It's time to let go - 'Bedankjesblog'

Lieve lezer,

Allereerst al bedankt voor het openen van deze link. Voor deze interesse, in mijn proces nu en misschien ook de afgelopen jaren al. Ik ben mijzelf er namelijk steeds meer van bewust dat mijn berichten toentertijd de nodige frustraties zouden kunnen hebben opgeroepen. Ik heb dan ook de neiging om me te verontschuldigen voor dit gedrag. Voor al de gestoorde dingen die ik gezegd en gedaan heb.

Een week geleden besloot ik namelijk mijn blog eens terug te lezen. Vanuit nieuwsgierigheid, nauwelijks meer bewust van de inhoud van deze berichten. Ik merkte hierbij dat ik mezelf steeds meer begon te irriteren. Al dat zelfmedelijden, terwijl ík uiteindelijk altijd de enige was die verandering in de situatie had kunnen brengen. Al die meningen, gevormd uit mijn met ziekelijke overtuigingen van toen. Ik vind het oprecht lastig om er begrip voor te hebben. Zeker omdat ik nú inzie, hoeveel beter mijn leven de afgelopen jaren had kunnen zijn als ik mij niet zo koppig had gedragen.

Maar dat was toen, en dit is alweer een aantal jaren later. Gelukkig is het de laatste tijd alsmaar beter met me gegaan (voor zover jullie daar al dan niet op de hoogte van waren mbv Facebook). Vooral de start van mijn opleiding psychologie heeft hierbij een grote rol gespeeld. Een studie vereist nu eenmaal energie, discipline en concentratie. Factoren die lastig op de brengen zijn wanneer je niet goed voor jezelf zorgt. Eten werd voor mij mijn brandstof om te doen waar ik gelukkig van word. Inmiddels heb ik op deze manier mijn BSA nu binnen en mag ik sowieso verder met het studiepad Arbeid & Organisatiepsychologie.  

Mijn eetstoornis heeft mij voor (te) lange tijd gemaakt tot ‘iemand’. Een identiteit gegeven in mijn zoektocht naar mezelf, maar daarbij uiteindelijk alleen nog maar meer onzekerheid en wanhoop gebracht. Ik ben mezelf voor zolang compleet kwijt geweest, wat allicht veels te zweverig klinkt trouwens, maar zo voelt het daadwerkelijk voor mij. Pas sinds de start van mijn studie en het hierbij vinden van interesses vanuit mezélf, lukt het me om deze destructieve kant meer weg te drukken. Hoe verder ik ontwikkelde, hoe meer ik zag dat ‘ik’ er nog wel degelijk was, hoe groter het vertrouwen werd dat het ‘toch nog wel eens goed zou kunnen komen met mij, toch?’ En inmiddels is dat vertrouwen er denk ik toch wel voor 99%.

ik ben zoveel gelukkiger met mijn leven van nu. Mijn kamer, mijn studie, mijn plannen voor de toekomst. Mijzelf kunnen accepteren blijft een puntje, maar de aanwezigheid van dit soort gedachten hoeft niet te resulteren in destructief gedrag. Alhoewel ik mezelf dus nog veel verwijt, is er daarom toch ook een vorm van ‘dankbaarheid’ voor de kennis die ik gedurende de afgelopen jaren op heb kunnen doen. Mijn eetstoornis heeft mij zoveel geleerd, dat ik in ieder geval (hopelijk) geen midlife-crisis meer nodig zal hebben. Ik zou het je persoonlijk overigens alsnog niet aanraden, aangezien je jezelf natuurlijk ook echt kan leren kennen op stukken gezelligere manieren. Ik wil het alleen niet doen overkomen alsof de afgelopen jaren alleen maar ‘nutteloos’ geweest zijn, want een eetstoornis heb je niet voor niets.

‘It’s all about letting go’. De titel van mijn blog, 6 jaar geleden bedacht, maar misschien niet helemaal dekkend als ik er nu over nadenk. Uiteindelijk is het loslaten van je eetstoornis van groot belang, maar ik denk niet dat het daar alléén maar om draait. Zonder het onderliggende aspect van een eetstoornis niet te vervangen, zonder enige waardering voor jezelf of hoop voor de toekomst, is ‘letting go’ niet genoeg. De eetstoornis kan in deze zin een tijdelijk vangnet zijn en zo probeer ik mijzelf dan ook minder te verwijten. Hoe onverstandig mijn gedrag dan ook mag zijn geweest; ik had het blijkbaar nodig op dat moment. Maar ik ben zo opgelucht dat deze fase nu steeds meer voorbij lijkt.

‘I think it’s the right time to let go now’

Bij deze wil ik mijn blog dan ook afsluiten en jullie onwijs bedanken. De steun die ik heb mogen ontvangen de afgelopen jaren, heeft zo’n waardevolle bijdrage geleverd. Het vertrouwen en de liefde van familie en vrienden die, ondanks alles, ‘gebleven zijn’. Maar daarnaast ook de steun van lotgenoten waarmee ik tot op de dag van vandaag nog steeds vriendschappelijk contact mee heb. Dankjulliewel ❤

Tot slot toch nog even een disclaimer, want;

- Gaat alles nu prima met me? 

   .... ‘alles’ is best een hoop

- Heb ik een gezond gewicht?

   .... bedenk eerst vanuit welke interesse je deze vraag stelt

- Durf ik alles weer te eten?
   .... hondenpoep lijkt me echt te vies

Kortom;

- Ben je hersteld?

Nee. Dat ben ik (nog) niet, helaas.. Ik heb alleen het volste vertrouwen dat herstel mogelijk is (danku Human Concern) én voor het eerst het gevoel dat dit ook voor míj geldt.

Over een maand zal ik mijn blog denk ik verwijderen (en daarvoor allicht nog individueel archiveren) om er wat definitiever ‘een streep onder te zetten’. 

