Eindelijk resultaat

Vanmorgen was er dan ein-de-lijk het resultaat van het vechten te zien op de weegschaal.
0,5 kg aangekomen. In 1 dag.
Megaveel natuurlijk, maar ik ben momenteel toch vooral heel erg blij.
Er is nog wel de angst dat het nu elke dag zo hard zal gaan, of misschien nog wel harder! Maar ik probeer niet aan die angsten toe te geven. Ik ben ook niet van plan nu minder te gaan eten, want dan vergeef ik het mezelf nooit als ik toch nog een RM krijg..
Die RM is nu wel een stukje verder weg. Ik moet nu dus nog 1,3 kg in 6 dagen. Dat móét te doen zijn. Ik blijf iig goed mijn best doen met eten en bewegen.
Balen is wel, dat ik de héle dag vol zit. Ik denk dat dat door die sondevoeding komt ofzo. Ik kijk er ook echt zó naar uit dat ik weer 'gewoon' alles mag eten! Lekkere boterhammen als ontbijt en volledige avondmaaltijden! Want ik doe nu wel mn best met eten, maar echt veel eet ik natuurlijk nog niet. Voor 1000 kcal kun je nou eenmaal nog niet zoveel eten. Dat vind ik best jammer, want ik hou eigenlijk gewoon van eten. Dit klinkt misschien raar, maar het is toch echt zo.
Ik denk dat ik mede om die reden ook zo doorsla in het afvallen.. Want omdat ik eten zo lekker vind, voelt het als een hele prestatie wanneer ik het laat staan. Dan voel ik me sterker ofzo. Hongergevoelens geven me ook echt een soort van kick altijd. Maar ik moet daar nu van zien af te kicken. Ik moet juist blij gaan zijn met het gevoel van een goed gevulde maag. Omdat dát is wat me verder zal brengen in het leven.
Dit afkicken is momenteel dus ook best zwaar. Ik moet het knopje omzetten, mijn doelen voor ogen houden. Bedenken dat minder eten misschien voor nu rust en een beter gevoel geeft, maar dat ik er op lange termijn helemaal niets mee opschiet. Dat die hongergevoelens me het ziekenhuis in geholpen hebben.
Met bewegen heb ik eigenlijk hetzelfde probleem. In dit geval geeft het gevoel van een totaal uitgeput lichaam me een kick. Een gevoel dat ik hier, zittend op mijn bed, totaal niet kan bereiken. Ik zou wel een end in de buurt kunnen komen. door bijvoorbeeld naar de badkamer te gaan, om daar op en neer te gaan springen. Maar ik wil niet toegeven aan de eetstoornis. Dat is weer afkicken dus..
Vandaag is wel een moeilijke dag verder: Mijn ouders gaan Thor, ons nieuwe hondje, ophalen bij de fokker. Ik had meegemogen. Ik had dat lieve pluizenbolletje mogen vasthouden. Dat kan nu dus niet. Ik hoop zó dat het over een weekje wél kan! Nóg iets om voor te blijven vechten.
Dat ga ik dus maar weer doen vandaag; Vechten. Extra eten. Weinig bewegen. Tegen die eetstoornis ingaan. Want die pakt me al die mooie dingen af. En daar ben ik gewoon helemaal klaar mee!
Liefs