Update.

Hallo allemaal,
Ik dacht, laat ik weer eens wat van me horen!

Het ziekenhuis lijkt inmiddels alweer eeuwen geleden. Toch merk ik nog iedere dag dat het me veel gebracht heeft. Al die lange dagen in dezelfde kamer hebben me flink aan het denken gezet en nieuwe inzichten gebracht.
Vooral mijn zelfinzicht is erg verbeterd: Ik kan nu het onderscheid maken tussen mirjam en de anorexia. Dit maakt het voor mij momenteel beter mogelijk om te vechten. Want vechten deed ik voor het ziekenhuis ook wel, maar waartegen? Ik herkende minder mijn eetgestoorde gedrag en zonder deze herkenning was het lastig er iets aan te veranderen.

Momenteel gaat het dus eigenlijk vrij goed. Natuurlijk heb ik nog wel mijn moeilijke momenten. Zo blijft het kunnen dealen met veranderingen een lastig punt voor me. Maar ik kan wel weer zeggen dat ik meer van dingen kan genieten. Vooral van de kleine dingen, zoals een avondje tv of een lekkere knuffel.
Voor het ziekenhuis keek ik voornamelijk naar de dingen die ik niet meer had. Nu prijs ik mezelf gelukkig met de dingen die ik wél heb, en vecht hard om nog meer dingen terug te kunnen krijgen.

Zo kwam ik de afgelopen weken goed aan. Tot vorige week. Ik heb nog steeds geen idee waaraan het heeft gelegen. Voor mijn gevoel ging het absoluut niet slechter of wat dan ook. Het was dus een erg harde klap in mijn gezicht. Even zag ik het allemaal niet meer zitten.
Gelukkig heb ik de draad weer op kunnen pakken. Met een nog grotere eetlijst en goede moed hoop ik echt dat er volgende week wel weer wat bij zal zijn. Want de complimentjes doen me goed. Ik hoor steeds vaker van mensen dat ik er beter uit begin te zien. Toch geeft aankomen mezelf op dit moment de meeste voldoening. Voor mijn gevoel staat er dan tenmiste zwart op wit dat je goed bezig bent.. Ik merk dat ik die bevestiging hard nodig heb om vol te houden.

Ik moet nu stoppen, want de schoonmaakster komt zometeen binnen.
Ik hoop dat het verhaaltje een beetje duidelijk is, heb namelijk geen tijd meer om het terug te lezen en te controleren..

x

THUIS

Sorry dat ik niets meer van me heb laten horen na woensdag! Had het de afgelopen twee dagen zo druk dat ik gewoon tijd te kort kwam!

Ik denk dat de meesten intussen al te weten zijn gekomen dat ik donderdag echt naar huis mocht! & wat voelde dat fijn zeg! De dokter kwam om 9 uur al handje schudden, dus ben gelijk begonnen met inpakken en opruimen.  Vooral al die kaarten (+/- 60!!) van de muur halen nam nog redelijk wat tijd in beslag! Maar toen dat allemaal gedaan was kon ik eindelijk naar buiten. Heerlijk de frisse lucht in na 3 weken, wat had ik dat gemist!

Inmiddels ben ik alweer bijna 48 uurtjes thuis en het voelt nog steeds heel fijn. Moet wel zeggen dat ik ook al moeilijke momentjes heb gehad.. De situatie hier is gewoon zó anders! Het is nog het vreemdst om niet zo geïsoleerd te zijn.. Opeens bestaat er nog zoveel meer dan eten!
In het ziekenhuis was ik álleen maar met eten bezig. Tijdens de maaltijden en de tussendoortjes, maar ook op de momenten daartussenin. Ik dacht aan het eten in mijn lijf en wat ik ermee moest, verzette me tegen de bewegingsdrang of maakte plannen om mezelf zo gemakkelijk mogelijk door de eetmomenten te loodsen. Soms kwam er bezoek en probeerde ik hierin afleiding te zoeken. Dan speelden we rummikub of kletsten we over shoppen. Maar ik merk toch achteraf dat ik het ook met hen het liefst over het eten had. Over de moeite die het me kostte, de dingen die waren misgegaan, de dingen die zouden gaan komen..
Toen ik donderdag dus thuiskwam had ik het daar wel even moeilijk mee. Ik was er zo aan gewend om het er voortdurend over te hebben, maar daar hadden mijn ouders natuurlijk absoluut geen behoefte aan! Gisteren ging dit gelukkig al veel beter.

Gisteren was sowieso een erg goede dag! Het kostte me zelfs iets minder moeite om alles op te eten dan in het ziekenhuis! Ook heb ik nauwelijks last gehad van bewegingsdrang ofzo.. Ik denk dat dit allebei komt omdat het grote ‘moeten’ er een beetje af is. Zodra ik iets ‘moet’ of ‘niet mag’ gaat de anorexia júíst tekeer. Het is net een stoute peuter. Wanneer me iets wordt opgelegd, schreeuwt zij des te harder ‘Dat doe ik toch lekker niet!’
Daar had ik gisteren dus minder last van! Ik ben nog gezellig met mijn moeder naar de markt geweest in de rolstoel. Die frisse lucht blijft zalig! Heb nog een plakboek gekocht en daar ben ik nu al mijn kaarten aan het inplakken. Nog een hele klus, maar erg leuk om te doen!

Vanochtend gaat het een stuk minder. De anorexia was tijdens het ontbijt weer erg sterk aanwezig. De fristi inschenken zorgde voor discussie, het boterhammen smeren ging minder goed en alles opeten kostte een stuk meer moeite. Het boodschappenlijstje moest nog gemaakt worden en ook dat ging niet gemakkelijk.. De anorexia wilde geen andere maaltijd dan mijn ouders, geen jus van AH-huismerk, geen jam van Hero en ga zo maar door..

Ik raakte er helemaal gestresst van en moest weer gigantisch huilen. Mijn ouders reageerden gelukkig heel lief, al zijn ze wel heel angstig volgens mij. Dat snap ik ook wel. Ikzelf word er eigenlijk ook bang van. Op dit soort momenten ben ik de Mirjam gewoon weer even helemaal kwijt en dan is het maar de vraag wanneer ze zich weer laat zien.

Nu is ze er gelukkig weer en daarom gaat ze nu snel een eind maken aan dit lange verhaal!

Ik moet zo een appel eten en anders haal ik het niet meer met mijn eetmomenten..

x

Ps. Heb nu al een paar keer de vraag gekregen of ik mijn blog voortzet ja of nee.. Ik twijfel zelf nog een beetje, maar zal het jullie zo snel mogelijk laten weten met iig nog een berichtje!

Rotstart

Vandaag begon werkelijkwaar helemaal fantastisch.

NOT

Het bleek dat er vanochtend geen enkele verpleegster op de afdeling is die ik al heb gehad. Nu moet ik het dus doen met 1 of andere stagaire, die er gewoon echt helemaal níks van snapt.

Ze kwam sowieso weer een kwartier te laat met mn ontbijt aankakken. Voorzover je dit 'mn ontbijt' kon noemen, want ze was de helft vergeten.. Ze kwam aanzetten met een boterham, een volkoren beschuit en een cupje jam. Ik moest dus zélf vragen om de stroop, yoghi en een ander beschuitje. Een totaal van ongeveer 200 kcal. Daarna voelde ik mezelf dan ook een gigantisch mislukt geval omdat ik zélf om al die kcal had gevraagd. Vervolgens kwam ze ook nog eens terug met appelstroop ipv stroop, waar veel minder kcal inzitten, dus kon ik nóg een keer om meer vragen.

Uiteindelijk heb ik wel alles op maar ben ik dan ook in huilen uitgebarsten. Heb papa wanhopige deprimerende smsjes gestuurd en kreeg gelulkkig hele lieve reacties terug. Nu echt gigantische bewegingsdrang, loop werkelijk te stuiteren naast mijn bed. Probeer me er echt tegen te verzetten maar het lukt voor geen meter! Kutzooi.

Zometeen eerst nog die stomme appel naar binnen.. Hoop echt dat ze erbij blijft zitten, want tijdens het eten liep ze ook steeds weg! Daarna douchen en dan komen gelukkig Gerda, Anne en Inge langs. Dan kan ik de nutridrink in ieder geval met hen doen en hopelijk kunnen ze misschien wel iets langer blijven, zodat ik ook met hen kan lunchen..

Pff, hoop maar dat ik deze dag een beetje doorkom.. Ik wil morgen zo graag weer aangekomen zijn..!! Ik wil zo graag weg hier, echt waar! Waarom maken ze het nou zo moeilijk, juist vandaag. )':

Nieuwe nutri, goede gesprekken & interessante inzichten.

Vandaag heb ik eigenlijk best een goede dag!

Ten eerste was de nutridrink niet zo moeilijk als vorige dagen.. Ik had nu een derde versie, die gelukkig een stuk beter smaakte dan de tweede. De eerste was eigenlijk wel het lekkerst, maar die mag ik niet meer.. ): Er zitten teveel eiwitten in en dit zou mijn nieren aan kunnen tasten. Maargoed, in ieder geval al blij dat ik die tweede niet meer hoef!

Ook had ik de nutri eindelijk op de goede manier met het goede rietje in het goede glas! Want jaja, ik als eetgestoorde drink hem het liefst goed geschud, met een doorzichtig rietje in een groot theeglas. *Ahum, verder ben ik helemaal niet veeleisend.* Heb geen flauw idee waarom ik het precies zo wil en weet dat het ook helemaal nergens over gaat. Feit is alleen wel dat ik snel in de stress schiet wanneer hij niet aan dit 'eisen-lijstje' voldoet. Tsja, ik hoop dat ik dit soort dingen ook snel weer los kan gaan laten!