Nogmaals bedankt, ook voor het lezen van deze laatste post <3

Veel liefs,

Mirjam

Want in het verleden, gebeurt er niets meer..

Lieve allemaal,

Het is vandaag 1 mei. Het begin van een nieuwe maand. Hopelijk een maand met veel zon en minder regen. Met veel warmte en minder kou. Met veel geluk en minder verdriet.

Deze dag verschilt eigenlijk weinig met die van gister. We zijn alleen 24 uur verder en hebben lang geleden wat naampjes aan deze tijd geplakt. Toch voelt het voor mij een beetje anders. En eigenlijk is dit gek, als je het op bovenstaande manier bekijkt..

Maar het begin van mei, doet me toch altijd nog herinneren aan de start van veel verdriet. Het is nu inmiddels alweer 9 jaar geleden, mei 2007, dat ik besloot om af te vallen. Toen eigenlijk al, zonder een zeker ‘doel’ voor ogen. Mijn grootste drijfveer tot dat besluit, was denk ik vooral de hoop om ‘gelukkiger te worden dan ik op dat moment was’.

Het begin van een eetstoornis kan je denk ik (bijna) nooit vaststellen op een specifieke datum. Dus ook in mijn geval zou het oppervlakkig zijn, te zeggen dat in mei 2007 mijn eetstoornis ‘begon’. Er lagen vele gevoelens onder die wens om af te vallen. Veroorzaakt door gebeurtenissen, van misschien al jaren eerder. Daarbij hebben gebeurtenissen ná dit besluit, er ook weer voor gezorgd, dat ik er eigenlijk niet meer uitkwam.

Ik werd niet wakker met de gedachte;

- ‘Zo, laat ik vanaf vandaag maar eens de (iig) komende 9 jaar heerlijk verpesten.’
Of;
- ‘Zo, laat ik mezelf vanaf vandaag maar eens beroven van ‘het normale leven’’

Het begon echt alleen met het bedenken van een manier, om iets gelukkiger te kunnen zijn. Niet met het doel om zo dun te worden als de modellen die tegenwoordig gefotoshopt worden in de VOGUE. (Ik las dat blad niet eens en heb sowieso nooit de motivatie om af te vallen uit de media gehaald..)

Het was echt mijn plan om te stoppen met afvallen, als ik gelukkiger was. En ik had echt het idee, dat hier toch niet zoveel issues bij zouden komen kijken. Maar nu is toch wel gebleken, dat niets minder waar was dan dit.

2007, en inmiddels is het alweer 2016.

9 jaren naar de *lees hier het lelijkste woord wat in je opkomt*.

Ik word er zo verdrietig van, als ik hierbij stil ga staan. Op een dag als vandaag dus vooral. Wat bezielde me toen, om te denken dat afvallen de oplossing zou zijn voor mijn nare gevoelens? Wat heeft me al die jaren erna ervan weerhouden, om het tij weer te keren?

Want, het gaat niet over ‘in behandeling gaan/eten/aankomen en dan is alles weer oké’.
Het gaat over zélf inzien dat het destructieve gedrag waar je zo in vastzit, je uiteindelijk niet gaat opleveren waar je eigenlijk zo naar verlangt. Het gaat over jezelf het leven weer gúnnen. Het gaat over openstaan voor veranderingen, hoe eng deze dan ook zijn.

Kortom; het gaat over JOU. Wat wil JIJ met je leven.

9 jaren en zoveel behandelingen verder. Ik kijk ook echt met de nodige schaamte terug, op bepaalde periodes.. Altijd was ik ervan overtuigd dat ik vocht. En uiteindelijk denk ik opzich, dat er altijd nog wel een deel van ‘de echte Mirjam’ staande is gebleven.. Anders had ik dit hier denk ik niet meer kunnen typen. Maar in het gevecht wat ik toen leverde, kwam de motivatie iig nooit echt vanuit mezelf.. Want iedereen zei wel 'dat het beter zou zijn als ik die eetstoornis losliet'.. Maar wat dán?

Dit echte besef, de echte wil, om er toch vanaf te komen vanuit mezelf, ontstond denk ik vorig jaar rond deze tijd pas. Het was niet eens dat ik zo’n zin had in de toekomst. Eerlijk gezegd kon ik de toekomst niet eens zíén. Maar het was meer, dat ik wel zó klaar was met het verleden. Ik zag in dat het me eigenlijk nauwelijks meer opgeleverd had, dan alleen een heleboel wanhoop, verdriet en pijn. Ook binnen mijn omgeving. (Alhoewel ik nog wel steeds van mening ben, dat herstellen voor de ander uiteindelijk ook niet optimaal werkt op langere termijn.. Hoeveel ik dan ook van mijn familie houd..)

Anyhow. Ongeveer een jaar geleden leek ik dan toch ein.de.lijk ‘het licht’ te hebben gezien. Waar anderen dit al na 1,5 jaar lijkt te lukken, had ik er 8 jaar voor nodig. En daarbij was dit besef alleen, nog láng niet genoeg om meteen 3 slagroomtaarten naar binnen te douwen. Want anorexia gaat om zoveel MEER dan eten. Het is een ‘eet’stoornis, maar dat eten is en blijft maar een symptoom van zoveel meer..

Ik denk alleen wel, dat zo’n besef nodig is om echt te kunnen gaan vechten. Vechten tégen de eetstoornis, in plaats van mét de eetstoornis. Beetje jammer alleen, dat je bij het fenomeen ‘vechten’, niet zo gemakkelijk op je luie reet kan gaan zitten om de strijd te overwinnen..
Soms heb ik nu namelijk ook echt nog wel die neiging, om even met het vechten te stoppen. Ben ik gewoon te moe van het moment in moment uit relativeren van gedachten die zó vanzelfsprekend zijn geworden in mijn hoofd.
Maar zodra ik een ‘time-out’ lijkt te nemen, lijkt het alweer alsof ik teruggezogen word. Op deze manier moet ik dus toch dagelijks alert blijven en dat is redelijk frustrerend.

