Daar ben ik weer!
Om te beginnen; heel erg bedankt voor alle lieve reacties die ik heb gehad nav. de vorige 2 blogs! Dat doet me echt heel erg goed! Vind het ook echt super om te horen dat jullie mijn schrijfstijl een beetje kunnen volgen, want dat vind ik zelf toch nog altijd wel een lastig punt..
Vanmorgen ging het erg goed. Inge en Sjoerd zijn vandaag jarig en die kwamen samen met papa en mama langs. Zo kon ik ze mijn cadeautjes en natuurlijk een dikke kus geven! We hebben gezellig wat met zijn allen gedronken en gekletst. Sjoerd heeft een (halve) ipod touch gekregen en die hebben we dan ook eventjes uitgetest. Ik zal straks event een foto'tje van deze twee lieverds posten; gemaakt en verstuurd via zijn supersonische apparaat!
Vanmiddag ging het jammergenoeg wel mis. Wéér vlak na de lunch. Dan is de bewegingsdrang altijd het ergst en raak ik dus in paniek. Ik wil er gewoon echt niet aan toegeven op dat moment, maar echt álle mogelijkheden zijn gewoon aanwezig! Niemand lette op en ik kon gewoon mijn bed uitstappen en helemaal losgaan als ik dat gewild zou hebben.. Ik heb de zuster gebeld en zij is even gekomen. Ik vertelde dat ik weer zo'n last had van die drang en dat ik toch echt niet wilde bewegen omdat ik wil aankomen en (vooral) zo snel mogelijk weer naar huis wil.
De zuster wist alleen ook echt niet hoe ze me moest helpen. Ik kon alleen maar huilen en raakte hierdoor ook weer gefrustreerd, omdat ik daarmee natuurlijk weer calorieën verbrand die ik juist niet wil verbranden. Het leek haar het best om mijn ouders te bellen, maar dat leek mij geen optie.. Die zaten natuurlijk met die verjaardag en dan zou ik hen alleen maar ongerust maken.
Uiteindelijk heb ik maar andere mensen gebeld en hierdoor werd ik eerst iets rustiger. Maar toen het bezoek kwam begon ik wéér te huilen. Het was dus een lekkere jankmiddag en daar baal ik zo ontzettend van!
Ik hoop écht dat ik hierdoor niet weer veel verbrand heb.. Dan vecht ik straks nog voor niks! Want vechten blijf ik..: Bewogen heb ik uiteindelijk niet en ook het eten heb ik vandaag weer allemaal zelf op.
Kortom; het is gewoon vreselijk rot dat ik steeds zo depressief ben. Ik heb ook geen enkele zekerheid op dit moment.. Het enige wat ik wil is aankomen en naar huis. Maar of ik aankom weet ik pas maandag en dit is alsnog geen exacte wetenschap.. Het kan namelijk ook dat ik eerst afval omdat mijn lijf eerst moet wennen ofzo. Of omdat ik alsnog te weinig binnenkrijg.. Of omdat ik misschien wel teveel heb gehuild. Of omdat WEETIKVEELWAT. Ik word gewoon gék van die onzekerheid.
Naar huis zal ik ook niet snel gaan.. Maximaal 3 weken zijn er vastgesteld, maar dit wil dus zeggen dat ik hier nog 19 dagen zit! Zodra ik ook maar teveel stil sta bij dat idee moet ik dan ook weer huilen.. Oja, en in die 3 weken moet er natuurlijk wel sprake zijn van gewichtstoename, en dat is óók nog niet eens zeker! (Zie het vorige punt..)
Het breekt me allemaal op. Ik weet het echt niet meer. Ik voel van alles doormekaar. Machteloosheid, verdriet, wanhoop, hopeloosheid.. En daarbij vooral erg veel heimwee! Ik raak er naarmate ik hier langer zit ook alleen maar meer van overtuigd dat ik dit beter thuis kan doen.. Daar heb ik vast ook nog eens minder last van die huilbuien waardoor ik alleen maar calorieën verbrand! En ik kan tenminste knuffelen met papa en mama wanneer ik het wil..