Maaaar, waar was ik ookalweer gebleven?

Oja, waarom vandaag een goede dag is! Laat ik de opsomming maar voortzetten. (;

Ten tweede heb ik een goed gesprek gehad met de arts. Ze zei dat ze echt trots op me was (hihi) en dat ik donderdag naar huis mag áls ik ben aangekomen. Dus dat wordt nog wel even heul erg spannend ! =| Ben nu echt al doodsbang dat ik afgevallen zal zijn! Ook al zegt iedereen dat het heel onwaarschijnlijk is. Ik blijf mijn lijf gewoon gigantisch wantrouwen!

Maargoed, donderdagochtend wordt ik dus weer gewogen en wanneer ik ben aangekomen mag ik rond twaalven ein-de-lijk de boel gedag zwaaien! (:

Dus toch de aftelkalender maar boven mijn bed gehangen..: Nog maar 2 nachtjes slapen! Probeer er gewoon vanuit te gaan dat het wel goed zal komen, maar het blijft lastig!

Ten derde was Annegreet hier vanmiddag. Dat was heel gezellig én ik kon ook steeds echt rustig blijven zitten. We hebben het lekker veel gehad over kleding en winkelen en dat motiveert me altijd erg goed... Verheug me gigantisch op de dag dat ik gewoon weer langs de kledingrekken kan 'hollen'; graaiend naar dat ene leuke jurkje en jubelend als ze nog nét de goede maat overhebben. Dat wordt dus nog even heel hard bikkelen!

Tot slot kwam ik net weer tot een geweldig nieuw inzicht, waar de halve wereld volgens mij al lang achter is, maargoed! Ga hem toch eventjes met jullie delen..

Heb er lange tijd last van gehad dat ik me tijdens het eten rot voelde over het eten, maar me er achteraf bijna nog drukker om maakte. Dan baalde ik heel erg hoe lastig de maaltijd nu weer was verlopen. Inmiddels is dit zo vaak gebeurd, dat ik me realiseer dat de maaltijden nou eenmaal lastig zijn, én dat dit waarschijnlijk nog wel een tijdje zo zal blijven.

Want weetje, eigenlijk is eten gewoon niet helemaal mijn ding! Dan kan ik moeilijk van mezelf gaan eisen om een feestje te vieren boven mijn bord.

Het eten mág dus lastig zijn. & wanneer dit op sommige momenten niet het geval is, kan ik een dubbel feestje vieren!

Voor de mensen die denken; 'waar komt deze openbaring ineens vandaan' (of iets anders denken wat op hetzelfde neerkomt) hier het antwoord.

*tromgroffel*

Mijn altijd ontzettend lieve, fijne, prachtige, geweldige, fantastische, unieke ouders.

& nou geen bakje pakken, want ik meen het!

Zij hebben deze ziekenhuisperiode télkens weer met een hoopje ellende aan tafel gezeten. Wanneer dit hoopje niet paniekte om de hoeveelheid, stresste ze wel om de vla of jankte ze gewoon om te janken. Toch waren ze er steeds weer voor me, met een overdosis aan complimentjes en lieve woorden.

Ook vanavond was mama trots nadat het toch echt wel weer even moeilijk was. Ze zei dat het niet uitmaakte en dat vond ik zo fijn!

Vandaar dit nieuwe geweldige inzicht van mij, waar ik nu maar snel over ophoud voordat jullie in slaap zijn gevallen!

Maar dat waren dus de redenen waarom het goed ging vandaag.. Hoop dat het vanavond ook een beetje goed gaat, maar dat zal vast wel lukken! Papa is net binnengekomen en we gaan zo weer knus tv kijken. Eerst nog wel die stomme Fruit2Day, maar ik zal proberen te denken aan shoppen en vooral aan thuis!

x

Weer een beetje bijgekomen.

Sorry. De vorige blog was wel weer erg anorexia.

Op dit moment gaat het gelukkig beter. Heb nog wel moeite met die gigantische toename, maar probeer het vooral van de positieve kant te bekijken.. Want nu kan ik eindelijk wel écht weer plannen maken voor thuis. Dat voelt zo verschrikkelijk fijn!

Heb al een aftelkalender gemaakt en een film uitgezocht.. Want als ik thuis ben mag ik naar de bioscoop! Ik heb er nu al zoo'n zin in! Heb dat niet meer gedaan sinds begin december. (:

Ben sinds vanmorgen ook van die monitor af en dat voelt nog wel heel raar.. Ik merk namelijk dat ik dat ding nogal heb misbruikt. Mijn hartslag moest (van de anorexia) altijd boven een bepaald aantal slagen zitten, omdat ik anders te weinig zou verbranden.
Heb nu dus geen idee meer wat mijn hartslag is en die 'controle' is dus ook weer weg.. Moet wel zeggen dat het hierdoor nu een stuk rustiger is in mijn hoofd!

Ik ga maar kijken hoe de dag verder verloopt. Het bewegen en eten zal nog wel even lastig zijn. Iig wel al mijn eten weer op. & Vanmiddag hoef ik gelukkig 1 tussendoortje minder van de diëtiste; dat scheelt weer wat moeite.

Morgen echt een gesprek met de arts. Ben benieuwd wat die te zeggen heeft nu!

x

Dit was dan ook weer niet de bedoeling.

Net gewogen. & Natuurlijk hoopte ik dat ik was aangekomen. Natuurlijk wil ik hier weg kunnen donderdag. Natuurlijk wil ik snel weer mijn leven terug.

Maar die 7 ons (!!!!!!) die er nu aan zitten kan ik nu wel vervloeken. Het gaat écht veels te snel.

Kutdag.
Kutleven. 

Kramp, kado's en knutselwerkjes.

Sorry dat ik niet elke dag meer wat post!

Merk dat het aantal pageviews eronder begint te lijden, hihi.

Maar er was gisteren ook niet zo heel veel bijzonders gebeurd, dus vandaar..

Toch nog maar even kort iets vertellen over gisteren dan. Het was dus vrij rustig. De situatie hier begint inmiddels ook wel een beetje te wennen.

's Ochtends was mijn hele lieve gezinnetje er. We hebben een spelletje gedaan en papa bleef eten. 's Middags kwamen Daniëlle en Anja langs. Dat was erg gezellig. Als superknutselteam hebben we bloemen in elkaar gezet. Bij deze het resultaat:

Heb van Anja trouwens ook nog leuke spelden met roosjes gekregen!

Later kwam ook Ria nog even langs uit haar werk. Is altijd fijn! & ehm, even denken.. Oja. Toen ging ik eten en was het weer fout gegaan met mijn maaltijd, haha. Inmiddels is de verpleging er ook al beter aan gewend geraakt, dus uiteindelijk hebben zij de hele maaltijd bijmekaar gekregen. (Had geluk dat er op Afdeling 7a nog sperziebonen over waren, anders had ik aan de asperges gekund!) De maaltijd was nog best lastig. Vooral de vla kostte veel moeite.. Wel weer alles op, maargoed.

's Avonds moet ik altijd nog Hero Fruit2Day en die wilde ook niet echt makkelijk naar binnen. Balen. Gelukkig was er een papa die erg goed kan knuffelen en voelde ik me al snel beter! Tegen hem aan lekker All you need is love gekeken als fijne afsluiting vd dag!

Vandaag was ook redelijk normaal! Had gisteren aan de verpleging gevraagd of ik uit mocht slapen en dat is gelukt. Heb vanmorgen dus heerlijk uitgeslapen tot 9 uur. Hierna ontbeten en nog wat geknutseld aan de versiering voor op de afdeling. Inmiddels zijn de kuikens en kip ook af:

Na mijn appel gedoucht en toen was het weer tijd voor de nutridrink. Nogal balen is dat de diëtiste vrijdag opeens de soort veranderd heeft waardoor het echt niet lekker meer smaakt. Ik hoop dus ook dat ik morgen weer die andere zal mogen.. Die eerste smaakt namelijk nog best goed en dat maakt het een stuk gemakkelijker. Maargoed, wel weer naar binnen gekregen.. (Met natuurlijk de hulp van mijn lieve ouders!)

Daarna snel gaan rummikubben met papa als afleiding. & let op.. *tromgeroffel* 

Dames en heren..

....

PAPA HEEFT GEWONNEN!

& de volgende x win ik weer, gheghe! (;

's Middags kwamen tante Nel, Gerda en Anne ook nog langs! Heb van hen erg leuke hartjes gekregen voor op mijn kamer:

Met hen ook gerummikubd en erg gelachen om de 'grappige tante Nel' die haar plankje steeds omkwakte. Ook verder gewerkt aan de tulpen, die nu dus óók af zijn:

Al veel versiering dus.. Heb ook nog een vlinder gemaakt en mama heeft nog een narcis in elkaar geflanst:

Wat minder leuk was vandaag, is dat ik erg veel ontlasting heb gehad. (Niet zo fris om te vertellen misschien, maar ik vertel hier nou eenmaal altijd alles wat ik in mijn hoofd heb..) Die 5x naar het toilet zorgde voor zware darmkrampen en veel paniek in mijn hoofd.. Er was zoveel gewicht uit mijn lijf! Zou ik morgen minder wegen? Zou ik misschien wel zijn afgevallen? Zou ik dan niet naar huis mogen donderdag?

Op dit moment is die storm overgewaaid. Ik vertrouw er maar op dat het goed komt morgen, want ik heb toch echt elke dag weer alles gegeten! Hoop dat er dus nog iets van 4 of 5 ons bij is..