Ik probeer wel echt vol te houden. Ik doe wel echt ‘mijn best’. Omdat ik weet, dat het nóg frustrerender is, om voorgoed in die beperkte leven gevangen te blijven zitten. Maar dit neemt niet weg, dat het soms dus nog wel eens fout gaat. Dat ik in die zin de 'makkelijkste weg' kies. De weg van mijn eetstoornis.
 

De keuze voor herstel is geen lift recht omhoog. Het is een meterslange trap en soms zet ik echt weer een paar stappen terug. Uit angst, uit wanhoop, uit onzekerheid. Maar, het einde van de trap komt wel steeds meer in zicht nu. Mede dankzij al de hulp die ik heb gekregen het afgelopen jaar. Maar misschien ook wel, dankzij de hulp van de jaren ervóór. Hulp die toen nog niet binnenkwam, maar die ik onbewust nog wel ergens in mijn hoofd opgeslagen heb.

Ik ben onwijs dankbaar voor het vertrouwen van bepaalde mensen. Vertrouwen wat ik echt al bijna kwijt was. Waardoor ik de hoop al bijna opgegeven had. 
Maar zónder hoop, is er gewoon geen beginnen aan. Aan welk gevecht dan ook.

Dus. Ik denk dat het er vooral op neerkomt;
Geef niet op. Nooit. Wees altijd op zoek naar vertrouwen. Desnoods bij de ander, als je het in jezelf even niet meer kan vinden. Want ik weet eigenlijk gewoon zeker, dat er áltijd wel iemand is die in jou vertrouwt.. (Of je nu gelooft of niet..)

Ik schaam me, voor de afgelopen 9 jaar. En tegelijkertijd, had ik me nooit op deze manier kunnen ontwikkelen, zónder mijn ziekte.
Ik heb zéker nog een lange weg te gaan. Dit maakt me soms echt nog wel moedeloos, bang ook. Maar vertrouwen en hoop houden, zijn hierin zo belangrijk.
Vertrouwen in mezelf, omdat ik met deze nodige ‘bagage’, toch wel aardig wat zelfkennis opgebouwd heb, die ik constructief in kan zetten. Hoop op een toekomst, die ik eindelijk steeds meer lijk te kunnen zien, nu ik me ingeschreven heb voor een studie.

Bedankt voor het lezen weer.. Ik hoop dat het niet te vaag is en dat jullie er zelf misschien ook wel iets (heel kleins) uit kunnen halen.

Liefs. 

 

 

Hoopvol

Lieve allemaal,

Ik had weer eens zin om te schrijven hier. Zoals ik de laatste tijd eigenlijk in steeds meer dingen echt ‘zin’ krijg. Een gevoel dat ik tijdenlang niet heb gekend, want eerder was alles maar een beetje vlak. Deed ik de dingen omdat ze moesten, of omdat anderen zeiden dat ze leuk waren. Maar echt vóélen kon ik het nooit.

Dit maakte me op dat moment opzich niet zoveel uit hoor. Ik was er na al die jaren wel aan gewend. Maar des te raarder is het dan nu ook, om te merken dat je weer écht kunt genieten van dingen. Vooral, van op het eerste gezicht heel ‘gewone dingen’. Uitslapen, tekenen, muziek luisteren, en nu dus even mijn gedachten hier loslaten. Ik ervaar de wereld zoveel malen anders dan voorheen.

Bij het schrijven van mijn laatste update, was ik nog wat twijfelachtig.. Ik wist niet goed hoe het ging. Hoe ik me nou eigenlijk écht voelde, bij al de veranderingen die ik momenteel doormaak. Alles was en blijft dubbel. Wat goed is voor mezelf, is bijna vanzelfsprekend slecht voor de eetstoornis. En helaas is die eetstoornis ook nog steeds een deel van mij. Een geniepig deel wat ik niet moet onderschatten. 

Maar, ik begin me steeds zekerder te voelen. Zekerder in mijn gevecht en in de mogelijkheid dat ik dit gevecht nog wel eens kan gaan winnen ook.. Een gedachte die ik een tijd geleden eigenlijk al bijna definitief uit mijn hoofd gezet had, om eerlijk te zijn.

Misschien moest ik gaan accepteren, dat ik voor de rest van mijn leven aan niets anders dan eten zou kunnen denken? Misschien moest ik gaan leren, om het leven op deze manier maar zo dragelijk mogelijk te maken? Want hoe realistisch was het toen, om ervan uit te gaan dat ik na 8 jaar gekloot en ‘tig behandelingen nog een keer het licht zou gaan zien..

Maar dat licht, dat lijk ik nu misschien toch wel eindelijk alsnog gevonden te hebben. En ja; er staan aardig wat bijwoorden in de voorgaande zin. Omdat ik het voor mij wel moeilijk te geloven blijft. En ook, omdat ik angstig blijf hiermee verwachtingen te scheppen.. Anderen dingen laat hopen en geloven, die ik dan vervolgens tóch niet waar kan maken..  

Want, ‘de dingen’ blijven wél verrekte lastig. Het eten, het aankomen; het accepteren van verandering hierin vooral..

Maar, ik ga het aan. Ik ga het aan en ik sta nog. Het eten is soms doodeng, maar ik pas nog steeds door de deur. Het aankomen gaat soms onverklaarbaar hard, maar de weegschaal crasht nog niet als ik er op ga staan. Daarbij worden mijn broeken nu te kléín, in plaats van de groot (ahum, erg lastig punt). Maar ook dit probeer ik vooral te zien als iets positiefs en een goede reden om fijn met mama nieuwe broeken te kopen.

“Hoe mooi kan het leven zijn.

