Het is nog steeds zo'n gevecht in mijn hoofd. Al vanaf dat gesprek met de diëtiste kan ik aan niets anders denken dan die 600 kcal extra. Ik had zo gehoopt dat het snel een plaatsje zou krijgen, maar het lukt niet. Al heb ik echt besloten dat er niets anders op zit dan alles te eten. Dus ook echt niets meer te smokkelen en zo min mogelijk te bewegen. Maar zodra ik eraan denk moet ik al huilen.
Daarnet ontbeten en echt niks gesmokkeld en nog niet bewogen. Dus dat is goed. Maar ik zit jankend op de bedrand, weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. De motivatie is er heus wel. Ik kan makkelijk allemaal lijstjes hier neerzetten waarvoor ik het doe, want die lijstjes ben ik op dit moment ook steeds in mijn hoofd aan het herhalen. Maar het helpt gewoon niet.
Heb vannacht dus ook tot 4 uur liggen piekeren. Lekker handig, want daardoor heb ik vast ook weer veel verbrand. Op dit moment zit ik ook zo stil mogelijk en ik moet niet eens huilen ofzo, maar heb al een hartactie van 80. Het is dus blijkbaar echt letterlijk een gevecht in mezelf..
Heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik wil gewoon dat mn kop stopt. Dat dat gevecht nou eens eindelijk klaar is. Dat ik misschien wel aan leuke dingen kan denken! Maar dat is wel een hele grote stap.. Zou al blij zijn als er gewoon even rust in me harses is.
Heb net ook al naar huis gebeld. Normaal bel ik nooit 's ochtends, maar ik wist het ook allemaal niet meer. Nu val ik dus steeds mijn ouders lastig. Daar voel ik me ook echt schuldig over. Papa zei dat we misschien maar aan de dokter moeten vragen of ik iets kan krijgen om rustiger te worden. Ik vind het allemaal wel best. Over een uurtje is papa er weer. Dan moet ik de nutridrink. In de tussentijd nog een tussendoortje en douchen.
Ik kan er niet meer tegen. Ik wil gewoon even niets meer.
x
Hoi Lieverd, je hebt het al verteld vanmiddag, maar ik lees nu je blogberichtje. Inmiddels ben je al zo'n stap verder. Ook al was het moeilijk vandaag het is je allemaal gelukt. Je mag echt zo trots zijn op jezelf. Wat betreft je hartslag, denk aan wat Lianne de verpleegkundige heeft gezegd, deze hartactie is eigenlijk heel goed, dit is een hartslag die hoort bij een 'normaal' functionerend lichaam die voldoende voedingsstoffen binnen krijgt en niet in de slaapstand zit. Zo hoort het te gaan, dit is de weg naar hopelijk een leven waarin je weer meer mag en kan en het gaat lukken om een 'gezond' gewicht te bereiken.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat de woorden over komen zoals ik het bedoel. Ik ben gewoon heel trots op je. Ik schreef al in het andere berichtje dat je zo rustig was vanmiddag, ondanks de zware strijd. Blijf volhouden lieve Mir. Je kunt het echt, al is de weg met pieken en dalen en janken en blijdschap het gaat je lukken.
Wees trots op jezelf.
Liefs Saskia