist zou gaan overleggen. Met haar zou ze opties zonder RM gaan bespreken. Hierna zou ik donderdag een gesprek hebben waar definitieve besluiten genomen gingen worden.

Nóg een dag en nacht in spanning dus. Alhoewel ik de nachten hier wel goed doorkom, mbv de medicijnen. Zyprexa, melatonine én oxazepam. Allemaal middelen waar je zwaar duf van wordt, dus ik ben hierdoor maar moeilijk wakker te krijgen. 

Maargoed. Na die nacht was het dus donderdag; dé dag van hét gesprek. 's Ochtends gebeurde er nog wel iets waardoor ik totaal in paniek raakte. Ze kwamen namelijk met de mededeling dat ik voortaan zónder pyjama zou moeten wegen. Ik tripte helemaal, omdat ik dan minder zou wegen en het nog langer zou duren voordat ik mijn streef hier bereikt zou hebben. Dus iedereen hier was weer keiboos, omdat ik de afdeling op zn kop zette met mn gegil etc. Uiteindelijk heb ik ook nog eens voor niets zo lopen stressen, want uit het gesprek bleek dat ik hier niet kan blijven tot mijn streefgewicht...

Meer over dat gesprek dus nu:
Om 3 uur was het zover. Mijn ouders, internist, zaalarts en een verpleegkundige zaten erbij. De zaalarts begon te vertellen over het plan wat ze hadden. Ze vertelde dat ze zagen dat ik mijn best deed. Dat ik goed mn lijst volg en goed aankom. Maar ook dat ze zagen hoe moeilijk ik het heb op de afdeling. Dat de paniek niet minder wordt naarmate ik meer weeg en dat ze het dus ook niet zien zitten om me naar huis te sturen..

Ze kwam met twee opties:

1. Vanuit hier vrijwillig opgenomen willen worden op een open psychiatrische afdeling in het Maasstad. 

2. Niet instemmen met optie 1 en dan dus een RM aan mn broek krijgen. Hiermee opgenomen worden op een gesloten afdeling weet ik veel waar.

Eigenlijk geen keuze dus. Ik zal hoe dan ook ergens opgenomen worden en zal daar veel aan moeten gaan komen. Dat is namelijk prioriteit nummer één vindt iedereen. Iets waar ik minder de noodzaak van lijk in te zien.. Mijn lichaam functioneert al 1,5 jaar prima rond dit gewicht. Maar mijn internist zegt dat ik 'een slechte prognose heb'. Wat dat dan ook mag betekenen..

Maargoed. Het lijkt me duidelijk dat ik voor optie 1 'koos'. Met tranen in mijn ogen en eigenlijk sta ik er ook nog niet volledig achter. Maar alles beter dan een RM denk ik nu..

Waar ik zo ongelofelijk mee zit, is dat ik het komende schooljaar alweer helemaal in het water zie vallen. Ik had gewoon zó óntzettend graag willen beginnen op het volwassenonderwijs. Nu ik opgenomen word, kan ik dus wéér niet met school starten. Er zijn al twee schooljaren van hiervoor naar de maan.. Zal komend schooljaar de derde worden!? Wéér iets waarin ik faal.. Mijn zusje doet straks gewoon eerder eindexamen dan ik! 

Mensen zeggen dat ik me hier nu allemaal niet op moet focussen. Dat ik me beter kan richten op mijn genezing en dáár de energie in moet steken. Maar hoe moet ik nou hoop houden op een gelukkiger leven, terwijl ik al 5 jaar verspild heb en het allemaal eerder zie verslechteren dan verbeteren? Hoe moet ik denken dat het nog wel iets met me zal worden, terwijl ik twee jaar achterloop met mijn opleiding? 