Het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt.
Hoe mooi, is jouw werkelijkheid, jij bent net zo rijk.
Zo rijk als je je voelt.”

Ik vind dat Marco Borsato gelijk heeft.

Ik kan momenteel denken aan de dingen, die ik nooit meer zal kunnen krijgen. Geen vrolijke puberteit. Geen excursies van de middelbare school en geen schoolgala. Al de gemiste jaren sport. Vriendinnen waarmee ik het contact ben verloren, omdat mijn situatie zo ingewikkeld was/is.

Maar ik kan ook kijken naar de dingen, die ik alsnog heb mogen ontvangen. Ondanks mijn ziekte, of misschien juist, dánkzij mijn ziekte. Contacten met lotgenoten. Échte vriendinnen, die zijn gebleven. Al de kaarten die ik heb mogen openen tijdens mijn opnames. Maar vooral ook, een aardige prak zelfkennis.

Een leven met een eetstoornis is en blijft rot. Het afscheid nemen van de ziekte voelt iedere keer weer als een rouwproces. Maar met al de steun in mijn omgeving, heb ik nu écht de hoop ‘dat het goed komt’. Therapie eist momenteel veel tijd en energie. Met school bijna geen doen, maar anderzijds levert het me ook zóveel op. Eindelijk lijken de dingen die gezegd worden, oprecht binnen te kunnen komen. Ik ben lange tijd zo van de wereld geweest, wat grotendeels te wijten was aan mijn ondergewicht. Momenteel heb ik gewoon letterlijk meer in te zetten. Zowel fysiek als mentaal.

Ik ben weer iemand.

Ik weet nog niet zeker of ik ‘die iemand’ zo’n fijn persoon vind, maar dat kan ik in nu ieder geval gaan ontdekken. Het is echt zo heel cliché ‘een zoektocht naar mezelf’ momenteel. Met soms ook aardige obstakels op het pad. Vorige week werd ik ziek en daarnaast waren er nog aardig wat andere stress-factoren. Ik had me in maanden niet zo rot gevoeld. De negatieve gedachtes probeerden me opnieuw over te nemen en ik dacht dat ik terug bij af was.

Maar achteraf zie ik verschil. Ja, ik voelde me onwijs rot. Máár, ik greep niet terug op het (minderen in) eten. Omdat ik wíst dat dit me iig niet verder zou helpen. Waar de eetstoornis mij daar eerder nog van had kunnen overtuigen, lukte het me toen hier weerstand tegen te bieden. En nu, achteraf, ben ik blij dat ik het eten zo heb volgehouden. Nu kan ik eens een xtje met een tróts gevoel terugkijken, in plaats van met een schuldgevoel.

De eetstoornis is de oplossing niet meer.

Soms voelt het nog wel zo, maar ik weet beter.

Toch even tot slot; ik ben er natuurlijk nog lang niet. Ik heb nog onwijs veel kilo’s te gaan en onwijs veel dingen te verwerken. Het is elke dag ‘rouwen’ om het stukje leven dat ik loslaat. Dat stukje dat me eigenlijk toch ook wel dingen gebracht heeft, al is dat als omstander misschien moeilijk te begrijpen.

Maar, ik wil er dus écht voor gaan, nu.

Ik kan niet wachten om mijn straks eigen kamertje te hebben en in Utrecht te studeren.

Wie weet dat het me dan tóch ooit lukt, om later ook zélf ervaringsdeskundige te worden.

Als ik genezen ben, uiteraard. En echt gelukkig.

Liefs

Terugblikken & vooruit (kunnen) kijken

Lieve allemaal,

20 augustus was de laatste keer dat ik hier een berichtje achterliet. Dit is inmiddels alweer 5 maanden geleden en ik moet eerlijk bekennen dat ik nu ook geen idee meer had waar het over ging. Daarom heb ik het stukje net teruggelezen en dit heeft me eigenlijk best wel geraakt.. (Best ‘vreemd’, dat je eigen woorden je dan kunnen raken..?)

Bij het teruglezen voelde ik de spanning bijna weer, zoals ik die toen voelde. 10 dagen voor Portugal; de reis die het verschil zou gaan moeten maken. De reis waar ik zo hard voor gevochten had en eigenlijk ook wel mijn laatste beetje hoop op had gevestigd..

Inmiddels ben ik alweer 4,5 maand terug in Nederland en is het hele Be-Leef-traject op 18 december afgesloten. Ik ben nog steeds in behandeling, maar heb het nu, gelukkig, toch een stuk rustiger met 1-2 dagen therapie in de week.

Want dat waren de afgelopen maanden vooral: Onwijs intensief en hierdoor aardig slopend. Maar als iemand me nu opnieuw voor de keuze zou stellen, zou ik het alsnog zeker weer doen.

Ik heb het echt niet makkelijk gehad en eigenlijk heb ik het momenteel ook nog best wel moeilijk. Maar ik heb zoveel meer zelfkennis gekregen en deze (vooral) ook weten tóé te leren passen. Want dat is toch wel hetgeen waar het de afgelopen jaren altijd op misliep.. Ik wist het allemaal wel, maar het doen leek toch altijd onmogelijk.

Dit is denk ik het belangrijkste wat ik in de afgelopen tijd ‘geleerd’ heb; Dat doen niet onmogelijk ís. Doen is eng, dood-eng. Onbekend, lastig en hierdoor minder veilig. Maar deze schijnveiligheid zal ik toch echt los moeten laten om verder te kunnen komen in mijn leven.  

In Portugal heb ik geleerd minder te luisteren naar en te gehoorzamen aan mijn angsten. Of beter gezegd; de angsten van de eetstoornis. Ik móést mijn angsten wel aangaan, en merkte daarbij dat de wereld niet ineens compleet verging. Iets wat ik/mijn eetstoornis me toch altijd wel wijs had gemaakt.

