Ik weet het op dit moment eventjes allemaal niet zo goed meer. Ik voel me alleen maar rot. Niet eens omdat ik het moeilijk vind om alles te eten ofzo, maar vooral om de hele situatie in dit ziekenhuis.
Net ook weer. Ik moest om 3 uur mijn tussendoortje, maar niemand die kwam. Dan kan ik er dus zelf om gaan lopen vragen en dat vind ik gewoon gigantisch moeilijk! Wel gedaan natuurlijk want ik wil echt aankomen.. Maar de anorexia kan zó hard zijn gang gaan op dit moment dat het me helemaal gek maakt in mijn hoofd.
Het valt dus erg tegen. Ik had eigenlijk verwacht en gehoopt dat ik hier zo'n beetje klem zou komen te zitten. Dat zou het namelijk een stuk makkelijker maken. Nu ik toch al die mogelijkheden heb om alsnog af te vallen, is het aankomen hier eigenlijk alleen maar moeilijker dan thuis. Dat beseffend verwijt ik het mezelf dan ook heel erg dat ik er thuis zo anders over gedacht heb. Had ik maar eerder ingezien dat het hier niet makkelijker zou zijn.. Dan had ik nu nog kunnen vechten in een veilige, bekende, begripvolle, liefdevolle omgeving.
Maarja, zo kan je veel bedenken achteraf. Er valt niets meer aan te doen. Wel hoop ik dat hieruit duidelijk blijkt dat ik het hier dus echt nog zelf moet doen.. Want ik ben nu best bang dat mensen denken dat alle stappen die ik nu zal maken (in mijn gewicht bijv.) komen door het ziekenhuis. Maar die stappen zal ik, hoe moeilijk dan ook, toch echt zelf moeten gaan zetten.
Vandaag heb ik de allereerste stappen gezet. Ik heb de hele dag niet toegegeven aan mijn bewegingsdrang én mijn volledige eetlijst gegeten. Het voelt vreemd en vreselijk dubbel. Vooral omdat er zoveel mogelijkheden waren om wél te bewegen en wél minder te eten. Ik hoop maar dat het het gewenste effect heeft. Dat ik nu eens eindelijk aankom en vooral naar huis mag. Ik wil gewoon zo graag weer thuis zijn! Ik wéét dat ik dit thuis ook kan! Had ik dit allemaal maar eerder ingezien..
Oké ik stop nu maar weer even met zeuren. Zoals mijn ouders ook zeggen; daar schiet ik op dit moment niks mee op! Ik hoop dat ik morgen minder depressief ben. Er komen in ieder geval meer mensen dus dat is al heel lief!
Morgen zijn Inge en Sjoerd ook jarig, dus die komen ook 's ochtends langs. Ik hoop echt heel erg dat ze een fijne verjaardag hebben en dat ze heeel veel aandacht krijgen! Die aandacht gaat de laatste tijd namelijk toch echt teveel naar mij..
Ik hoop maar dat jullie me niet een hele erge zeurkous vinden.. Ik twijfelde eerst ook of ik alles wel op zou schrijven, maar heb besloten dit toch wel te doen.. Ik hoop maar dat jullie het niet vervelend vinden.
Tot slot wil ik toch nog even zeggen dat het me heel erg helpt wanneer er mensen langskomen! Ik wil jullie nergens toe dwingen natuurlijk, maar als jullie tijd hebben ; heel graag! Die afleiding vind ik gewoon echt heel fijn.. (:
Nu ga ik maar echt stoppen, hihi. Ria is er al een tijdje en we gaan eventjes een google-account aanmaken! (:
x
Hoihoi lieve mirjam,
BeantwoordenVerwijderenik vind het heel knap van je dat je alles op schrijft.
maar vooral dat je er alles aan doet om aan te komen.
ik heb echt heel veel respect voor je meid!
je hebt een moeilijke weg voor je, maar je kan het!
zet hem op!
liefs Jiska
Wow mirjam daar ben ik stil van.