Al de onzekerheid nu werkt ook niet echt (of zeg maar gerust; echt niet) mee aan mijn stemming. Ik heb 'gekozen' voor die opname, maar hierover is nog zóveel onduidelijk.. Ontelbaar veel vragen spoken in mijn hoofd; Hoe zit het daar met eten? Met beweging? Met bezoek? Hoelang zal ik daar moeten blijven? Hoeveel moet ik aankomen? Mag ik naar buiten? Misschien in het weekend naar huis? Zijn er activiteiten? Etc. etc... Maar het allerergste vind ik dat ik niet eens weet wannéér ik erheen zal moeten! Maandag of woensdag is er gezegd. Maar dat hoor ik dus maandag pas.. Pff, ik kan er écht gewoon niet tegen. Al die onduidelijkheid zorgt voor zoveel onrust in mijn hoofd.

Ik blijf maar hopen dat ik er maandag al heen mag. Hoe sneller ik daar ben, hoe eerder ik weet wat er nu weer van me verwacht wordt. En des te eerder kan ik weer nieuwe doelen voor mezelf gaan stellen: Dan krijg ik misschien weer een nieuw gewicht waar ik me op kan focussen en naartoe kan werken, om weer naar huis te mogen en misschien alsnóg met het volwassenonderwijs te kunnen starten! Dit laatste hoop ik echt zooo erg! Wie weet hoeft die opname niet te lang te duren, wanneer ik doorzet, en blijft er nog genoeg tijd over voor school.. Ik blijf die hoop maar houden, want zonder uitzicht op een betere en 'normalere' toekomst voel ik mezelf alleen maar rotter.

Voor nu is het dus maar afwachten. Afwachten wanneer er een plaatsje voor me is op de MPU. Nu mogen jullie dus alwéér voor me gaan duimen, hihi. Duimen dat ik daar maandag al terecht kan en hier niet nóg veel langer af moet zitten wachten! Want het scheelt misschien 'maar' twee dagen met woensdag, maar twee dagen vol onzekerheid voelen al snel als twee jaren..

Tot de volgende keer maar weer. Misschien wel vanuit 'mijn nieuwe plekje'.. (Nu maar hopen dat ze daar ook wi-fi hebben!)

Liefs

Geen toekomst meer!? :(

Lieve volgers. ik moet weer even mijn frustraties kwijt.. Ik word namelijk echt gek. Gek van de onzekerheid. 

Gisterochtend belde mijn therapeute. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde dat het eigenlijk best goed gaat: Ik heb minder paniekaanvallen dan de vorige opname, kom goed aan en eet alles zelf. Ze vroeg hoe ik verder zou willen na mijn ziekenhuisopname. Ik antwoordde dat ik dan súpergraag naar school zou willen; weer mijn leven op zou willen pakken. Een leuk jaar tegemoet zou willen gaan, zónder opnames!

Maar toen trok mijn therapeute me keihard uit die droom...

Ze zei dat ze er geen vertrouwen in hebben dat ik thuis kan aankomen. Dat het hoogstwaarschijnlijk is dat ik helemaal niet met school mag gaan beginnen. Dat ik een kliniek in zal moeten. 

Maar dat was nog niet alles.. Door 'alle ervaringen met mij in klinieken' willen ze me in een kliniek gaan stoppen mét een RM!! Een rechterlijke machtiging dus! Voor de mensen die niet precies weten wat dit inhoudt; het komt erop neer dat ik dan níks meer te zeggen heb. Álles zal voor mij bepaald worden. Dan zit ik dus minimaal een half jaar tegen mijn wil in ergens opgesloten en moet ik me houden aan allerlei dingen die mij opgelegd worden en heb ik zelf geen inspraak meer.

Deze mededelingen vielen me zó tegen. Ik doe zó hard mn best hier, hou me aan de regels, kom aan, en ik krijg er gewoon NIKS voor terug! Sterker nog; ik word er waarschijnlijk voor gestraft!

Ik vond/vind het zó'n ónwijs gemene actie. Dus toen ik het hoorde tripte ik gelijk. De paniek was weer immens groot. Ik schreeuwde, krijste en jankte de hele afdeling weer bijmekaar. 4 verpleegsters hielden me vast omdat ik mezelf van alles aan probeerde te doen. Ik was zó boos, zó verdrietig, en ik voelde me zó machteloos.