De ‘onveiligheid’ van een leven waarin de eetstoornis niet meer de hoofdrol had, was absoluut niet makkelijk. Maar ik ervaarde voor het eerst zélf, dat het me ook dingen op kon leveren. Want dit had ik natuurlijk al zo vaak van anderen gehoord, maar echt gevoeld had ik het zelf nog nooit.
Als mensen zeggen dat dat ijskoude zwembad best lekker is, geloof je het ook pas als je de sprong hebt gewaagd en aan het water gewend bent geraakt.

Tijdens Be-Leef werd ik keer op keer weer met mijn angsten geconfronteerd. Ik kwam er hierdoor ook (weer) echt achter hoe vast ik zat, en nu eigenlijk nog steeds wel zit trouwens.. Maar ik kwam er ook achter dat het blijven ontwijken van deze angsten, uiteindelijk niets zal gaan opleveren op de langere termijn. Ofjawel; een zwaar beperkt leven met een chronische eetstoornis. En daar pas ik voor.

Inmiddels zijn al de ervaringen van de afgelopen tijd wat meer bezonken en heb ik mezelf ook wat bij kunnen slapen. Nu ik wat meer uitgerust ben, probeer ik al mijn opgedane kennis beetje bij beetje in praktijk te brengen.

Dit is erg lastig en valt me zwaar. En ja; ik sta nog steeds vaak op het punt om op te geven en terug te grijpen naar mijn oude/slechte gewoontes. Maar nee; dit  probeer ik uit alle macht niet meer te doen. Omdat al deze gewoontes en ‘veiligheid’, horen bij een leven met een eetstoornis. Een leven waar ik nu na 8 jaar, toch écht uit wil komen. Hoeveel wanhoop en tranen daar dan ook voor nodig zullen zijn.

Ik baal ervan dat het zo’n gevecht blijft. Dat het dus toch echt geen principe is van; ‘Knopje om, en gaan met die banaan (& zakken friet en slagroomtaart)’. Ik had zó graag gehad dit knopje te gaan kunnen vinden, maar ik denk dat ik mezelf daarmee voor de gek houd. Genezen is een werkwoord, keihard vechten, elke dag weer. Dat ervaar ik nu en dat valt me tegen. Maar het weerhoud me er momenteel niet (meer) van om het te blijven vermijden.

Alles loopt dus nog niet op rolletjes. Maar misschien is dat ook juist wel nodig. Ik denk dat ik van elk obstakel wat ik tot nu toe tegen ben gekomen, wel iets geleerd heb.  

Ik kom de laatste tijd weer vaker mensen tegen, die me een tijdje niet gezien hebben. Ik kan weer normaler met hen praten, heb daar nu simpelweg ‘gewoon’ de energie weer voor. Deze gesprekken komen al snel uit op de vraag ‘Hoe het met mij gaat?’ En voor het eerst sinds lange tijd kan ik antwoorden; ‘Het gaat eigenlijk wel goed..’

Daarmee bedoel ik dan dus niet dat ik nu lachend door het leven ga. Dat ik mijn eetstoornis al voor de volle 100% aan de kant heb weten te zetten en er op geen enkel moment meer naar luister.

Maar ik bedoel ermee dat ik eindelijk weer zicht kan/durf te hebben op een toekomst. Een diploma, een studie, een eigen kamer, en hopelijk nog veel meer ‘gewoons’ daarna. Want deze toekomst klinkt voor velen van jullie waarschijnlijk zo gewoon, maar voor mij blijven dit toch nog steeds heel ongewone zaken.

Ik vecht en heb het moeilijk. Moeilijk met intensere gevoelens, moeilijk met het eten, moeilijk met mijn 'volledig uit mezelf' stijgende gewicht. Maar het moeilijk hebben is iets anders dan opgeven.

Nog 10 dagen..

Lieve allemaal,

Het is inmiddels 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef. In de tussentijd is er best al weer veel gebeurd eigenlijk. Daarover wilde ik schrijven, maar ik wil ook nog even het een en ander schrijven over wat nu komen gaat.

Ik ben ten eerste natuurlijk op mijn langverwachte vakantie naar Zweden geweest. Ik kan oprecht zeggen dat ik er genoten heb. Alhoewel het weer niet meezat (max. 22 graden), hebben we genoeg leuke dingen kunnen ondernemen. Weer enigszins een voordeel van ‘niet in bikini kunnen’; je hebt minder warme temperaturen nodig. ;)

We zijn ook nog een aantal dagen naar het Noorden getrokken. Vooral dit vond ik echt onwijs leuk, omdat het al best lang geleden was dat ik andere delen van Zweden. We deden wandelingen met watervallen langs de route en kwamen op de terugweg rendieren tegen.

Qua eten ging het in Zweden voor mijn gevoel ook beter dan voorgaande jaren. Ik had véél minder stress en heb me vooral vastgehouden aan het eetpatroon wat ik thuis ook had. Mijn arts had geadviseerd om de weegschaal in Nederland te laten, zodat deze in ieder geval de vakantie niet zou kunnen bederven. Achteraf gezien ben ik daar heel blij om. De onzekerheid in Zweden was soms wel lastig, maar ik denk dat die stomme getalletjes inderdaad mijn plezier erg hadden beïnvloed.

Thuisgekomen bleek ik helaas wel afgevallen in die 3 weken. Maar dit heb ik inmiddels weer bij weten te trekken, door mijn lijst iets op te hogen en voornamelijk veel minder te bewegen dan we daar deden.

Die beweging daar mocht opzich wel, maar was achteraf waarschijnlijk ook wel de oorzaak van het afvallen. Ik ben namelijk (helaas) nog niet op het punt dat ik vanuit mezelf meer eet, als ik meer bewogen heb.. Het lastige hierbij is ook dat mijn hongergevoel vaak nog erg verstoord is. Ik kan uren wandelen zonder me uitgeput of hongerig te voelen. Echt vreemd gezien mijn lichamelijke situatie.. De arts denkt dat dit komt, doordat ik dit soort signalen veels te lange tijd ‘gewoon’ genegeerd heb.  Ik hoop dus best wel dat deze signalen toch snel weer terug zullen komen, zodat ik beter aan kan voelen wat mijn lijf nodig heeft op een bepaald moment.

