Doelen meer in zicht

Een nieuwe blog, een week later. Aan de situatie om mij heen is nog vrij weinig veranderd. De vrouw van het pak sinaasappelsap heeft nu zelfs besloten dat ik als persoon symbool sta voor 'de jeugd van tegenwoordig' en van deze categorie blijkt ze nogal een afkeer te hebben. Zodra ze me tegenkomt word ik direct uitgesnauwd en krijg ik de meest vreemde verwijten naar mijn hoofd geslingerd. De verpleging zegt dat ze in de war is en dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar dat is toch best lastig als iemand alsmaar zegt dat je 'respectloos en arrogant' bent.

Maargoed, dat was wel weer genoeg geklaag. Want afgezien van deze nare situaties soms, gaat het eigenlijk best goed. Mijn omgeving is misschien niet veranderd, maar mijn eigen situatie wél. En dit geeft hoop en kracht, om de komende 1,5 week ook nog vol te blijven houden.

1,5 week dus nog. Mijn ontslagdatum is 30 juni. Dan heb ik hier precies 4 weken gezeten. Vorige week was er nog absoluut geen sprake van vertrek, maar inmiddels begint ook mijn gewicht zich te herstellen. Alhoewel dit niet zo snel gaat, hebben ze hier toch besloten dat ik vrij snel naar huis kan. Mijn bloedwaardes zijn blijven verbeteren en mijn lichamelijke situatie is nu niet meer kritiek. 

Daarbij krijg ik van alle kanten te horen dat iedereen 'er vertrouwen in heeft dat ik sterk genoeg ben'. Dat ik 'keihard heb gevochten', 'nog steeds hard mijn best doe' en dat mensen 'trots op me zijn'. Hierdoor loop ik nu dagelijks rond met een stuk of tachtigduizend veren in mn reet. Onwennig, heel onwennig, en soms ook lastig om al die complimentjes echt binnen te laten komen. Maar ik ben al deze mensen onwijs dankbaar. 

Dit vertrouwen, deze woorden geven mij juist net dat beetje extra kracht en motivatie om dit vol te blijven houden. Om door te blijven gaan met eten, omdat ik wéét dat het nodig is. Om het volle gevoel te kunnen verdragen en rationaliseren; 'Ja mirjam, je zit vol, maar je bent niet dik. Je bent op weg naar Zweden en Portugal en uiteindelijk het echte leven.'

Ook wil ik velen van jullie bedanken voor de kaartjes die ik al heb ontvangen. Mijn muurtje hangt al aardig vol en ik lees ze vaak opnieuw. (Ik zal er ook nog aan proberen te denken om al de mensen persoonlijk te bedanken, maar dat vergeet ik tot nu toe dus steeds..)

Ik denk dat ik nu maar eens op zoek ga naar een lekker tussendoortje. Eentje waar ík trek in heb, want ja; ik heb weer al de regie. Niet de verpleging, niet de eetstoornis, maar ikzélf. Ik mag zelf bepalen wat ik eet, met bezoek de afdeling af, kwartiertjes alleen naar buiten en na de maaltijden gewoon naar mijn kamer. Ik voel me steeds meer mens, steeds minder patiënt. En omdat mijn verstand momenteel zo overheerst, voel ik me ook steeds meer 'Mirjam' in plaats van 'de eetstoornis'. 

Mirjam heeft doelen, Mirjam wil haar leven terug. Dat gevoel moet nu maar even opzij gezet worden. Als ik met hypo's weet te slagen voor mijn VWO-examen Engels, ben ik ook slim genoeg om te weten dat niet-eten me niets meer oplevert. Hoe goed en vooral vertrouwd dit dan misschien ook nog vóélt.

Oja. Vanavond ga ik een drumstick eten. En ik ga ervan proberen te genieten, zoals ik vroeger ook deed bij mijn oom & tante in Zutphen en bij het buffet op de boot naar Zweden.

Liefs

Soms is voelen niet het beste besluit

Weer eens een blog, om even stil te kunnen staan bij mezelf. Ik voel me hier momenteel namelijk niet zo op mijn plek en merk zelfs dat ik een beetje heimwee heb.

Omdat ik verplicht na elke maaltijd een uur in de huiskamer moet blijven, word ik veel geconfronteerd met het gedrag van groepsgenoten. Hier heb ik het best moeilijk mee.. Door deze vaak vrij complexe persoonlijkheden, voel ik mezelf nóg meer patiënt en dat vind ik lastig..

Daarnet had een groepsgenoot ook een paniekaanval. Ze schreeuwde, krijste, schopte, sloeg, huilde en gilde dat ze 'niet meer wilde'. Ik voelde me zo machteloos. Omdat ik zoveel in haar situatie herkende van mezelf een tijd geleden. Ik wilde haar zo graag helpen, maar wist dat ik dat niet kon.. Zelfs de verpleging liet haar alleen omdat er even niets mee te beginnen was. Het gillen duurde ook bijna een uur. Ik voelde haar pijn door haar gekrijs heen. Het maakte me zo verdrietig. Ook vanwege de herinneringen die het bij mezelf opriep..