In totaal heb ik gisteren dus 3 van die aanvallen gehad. Telkens wanneer ik nadacht over die RM, begon het weer. Nu ik dit typ zit ik ook alweer te janken. Ik vind het gewoon zo'n verschrikkelijk gemene actie als ze dit echt zullen gaan doen..

Het is nog niet voor de volle 100% zeker. Morgen aan het eind van de dag hoor ik pas het definitieve besluit. Tot dan probeer ik hoop te blijven houden. Hoop op een plan waarmee ik wél naar huis zal mogen gaan. Dit heb ik ook echt nodig om nu goed mijn lijst te kunnen blijven volgen. Zonder uitzicht op iets positiefs vind ik dit onwijs lastig.

Vandaag probeer ik dus sterk te blijven. Ik heb tot nu toe alles gegeten, alleen op bed gelegen en nog geen paniekaanvallen gehad. Het kost me verschrikkelijk veel moeite om dit vol te houden allemaal, maar ik doe het wél! Die aanvallen mogen ook echt niet meer gebeuren. De arts kwam vanmorgen nog boos naar me toe om te zeggen dat ik gisteren zo stom was geweest. Iedereen op de afdeling kijkt me ook raar aan na sindsdien.. :( 

Ik voel me zo rot door al die verschrikkelijke onzekerheid. En ik weet zeker dat het eten niet meer zal gaan wanneer ik geen uitzicht meer heb op thuis.. Ik hoop zó zó erg dat mijn therapeute morgen met goed nieuws komt. Dat ze me toch nog een kans geven om het weer thuis te gaan proberen. Ik wíl ook echt aankomen thuis. Maar niemand gelooft me meer. Ik heb hierin te vaak gefaald... :'( Ergens snap ik het dus ook wel. Alhoewel ik me nu gemotiveerder voel dan ooit tevoren! En een RM vind ik gewoon een verschrikkelijk zware straf terwijl ik juist zo mn best doe hier. 

Ik ga nu maar stoppen met typen. Ik kom toch telkens weer op hetzelfde punt uit. Kan ook over niets anders meer denken momenteel.. Mn hoofd zit ontzettend vol met allerlei verschrikkelijke gedachtes over de toekomst. Het voelt even alsof me niets gegund is. :'(

Sorry voor dit zelfmedelijdende, wazige gekwaak van mij. Ik zou het zelf ook graag anders willen, maar het lukt me even niet om ook nog maar íéts positiefs te zien. 

Duim álsjeblieft met me mee voor het besluit van morgen. Voor een fijne toekomst. Voor een betere oplossing dan een RM. Want die RM ís gewoon geen oplossing... :'(

Het zit allemaal niet zo mee

Deze update wordt wat minder positief dan de vorige, Het gaat namelijk helaas niet zo goed..

Om te beginnen bij gisteren:

's Ochtends vloog al de onzekerheid me weer aan. Het is namelijk nog helemaal niet zeker wat er zal gebeuren als ik mijn streefgewicht hier heb behaald. Ik kon alleen maar rampscenario's verzinnen over hoe mijn toekomst eruit zou komen te zien: Na het ziekenhuis zouden ze me vast weer in een kliniek proppen. Dan kan ik weer een jaar niet naar school en heb ik weer een jaar van mijn leven verziekt.. Door deze gedachtes heb ik weer een paniekaanval gehad. Ik begon door al het gepieker uit het niets te huilen, dit ging over in hyperventilatie, etc. 

Omdat ik zoveel lawaai maakte, werd de verpleging boos en moest ik naar een apart kamertje om 'af te koelen'. Hier kwam ik uiteindelijk wel weer een beetje tot rust, dankzij mijn lieve zaalarts. Zij zei dat ik me moet focussen op het hier en nu, en vooral niet teveel vooruit moet kijken. Dat kost me alleen maar energie en het levert me niets op. Ik weet dat ze hier gelijk in heeft, maar vind het wel erg moeilijk...