Goed. Dat was de vakantie.

Na de vakantie is er eerst nog best wat gedoe geweest rondom Portugal.

Aangezien ik afgevallen was en mijn bloeduitslagen van vlak vóór de vakantie iets naar beneden waren gegaan, ontstonden er toch weer de nodige twijfels. :( Deze zorgden ervoor dat ze me nog steeds geen zekerheid konden bieden over of ik mee mocht ja of nee. Zo zat ik vorige week dinsdag dus op de kennismakingsavond met de groep, zónder eigenlijk nog te weten of ik überhaupt met die groep mee zou gaan..

Ik merkte dat al deze onzekerheden me echt opbraken. Ik heb veel gepraat, overlegd, geschreven en gemaild. Ik ben overal zo eerlijk en open mogelijk in geweest en heb aangegeven dat ik het echt niet lang meer vol zou houden op deze manier. Gelukkig is mijn contact met de arts van HC erg goed. Zij heeft na onze afspraak dan ook opnieuw voor me gepleit binnen het team.

Gelukkig lukte het me om daarnaast ook mijn gewicht nog bij de trekken én waren mijn bloedwaardes omhoog geschoten tijdens die 3 weken vakantie. (Ik weet niet wat ze daar in de lucht stoppen, maar hieruit blijkt maar weer dat Zweden een aanradertje is!) Kortom; 14 augustus, afgelopen vrijdag, heb ik dan toch définitief te horen gekregen dat ik mee mag. Eindelijk. 

Maar toen kwam dus ook pas het echte besef. Het besef dat ik er nu niet meer onderuit kan. Dat ik 30 augustus om 7.55 in het vliegtuig zit. Dat ik 4 loodzware weken in Portugal tegemoet ga, daaraan sluitend nóg 4 loodzware weken dagbehandeling in A’dam, en daarna nóg meer stappen ambulant zal moeten gaan zetten. Want ja; de eetstoornis gaat er nu toch echt aan.

Althans; dit laatste zou natuurlijk voor al mijn omstanders (en uiteindelijk ook voor mezelf?) het beste scenario zijn. Uhu, in de voorgaande zin treffen jullie nog steeds dát vraagteken. Dat vraagteken waar het allemaal misschien wel om draait; Word ik gelukkiger zonder eetstoornis?

Wie ben ik zonder eetstoornis? Wat blijft er over als deze er niet meer is?

Hier hoop ik vooral in Portugal achter te gaan komen. Of er überhaupt nog wel iets onder die eetstoornis zit en wát er dan precies onderzit. Wie ben ik? Wat is er van mij over na 7 jaar obsessief kcal tellen, plannen, compenseren en nog zooveel meer eetgestoord gedrag waaruit mijn dagen nu bestaan? Ergens ben ik hier eigenlijk best nieuwsgierig naar ondertussen.. Maar tegelijkertijd is er ook de angst, dat er inderdáád niets meer over is van mezelf..

Ik heb de afgelopen week trouwens vaak de vraag gekregen; ‘En? Heb je een beetje zin in Portugal?’ Uhh, zin..? Zin in 4 weken keihard moeten werken, meer moeten eten, hierbij verplicht moeten voelen en ontelbaar veel angsten moeten gaan?

Natuurlijk hoop ik diep in mijn hart dat ik daar ook weer het eerste beetje echte geluk zal gaan ervaren. Maar ‘zin erin hebben’ vind ik om eerlijk te zijn dan nog wel ietsjes teveel gevraagd..

Ik ben momenteel bezig met voorbereidende opdrachten en alleen dáár schrik ik al van. Ze confronteren me ermee hoe vast ik zit. Hoeveel extra beperkingen de eetstoornis nu met zich meebrengt. Want het draait niet alleen maar om dat stukje taart dat ik niet mee kan eten op een verjaardag. Het is (inmiddels) zóveel meer dan dat.

Het is goed dat ik momenteel weer eens extra tot dit besef word gedwongen. Hierdoor zal ik mezelf ook beter kunnen motiveren als ik in Portugal zit. Maar dit besef doet me tegelijkertijd wel inzien, dat het na Portugal nog láng niet klaar zal zijn. Dat Portugal in het beste geval een belangrijk eerste opstapje is.

Ook dit is lastig. Want ik heb het idee en het gevoel dat mensen wel zoiets van me ‘verwachten’. Dat mensen verwachten dat ik beter zal eten bij thuiskomst. Dat mensen verwachten dat ik daar aankom en er blij mee ben. Dat mensen verwachten dat ik alleen nog maar positief en gemotiveerd zal zijn. Kortom; Dat mensen verwachten dat ik beter word in die 4 weken en na Portugal alles ‘dan toch eindelijk’ opgelost is..
En natuurlijk hóóp ik dit alles zelf ook. Maar ik heb het er met mijn therapeute over gehad, en na zo’n lange tijd vastgezeten te hebben, zijn deze dingen gewoon niet reëel.. Het zou al een ongelofelijke winst zijn, als ik iets meer licht zou zien na BeLeef. Als ik een klein beetje heb kunnen ervaren dat er nog een leven bestaat, náást die eetstoornis.

Maarja. Dan zit ik nog met die verwachtingen van anderen. En als ik íéts vervelend vind, is het mensen teleurstellen.. Misschien dat ik dit daarom hier ook wel deel..? Ergens in de hoop dat jullie hierdoor zullen snappen dat Portugal niet ‘hét wondermiddel’ is..? Ja, misschien dat ik het daarom wel hier zo expliciet benoem.. Maar dit neemt niet weg dat ik snap dat omstanders dit zullen denken, of op zijn minst zullen hópen. 