Toen ik naar de woonkamer ging om mijn tussendoortje te pakken, rook ik wat vreemds. De magnetron stond aan, dus ik keek of het daaraan kon liggen. In de magnetron lag een pak sinaasappelsap. Nog net niet in de fik gevlogen. Een andere groepsgenoot wilde daar 'de bacteriën uit doden' voordat ze het opdronk..

Zulk soort dingen gebeuren dus de hele dag door. Ze lijken klein en in het begin kan je om sommige gebeurtenissen zelfs ook nog wel lachen. Maar de opeenstapeling van al deze dingen bij elkaar, maakt de situatie toch onprettig. Mijn leven blijkt dan weer zo ver af te staan van wat 'normaal' is.

Ik weet dat het nodig is om hier te blijven. Mijn bloedwaardes lijken eindelijk de weg omhoog te hebben gevonden, dus het is niet zo dat ik hier voor niks zit. Maar het valt me momenteel dus wel weer even zwaar.. 

Ook het feit dat ik steeds maar weer moet blijven ophogen, vind ik moeilijk. Dit is natuurlijk niet voor niets. Ik at thuis nog maar heel weinig, dus heb het eten hier weer op moeten bouwen. Maar ondanks dat het aantal kcal dat ik eet inmiddels verdubbeld is, kom ik nog steeds niet aan. Ik doe zo mijn best, compenseer ook niet en snap er dus niets van. Ze denken dat mijn lichaam al de energie opslurpt om te herstellen, ipv reserves op te slaan. 

Het eten op zich vind ik niet eens vervelend. Dat heb ik eigenlijk ook nooit gevonden.  Ik mag in overleg mijn ophogingen bepalen en vind daarom bijna al het eten dat ik naar binnen schuif lekker. 

Het is voornamelijk het volle gevoel, waar ik zó moeilijk mee kan dealen.. Mijn lichaam was nauwelijks meer iets gewend en het honger-gevoel was zo fijn. Eigenlijk was ik gewoon verslaafd aan honger.. Daar moet ik nu dus ook echt van afkicken. 

Ik zit vooral na grote maaltijden nu echt onwijs vol. Dat zijn dus ook meteen de momenten waarop mijn eetstoornis het hardst schreeuwt. Hierdoor voel ik me dan zelfs dik.. Raar. Want ik wéét dat ik niet dik ben en dat ook nog láng niet zal zijn. Daar zijn nog wel een hele hoop big mac menu's voor nodig vrees ik zelfs.

Ik probeer momenteel dus eigenlijk alles ook maar 'gewoon' te rationaliseren. Het eten. De situaties in mijn omgeving. Ik probeer mijn doelen scherp voor ogen te houden. Zweden en daarna natuurlijk BeLeef. 

Van mijn gevoel moet ik het nu dus maar even niet hebben. Ik merk zelfs dat ik een beetje bang ben geworden voor mijn gevoel nu.. Want doordat ik de laatste maanden té veel naar dat gevoel heb geluisterd, bevind ik me nu in deze situatie.

Ik ben gisteren geslaagd voor de 3 vakken die ik dit jaar gevolgd heb. Terwijl achteraf gezien mijn bloedwaardes tijdens mijn examens al te kritisch waren. Dit zeg ik niet om op te scheppen, maar meer tegen mezelf. Om mezelf in te laten zien dat ik meer op mijn verstand zou moeten vertrouwen. 

Dat verstand zegt mij dat ik nu op de goede weg zit en dat ik vol moet blijven houden. Hoe hard de eetstoornis mijn gevoel dan ook beïnvloedt om dit niet te doen. Om op te geven omdat het allemaal zo zwaar is.

Dat was het weer zo'n beetje voor nu. Het spijt me oprecht dat ik niet zo vrolijk en gemotiveerd heb kunnen schrijven als de vorige x, maar ik vind het ook niet eerlijk om de situatie mooier voor te doen dan die is. 

Liefs

Samenwerken ipv tegenwerken

Lieve allemaal,

Motivatie.

Iedere opname zei ik wel dat ik gemotiveerd was.

En ik wil het met dit bericht niet laten lijken, alsof ik toen maar wat uit mn nek zat te kletsen.. Maar ik denk dat ik tijdens die opnames toch nog het meest mezélf voor de gek heb gehouden.

Want ja; ik vocht altijd. Ik deed mijn best om me staande te houden. In het curium, tijdens zkh-opnames, in de MPU.. Ik zocht er naar manieren om op dat moment 'het best te kunnen overleven'. Om het zo fijn mogelijk te hebben op de plek waar ik me bevond. Maar wél onder strikte voorwaarden van de eetstoornis.. 

Eigenlijk zie ik nu achteraf pas in, dat ik het alleen fijn had als mijn eetstoornis nog enigszins haar gang kon gaan. Niet bewust, dat zeker niet! Maar ikzelf was nog zoveel eetstoornis. Er was op die momenten nog maar zo weinig van 'de echte mirjam' over. Waardoor ik eigenlijk niet eens door had dat niet ikzélf, maar de eetstoornis bepaalde wat ik fijn vond.