De darmkrampen zijn gelukkig ook weg! Dat was namelijk nog wel een heel gedoe.. Ik had echt heel veel pijn en werd er ook gigantisch misselijk van. Heb een kruik gehad van de verpleging en dat hielp wel iets tegen de kramp. Bleef wel erg misselijk, terwijl ik daarna moest eten. Was erg moeilijk, maar wel weer alles op natuurlijk.

Een uurtje hierna verdween ook de misselijkheid. Waarschijnlijk doordat ik juist had gegeten, dus hier was ik wel erg blij mee!

Gelukkig was tijdens heel dit gedoe vanmiddag Ria er weer bij. Ze kwam langs om gedag te zeggen voordat ze op vakantie gaat morgen.. Niet zo'n gezellig afscheid op deze manier, sorry! Maar ze heeft me wel weer erg geholpen en ik zal haar ook echt gaan missen.. Want al zie ik haar maar een weekje niet, dat is toch al veel langer dan normaal!

Maargoed! Vanavond ging het verder erg goed! Lekker knus tegen mama aangelegen op bed en Boer zoekt vrouw gekeken. (: Had dit keer geen moeite met mijn Fruit2Day en ook mijn speculaas ging er goed in! Nog een extra koekje op en nu maar hopen dat het allemaal oke is morgen.. Duim met me mee!

x

Ps. Zozo, wat blog ik op een fatsoenlijke tijd vandaag. =O

Pfjieuw, de knop is weer om! (:

Eigenlijk stond mijn hoofd sinds gisterochtend al voortdurend op de anorexia-stand. En hoe langer dit duurde, hoe erger dit werd. Het zitten werd staan, het staan werd lopen en het lopen eindigde zelfs in een aantal kniebuigingen. Dit laatste was alweer een week geleden en had me toen eigenlijk ook voorgenomen er niet meer aan te beginnen.. Baal er achteraf dus echt verschrikkelijk van!

Het eten werd, ondanks het vele bewegen, ook alsmaar moeilijker en moeilijker. Mirjam was nauwelijks meer in mijn hoofd terug te vinden.
Hier liep het dus mis.. :

Zoals ik al eerder blogde; het eten gaat bij mij vol op verstand en gedachten. Positieve en motiverende gedachten. Gedachten over thuis zijn, familie, vrienden en vriendinnen. Gedachten over shoppen en weer naar school gaan. Gedachten over vrijheid, blijheid en onbezorgdheid. Gedachten over geluk en leven. Kortom; gedachten die samen de anorexia-gedachten kunnen verslaan!

De anorexia-gedachten zijn er namelijk áltijd. Soms ver weg in een heel klein hoekje. Soms schreeuwend en krijsend vooraan in mn hoofd. Dit is afhankelijk van de hoeveelheid ruimte die de 'Mirjam-gedachten' al innemen. En wanneer deze nauwelijks (of te zwak) aanwezig zijn, is het dus weer bingo.

Nouja, genoeg onbegrijpelijk gebrabbel over mn gedachten. Het was gewoon echt foute boel. Resultaat; ik gooide een kwak van mn toetje in een servet omdat de verpleging me alleen liet.

& toen ein-de-lijk werd de Mirjam weer wakker! Die baalde namelijk zó van de smokkelactie. Dit wilde ze gewoon niet! Waar was ze nou eigenlijk de hele dag al niet mee bezig?

De knop was weer helemaal om. Gelukkig. Achteraf alleen erg jammer dat deze situatie daarvoor nodig was!

Hierna ging het eten dus ook véél beter. Annegreet was er en heb rustig zitten knutselen en vooral gezellig gekletst! Hierna heb ik echt genoten van mijn avondmaaltijd en mn bakje vla bijna schoon gelikt.
Later zakte ik wel weer even in, maar helemaal terug is de anorexia niet geweest. De bewegingsdrang blijft lastig, maar alleen staan was vanavond alweer genoeg om rustig te worden. Hopen dat ik er morgen helemaal geen last van heb en dat natuurlijk het eten ook veel soepeler verloopt!

Ga nu snel slapen, want ben helemaal kapot.. Hoop echt niet dat ik met deze dag zóveel verbrand heb dat ik ben afgevallen maandag! ): Gelukkig heb ik nog twee dagen om het goed te maken.. Ik ga sowieso weer mijn uiterste best doen en ben gelukkig weer heeel gemotiveerd!

x

Ps. Had nog een foto van zondag! Toen had Lyanne (=geweldige verpleegster) mijn haar gestijld. Hij is dus wel een beetje laat, maar vond hem wel lief.. & dan eigenlijk vooral de mensen die erop staan!  :

Donderdag depri-dag & de afgelopen twee dagen.

Alweer een tijdje niets van me laten horen, sorry! Had het de afgelopen 2 dagen erg druk en gisteravond wilde ik er net eentje schrijven toen de avondzuster opeens boos binnenstapte.. Moest ik half 11 mn bed in! :O

Maargoed, de afgelopen dagen zijn er wel weer een aantal dingen gebeurd natuurlijk. Zal de belangrijkste puntjes even op een rijtje zetten.

Dinsdag:

Dinsdag begon nogal emotioneel. Heb 3 hele heftige huilbuien gehad. Hierna was ik steeds doodop en ik heb me dan ook verder de hele dag super rustig gehouden. Was superbang dat ik veel kcal had verbrand met al dat gejank van me.

Verder had ik een gesprek met de diëtiste en de kinderarts. Met de diëtiste heb ik een aantal dingen op mijn eetlijst aangepast zodat het iets makkelijker zou gaan. Met de arts hebben we het vooral gehad over de emotionele uitbarstingen die ik de laatste dagen had gehad. Ze heeft besloten om oxazepam voor te schrijven om de storm in mijn hoofd een beetje te dempen.

Ook heb ik dinsdag mijn kaarten ontvangen! & wow, wat waren dat er veel! Echt absurd. Stuk voor stuk met lieve, motiverende woorden. Soms ook uit onverwachte hoek! Ik heb geteld en ik heb er inmiddels 46!

Dus bedankt lieve papa, mama, inge, sjoerd, ria, dolf, hans, saskia, theo, gerda, fred, anne, daan, lara, lisa, rebecca, miranda, tante nel, truus, jaap, liesbeth, carina, joke, magda, nelleke, marije, paul, annegreet, marja, ben, anja, aad, ellen, jody, karin, joël, ingrid, marianne, bas, mariëlle, barry, opa, jaqueline, pauline, manon, sharon, wilma, deeltijd-groep en klas!

(& als ik iemand vergeten ben, 1000x sorry! Zeg het gerust, dan kan ik je er nog bij zetten!)

Woensdag:

Woensdag voelde ik me eigenlijk vrij goed! Het eten kostte nog wel veel moeite, maar ik voelde me het grootste gedeelte van de dag best opgewekt. Verbaasde mezelf daar nogal over eigenlijk. Had 's ochtends voor het eerst die oxazepam op, dus dacht gelijk dat het daardoor kwam. Opgewekt belde ik mijn moeder om te vertellen dat ik me helemaal super voelde, er veel minder strijd in mijn hoofd was en dat het pilletje echt werkte. Maar tegen het eind van de dag vond ik dat idee steeds minder aantrekkelijk.. Had ik het eten nu niet zelf gedaan? Kon ik het alleen maar door die stomme pil?

Uiteindelijk bleek dus dat het pilletje helemaal niet de strijd wegneemt uit mijn hoofd. Sterker nog; toen ik mama zo opgewekt belde was hij allang uitgewerkt! Waarschijnlijk had ik gewoon een goede dag en voelde ik me daarom zo goed.

Nouja, dat was dus het oxazepam-avontuur.

Verder was de woensdag rustig. 's Ochtends was mama er zoals altijd en de predikant kwam toen ook op bezoek. Heb met hem echt goed kunnen praten! 's Middags kwam Patricia nog even langs en dat was ook heel fijn. Papa kwam bij het eten en Ria ving me vlak daarna weer op. 's Avonds heb ik lekker tegen mama aan flikken Maastricht gekeken. Veel lieve mensen om me heen dus weer.

Donderdag (vandaag dus):

Vandaag voel ik me stom, dom, slecht en waardeloos. En ja, op sommige momenten zelfs dik. De oorzaak van deze gevoelens klinkt, zeker als je net mijn vorige blog hebt gelezen, absurd. Het komt namelijk doordat ik vanmorgen gigantisch ben aangekomen.

5 ons in 3 dagen.

Natuurlijk wil ik aankomen, maar zoveel!?

Op dit moment vrees ik me dus al gek voor maandag. Hoeveel zal ik dán wel niet wegen!? 5 ons in 3 dagen, betekent dat dan 1,66 ons per dag? Dus 7 ons in 4 dagen? Dus 1,2 kilo in een week? Dat gaat me gewoon veels te snel! Dat kan ik gewoon echt niet aan! Straks knap ik nog uitmekaar!

De anorexia grijpt weer zijn macht en ik kan er nauwelijks weerstand tegen bieden. Het grote probleem op dit moment is dat níémand tevreden is met die 5 ons. Niet de anorexia, maar óók niet de Mirjam. Want de Mirjam weet dat 3 ons ook genoeg was geweest. Dat iedereen dan even trots zou zijn en dat de arts dat ook prima had gevonden.

Door dit alles is het eten nog geen enkele dag zo moeilijk geweest als vandaag. Iedere hap is weer een hel en dat was al zo lang geleden! De knop omzetten lukt me nauwelijks meer. Het kost me onwijs veel moeite mezelf te motiveren. Vooral vanavond was het heel erg.. Papa heeft me volgens mij meer zien huilen dan ademen, sorry!

