Stress en onzekerheid (maandagochtend)

Heb dit stukje geschreven rond 1 uur, maar post hem nu nog even. Er is in de tussentijd eigenlijk wéér heel veel gebeurd, maar dat plaats ik wel in een 2e blog!  

 --------

Op dit moment voel ik me weer rot, maar het is dan ook weer na de lunch.. Er zijn vanmorgen ook veel dingen gebeurd waar ik nog steeds echt gigantisch van baal!

Toen ik wakker werd ben ik eerst gewogen. Ik was 0,05 aangekomen, maar werd wel zonder snoeren gewogen dit x, dus dat scheelt ook nog wel iets. In totaal dus waarschijnlijk 1 ons erbij.

Ik baalde er zelf eerst nogal van.. Had echt gehoopt dat het meer zou zijn! Maar de verpleging vertelde dat het juist supergoed is, omdat het eigenlijk gebruikelijk is dat mensen afvallen wanneer ze hier net zijn. Uiteindelijk vertrouwde ik er maar op dat ze gelijk hadden en voelde ik me ook een stuk beter!

Dat gevoel werd al snel weggebonjourd door de daarop volgende omstandigheden.. Ik moest naar het toilet en besloot toch maar om aan de verpleging te vragen of dit mocht. Want de laatste dagen mocht ik mezelf eigenlijk gewoon steeds zelf afkoppelen om daarnaartoe te lopen.. De pedagogisch medewerkster antwoordde dat dat goed was en ze wel even de rolstoel zouden halen! Ik vatte het echt niet..: De rolstoel!? Sinds wanneer moet ik in een rolstoel!? Sowieso is het stukje naar het toilet maar 2 stappen, maar ik had ook echt nog nooit wat over deze afspraak gehoord! Ze zei dat ze het even zou overleggen en kwam later terug.

Toen vertelde ze dus dat het de afgelopen dagen eigenlijk allemaal fout is gelopen.. De verpleging heeft veel te weinig aan de monitor gehouden en die rolstoel blijkt ook te horen bij de bedrust die ik heb. Vooral dat van die monitor verbaasde mij eigenlijk niets, maar toch werd ik erg onzeker en gefrustreerd van deze afspraken!

Ik heb zó vaak gebeld om te melden dat ze me waren vergeten en heb ook echt geprobeerd duidelijk te maken dat ik zekerheid nodig had. Toen zij hier niets mee deden en die zekerheid dus ook maar niet kwam, heb ik dit geaccepteerd en inmiddels voelde deze 'regels' dan ook wel vertrouwd. De eigen verantwoording die erbij hoorde besloot ik als compliment op te vatten en daar moest ik dan natuurlijk geen misbruik van gaan maken!

En juist nu, net nu ik een beetje eraan gewend ben, worden de regels dus weer helemaal aangepast! Ik word er gek van! Ik weet ook nooit eens waar ik aan toe ben! Ik word zo onzeker van al die aanpassingen steeds.. Ben alsmaar bang dat ik iets fout doe en dit is voor mij dan ook het bewijs: De eigen verantwoording is me toch weer een beetje afgenomen.

Op dit moment ben ik emotioneel dus echt een wrak. Het eten gaat ook niet zo soepel meer, omdat ik steeds bang ben dat ik iets fout doe. Ik wil weer voortdurend de bevestiging dat ik goed bezig ben, terwijl dit juist een beetje minder aan het worden was. Zodra ik het gevoel heb dat ik iets niet goed gedaan heb moet ik alweer huilen. De verpleging wordt vast helemaal gek van me! Tara in ieder geval wel..

Oja, volgens mij heb ik nog niet eens over haar verteld.. Maar Tara is dus het meisje dat bij mij op de kamer ligt. Ze heeft ook anorexia, maar zit in een iets ander stadium denk ik.. Ze weet niet precies hoe lang ze hier zal moeten blijven en kan ook nog niet zelf eten. Dit laatste vind ik soms best lastig, maar ergens motiveert het me ook wel! Als ik zie hoeveel stress die pomp van die sonde haar geeft.. jeumig! Steeds verkeerde instellingen, dan weer te veel, dan weer te snel.. Hele berekeningen om te kijken op welke stand ie moet staan.. Laat mij dan maar mijn boterhammetjes verorberen!

Toch werkt haar aanwezigheid niet alleen maar positief.. Want volgens mij heeft zij vooral heel erg last van mij! Zo zegt ze elke dag dat ze niet normaal kan denken met mij op de kamer.. Ook werpt ze steeds van die 'heb-je-haar-weer'-blikken. Komt denk ik vooral door mij hoor, want ik praat soms nogal veel over de verkeerde dingen tegen haar.. Ik ratel soms maar een beetje onzin over muziek of tv en zij heeft het volgensmij liever over het ziekenhuis..

Oo, ik moet snel stoppen. Mijn pit-verpleegkundige (Mariëlle) is er en ik moet nog het een en ander met haar bespreken. Zij gaat dan ook nog met de verpleging praten, dus ik ben benieuwd.. Ik blog vanavond wel weer hoe de zaken er dan voor staan!

x