Genoeg over dit en nog even een stukje over de voorbereidingen. Daar klamp ik me momenteel namelijk helemaal aan vast. Ik heb gisteren al mijn foto’s (vanaf 2007) doorgespit, op zoek naar motiverende exemplaren. Deze wil ik namelijk mee gaan nemen. Dit was best pijnlijk af en toe, want je ziet jezelf aftakelen.. Je ziet dat bepaalde personen van de foto’s en dus ook uit je leven verdwijnen.. En dat is af en toe toch best wel slikken (ofzo)..

Gelukkig heb ik er uiteindelijk nog best een aantal uit kunnen zoeken waar ik echt heel blij van werd. Ook gewoon foto’s waar ik in mijn eentje opsta. Alleen mezelf, met een lachend gezicht en hoger gewicht. Dat kan voor mij op sommige momenten al motiverend genoeg zijn.

Verder ben ik bezig met het verzamelen van stukjes persoonlijke (motiverende) tekst van betrokken mensen. Van familie, vrienden en contacten via internet bijv. Ik ben echt dankbaar dat mensen hun woorden voor mij op papier willen zetten, zodat ik deze mee kan nemen naar BeLeef. Deze stukjes tekst kan ik dan namelijk teruglezen op moeilijke momenten daar.

Internet is er namelijk alleen op zaterdag.. Dat wordt dus niet alleen afkicken aan de cola light en suikervrije kauwgompjes, hihi. Gelukkig mag ik wel post ontvangen. Dat adres kan ik alleen niet zo openbaar hier neerdroppen, dus áls jullie daar interesse in hebben, dan kunnen jullie me daarvoor altijd een persoonlijk berichtje sturen.. (En als er nog mensen zijn die het leuk vinden om zo’n motiverend babbeltje te sturen, vind ik dat natuurlijk ook superleuk.. Maar voel je vooral NIET verplicht!!)

Ik denk dat ik maar weer een eind ga maken aan deze blog. Ik heb weer eens veels teveel gezegd, haha.

Dit is mogelijk trouwens wel de laatste blog voordat ik vertrek.. Ik weet ook nog niet of ik daar op zaterdag de puf zal hebben om hier nog te schrijven.. Want heb dus gehoord dat het programma echt heel zwaar en intensief zal zijn.. Mijn ouders laat ik iig wel op de zaterdagen weten hoe het gaat, dus dan moeten jullie hen maar ‘lastig vallen’ ;)

Heel veel liefs

 

 

(Bijna) Alles goed.

Lieve allemaal,

 

Er werd door een aantal mensen gevraagd of ik weer wilde schrijven. Ik twijfelde.

Twijfels over wel of niet.
Twijfels over leuk of eerlijk.
Twijfels over ‘op welke manier dan’.
Ik heb besloten om toch wel te schrijven en ook eerlijk te schrijven. In dit geval dus ook minder ‘leuk’ misschien.. En op welke manier, zal blijken als ik straks teruglees.

Hoe gaat het nu met mij? Zo bijna 2 weken na mijn ontslag uit het AMC?

‘Goed!’ zeg ik, als vanzelfsprekend, tegen iedereen die me deze vraag momenteel stelt. Want het gaat ook goed. De omstandigheden zijn beter dan ze in maanden geweest zijn.

Na mijn opname is het me gelukt om het eten op de rit te houden. Het lukt me om aan te blijven komen. Het lukt me om te eten zonder toezicht. En ik heb vandaag zelfs te horen gekregen dat het me ook nog lukt om mijn bloedwaardes verder te laten stijgen.

Ik mag zonder twijfel op vakantie naar zweden, over twee weekjes nog maar. Onder deze lichamelijke omstandigheden mag ik ook echt naar Portugal. Het lukt me. Het lukt me allemaal. Bijna allemaal.

Want er is één ding dat nog niet lukt. Waarvan ik zo had gehoopt, dat ik er wel al in zou slagen.

Ik vóél me nog steeds niet goed.

Blugh.

Het frustreert me. Het frustreert me zo onwijs. Eerlijk gezegd, vind ik mezelf ook maar een grote aanstelster.. Moet je eens kijken waar ik vandaan kom. Moet je eens kijken waar ik een maand geleden stond (of beter gezegd; bijna dood lag). Ik heb zoveel stappen gezet, zoveel bereikt. Dat zeg ik ook vaak tegen mezelf.. Lekker arrogant, haha. Maar dan zeg ik dus gewoon echt tegen mezelf dat ik trots moet zijn. Ik zeg het wel, maar ik voel het niet.

Vandaag had ik de arts dus aan de telefoon. Zij was ook zo trots als een pauw. Dat merkte ik wel, zelfs via een simpele telefoonverbinding. Ik probeerde het ook echt binnen te laten komen. Probeerde al die veren die ze een voor een in mn reet stak te accepteren.

Alles gaat vooruit. Kalium en natriumwaardes zijn in maanden niet zo normaal geweest. Leukocyten stijgen nog steeds. Uitdrogingsverschijnselen heb ik sinds tijden niet meer, terwijl het de afgelopen weken toch niet bepaald heeft gevroren. Mijn gewicht stijgt benoemenswaardig.
Alles gaat vooruit, omdat ze je niet kunnen prikken op ‘je gevoel’. Op ‘strijd in je hoofd’ en op ‘hoop op een beter leven’.

Ik krijg soms whatsappjes van mensen, met de vraag; ‘Lukt het met aankomen?’

Bij deze kan ik jullie dus geruststellen; ‘Ja, dat lukt.’ En misschien nog wel een grotere geruststelling; ‘Ja, ik denk ook dat ik dit nog wel een tijdje zo vol zal houden.’