Uiteindelijk vandaag toch alles op. Maar de bewegingsdrang is daarnaast ook in alle hevigheid teruggekomen. Ik sta dus weer erg vaak naast mijn bed wanneer ik alleen ben. Er zit dan zoveel energie in mijn lijf en dat móét er gewoon uit! Balen is dat vandaag het staan alleen vaak niet eens genoeg is. Dan sta ik maar weer eens te janken. Dit lucht wel even op, maar veel beter ga ik me er niet door voelen..

Eigenlijk wil ik het ook helemaal niet zo! Het liefst wil ik gewoon voor de volle 100% weer aankomen en mijn best doen, maar het lukt gewoon niet! Ik ben zo bang dat het te hard gaat..

Waar ik wel gigantisch blij mee ben zijn de mensen om me heen. Papa, mama, Ria, Gerda; allemaal hebben ze me vandaag super gesteund. Geluisterd naar mijn depressieve gespui én gezegd dat ze zich dit ook ergens wel voor konden stellen! Dat beetje begrip deed me dan wel weer goed..

Ik ga nu maar naar mijn bed. Hoop écht dat het morgen beter gaat. Dat ik weer gemotiveerd kan zijn. Dat ik trots kan zijn wanneer ik iets gegeten heb. Dat voelde gewoon zoveel fijner!

x

Ps. Oja. Zou bijna vergeten te melden dat mijn sonde eruit is sinds vanochtend. 

Eindelijk resultaat!

Daar stond ik dan vanmorgen. Op de weegschaal. Trillend als een rietje en met een hartslag van boven de 100.

& toen.

Op dat moment.

Op die plek.

Geschiedde het grootste wonder op aard..

Mirjam was aangekomen!

Niet eens 1 pieterpeuterig onsje, maar gewoon 3 hele onzen waren er op miraculeuze wijze aan mijn lijf toegevoegd!

Het voelde zaaaaaaalig! En dat voelt het nog steeds! Totaal euforisch was ik. Ik maakte een sprongetje van blijdschap (niet te hoog; 3 onzen zijn ook zo weer foetsie) en belde papa. Na al die keren jankend aan de telefoon te hebben gehangen kon ik hem nu ook eindelijk eens iets leuks melden! (:

Mijn ontbijtje schoof ik zo naar binnen. Het enige wat ik kon was vrolijk zijn. Bij de appel werd dit gevoel helaas al minder en naarmate de nutridrink in zicht was, was de vrolijkheid in geen velden of wegen meer te bekennen. Het eten werd weer zo groot in mijn hoofd; de chaos was losgebarsten en de strijd kon weer beginnen.

Ik baalde er ontzettend van, en nog steeds. Had zo gehoopt dat ik dit de hele week vast kon houden. Dat ik lekker gelukkig kon blijven en het eten een eitje zou zijn! (Eieren staan niet eens op mn dieetlijst.. Bedenk me dan ook net dat ik al superlang geen ei op heb, maar deze opmerking staat niet voor niks tussen haakjes.)

Heb deze rotgevoelens vandaag besproken met papa, mama en ria. Dit heeft me wel goed geholpen de situatie wat meer te relativeren. Iets wat al zo'n lange tijd in je zit, is ook niet zomaar weg. Ze hebben gelijk en ik ga daarom ook maar niet meer lopen sippen.

Ik ga lekker verder vechten! Vechten voor niet de onzen, maar voor de kilo's!

Want het kán! Het is mogelijk!
Mirjam kan aankomen!! (:

x

Ps. Vergeten jullie niet om 21 februari voortaan als feestdag in jullie agenda te noteren? (; Ik trakteer op taart!

Goed gevoel!

Ik voel me zó goed op dit moment dat ik er zelf stomverbaasd door ben. Ik ben gewoon zo ongelofelijk rustig.. Ik snap er echt helemaal niks van! Niet dat het niet lekker voelt ofzo hoor. Het voelt echt fantastisch! Eindelijk eens even rust in mijn kop. Dat was gewoon al zoo lang geleden! (:

Heb er meteen gebruik van gemaakt en daarnet lekker extra koekjes op. Want ik moet aankomen en koekjes zijn lekker, dus waarom niet? Twijfelde eerst wel een beetje of ik het zou doen, omdat ik weet dat mijn stemming nogal snel om kan slaan.. Maar de 1e voelde goed en de 2e en 3e ook! Ik snap er nog steeds niets van, haha.

Lig nu maar wat te chillen op mijn bed. Echt ontspannen, voeten omhoog. Rust. Niemand die schreeuwt in mijn hoofd dat ik moet gaan staan, mijn spieren aan moet spannen of op moet gaan ruimen. & dat een hele avond al! Wauw!

Ik denk dat het vooral komt doordat ik heel fijn heb kunnen bellen met een lieve vriendin vanavond.. Ze belde me rond kwart over 7 en we hebben drie kwartier zo lekker gekletst! Het was geweldig om het er eens met iemand over te hebben die je echt, maar dan ook écht kan begrijpen.. Samen je gedachten op een rij zetten, elkaar motiveren.. Ik heb er meer aan gehad dan ik had durven hopen! Dankjewel lieverd, en niet vergeten; samen komen we eruit en dan gaan we snelsnel taartjes eten! (:

Verder nog een andere hele lieve vriendin op bezoek gehad vandaag. Vergeet ook niet dat ik er altijd voor jou ben he schat! & het komt goed. <3

Oke, maar even over de afgelopen 2 dagen! Die waren namelijk echt gigantisch hectisch. Veel geschreeuwd, veel gehuild en vooral veel gevochten. Totaal andere situatie dan nu dus, maar dat begrijpen jullie nou inmiddels ook wel..

De strijd in mijn hoofd was gewoon niet meer te doen af en toe. Tijdens de maaltijden moest ik steeds maar de knop omzetten en gaan. Elke hap heb ik genomen op verstand, het gevoel mijlen ver achter me gelaten. Het kon niet anders, want dan had ik het met geen mogelijkheid weg kunnen krijgen.

Zodra ik op mijn gevoel eet, ontstaat er 1 grote chaos. Twijfel, angst, onzekerheid, het goed willen doen, etc. Alles wordt een grote brei en daar maakt de anorexia dan ook duidelijk gebruik van. Ik merk dat ik blokkeer en zie het allemaal totaal niet meer zitten.

Bij het eten op mijn verstand heb ik hier geen last van. Daar zit alleen de Mirjam. De Mirjam die weet waarom ze moet eten (: aankomen) & waarvoor ze moet aankomen (: leven). De Mirjam die dus gewoon zó graag weer haar leven terug wil zonder die eetshit! Het échte leven, met alles erop en eraan!

Wat wel heel erg balen is, is dat er 1 groot nadeel aan deze manier van eten vast zit.. Namelijk dat je er niets van proeft. Dit maakte het eten de afgelopen dagen dan ook alles behalve gemakkelijk. Het niet-proeven tijdens het eten en de dubbele gevoelens die erna kwamen. Want ik kan mijn gevoel wel éven uitzetten, maar hele dagen lukt dat nou ook weer niet.

Maargoed, uiteindelijk gaat het er natuurlijk om dat ik aankom! Morgen moet ik weer wegen en ik ben zó ongelófelijk bang dat er wéér niets aan zit.. Ik vind mezelf nog steeds zo dun! Toch heb ik er wel echt alles aan gedaan, zeker de afgelopen 2 dagen! De dagen daarvoor waren alleen wel erg lastig en ik hoop zo daar morgen niets van te zien is op de weegschaal!

In ieder geval zitten die koekjes er nog extra bij en heb daarnet ook lekker veel dropjes op.. In totaal iets van 100 kcal extra dus! (:

OOH IK HOOP GEWOON ZO HARD DAT IK NOU EENS EINDELIJK BEN AANGEKOMEN!

Maargoed, ik ga maar weer slapen.. Hopen dat het lukt en ik niet nog uren lig te piekeren!

Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen over vandaag, incl. een paar foto's, maar dan wordt het weer zo laat.. Ik vertel/post ze morgen wel!

Welterusten,

x

HET IS ME GELUKT!

Ik heb 600 kcal EXTRA op vandaag! 600 kcal!
& daarbij heb ik me de hele tijd aan mijn bedrust gehouden!

Ik zal niet zeggen dat het makkelijk was.
Het heeft me gigantisch veel moeite gekost.
MAAR IK HEB HET TOCH MAAR MOOI GEDAAN.

Strakjes zal ik uitgebreid verslag doen, maar daar heb ik nu niet echt de tijd voor.
Wilde dit alleen toch eerst even melden!

x

Het gaat gewoon niet..

Het is nog steeds zo'n gevecht in mijn hoofd. Al vanaf dat gesprek met de diëtiste kan ik aan niets anders denken dan die 600 kcal extra. Ik had zo gehoopt dat het snel een plaatsje zou krijgen, maar het lukt niet. Al heb ik echt besloten dat er niets anders op zit dan alles te eten. Dus ook echt niets meer te smokkelen en zo min mogelijk te bewegen. Maar zodra ik eraan denk moet ik al huilen.
Daarnet ontbeten en echt niks gesmokkeld en nog niet bewogen. Dus dat is goed. Maar ik zit jankend op de bedrand, weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. De motivatie is er heus wel. Ik kan makkelijk allemaal lijstjes hier neerzetten waarvoor ik het doe, want die lijstjes ben ik op dit moment ook steeds in mijn hoofd aan het herhalen. Maar het helpt gewoon niet.
Heb vannacht dus ook tot 4 uur liggen piekeren. Lekker handig, want daardoor heb ik vast ook weer veel verbrand. Op dit moment zit ik ook zo stil mogelijk en ik moet niet eens huilen ofzo, maar heb al een hartactie van 80. Het is dus blijkbaar echt letterlijk een gevecht in mezelf..
Heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik wil gewoon dat mn kop stopt. Dat dat gevecht nou eens eindelijk klaar is. Dat ik misschien wel aan leuke dingen kan denken! Maar dat is wel een hele grote stap.. Zou al blij zijn als er gewoon even rust in me harses is.
Heb net ook al naar huis gebeld. Normaal bel ik nooit 's ochtends, maar ik wist het ook allemaal niet meer. Nu val ik dus steeds mijn ouders lastig. Daar voel ik me ook echt schuldig over. Papa zei dat we misschien maar aan de dokter moeten vragen of ik iets kan krijgen om rustiger te worden. Ik vind het allemaal wel best. Over een uurtje is papa er weer. Dan moet ik de nutridrink. In de tussentijd nog een tussendoortje en douchen.
Ik kan er niet meer tegen. Ik wil gewoon even niets meer.
x

Mirjam vs. anorexia.