Verder verliep de ochtend wel rustig en het begin van de middag ook. Maar toen kwamen mama en Inge op bezoek en moest ik alweer huilen door al die onzekerheid. Ik ben gewoon zó bang dat ik naar een kliniek zal moeten! Door al mijn gejank was ik echt ongezellig, terwijl ik mama en Inge al een paar dagen niet gezien had ivm hun vakantie. Dat heb ik dus ook lekker zitten verzieken.

Dit alles was rot, maar niet te vergelijken met de rotheid van het nieuws wat we daarna te horen kregen..

Toen we nadat we wat gedronken hadden weer boven kwamen, was mijn overbuurman aan het inpakken. Jeweetwel, die grappige vent, waarover ik in mijn vorige blog heb geschreven. Ik vroeg of ie naar huis mocht en zijn vrouw zei van wel. Ik zei nog dat ik het fijn voor hem vond, maar toen antwoordde hij; Ik ga naar huis om dood te gaan...

Hij begon gelijk te huilen en zijn vrouw vertelde dat hij kanker bleek te hebben. Dat er niets meer aan te doen was. Dat hij eraan zou overlijden en dat hij dit thuis wilde doen.

Ik vond het zó vreselijk en huilde met hen mee. Heb nog snel een brief voor hem geschreven. Daarin heb ik hem gezegd hoeveel respect ik voor hem heb en dat ik hem een onwijs lieve man vond enzo.. Toen ik hem gaf moest ie nog harder huilen en zei hij dat hij hem hard zou koesteren en boven zijn bed zou hangen. Ik hoop maar dat hij door de brief beseft hoe leuk ik hem vond..

Doordat die man weg ging, bleef ik ook nog eens alleen achter op zaal. Want de vrouw waarnaast ik lag, had eergisteren ook al te horen gekregen dat ze ongeneselijke kanker had en was daarna ook vertrokken.. Van haar was het wel al een beetje te verwachten, maar dat maakt het natuurlijk niet minder vreselijk.

Ik háát die vreselijke rotziekte!! Heb mijn oma erdoor nooit kunnen leren kennen en ben er mijn opa's door verloren. Wat zou het toch geweldig zijn als ook voor deze ziekte een goed medicijn zou bestaan..

Maargoed, ik bleef dus alleen achter. Samen met mijn rotgevoel. Om het feest nog completer te maken kreeg ik een verkeerde maaltijd voorgeschoteld. Maar ik besloot eigenlijk meteen om daar maar niet moeilijk over te gaan doen. Had even geen zin om te gaan zeiken over zulke onbenulligheden.

Gelukkig was mn beste vriendin Rebecca al snel bij me en kon ik mijn maaltijd samen met haar opeten. Die smerige aardappelpuree zat zo in mn buikje. Daarna met haar in het restaurantje wat gedronken. En fijn gepraat natuurlijk.. Het is echt een schat!

Papa kwam ook nog even op bezoek. Bij hem alwéér gehuild. Over de hele dag. De onzekerheden. De dood. Het leven.

Die avond mezelf bijmekaar geraapt en zelfs meer gegeten dan mijn lijst. In mijn eentje op zaal. Met de gedachte in mijn hoofd dat ik wil léven. Iets wat mij nu nog gegund is en anderen niet meer..

Vanmorgen werd ik wakker gemaakt. Een nieuwe dag, een nieuwe start. Dat hoopte ik. Maar toen moest ik op de weegschaal, en deze liet iets vréselijks zien..

5 ons afgevallen was ik. Een halve kilo. In 1 dag. De paniek sloeg meteen toe. Hoe kon dit in godsnaam!? Ik had zelfs méér gegeten gisteren. Hoe moest ik nu verder!? In paniek mn vader gebeld, maar die hing op, omdat er niet met me te praten viel. De verpleging kwam daarna naar me toe om me de zaal af te loodsen, aangezien ik weer zoveel lawaai maakte met mijn gehuil. Ik kon ook echt niet stoppen met huilen. Was (en ben nog steeds) zo in de war. Snap echt niet hoe het kan! Iedere dag kwam ik precies 2 ons aan. Oké het was natuurlijk wel heel bijzonder dat het zo netjes ging.. Maar dan verwacht je gewoon níét dat je ineens zóveel afvalt!