Rationeel gezien heb ik het namelijk nog steeds wel op een rijtje. School eist momenteel geen energie meer, dus al mijn denkvermogen kan ik nu inzetten om een lekker potje te relativeren. Heerlijk rationeel de boel benaderen. Net zoals die kassamedewerkster, die buurman van drie huizen verder en die vrouw bij de bushalte ook zouden doen als ze me zagen. ‘Zo’n mager meisje heeft gewoon eten nodig.’

Ja je bent mager. Ja je moet eten. Dus hup, aan je boterhammen. Dat herhaal ik in mijn hoofd, elke dag weer, meerdere malen. Al volkomen gewend aan het feit, dat dit voor mezelf geen vanzelfsprekendheid is. En nu ook steeds meer gewend aan het feit, dat ik mijn gevoel op deze momenten heel ver weg moet stoppen. Rationaliseren. Relativeren. Appeltje-eitje. (Of beter nog; Taartje-Kroketje)

Ik eet. Want ik weet dat ik moet eten. Punt.

Hmm. Nu ik dit stuk zo teruglees, valt het me op dat ik toch steeds weer uit lijk te komen bij hetzelfde punt.. Niet zo zinvol, dus ik denk dat het beter is als ik het hier even bij laat.

Ik hoop dat jullie mijn enigszins vreemde gedachtegangen hebben kunnen begrijpen. Voor meer uitleg, kunnen jullie er ook altijd naar vragen. Face-to-face natuurlijk, of telefonisch. Ik vind praten zelf opzich niet zo moeilijk. Via whatsapp, e-mail, pb op facebook of sms kan ook. Dat is misschien nog wel makkelijker, maar ik moet wel eerlijk bekennen dat ik dan toch minder snel reageer.

Maar misschien zijn jullie allemaal ook wel met stomheid geslagen. Na al dit tegenstrijdige gezwamsel van mij. Iets wat ik niemand kwalijk zal nemen. Aangezien ik het zelf ook nog verrekte lastig vind om alles alsmaar op een rijtje te houden.

Liefs

 

Doelen meer in zicht

Een nieuwe blog, een week later. Aan de situatie om mij heen is nog vrij weinig veranderd. De vrouw van het pak sinaasappelsap heeft nu zelfs besloten dat ik als persoon symbool sta voor 'de jeugd van tegenwoordig' en van deze categorie blijkt ze nogal een afkeer te hebben. Zodra ze me tegenkomt word ik direct uitgesnauwd en krijg ik de meest vreemde verwijten naar mijn hoofd geslingerd. De verpleging zegt dat ze in de war is en dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar dat is toch best lastig als iemand alsmaar zegt dat je 'respectloos en arrogant' bent.

Maargoed, dat was wel weer genoeg geklaag. Want afgezien van deze nare situaties soms, gaat het eigenlijk best goed. Mijn omgeving is misschien niet veranderd, maar mijn eigen situatie wél. En dit geeft hoop en kracht, om de komende 1,5 week ook nog vol te blijven houden.

1,5 week dus nog. Mijn ontslagdatum is 30 juni. Dan heb ik hier precies 4 weken gezeten. Vorige week was er nog absoluut geen sprake van vertrek, maar inmiddels begint ook mijn gewicht zich te herstellen. Alhoewel dit niet zo snel gaat, hebben ze hier toch besloten dat ik vrij snel naar huis kan. Mijn bloedwaardes zijn blijven verbeteren en mijn lichamelijke situatie is nu niet meer kritiek. 

Daarbij krijg ik van alle kanten te horen dat iedereen 'er vertrouwen in heeft dat ik sterk genoeg ben'. Dat ik 'keihard heb gevochten', 'nog steeds hard mijn best doe' en dat mensen 'trots op me zijn'. Hierdoor loop ik nu dagelijks rond met een stuk of tachtigduizend veren in mn reet. Onwennig, heel onwennig, en soms ook lastig om al die complimentjes echt binnen te laten komen. Maar ik ben al deze mensen onwijs dankbaar. 

Dit vertrouwen, deze woorden geven mij juist net dat beetje extra kracht en motivatie om dit vol te blijven houden. Om door te blijven gaan met eten, omdat ik wéét dat het nodig is. Om het volle gevoel te kunnen verdragen en rationaliseren; 'Ja mirjam, je zit vol, maar je bent niet dik. Je bent op weg naar Zweden en Portugal en uiteindelijk het echte leven.'

Ook wil ik velen van jullie bedanken voor de kaartjes die ik al heb ontvangen. Mijn muurtje hangt al aardig vol en ik lees ze vaak opnieuw. (Ik zal er ook nog aan proberen te denken om al de mensen persoonlijk te bedanken, maar dat vergeet ik tot nu toe dus steeds..)

Ik denk dat ik nu maar eens op zoek ga naar een lekker tussendoortje. Eentje waar ík trek in heb, want ja; ik heb weer al de regie. Niet de verpleging, niet de eetstoornis, maar ikzélf. Ik mag zelf bepalen wat ik eet, met bezoek de afdeling af, kwartiertjes alleen naar buiten en na de maaltijden gewoon naar mijn kamer. Ik voel me steeds meer mens, steeds minder patiënt. En omdat mijn verstand momenteel zo overheerst, voel ik me ook steeds meer 'Mirjam' in plaats van 'de eetstoornis'. 

Mirjam heeft doelen, Mirjam wil haar leven terug. Dat gevoel moet nu maar even opzij gezet worden. Als ik met hypo's weet te slagen voor mijn VWO-examen Engels, ben ik ook slim genoeg om te weten dat niet-eten me niets meer oplevert. Hoe goed en vooral vertrouwd dit dan misschien ook nog vóélt.

Oja. Vanavond ga ik een drumstick eten. En ik ga ervan proberen te genieten, zoals ik vroeger ook deed bij mijn oom & tante in Zutphen en bij het buffet op de boot naar Zweden.

Liefs