Al vanaf de eerste minuut vandaag is de tweestrijd in mijn hoofd absurd groot. Heb slecht geslapen vannacht want het infuus van mijn buurvrouw piepte aan de lopende band. Toen ik vanmorgen opstond was de situatie van gisteravond nog steeds nadrukkelijk in mijn hoofd aanwezig. Ik heb me 1000x afgevraagd of ik me niet teveel heb bewogen. Uiteindelijk denk ik toch dat de beweging er wel weer een beetje ingeslopen is. Ik weet niet precies vanaf wanneer of waarom, maar de laatste dagen stond ik denk ik wel vaak naast mijn bed..

Het klinkt misschien gek, maar door die gedachte heb ik vandaag júíst weer veel bewogen. De anorexia dwong me steeds weer te gaan staan omdat ik dat nou eenmaal altijd deed.. Ofnouja, eigenlijk heb ik grotendeels gehuild en daarnaast ook nog wat bewogen.

Nu zit ik ook weer (languit!) op mijn bed en ik wíl echt rustig worden! Ik wil zo graag niet bewegen! Maar alles in mijn hoofd schreeuwt weer dat het moet en ik raak er gewoon zo gek van in mijn hoofd. Daardoor moet ik weer huilen en heb ik alsnog een hartslag van 90! En dat wil ik helemaal niet!

Had een erg slechte dag vandaag. Al vanaf de eerste minuut is de tweestrijd in mijn hoofd ongelofelijk groot geweest. De anorexia probeert de macht weer over te nemen en dit lijkt haar soms nog aardig te lukken ook.

Vannacht nauwelijks geslapen. De situatie van gisteravond heeft nog de hele nacht in mijn hoofd rondgespookt. Stond dus ook niet echt lekker op en bleef maar piekeren over dat bewegen van de afgelopen dagen.

De ochtend stond dan ook in het teken van ongelofelijke bewegingsdrang. Kon me er niet tegen verzetten en heb daar soms (heel laf!) aan toegegeven. Wel weer alles gegeten, maargoed.

De middag was ronduit een ramp. De diëtiste kwam en dit viel alles behalve mee. Ze bleek VEEL grotere stappen in haar hoofd te hebben dan ik had..:

600 kcal

Die zijn er aan mijn (toch al best lastige) eetlijst toegevoegd.

Dmv. 1 flesje nutridrink (vanillesmaak), 1 flesje hero fruit 2day, 1 plak cake en volle vanillevla.

& Toen brak de hel los in mijn hoofd..:

De anorexia

Wat!? 600 kcal!? Extra!? Weet je wel niet hóéveel dat is!? Dat is echt een gewoon te grote stap! Een hoeveelheid voor een heel weeshuis! Voor dikke vette varkens! Straks knap je nog uit elkaar!

En bovendien; íédereen zal op je letten vanaf nu! De verpleging zal op je lip staan en je zal niet meer kunnen bewegen! Je verbrandt niets meer. Alles wordt opgeslagen! Je zal alleen maar volgestampt worden. Met heel veel eten. Veel vet. Vooral vet. Bij elke stap zal je je buik voelen drillen!

En moet je kijken wat je extra moet eten! Vooral die nutridrink! Maar ook die cake! Want cake; heb je wel eens goed naar cake gekeken!? Eigenlijk is cake nog veeel erger dan nutridrink, weet je dat!? 200 calorieën puur vet! Je ziet het er al opzitten, die glinsterende smurrie. Dan neem je een hap en zitten heel je handen er vol mee! En diezelfde smurrie zwemt dan ook ergens daarbinnen.. Vet te droppen, overal. Binnen mum van tijd ben je gewoon één grote vethomp!

Mirjam

Pff 600 kcal. Dat is wel weer heel lastig. Toch is het wel nodig. Je wilt toch echt aankomen? Dat kan momenteel nou eenmaal niet meer met kleine beetjes.. En oké, de stap zal misschien moeilijk zijn. En de bewegingsdrang zal misschien zijn hoogtepunt bereiken. Maar bedenk wat je ervoor terugkrijgt.. Hoe fantastisch het zal zijn als je aankomt! Hoe trots mensen zullen zijn als je dat toch maar mooi geflikt hebt. Zélf. Wat voor dingen je er allemaal voor terug zult krijgen..

De dingen die je moet eten zijn ook zo erg nog niet.. Die nutridrink is moeilijk, maar ga nu eerst maar eens kijken of het misschien wel lekker smaakt. Dan is het al een stuk minder erg toch? En de cake zal inderdaad het lastigst worden. Daar moet je gewoon doorheen. Het is maar voor een paar dagen en daarna kan je het met de diëtiste altijd nog over andere opties hebben..

Dat bewegen kan je ook net zo goed laten.. Wat schiet je ermee op? Het geeft op het moment zelf misschien even rust, maar eigenlijk is het alleen maar stom. En misschien kom je dan nóg sneller aan, maar dat is op dit moment ook wel handig! Je hebt nog maar 2 dagen tot maandag, en de afgelopen dagen zal je waarschijnlijk ook wel afgevallen zijn door al dat bewegen en gejank!

Op dit moment is de mirjam gelukkig weer even ijzersterk. Jammergenoeg had papa vanavond mevrouw anorexia aan de telefoon.. Ik ben echt gewoon té absurd overstuur geraakt. Ik heb als een gek gekrijst, gestresst, geschreeuwd en gehyperventileerd. Mijn hartslag bereikte de 140 en had een half uur nodig om weer onder de 100 uit te komen.

En waar het allemaal uiteindelijk om ging?? Om 1 plak cake...

Ik vind het zo vreselijk dat het gebeurd is.. Al die calorieën ook weer verbrandt voor niets! Maar het ergst vind ik nog wel dat ik niet alleen mezelf, maar ook mijn ouders helemaal gek heb gemaakt. Ze hoorden aan de andere kant van de lijn hun dochter als een vreemde. Een psychopaat, zeer rijp voor een gesticht..

Maar van mijn ouders mag ik nooit terugkijken.. En misschien hebben ze ook wel gelijk.. (Who knows? (; ) Daarom kijk ik vanaf nu alleen maar vooruit! Daar staat me nu een nieuwe, loodzware strijd te wachten. En het zal lastig zijn, en het zal wel eens niet lukken, maar op dit moment ben ik er klaar voor!

Ik wéét dat mijn ideeën elk moment om kunnen slaan. Ik zal jullie steun daarom ook weer hard nodig hebben.. Want die lieve berichten houden me echt op de been momenteel. Jullie zijn schatten, stuk voor stuk! (:

Ik ga nu maar heel snel slapen.. Heb net trouwens nog een kleine discussie gehad met een verpleger. Ik wilde een extra tussendoortje (omdat ik vast megaveel heb verbrand), maar 'dat mocht niet want dat staat niet op mijn lijst'. Nouja zeg! Verbieden ze je het om te eten terwijl je aan moet komen..

Heb dus ook zelf lekker dwars alsnog een speculoosje gepakt.. Het smaakte heerlijk!

Nu ga ik toch echt snel pitten! Hopen op een goede dag morgen!

Enne, als jullie nog op bezoek willen komen, heeel graag!

x

(Wéér) zoveel veranderingen

De titel zegt waarschijnlijk al genoeg, maar er zijn vandaag weer zoveel dingen veranderd. Voor normale mensen misschien niet zo'n probleem, maar ik ben nou eenmaal niet normaal en zat er dan ook weer echt ff doorheen!

Vanmorgen moest ik dus wegen en dat viel behoorlijk tegen. Ik ben nu in een week nog niets opgeschoten en dat voelde echt gewoon zo *vul zelf een lelijk woord in*! Ik raakte even totaal gedemotiveerd..: Lig/zit ik hier een week mn best te doen, is het nóg niet genoeg!

Heb snel mijn vader gebeld en hij kon geen woord van me verstaan eerst omdat ik zo overstuur was.. Maargoed, uiteindelijk toch lekker kunnen spuien en zijn lieve woorden hielpen me toen ook om nog een beetje hoop te houden.

Om 11u. was mijn moeder gelukkig ook al weer hier, dus daar heb ik ook heel fijn mee gepraat.

Ze zei dat ze nog steeds vond dat ik mijn best had gedaan, dus daar was ik wel heel blij mee! Al snel kwam ook Mariëlle en ook met haar heb ik een heel fijn gesprek gehad.

De enige conclusie die we met zijn allen konden trekken is toch dat het eten niet genoeg is. Er zal dus wéér wat bij moeten. Wéér nieuwe dingen. Wéér veranderingen. Wéér wennen. Wéér gestress.

Extra eten blijft voor mij nog steeds lastig.. Het is alleen duidelijk nodig om aan te komen en dat is wat ik het liefst wil. Daarom wil ik er dan ook wel weer echt voor gaan.