Gelukkig is de verpleging heel lief. Ze zeggen allemaal dat ze zien dat ik wel echt hard mijn best heb gedaan. Ze vertrouwen er dit keer wél op dat ik geen rare dingen heb zitten doen. Dat was de vorige opname wel anders!

Zelfs mijn zaalarts, die vandaag eigenlijk niet op deze afdeling werkt, is nog langsgeweest. Ze heeft me moed ingesproken en gezegd dat ze me écht goed bezig vindt. Dat ik waarschijnlijk zo afgevallen ben door al de emoties van gisteren. En dat ze erin gelooft dat ik het zelf kan, zonder sonde, en dat ik dus morgen vast wel weer aangekomen zal zijn.. 

Heel lief dat iedereen zoveel vertrouwen in me heeft. Maar ikzelf ben dat vertrouwen eigenlijk weer helemaal kwijt.. Mijn lichaam heeft me compleet in de steek gelaten. En nu moet ik er dus 'maar gewoon' op vertrouwen dat het wel weer goedkomt?! 

Ik hoop écht zó dat ze allemaal gelijk hebben. Dat dat afvallen door de stress kwam. Dat ik morgen wel weer aangekomen zal zijn. In ieder geval probeer ik me vandaag nóg rustiger te houden dan voorheen. En eet ik braaf mijn lijstje, mét nog een beetje extra. In de hoop dat het echt genoeg is om weer aan te komen.

De verpleegkundige kwam daarnet bij me zitten. Ze zei dat ik moet kijken naar wat ik bereikt heb. Dat ik moet bedenken dat ik n totaal 1 kg ben aangekomen, ipv dat ik in 1 dag 5 ons ben afgevallen. Maar positief denken, na al de gebeurtenissen van afgelopen dagen, lukt me nu bijna niet meer..

Nu ga ik stoppen, want zometeen komen twee heeeeel lieve meiden op bezoek. Ik ga me maar eens proberen wat positiever op te stellen ofzo. (Dat wordt nog een hele opgave..)

Duimen jullie met me mee dat ik morgen wél weer ben aangekomen? Ik wil het zo graag!!

Liefs,

Mirjam

Alweer bijna een weekje hier

Maar weer een berichtje vanuit hier. Alhoewel ik een beetje het idee heb dat toch niemand meeleest dit x, maargoed. Ik vind het vaak wel fijn om later berichtjes van mezelf terug te kunnen lezen. Dus dan doe ik het daar maar voor...

Hoe gaat het nu?

Eigenlijk gaat het wel zn gangetje.. Het is niet leuk hier, maar het moet maar weer. Ik probeer me zo goed mogelijk aan te passen. Te doen wat er van me gevraagd wordt, zodat ik hier ook zo snel mogelijk weer weg kan.

Ik volg braaf mijn lijst en ben al flink wat aangekomen. Iets wat ik vantevoren nooit had verwacht.. Thuis was het aankomen namelijk nog zoo moeilijk. Toen at ik véél meer dan ik nu eet en viel ik zelfs af! 

Waarschijnlijk verbruikte ik thuis dus nog veels teveel energie. Maar alsnog snap ik niet dat ik nu al aankom van een lijst waar maar +/- 1500 kcal op staan. Dat gebeurde tijdens mn vorige opname ook helemaal niet. Toen had ik echt iets van 2000 ml. sonde nodig en moest daarnaast nog 500 kcal zelf eten.. Om eerlijk te zijn vind ik het heel eng dat mn lichaam zo weinig nodig blijkt te hebben nu. Ik ben het vertrouwen in mijn lijf weer volledig kwijt.

Toch blijf ik braaf mijn lijstje eten. Alleen de boter op mn brood vind ik heel lastig.. 1 cupje per boterham!? Come on, dan eet je gewoon brood op je boter ipv andersom.. 

