Dwars ertegenin

Niet zo'n fijne dag vandaag...
Vanmorgen niets aangekomen, dus dat schiet gewoon niet op. Ik heb echt zo het gevoel dat ik hier een dag voor niks heb gelegen. 1 kg heb ik nu nog te gaan.. Op dit tempo doe ik daar nog minstens een week over ofzo! En dat wil ik dus écht niet!
Daarom vandaag nog meer zelf eten. Mijn sonde staat op 1400 nu, dus ik zal zelf nog minstens 1100 erbij moeten vreten. Want zo voelt het nu eigenlijk voor mij; vreten. Ik had écht verwacht dat dat gemakkelijk zou gaan, maar het tegendeel is waar..
Omdat ik zo gewend was aan weinig eten voelt bijna alles als 'teveel' nu. Ja ja, ik wéét dat het niet zo is, maar het vóélt gewoon zo. Dit gevoel komt mede door de dikke gevoelens die ik daarnaast ook nog eens heb. En já, ik wéét dat ik onmogelijk dik kan zijn met dit gewicht. Toch zie ik de kilo's eraan vliegen. Mijn broek kreeg ik bijvoorbeeld niet meer aan zonder de knoop los te doen. En já, ik wéét dat die knoop niet voor niets in een broek zit. Maar op deze manier met mijn dikkere lijf geconfronteerd worden, vind ik gewoon onwijs lastig.
Zoals jullie zien; ik kan de dikke gevoelens en gedachten daarover aardig relativeren. Ik wéét dat deze gevoelens niet kloppen. Dat neemt alleen niet weg dat ze er zijn en dat het onwijs veel energie kost om dit telkens weer te doen. Nu vraag ik me ook af of ik dit gisteren misschien niet genoeg gedaan heb? En dat ik daardoor niet ben aangekomen? Misschien wel.. Misschien ben ik een dag niet sterk genoeg geweest.. Dus voel ik me nu een grote faler, terwijl ik zelf eigenlijk niet eens zou weten waarin ik geminderd heb.
De artsen zijn gelukkig nog wel tevreden. Ze hadden al verwacht dat mijn lijf weer zou stabiliseren op een gegeven moment en moedigen me nu aan vooral nóg meer te eten.
Dat ben ik vandaag dus ook maar weer aan het doen. Nóg een boterham, nóg een yoghurtje en nóg een beschuitje. Ik zit vol tot aan de nok, maar misschien zit ik ook wel vol in mijn hoofd? Dit onderscheid kan ik zelf niet eens meer maken momenteel..
Ik geef niet op; ik móét hier doorheen. Dan maar een dagje volzitten en van mezelf walgen. Op deze manier kom ik tenminste wél steeds dichter bij huis en schiet ik wat op. Want hoe langer ik hier zit, hoe erger de heimwee wordt. Ik had gehoopt dat deze juist af zou nemen, maar helaas. Ik wil zó graag weg, naar Thor. Ik wil eigenlijk ook vóór het pinksterweekend thuis zijn, zodat we lekker naar het strand kunnen gaan! Heerlijk lijkt me dat, dus daar ga ik zometeen ook meer voor eten!
Ik moet natuurlijk wel oppassen dat ik niet alleen maar aankom voor 'het naar huis gaan'. Dan val ik strakjes weer als een gek terug, zeker met de gevoelens die ik nu steeds heb. Daarom kom ik ook aan om strakjes volwassen-onderwijs te kunnen volgen. Om niet weer opnieuw opgenomen te hoeven worden en Thor strakjes te kunnen blíjven knuffelen. Om mijn gezin niet meer tot last te hoeven zijn. Om in de zomer te kunnen genieten van de zon en op vakantie te kunnen gaan.
Al deze dingen houd ik alsmaar in mijn hoofd wanneer het eten me voor de zoveelste keer tegenstaat. Wanneer ik denk aan al de kcal die mijn lijf nóg dikker zullen maken dan het nu al is. Want ik wéét dat ik met dun zijn niets op ga schieten. Waarom is dit verlangen er dan toch nog steeds!?
Misschien omdat ik iets los moet gaan laten waar ik zo hard mn best voor heb gedaan.. Ik heb zo hard gevochten om al die kilo's ervanaf te krijgen. En nu, binnen 3 weken, zit er 'zomaar' weer 4 kilo aan. Heb ik daar dan zo hard voor gewerkt?
Ik moet mijn gedachtes nu ombuigen. Het knopje omzetten. Juist gaan vechten voor die kilo's méér ipv minder. Omdat me dat veel verder gaat brengen in het leven.
Ik moet nu lunchen, dus dat ga ik maar doen. Vechten voor mezelf. Vechten voor de kilo's omhoog. Vechten voor het leven. Vechten voor geluk???