Heb er zelf al een beetje (veel) over nagedacht wat er dan (weer) anders moet. Morgen heb ik een gesprekje met de diëtist en dan wordt mijn eetlijst dus (weer) aangepast. Nu maar hopen dat ik zelf echt inspraak mag hebben, want anders is het voor mij nog veel lastiger!

Toen de klap van het wegen eindelijk een beetje achter de rug was ging het vanmiddag wel redelijk.. Er is een nieuw meisje op de kamer gebracht, maar dat maakt me niet zoveel uit. De hele afdeling ligt nou eenmaal al vol. Het meisje is trouwens 6 jaar en heeft een erge bijholteontsteking. Is weer eens wat anders dan eetgezeur. (; Haar moeder is blijven slapen dus het is lekker knus hier op dit moment. .

Maar ik begin weer af te dwalen, dus terug naar vanmiddag. Ria kwam langs mét mijn superlieve (al best wel grote) zusje! (: Heb van haar een heel lief kaartje gekregen, waarvan ik binnenkort eens een foto zal posten! We zijn naar de speelkamer gegaan en zaten net te rummikubben toen de pm'er het lekker kwam verzieken..

Deze had namelijk een aantal belangrijke mededelingen. Er waren regels waar ze me nog even op moest wijzen en een aantal aanpassingen in 'het programma'. Ik vreesde al gelijk met grote vrezen. Uiteindelijk waren er allerlei tijden veranderd en moest ik me bijvoorbeeld om half 10 al omkleden voor het slapen gaan.. Maar vooral de afspraak over het eten opscheppen zorgde bij mij voor veel emotie. Opeens was er afgesproken dat niet mijn ouders, maar een verpleger mijn maaltijd op zou scheppen! Waarom? Geen idee.. Feit was alleen wel dat het mij helemaal overstuur maakte en ik mijn eten (dat godzijdank wel goed was geleverd) nauwelijks naar binnen kreeg.

In totaal ben ik de halve avond overstuur geweest dus weet niet wat ze nu uiteindelijk met deze afspraken wilden bereiken. In ieder geval zal ik er niet van zijn aangekomen, want dat heb ik er allemaal wel weer afgejankt!

Daarnet heb ik Wie is de mol gekeken met papa. Dat was dan wel weer erg gezellig. Voel me op dit moment alleen héél erg onrustig. Heb echt weer gigantische last van bewegingsdrang en weet er echt even geen raad mee.. Ik moet over 5 min. al naar mijn bed en denk dat het daar misschien ook wel vandaan komt. Ben namelijk nog helemaal niet moe en mijn anorexia vind het ook absoluut niet fijn dat ik een uur minder actief ben..

Hoorde de verpleging net helemaal wantrouwend over mij praten trouwens.. ): Ze zijn wel dom, want ze praatten echt heel hard. Maar ze hadden het er dus over dat ik me eigenlijk helemaal niet zo goed aan mijn bedrust houd.. Dat ik teveel heen en weer loop, teveel sta en te laat ga slapen. Misschien hebben ze wel gelijk en heb ik mezelf deze hele week voor de gek lopen houden! Want achteraf is het misschien wel zo geweest.. Ik heb het zelf alleen ook gewoon super vaak niet door! & dat meen ik echt! Maar het kwam soms wel voor deze week dat ik dacht van shit, nu sta ik eigenlijk al superlang naast mijn bed! Ooh, ik baal echt zo hard op dit moment.. Straks gaan ze er natuurlijk allemaal ook hartstikke erg op letten en dat vind ik niet erg ofzo, maar dan moet ik óók nog mijn eetlijst uitbreiden en dat lukt dan straks niet.. Shitshitshit, ik weet het allemaal even niet meer!

Maar ik ga nu maar even snel naar bed en kijk morgen wel even hoe het verder moet. Heb papa net even over de hele situatie gesmst, want ik moest bijna huilen en dan zou de verpleging natuurlijk komen kijken wat er was.. En dat moet ik niet hebben want dan weten ze dat ik ze heb afgeluisterd! Nouja ik ga echt naar bed, want het is al ruim over bedtijd en anders gaat de verpleging daar ook nog over zeuren! Ik hoop dat ik kan slapen!

x

Ps.Sorry voor het chaos-verhaaltje op het eind van deze blog, maar dat moest ik gewoon echt allemaal snel ergens kwijt!

Pps. Ik ben trouwens zoo blij met zulke steunende, lieve ouders! Zij zijn namelijk wel lekker de allerallerliefste van de hele wereld toevallig! (:

De hele woensdag in één blogje!

Woensdag, 13.00u.

Maar weer even een blog, ter info én ter afleiding. Zal straks vertellen hoe het gesprek met de kinderarts gelopen is, maar begin toch eerst even over vandaag want dat moet er even uit.

Ik heb net geluncht en dat zit nog niet helemaal fantastisch in mn kop. De situatie eromheen maakte vooral dat het erg moeilijk was.. Tirza vertelde dat ze graag een aantal afspraken wilde maken over Tara en mij. Tara had namelijk aangegeven dat ze veel last van me had..

Ik wist het zelf al wel, want ze zei het gisteravond ook al tegen me. Ze heeft er vooral last van dat ik het zoveel over de eetstoornis heb in haar nabijheid. Dus ik heb echt geprobeerd het daar niet meer over te hebben, maar dat is voor mij ook heel moeilijk. Soms moet ik mijn verhaal gewoon even kwijt wanneer ik het moeilijk heb, door bijv. iemand te bellen.. Dan hoort zij dat gesprek natuurlijk en voelt ze zich door mij niet fijn.

Heb vandaag dus ook maar even niemand gebeld en ben snel gaan bloggen. Probeer de bewegingsdrang zo een beetje te onderdrukken maar daarnet ging het even mis; Ik heb staand gekleurd en daar voel ik me nu dus ook weer zwaar rot over. Het was gelukkig niet heel lang en ik zit nu ook wel weer braaf op mn bed, maar toch!

Oo, de pm'er zegt dat we met dat gesprekje gaan beginnen.. Ik ben benieuwd! Gelukkig komt Gerda wel weer langs vanmiddag. Dan kan ik het er met haar misschien ook nog even over hebben..

Woensdag 17.00u.

Voel me op dit moment veel beter. Het gesprekje ging opzich wel.. We mochten beiden aangeven wat we anders wilden, maar ik vond het echt heel zielig om alleen maar te gaan zeuren. Ik heb dan ook alleen gevraagd of haar mobiel 's nachts op stil mag staan, omdat ik er vannacht wakker van werd.

Er zijn nu een aantal nieuwe afspraken gemaakt, dus ik hoop dat het nu beter gaat en ze geen last meer van me heeft! Papa heeft een dimlampje voor bij mijn bed gekocht zodat ik nog wel op mijn eigen tijden kan gaan slapen. Ook zit het gordijn tussen onze bedden voortaan dicht en dat vind ik ook wel best. Vond het wel fijn dat er een pm'er en verpleegster bij zaten! Zij zeiden gelukkig ook dat ik gewoon mag blijven bellen wanneer ik het moeilijk heb.

Achteraf valt het dus allemaal wel weer mee.. Ik merk dat dit soort situaties mijn valkuil blijven. Wanneer ik me rot voel over mezelf klamp ik me, meestal onbewust, toch weer vast aan het eten en de controle. Waarom precies weet ik eigenlijk ook niet.. Het voelde lange tijd als iets waar ik 'tenminste goed in was', maar op dit moment zie ik dat eigenlijk niet zo meer. Want ik ben dan misschien goed in afvallen, maar afvallen is gewoon slecht. En wie wil er nou goed zijn in slechte dingen? Ik dus niet meer!

Verder was Gerda de hele middag nog hier. We hebben weer gezellig met de rolstoel gesjeesd, glazen stukgegooid, papier uit kasten getrokken en vooral veel gekletst! (;

Woensdag 19.00u.

Net gegeten en (jaja, of je het nou gelooft of niet) ik had weer een verkeerde maaltijd!! Beetje balen was dat ik dit keer niet echt rustig kon blijven.. Ik had rijst gekregen ipv aardappels en dat vind ik altijd een stuk moeilijker! Voor mezelf had ik bij het invullen van mijn maaltijden elke dag een uitdaging bedacht.. De ene keer stoofpeertjes, de andere keer rijst en dan weer een keer een stooflapje. Allemaal dingen die ikzelf net wat lastiger vind, maar nu had ik dus én een stooflapje én rijst!

Na een dipje uiteindelijk toch wel alles op, maar het blijft balen dat ik in de stress schoot..
Wél kan ik (vol stiekeme trots) melden dat ik na de maaltijd languit op mijn bed ben gaan zitten en daar al die tijd nog niet vanaf ben geweest! (:

Trouwens, ik heb vanmiddag ook nog een extra biscuitje op! Voelde me er namelijk zo rot over dat ik had gestaan na de lunch en had er ook wel trek in. Ben er nog steeds wel een beetje trots op dat ik hem op heb,, want er was verder echt niemand bij! (: (Nouja, alleen Tara achter een gordijn dan.)

Oja! Ik zou het natuurlijk ook nog over het gesprek met de kinderarts hebben! Wordt weer een lekker lange blog op deze manier, hihi. Maargoed, over dat gesprek:

We hebben eigenlijk vooral gepraat over de situatie in het ziekenhuis. Over de monitor, de maaltijden (ahum!) en begeleiding tijdens het eten bijv. Ze gaf ons (natuurlijk) gelijk en beloofde (natuurlijk) dat dit alles niet meer zou gebeuren en dat het duidelijker zou worden.

Ik moet zeggen dat dit vandaag ook wel redelijk gelukt is. De monitor ging maar 2x fout, de verpleging liep maar 2x weg en de maaltijd liep natuurlijk mis, maar voor de rest liep het aardig!

