Heb m'n dag eventjes niet vandaag..
Niet eens omdat er vanmorgen slecht nieuws op de weegschaal stond. Nee; deze gaf aan dat ik 3 ons was aangekomen. Dit betekent nog maar 0,2 kg tot het gewicht waarop ik mag stabiliseren. Binnen 1 dag moet dit haalbaar zijn, dus ook vandaag weer hard gevochten.
Maar dat vechten valt me vandaag dus zo ongelofelijk zwaar. Ik merk dat ik geestelijk helemaal op ben. Ik moet elk eetmoment weer de kracht bij mekaar weten te schrapen om opnieuw de eetstoornis de baas te zijn. En daar ben ik nu alweer 2,5 week volop mee bezig.
Nog geen enkele keer in de afgelopen 2,5 week heb ik aan de eetstoornis toegegeven. Nog geen enkele keer heb ik voor de gemakkelijkere weg gekozen en besloten tóch maar wat minder te eten. Of tóch maar wat meer te bewegen. Iets waar ik trots op kan zijn en af en toe ook best trots op ben. Want ik moet hiervoor cónstant tegen mijn eerste gevoel ingaan. Het is inmiddels een gewoonte om te minderen en te compenseren. Toch bewandel ik op deze manier telkens weer dat enge, onvertrouwde pad. En dat kost de nodige moeite.
Probleem vandaag is dat die moeite alsmaar groter lijkt te worden. Dit komt voornamelijk door het dikke gevoel waar ik het al eerder over had. Dat volle, vieze gevoel. Het is moeilijk te omschrijven.. Het voelt een beetje alsof je naar een restaurant bent geweest en daar vijf 3-gangendiners achter mekaar hebt weggeschranst ofzo.
Dat dikke gevoel wordt dus met de dag erger. Wanneer ik naar beneden kijk zie ik ook ineens een buik. Voor jullie misschien een logisch fenomeen; een buik waarnemen. Maar voor mij is dat een tijd geleden. Een jaar lang heb ik naar beneden gekeken en zag ik twee ribben met daarna een ingevallen 'iets'. Daar was ik aan gewend. Maar nu heeft dat 'iets' dus plaatsgemaakt voor een bolletje. Een gevuld bolletje, genaamd 'buik'. En dat bolletje moet ik nu gaan zien te accepteren. Iets wat me nog erg zwaar valt momenteel.
De combinatie van 'de buik' én het volle gevoel, zorgen ervoor dat ik me somber voel. Het eten voelt niet meer als nodig. Ik heb immers al een buik en ik zit al vol. Dus.
Op totale wilskracht zet ik nu toch door. Ga ik tegen dat gevoel in en probeer ik het positief te bekijken: 'Ik voel me vol, dus ik kom aan. Ik kom aan, dus ik kom steeds dichter bij mijn doel. Ben ik bij mijn doel, ben ik dichter bij huis!' Dit riedeltje herhaal ik maar. Telkens als dat eten me weer tegenstaat.
Maar eerlijk is eerlijk; ik ben doodop. Op van het vechten. Op van het alsmaar blijven eten. Op van het zoeken naar dit riedeltje, keer op keer.
Ik weet niet veel positiefs meer te melden nu. Sorry.
Nouja. Positief is misschien dat ik niet opgeef? Blijf riedelen en eten? Ja, ergens wéét ik dat dit heel positief is. Dat het positief is dat ik na lange tijd 'dealen' met de eetstoornis, er nu eindelijk eens goed tegenin ga!
Maar het blijft dubbel voelen. En dat is gewoon lastig.
Hopen dat het vechten van vandaag niet voor niets is geweest. Dat ik morgen ein-de-lijk dat gewicht heb bereikt. 2 onsjes zijn nodig. Dan mag ik stabiliseren zonder sondevoeding. Haalbaar, en ik kijk ernaar uit. Al weet ik dat ook dán het gevecht zal blijven, en misschien alleen nog maar groter wordt. Want dan zullen er ook weer nutri's nodig zijn om de sonde te vervangen. Iets wat ik heel moeilijk blijf vinden.
Maar we bekijken het maar stapje voor stapje. Eerst maar eens genoeg aangekomen zijn morgen. Duim maar met me mee. Dan zien we morgen weer verder.
Liefs
Hoi,
BeantwoordenVerwijderenWat heb je alles weer goed verwoord zoals je het voelt. Ik kan me voorstellen dat de strijd in je hoofd nu haast heftiger dan ooit is, maar zoals je zelf al schrijft, dit is nodig, je bent op de goede weg. Het volle gevoel en het voor jou bollere buikje (dit heb ik niet gezien, maar zal jij vast voor jezelf ervaren) is nodig om in leven te blijven, weer een goede gezondheid te krijgen en dichter bij een normaal leven te komen.
Ga ervoor lieve schat. Probeer door te gaan met de strijd. Het zal zeker niet makkelijk zijn, maar zo doorleven als de afgelopen maanden is ook geen leven. Ik zag een Mirjam die stil en afwezig was. Vorige week heb ik een Mirjam gezien die in gesprek kan gaan, weer een gezonde kleur heeft en waar ik minder bang van word dat ze blijft leven. Ik heb me zo veel zorgen om je gemaakt. Je bent en blijft kwetsbaar en de strijd is zwaar, maar je mag zo trots op jezelf zijn. Eindelijk is het je gelukt het gevecht aan te gaan en ben je op weg om de anorexia te gaan onderdrukken. Ga zo door meis.
Hopelijk ben je morgen op het streefgewicht, mag je gaan stabiliseren en mag je lekker naar huis waar Thor, je lieve ouders en broer en zus op je wachten.
Liefs van ons.