BeantwoordenVerwijderenWat vind ik dit knap dat je ditzo kan opschrijven. IK kan heel goed begrijpen dat dit heel moeilijk is om tegen je zelf in te gaan. En dat je gek van je zelf wordt kan ik heel goed begrijpen, heb ik zelf ook regelmatig last van, maar ik vind het echt heel goed en erg knap van je dat je het tegen gaat en dat je er niet aan toe geeft. Van mij mag je zoveel zeuren wat je wil als het jou helpt en veel rust geeft. Je mag ook gerust mailen. Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik op je blog reageer, maar ik heb het gelezen en ik voelde gewoon dat ik even moest reageren erop. Ik vind het zo erg knap dat je het kan omschrijven wat je voelt. Ik ben daar niet sterk in. Ik ben zo'n figuur die alles opkropt en een muur om me heen bouwt en alleen maar boos gaat doen. Ik hoop dat je het goed vind en fijn dat ik je af en toe een berichtje stuur. En ik kom zeker snel langs. Komt het uit als we zondagmiddag om een uur of 15 langs komen of heb je dan al bezoek, we nemen Thijn dan wel mee als het kan. Lukt dit niet dan moeten we even verder kijken
Groetjes en een knuffel van die vent met grote voeten
Hoi Lief nichtje,
BeantwoordenVerwijderenIk ben je derde volger geworden. Theo zag op je hyves dat je een blog hebt. Ik moest het natuurlijk ook even lezen. We wisten al langer dat je schrijversbloed in je hebt, maar dat wordt weer duidelijk met dit blog. Ik vind het knap dat je dit opschrijft. Ik ga je verhaaltjes zeker lezen en volgen. Over het zeuren zou ik me maar niet druk maken, je kunt het beter van je af schrijven dan binnen houden.
Tja, helaas zijn ziekenhuizen niet zaligmakend. Je zult het inderdaad zelf moeten doen, maar ik kan me voorstellen dat dit niet makkelijk is.
Wel knap dat je weer probeert verder te strijden tegen de Anorexia, hoe moeilijk dat ook is. Ik ben trots op je dat je weer de strijd aan gaat. Laat het niet meer los en probeer ervoor te gaan hoe intens moeilijk dit ook is. Voor ons buitenstaanders is het moeilijk te bevatten maar door je blog krijgen we een kijkje in hoe het voor je moet zijn.
Sterkte, zet hem op en mail ons maar of we zondagmiddag kunnen komen of dat dit niet uit komt.
Liefs van je "grote" nichtje
Hoi Mirjam,
BeantwoordenVerwijderenVan Saskia had ik al gehoord dat je in het ziekenhuis lag.
Nu ik je hele verhaal gelezen heb vind ik het heel erg knap van je dat je dit "op papier" hebt kunnen zetten. Daar is toch zeker een vorm van lef voor nodig. De meeste mensen kroppen het allemaal op.
Ik wens je heel veel sterkte in de strijd tegen de Anorexia en als ik je vechtlust zo lees dan gaat dat zeker lukken. Mede omdat toch maar even zelf om je tussendoortje bent wezen vragen echt heel erg goed van je!!!!!!
Heel veel sterkte toegewenst namens Inky de overbuuf van je grote nicht en die man met die grote voeten.
Hey Mirjam!
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend knap dat je jouw verhaal zo kan vertellen! Lezen en schrijven is altijd al jouw passie geweest en dat is goed te merken in je blog.
Ik ga je blog zeker volgen! En maak je maar niet druk over 'zeuren', door te horen wat jou bezighoudt kunnen we je beter begrijpen en wie weet wel een beetje helpen..
Heel veel succes,
Liefs Ellen
Hallo Mir,
BeantwoordenVerwijderenMemig, wat een bijzonder stuk heb je weer geschreven. De kern van dat je inziet dat jij degene bent die de stappen gaat zetten geeft aan dat je zoveel kracht in je hebt. Je bent een bijzondere meid. En hoe tof dat je stukje bij beetje stappen zet, zoals het eten en minder bewegen. Dat is echt gigantisch knap. Ik gun je die kracht elke dag en hoop dat als het een keertje minder lukt dat je om hulp kan/wilt vragen. En dat die er dan ook mag zijn voor je.
Een hele lieve groet,
Patricia