Verder heb ik gevraagd of ze me alsjeblieft iets meer zekerheden wilde geven over die stomme slang in mijn neus en die stekkers aan mijn lijf. Ze beginnen me inmiddels een beetje dood te irriteren en echt nodig zijn ze de afgelopen dagen niet gebleken.. Toch wilde ze nog even wachten tot donderdag (= morgen al!) voordat ze daar uitspraken over deed.

Morgen weet ik dus eigenlijk pas echt veel meer.. Dan word ik namelijk ook weer gewogen en kunnen ze pas echt een beetje kijken of het eten genoeg is. De vorige x was er namelijk nog niet echt iets uit mijn gewicht af te leiden.

De kinderarts zei trouwens wel dat ze het heel goed vond dat ik alles tot nu toe zelf heb gegeten! Ook heeft ze weer gezegd dat wanneer ik dit vol kan blijven houden en daarbij voldoende aankom, ik misschien eerder naar huis zal mogen. Ik hoop dus echt heel erg dat ik ben aangekomen morgen! Maarja, dat hoop ik eigenlijk altijd al. Ik ben dit lichaam gewoon gigazat!

Ik ga nu maar snel stoppen, voordat deze ene blog een heel boekwerk wordt! Mama komt zo ook weer gezellig televisie kijken. Mijn knappe papa zou Flikken Maastricht op een dvd'tje zetten dus dat wordt weer knus! (:

x

Ps. Woensdag 23.00u.
Toch nog even heel snel een toevoeging aan mijn (al veels te lange) berichtje.. Mama is net weg en het was echt supergezellig! Ik voel me sowieso heel gelukkig op dit moment en dat is echt al lang geleden, zeker de laatste week! Daarom vond ik dat dat toch even gedeeld moest worden, hihi. (:
Heb trouwens ook nog een hart gefabriceerd voor aan de muur. Het verkrijgen van het benodigde karton bezorgde Gerda en mij de nodige bloed, zweet en tranen, haha. Maar het is ons gelukt en ik moet zeggen dat hij best leuk is geworden!
Als absolute afsluiting daarom nog even een foto (met een vééls te blij hoofd..) en daarna ga ik dan toch écht stoppen! Welterusten!

Zometeen gesprekje..

Zometeen een gesprek met dokter Heuts en daar ben ik nu ook wel echt gigantisch aan toe. Ben op dit moment even helemaal moe van de hele situatie. De verpleging heeft zich de hele ochtend weer niet aan de afspraken gehouden en nouja, ik ben er gewoon echt moe van..! Er is geen enkele structuur te ontdekken hier en ik moet mezelf om de minuut weer aanpassen.

Het lúkt wel, daar niet van, maar het begint me nu ook wel een beetje op te breken.. Dit is al de 5e dag en het gevecht is gewoon zo zwaar! En natuurlijk geef ik niet op, en natuurlijk eet ik toch gewoon dat tussendoortje, en natuurlijk blijf ik op bed zitten terwijl er geen enkel snoer aangesloten zit, want ik wil aankomen! Ik weet ook wel dat het gevecht overal zwaar zal zijn, maar die vage afspraken hier maken het voor mij nog extra lastig..

Op dit moment ben ik gelukkig wel zo gemotiveerd dat ik die verantwoording aan kan. Vanmorgen heb ik mezelf maar aan de monitor aangesloten, want toen ik belde kwam de zuster melden dat ze 'straks terugkwam want ze zaten net'. Gelukkig had ik nog onthouden welke kleur waar aangesloten moet (handige hint van Ria: Rood Rechts). Groen moet onder, geel links, nog even het scherm van stand-by, en Mirjam was weer braaf klaar..!

Maar ik ga me nog maar eventjes voorbereiden op het gesprek.. Wat vraagjes opschrijven enzo, ik ben benieuwd!
x

Drukdrukdruk

Wat een dag! Zó hectisch, niet normaal meer!

Na de vorige blog (die je misschien beter eerst kunt lezen, áls je de tijd hebt..) heb ik eerst met Mariëlle gepraat. Zoals ik al vertelde; zij is mijn pit-verpleegkundige vanuit de ursula. Dwz dat zij eigenlijk als extra persoontje tussen mij en de verpleging staat. Ze kan daar dingen neerleggen waar ik moeite mee heb en de boel een beetje sturen.

Ik keek ernaar uit dat ze kwam, maar eigenlijk viel het een beetje tegen.. Zo raakte ik van veel van haar opmerkingen alleen nog maar meer overstuur! Ik wilde mijn hart luchten over monitors en rolstoelen, maar zij begon erover dat ik kauwgom kauwde en dat dat bewegingsdrang zou kunnen zijn.. Vervolgens moest ik weer huilen en dat kwam volgens haar dan óók weer door de anorexia. Terwijl ik juist het idee had dat ik beter bezig was! Ik zei dat ik alleen maar alles goed wilde doen, maar dat was volgens haar dan ook weer een duidelijk kenmerk van de eetstoornis. Vatte er zelf op een gegeven moment niks meer van en heb maar ja en amen gezegd. Ik mocht toen tenminste ook nog eventjes spuien over de ochtend.

Ze heeft uiteindelijk nog een gesprek gehad met de verpleging, maar heb geen idee wat ze daar nu heeft aangegeven.. Ze gaf me wel een blaadje met een aantal afspraken die nu echt gehandhaafd zullen worden. Er staat bij dat ik allerlei dingen vind die ik niet vind, maar ik kijk wel hoe het loopt komende dagen.. Was echt te moe om er nog over in discussie te gaan!

Nouja, de pit ging dus weg en Annegreet zat me al op te wachten! Heb met haar mijn tussendoortje gegeten, omdat de verpleging het weer eens vergeten was.. Best vreemd wanneer daarover net een vergadering is gehouden! Gelukkig is Annegreet een prima eetpartner en waren de plopkoeken zo binnen. Heb nog even gezellig met haar gekletst toen onverwacht Patricia langskwam! Vond het heel fijn haar weer eens te zien en morgen komt ze ook nog even kletsen; echt lief!

Na een half uurtje kwamen Miranda en haar vader ook nog langs, dus toen was het feest compleet, hihi. Zat ik daar met allemaal lieve mensen die speciaal voor mij tijd hadden gemaakt.. Dat vind ik toch altijd wel heel bijzonder en fijn! (:

Na een tijdje kwam mama ook nog en daarna kwam het eten.. Beter gezegd: daarna kwam de zónder eten, met de mededeling dat het weer fout was gelopen met mijn maaltijd! Mama werd (heel lief) heel boos en de verpleging ging kijken wat ze nog konden regelen. Ikzelf raakte eigenlijk helemaal niet overstuur ofzoiets, maar ik keek er ook gewoon niet van op.. Het leek wel alsof het helemaal in deze dag pastte, want echt álles was al achter mekaar fout gegaan.

Uiteindelijk maar weer een andere maaltijd op dan gepland, maar had er dus verder ook weinig problemen mee.. Vond de doperwten alleen niet zo lekker, maargoed. Dan is het maar even happen, slikken en hopen dat je aankomt! Het helpt me op zo'n moment wel extra dat mijn moeder bij me is en zulke lieve dingen zegt.. Echt, ik heb zo'n geluk met al die lieve mensen om me heen!

Ik moet wel zeggen dat de verpleging het vandaag wel veel sneller geregeld dan gisteren.. Dat kwam vooral doordat er een hele lieve zuster (Lies) op de afdeling aanwezig was. Ze heeft echt als een gek ander eten lopen regelen, terwijl ze niet eens voor onze kamer stond ingeroosterd! Nadat we hadden gezegd dat we da zo lief van haar vonden moest ze opeens huilen.. Het bleek dat haar schoondochter anorexia heeft, dus daar had ze het denk ik even heel moeilijk mee. Het was zo zielig om te zien!

Met Tara heb ik daarom vanavond afgesproken om een kaartje voor Lies te maken.. We hebben er hartjes opgeplakt, en erin geschreven dat we het heel fijn vinden hoe ze voor ons zorgt en ons begrijpt. Toen we hem gaven hoefde ze gelukkig niet meer te huilen. Ze was er volgens mij ook best wel blij mee!

Want vanmiddag en vanavond heb ik dus ook nog met Tara gepraat.. Vond het namelijk echt gigantisch vervelend voor d'r hoe vandaag allemaal gelopen was. Op deze manier zat zij telkens maar weer met een jankend, overstuur persoon op de kamer! Het gesprekje verliep gelukkig een stuk fijner dan de andere gesprekjes de afgelopen dagen, dus daar was ik wel blij mee. (:

Ik ga er maar weer eens een eind aan breien. Morgen komt de kinderarts langs en hoop ik stiekem toch iets meer zekerheden te krijgen.. Papa komt speciaal uit zijn werk om erbij te zijn. Dat vind ik eigenlijk wel superfijn!

Ik ga maar eens lekker tukken en hopen op een iets rustiger dagje morgen.

x

Stress en onzekerheid (maandagochtend)

Heb dit stukje geschreven rond 1 uur, maar post hem nu nog even. Er is in de tussentijd eigenlijk wéér heel veel gebeurd, maar dat plaats ik wel in een 2e blog!  

 --------

Op dit moment voel ik me weer rot, maar het is dan ook weer na de lunch.. Er zijn vanmorgen ook veel dingen gebeurd waar ik nog steeds echt gigantisch van baal!

Toen ik wakker werd ben ik eerst gewogen. Ik was 0,05 aangekomen, maar werd wel zonder snoeren gewogen dit x, dus dat scheelt ook nog wel iets. In totaal dus waarschijnlijk 1 ons erbij.