Maar afgezien van de boter vind ik dat ik het nog best aardig doe. (Las je dat, ik gaf mezelf een complimentje!?) Want verder eet ik dus wel écht die hele lijst in mn eentje! Tussendoortjes vraag ik zelf, omdat de verpleging die standaard vergeet.. En mn avondmaaltijden eet ik volledig op, terwijl daar zoooveel meer aardappelen bijzitten dan ik thuis altijd at. 

Een hoop overwinningen dus, 6 (eet)momenten per dag. Maar ook tussen de eetmomenten door overwin ik mezelf.. Ik doe hier simpelweg niks: Zit wat op mn bed, iPad wat, teken wat, lees wat, eet, douche en slaap. Thuis wandelde ik met Thor, fietste ik naar het dorp op en neer, shopte ik soms meerdere keren per week en deed ik ook nog eens oefeningen op mn kamer. 

Dit laatste was natuurlijk erg dom, maar echt zo'n ingesleten, dwangmatig patroon.. Zoals het voor 'normale' mensen logisch is om 2x per dag hun tanden te poetsen, zo logisch was het voor mij om een aantal keer per dag oefeningen te doen. Ik dacht er eigenlijk niet eens meer bij na..

Ik heb toen ik werd opgenomen meteen besloten om me deze 'gewoonte' af te leren. Het staat mijn doel, het aankomen, alleen maar gigantisch in de weg. Het zal er alleen voor zorgen dat ik hier nog langer moet blijven of alsnog aan de sonde moet. Zaken waar ik niet zoveel zin in heb..

Want dat is het enige positieve van deze opname: Dat het me lukt om aan te komen, zónder sondevoeding! Zónder zo'n irritante, pijnlijke slang in mn neus. Iets waar ik heel blij mee ben en wat me ook motiveert om zo door te blijven gaan. Door te blijven gaan met eten, stilzitten en aankomen.

Inmiddels is er alweer 1,1 kg bij. Ik heb mijn streefgewicht ook eindelijk gehoord en hier zit ik nog 1,8 kg vanaf. Ik ben dus bijna op te helft! Let's keep life positive! :)

Genoeg nu over het eten en aankomen. Ik zal ook nog wat vertellen wat andere zaakjes. 

Ik lig nu op de kamer met 2 oudere mensen, een man en een vrouw, allebei in de 70 jaar. De vrouw is dement en heeft een beetje een omgedraaid dag en nacht ritme. Dus voert ze midden in de nacht gesprekken met zichzelf. Af en toe wel grappig, maar vaak ook wel heel zielig.. En niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust, maar ze kan er zelf ook niks aan doen.

De man is aardig, maar heeft veel pijn. Ondanks zijn leeftijd zijn zn manieren nog ver te zoeken af en toe. Dan laat ie iets vallen en roept gewoon; 'wat een grote tiefus teringzooi hier!' En dan stort hij vervolgens bijna uit zn bed van frustratie. Zulke situaties vind ik eigenlijk wel leuk; Breekt de sleur hier een beetje.. 

Want veel te doen heb ik tot nu toe niet echt. Ik probeer mezelf vooral te vermaken met mn iPad. Doe er spelletjes op en zit veel op facebook en pinterest. Papa heeft er ook een paar films voor me op gezet. 

Gelukkig is het vanaf 15.00 uur bezoektijd. Tot nu toe heb ik altijd bezoek gehad en dat zorgt voor fijn wat afleiding! Mijn lieve gezinnetje is nu wel op vakantie. Gelúkkig maar, want dat gunde ik hun echt!! Vind het wel lastig dat ze niet op bezoek kunnen komen. Maar gelukkig heb ik heel wat lieve tantes die tijd voor me hebben. <3 Dan drinken we wat in het restaurant en doen we spelletjes. Ik bof maar met zo'n familie! Ook haal ik veel steun uit de berichtjes en reacties die ik ontvang op facebook en whatsapp. 

Dat was wel weer genoeg gepraat voor vandaag. Hopelijk vonden jullie het niet teveel gezeur! 

Liefs, 

Mirjam