Hoopvol

Lieve allemaal,

Ik had weer eens zin om te schrijven hier. Zoals ik de laatste tijd eigenlijk in steeds meer dingen echt ‘zin’ krijg. Een gevoel dat ik tijdenlang niet heb gekend, want eerder was alles maar een beetje vlak. Deed ik de dingen omdat ze moesten, of omdat anderen zeiden dat ze leuk waren. Maar echt vóélen kon ik het nooit.

Dit maakte me op dat moment opzich niet zoveel uit hoor. Ik was er na al die jaren wel aan gewend. Maar des te raarder is het dan nu ook, om te merken dat je weer écht kunt genieten van dingen. Vooral, van op het eerste gezicht heel ‘gewone dingen’. Uitslapen, tekenen, muziek luisteren, en nu dus even mijn gedachten hier loslaten. Ik ervaar de wereld zoveel malen anders dan voorheen.

Bij het schrijven van mijn laatste update, was ik nog wat twijfelachtig.. Ik wist niet goed hoe het ging. Hoe ik me nou eigenlijk écht voelde, bij al de veranderingen die ik momenteel doormaak. Alles was en blijft dubbel. Wat goed is voor mezelf, is bijna vanzelfsprekend slecht voor de eetstoornis. En helaas is die eetstoornis ook nog steeds een deel van mij. Een geniepig deel wat ik niet moet onderschatten. 

Maar, ik begin me steeds zekerder te voelen. Zekerder in mijn gevecht en in de mogelijkheid dat ik dit gevecht nog wel eens kan gaan winnen ook.. Een gedachte die ik een tijd geleden eigenlijk al bijna definitief uit mijn hoofd gezet had, om eerlijk te zijn.

Misschien moest ik gaan accepteren, dat ik voor de rest van mijn leven aan niets anders dan eten zou kunnen denken? Misschien moest ik gaan leren, om het leven op deze manier maar zo dragelijk mogelijk te maken? Want hoe realistisch was het toen, om ervan uit te gaan dat ik na 8 jaar gekloot en ‘tig behandelingen nog een keer het licht zou gaan zien..

Maar dat licht, dat lijk ik nu misschien toch wel eindelijk alsnog gevonden te hebben. En ja; er staan aardig wat bijwoorden in de voorgaande zin. Omdat ik het voor mij wel moeilijk te geloven blijft. En ook, omdat ik angstig blijf hiermee verwachtingen te scheppen.. Anderen dingen laat hopen en geloven, die ik dan vervolgens tóch niet waar kan maken..  

Want, ‘de dingen’ blijven wél verrekte lastig. Het eten, het aankomen; het accepteren van verandering hierin vooral..

Maar, ik ga het aan. Ik ga het aan en ik sta nog. Het eten is soms doodeng, maar ik pas nog steeds door de deur. Het aankomen gaat soms onverklaarbaar hard, maar de weegschaal crasht nog niet als ik er op ga staan. Daarbij worden mijn broeken nu te kléín, in plaats van de groot (ahum, erg lastig punt). Maar ook dit probeer ik vooral te zien als iets positiefs en een goede reden om fijn met mama nieuwe broeken te kopen.

“Hoe mooi kan het leven zijn.

Het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt.
Hoe mooi, is jouw werkelijkheid, jij bent net zo rijk.
Zo rijk als je je voelt.”

Ik vind dat Marco Borsato gelijk heeft.

Ik kan momenteel denken aan de dingen, die ik nooit meer zal kunnen krijgen. Geen vrolijke puberteit. Geen excursies van de middelbare school en geen schoolgala. Al de gemiste jaren sport. Vriendinnen waarmee ik het contact ben verloren, omdat mijn situatie zo ingewikkeld was/is.

Maar ik kan ook kijken naar de dingen, die ik alsnog heb mogen ontvangen. Ondanks mijn ziekte, of misschien juist, dánkzij mijn ziekte. Contacten met lotgenoten. Échte vriendinnen, die zijn gebleven. Al de kaarten die ik heb mogen openen tijdens mijn opnames. Maar vooral ook, een aardige prak zelfkennis.

Een leven met een eetstoornis is en blijft rot. Het afscheid nemen van de ziekte voelt iedere keer weer als een rouwproces. Maar met al de steun in mijn omgeving, heb ik nu écht de hoop ‘dat het goed komt’. Therapie eist momenteel veel tijd en energie. Met school bijna geen doen, maar anderzijds levert het me ook zóveel op. Eindelijk lijken de dingen die gezegd worden, oprecht binnen te kunnen komen. Ik ben lange tijd zo van de wereld geweest, wat grotendeels te wijten was aan mijn ondergewicht. Momenteel heb ik gewoon letterlijk meer in te zetten. Zowel fysiek als mentaal.

Ik ben weer iemand.

Ik weet nog niet zeker of ik ‘die iemand’ zo’n fijn persoon vind, maar dat kan ik in nu ieder geval gaan ontdekken. Het is echt zo heel cliché ‘een zoektocht naar mezelf’ momenteel. Met soms ook aardige obstakels op het pad. Vorige week werd ik ziek en daarnaast waren er nog aardig wat andere stress-factoren. Ik had me in maanden niet zo rot gevoeld. De negatieve gedachtes probeerden me opnieuw over te nemen en ik dacht dat ik terug bij af was.

Maar achteraf zie ik verschil. Ja, ik voelde me onwijs rot. Máár, ik greep niet terug op het (minderen in) eten. Omdat ik wíst dat dit me iig niet verder zou helpen. Waar de eetstoornis mij daar eerder nog van had kunnen overtuigen, lukte het me toen hier weerstand tegen te bieden. En nu, achteraf, ben ik blij dat ik het eten zo heb volgehouden. Nu kan ik eens een xtje met een tróts gevoel terugkijken, in plaats van met een schuldgevoel.

De eetstoornis is de oplossing niet meer.

Soms voelt het nog wel zo, maar ik weet beter.

Toch even tot slot; ik ben er natuurlijk nog lang niet. Ik heb nog onwijs veel kilo’s te gaan en onwijs veel dingen te verwerken. Het is elke dag ‘rouwen’ om het stukje leven dat ik loslaat. Dat stukje dat me eigenlijk toch ook wel dingen gebracht heeft, al is dat als omstander misschien moeilijk te begrijpen.

Maar, ik wil er dus écht voor gaan, nu.

Ik kan niet wachten om mijn straks eigen kamertje te hebben en in Utrecht te studeren.

Wie weet dat het me dan tóch ooit lukt, om later ook zélf ervaringsdeskundige te worden.

Als ik genezen ben, uiteraard. En echt gelukkig.

Liefs