Door de kennis die ik over mezelf heb opgedaan de afgelopen 1,5 jaar (zonder opname), zie ik dit allemaal nu pas in.

Nu kom ik erachter dat ik op deze eerder gehanteerde manier, nooit echt samen heb kunnen werken met de hulpverleners. Zij hebben vaak genoeg geprobeerd om 'de echte mirjam' te bereiken, maar ik wist zelf geeneens meer óf en wáár zij dan nog was. De eetstoornis stond als een grote dikke muur tussen ons in.

(Ik hoop dat jullie dit wazige verhaal nog een soort van begrijpen..)

Over mijn situatie nu;

Nu sta ik er zó anders in.. Vanaf mijn beslissing tot deze opname eigenlijk meteen al. Ik zie mijn eigen situatie helderder dan ooit. Zie 'gelukkig' hoe ernstig ik eraan toe ben. En dit inzicht biedt zoveel meer mogelijkheden.

Ik vecht nu niet tegen, maar mét de hulp verlening. Samen vechten we tegen de eetstoornis. Ik heb mezelf nog nooit zo gemotiveerd gezien en dat is ergens eng.. Want zal ik dit wel vast kunnen houden..? (Maar over dit punt wil ik eigenlijk later uitgebreider schrijven, hihi)

Een kliniek is zéker niet de fijnste plek om te zijn en dat zal het ook nooit gaan worden.. Ik vecht ook niet om het hier fijn te gaan hebben. Ik vecht om straks weer het leven in te kunnen. Mezelf niet zorgen te hoeven maken om mijn eigen situatie.

Want hoe fijn het ook is dat ik mijn eigen situatie nu zo helder inzie, hoe confronterend tegelijkertijd ook. Ondanks mijn vechtlust en ondanks dat iedereen ziet dat ik rete mijn best aan het doen ben, mijn toestand blijft kritiek. Ik blijf schrikken wanneer er weer gesproken wordt over een opname op de IC.. Mijn bloedwaardes moeten écht omhoog en hier doe ik dan ook álles aan.

Gelukkig ervaar ik onwijs veel steun vanuit de verpleging hier. Ik heb me nog nooit zo begrepen gevoeld, als mens. Want ja; ik word hier voor het eerst gezien als mirjam mét een eetstoornis. Niet als 'eetstoornis-mirjam'. 

Ik was ervan overtuigd dat er niets meer van mezelf over was. Maar als ik zie watvoor stappen ik zet momenteel, denk ik toch dat er weldegelijk iets van de echte mirjam schuil gaat in mij. Die mirjam probeer ik dan ook zoveel mogelijk op de voorgrond te zetten en het voelt onwijs goed dat zij ook wordt gewaardeerd.

Ik zet stappen en ga vooruit. Het is moeilijk, maar dat mag. Als ik maar blijf onthouden dat de dingen eerst misschien wel even moeilijk en 'niet fijn' moeten zijn, voordat het leven weer echt beter kan worden.

Tot slot;

Ik weet nog dat ik zo onwijs teleurgesteld en boos was dat ik niet naar Portugal mocht. Ik vond het oneerlijk en ergens overdreven ook.. Maar achteraf? Achteraf gezien kan ik niemand zoveel dankbaar zijn als de mensen die dit besluit genomen hebben.. Achteraf bleek ik er nog slechter aan toe, waardoor ik niet eens meer levend terug had gekomen.

En ik heb de afgelopen tijd, in zeer wanhopige buien, wel eens gedacht dat het leven niets meer voor mij was. Dat ik niets meer had om voor te vechten. Maar nu ik tijdens deze opname zoveel van 'mijn echte zelf' ervaar, krijg ik toch weer hoop.. Hoop dat het leven zoveel beter kan zijn. 

Liefs

Hoofd te vol

Lieve allemaal,

Dag 4 van mijn opname.. En wat is er alweer onwijs veel gebeurd. Mijn hoofd zit momenteel dus ook tot aan de nok vol met gedachten. De meesten ervan zou ik graag met jullie willen delen, maar ik weet eerlijk gezegd gewoon niet waar te beginnen..?

Daarom heb ik besloten om wat 'orde in de chaos' voor mezelf te creëren en mijn gedachten in kopjes op te delen. De komende dagen ga ik dan over ieder kopje apart een blog schrijven. Zo wordt het ook geen onsamenhangende en onoverzichtelijke lap tekst voor jullie. En hopelijk kan zo de rust ook weer wat terugkeren in mijn eigen hoofd.

Ik hoop dat ik op deze manier ook meteen de meeste appjes en berichtjes beantwoord, waar ik niet altijd meer persoonlijk op reageer.. Het zijn er namelijk bestwel een hoop, wat ik wél onwijs waardeer en superfijn vind hoor! Maar ik zou dagen bezig zijn om op iedereen, op een voor mij goede manier, te reageren.

Wordt vervolgd dus, hihi.

Liefs