-----
Het stukje hierboven heb ik vanmiddag geschreven. Het gaat nu gelukkig iets beter. Ria (mijn superlieve tante) was daarnet hier en ik kan altijd heel fijn met haar praten.. Haar nuchterheid helpt me goed om de situatie wat meer te relativeren!
Ik heb daarnet ook weer heel erg goed gegeten! (Dat zei Ria tenminste, hihi.) Ik heb kipfilet met snijbonen en gekookte aardappelen op. Mijn verstand zet ik steeds op nul en ik probeer meestal ook om een beetje van de smaak te genieten.. Ik merk trouwens dat ik hier misschien nog wel sneller eet dan thuis! Ik denk omdat ik weet dat het toch wel naar binnen moet, op welke manier dan ook.. Ik hoop dat ik dat tempo misschien kan vasthouden wanneer ik weer naar huis ga. Dan heb ik tenminste nog iets positiefs aan dit hele avontuurtje overgehouden!
Ik ga zometeen denk ik toch nog maar eventjes mijn ouders bellen.. Had me voorgenomen ze vandaag niet meer lastig te vallen, maar ik merk dat ik ze toch wel heel erg mis. En op dit moment voel ik me beter, dus kan ik ze beter nu lastig vallen! (:
Oja, vanavond komen trouwens Gerda en Anne nog langs! Dus dat is ook wel weer heel gezellig.. & morgen kunnen mijn ouders ook weer vaker komen, dus da's ook heel fijn! Ook komen morgenmiddag Saskia, Theo en Thijn langs én Rebecca niet te vergeten! Nu dus maar niet teveel stil staan bij die gigantische dip vanmiddag.. It's all gonna be better! (:
x
Ps. Ahum, volgens mij een beetje last van stemmingswisselingen vandaag, hihi.
Hoi lieverd,
BeantwoordenVerwijderenTja, lijkt inderdaad wel wat op stemmingswisselingen.
Je hebt het wel weer allemaal goed verwoord. Ik hoop dat Gerda en Anne al bij je zijn en lekker zorgen voor wat afleiding. Fijn dat je vandaag al je eten weer op hebt en de bewegingsdrang hebt kunnen weerstaan. Knap van je. Tja, wat betreft het eten zou je wel gelijk kunnen hebben dat het in het ziekenhuis sneller gaat, je moet eten en je doel van weer naar huis gaan, waarvoor je eerst moet aankomen voel je ook steeds, omdat het in een ziekenhuis nu eenmaal niet fijn is. Je wordt er steeds aan herinnert. Thuis is het aankomen toch ook wel heel lastig. Het blijft strijden. Maar je doet het goed en je doet je best. Wees trots op jezelf dat je deze dag in het ziekenhuis door bent gekomen met zelfstandig alles eten en zonder te gaan bewegen. Dit zijn ook kleine tussendoelen om iedere dag proberen na te leven, wie weet lukt het morgen ook met minder tranen.
Morgen komen wij gezellig even langs.
Je tijd, staat trouwens nog niet op onze tijd ingesteld (:.
Nou tot blogs of ziens maar weer en je mag altijd bellen als je even afleiding wilt en wilt kletsen.
Slaap lekker vannacht, ga je ook nog All you need is love kijken? Ik wel zo, Theo is draaien bij de Hit, dus het rijk alleen, moet wel altijd aan Dolf denken bij All you need is love, die zet altijd bij programma's zoals dit soepkommen onder de tv, omdat er altijd zoveel mensen moeten janken! hihi.
Maar wees gerust hoor ik zal morgen geen soepkommen meenemen! Hopelijk gaat het morgen weer iets beter met meer bezoek en weer een dagje verder.
Dag lieverd, slaap lekker voor straks, een dikke knuffel.
Sas