Ik baalde er zelf eerst nogal van.. Had echt gehoopt dat het meer zou zijn! Maar de verpleging vertelde dat het juist supergoed is, omdat het eigenlijk gebruikelijk is dat mensen afvallen wanneer ze hier net zijn. Uiteindelijk vertrouwde ik er maar op dat ze gelijk hadden en voelde ik me ook een stuk beter!

Dat gevoel werd al snel weggebonjourd door de daarop volgende omstandigheden.. Ik moest naar het toilet en besloot toch maar om aan de verpleging te vragen of dit mocht. Want de laatste dagen mocht ik mezelf eigenlijk gewoon steeds zelf afkoppelen om daarnaartoe te lopen.. De pedagogisch medewerkster antwoordde dat dat goed was en ze wel even de rolstoel zouden halen! Ik vatte het echt niet..: De rolstoel!? Sinds wanneer moet ik in een rolstoel!? Sowieso is het stukje naar het toilet maar 2 stappen, maar ik had ook echt nog nooit wat over deze afspraak gehoord! Ze zei dat ze het even zou overleggen en kwam later terug.

Toen vertelde ze dus dat het de afgelopen dagen eigenlijk allemaal fout is gelopen.. De verpleging heeft veel te weinig aan de monitor gehouden en die rolstoel blijkt ook te horen bij de bedrust die ik heb. Vooral dat van die monitor verbaasde mij eigenlijk niets, maar toch werd ik erg onzeker en gefrustreerd van deze afspraken!

Ik heb zó vaak gebeld om te melden dat ze me waren vergeten en heb ook echt geprobeerd duidelijk te maken dat ik zekerheid nodig had. Toen zij hier niets mee deden en die zekerheid dus ook maar niet kwam, heb ik dit geaccepteerd en inmiddels voelde deze 'regels' dan ook wel vertrouwd. De eigen verantwoording die erbij hoorde besloot ik als compliment op te vatten en daar moest ik dan natuurlijk geen misbruik van gaan maken!

En juist nu, net nu ik een beetje eraan gewend ben, worden de regels dus weer helemaal aangepast! Ik word er gek van! Ik weet ook nooit eens waar ik aan toe ben! Ik word zo onzeker van al die aanpassingen steeds.. Ben alsmaar bang dat ik iets fout doe en dit is voor mij dan ook het bewijs: De eigen verantwoording is me toch weer een beetje afgenomen.

Op dit moment ben ik emotioneel dus echt een wrak. Het eten gaat ook niet zo soepel meer, omdat ik steeds bang ben dat ik iets fout doe. Ik wil weer voortdurend de bevestiging dat ik goed bezig ben, terwijl dit juist een beetje minder aan het worden was. Zodra ik het gevoel heb dat ik iets niet goed gedaan heb moet ik alweer huilen. De verpleging wordt vast helemaal gek van me! Tara in ieder geval wel..

Oja, volgens mij heb ik nog niet eens over haar verteld.. Maar Tara is dus het meisje dat bij mij op de kamer ligt. Ze heeft ook anorexia, maar zit in een iets ander stadium denk ik.. Ze weet niet precies hoe lang ze hier zal moeten blijven en kan ook nog niet zelf eten. Dit laatste vind ik soms best lastig, maar ergens motiveert het me ook wel! Als ik zie hoeveel stress die pomp van die sonde haar geeft.. jeumig! Steeds verkeerde instellingen, dan weer te veel, dan weer te snel.. Hele berekeningen om te kijken op welke stand ie moet staan.. Laat mij dan maar mijn boterhammetjes verorberen!

Toch werkt haar aanwezigheid niet alleen maar positief.. Want volgens mij heeft zij vooral heel erg last van mij! Zo zegt ze elke dag dat ze niet normaal kan denken met mij op de kamer.. Ook werpt ze steeds van die 'heb-je-haar-weer'-blikken. Komt denk ik vooral door mij hoor, want ik praat soms nogal veel over de verkeerde dingen tegen haar.. Ik ratel soms maar een beetje onzin over muziek of tv en zij heeft het volgensmij liever over het ziekenhuis..

Oo, ik moet snel stoppen. Mijn pit-verpleegkundige (Mariëlle) is er en ik moet nog het een en ander met haar bespreken. Zij gaat dan ook nog met de verpleging praten, dus ik ben benieuwd.. Ik blog vanavond wel weer hoe de zaken er dan voor staan!

x

Beetje (erg) laat!

Beetje een laat blogje vandaag, maar kreeg hem niet af voordat boer zoekt vrouw begon. Want blog of geen blog; boer zoekt vrouw gaat voor! Mama en ik hebben ons wel erg verbaasd om bepaalde keuzes die gemaakt zijn.. Zal er alleen niet teveel over zeggen, want misschien willen mensen het nog terugkijken en dan heb ik het maar weer stom lopen verklappen. (;

Heb eerst even al die lieve reacties gelezen en wat doen ze me weer ongelofelijk goed! (: Ik had niet eens durven hopen dat er zoveel mensen zo positief zouden reageren! Echt helemaal super..Dank jullie wel!

Verder vandaag weer gezellig van de ene in de andere emotie gehopst! Misschien dat het erbij hoort? Iig gaat het nu weer goed, dus daar besloot ik dan maar mooi gebruik van te maken! Lekker met de beentjes omhoog op bed en een laptopje op schoot. De knuffels tegenover me staren me liefhebbend aan. Het zijn er inmiddels al aardig wat! (:

Oo ik zal er wel eventjes een foto van maken! Kan ze nu op mijn computer zetten, want papa heeft vandaag het snoertje meegenomen:

Nou, dit zijn ze dan! De nieuwste aanwinsten zijn de bruine beer rechts (van Rebecca) en het forever friends-beertje (van Gerda) in het midden. Zijn ze niet schattig?? (:

Rebecca is vanmiddag dus geweest en het was erg fijn dat ik haar weer even zag! Al heb ik er achteraf gezien de hele tijd nogal dood bijgezeten, maar voelde me op dat moment ook niet zo happy.. Dan is het heel fijn om iemand aan je bed te hebben zitten waarbij het er niet toe doet of je über-vrolijk of manisch-depressief bent! Wat heb ik toch een geluk met haar -alweer 9 jaar- als vriendin. (:

Ook Saskia, Theo en Thijn kwamen nog even langsgehobbeld. Vooral de laatste is erg goed in hobbelen én in plakken! Heb een heel artistiek kunstwerk van hem gehad dat een mooi plaatsje op de muur heeft gekregen. Tegen Saskia heb ik nog even aangejankt en gezanikt, wat weer erg opluchtte.

Ik merk dat ik de middag toch wel het lastigst vind.. Dan heb ik vlak na de lunch erg veel tijd voor mezelf, waarin voor geen kant wordt opgelet of ik beweeg of iets dergelijks. De monitor vergeten ze steeds aan te sluiten, dus daar had ik ook weer voor gebeld. Ze zeiden toen alleen dat er bij mij toch niet echt op de monitor wordt gelet! Aan de ene kant ben ik daar natuurlijk wel blij mee, want dat betekent dat ze me vertrouwen, maar aan de andere kant geeft dat toch maar weer aan dat de anorexia alle kans heeft hier. Dat beangstigt me toch nog steeds een beetje.. Ik ben bang dat ik dat gevecht in mijn hoofd soms gewoon niet zelf kan winnen en dan alsnog ga bewegen.

Gelukkig ging het vandaag weer erg goed. Vooral mijn avondmaaltijd heb ik maar mooi opgegeten! Dit was namelijk helemaal misgelopen met de keuken.. Het was al de tweede keer, echt dom! De vorige x had ik de verkeerde groenten en vandaag waren ze gewoon heel mijn maaltijd vergeten te bestellen.. Hierdoor kreeg ik de 'reserve-maaltijd', bestaande uit in-de-jus-drijvende aardappelen, onbekend vlees en stoofperen. Gelukkig snapte de verpleging dat ik dit op deze manier nooit weg zou krijgen en papa heeft ook gelijk duidelijk gemaakt dat dat teveel gevraagd zou zijn. Ik raakte daarom ook niet heel erg in paniek en had me eigenlijk ook al snel voorgenomen dat ik dan desnoods die maaltijd maar at en dan de jus weg zou deppen ofzo.

Uiteindelijk is dit dan ook gebeurd. Na alles uit de jus te hebben gevist heb ik braaf mijn maaltijd op en ik kan ook zeggen dat het niet verkeerd smaakte! De grootste overwinning is toch wel dat ik vlees op heb waarvan ik echt geen idee heb wat het was!

Nu moet ik toch echt gaan slapen, want de verpleging is anders niet zo vrolijk met me.. Ben benieuwd hoe goed dat slapen zal gaan, want moet morgenochtend eerst wegen en daar ben ik toch wel erg zenuwachtig voor! Ik hoop echt gigantisch dat deze 3 dagen al wat hebben opgeleverd, maar kan eigenlijk niets met zekerheid zeggen.. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik er écht heel hard mijn best voor heb gedaan.. Nu maar hopen dat het genoeg is!

x

De beloofde foto!

Hierbij toch nog even snel een blogje met de beloofde foto! Tadaa;

Het is alleen een beetje balen dat ik zo'n depri hoofd trek, hihi. Maar het gaat om die andere twee lieverdjes! Ik hoop maar dat ze vandaag een hele fijne verjaardag hebben gehad, met leuke cadeautjes, veel visite en heel veel aandacht! (& ik hoop stiekem ook echt dat ik volgend jaar een lekker stukje taart mee kan eten!)

Ojaa, wilde wel nog even kwijt: Niet vergeten dat die slang in me neus dus nog helemaal niet gebruikt is en ook nooit gebruikt gaat worden! Ik eet alles zelf en ben zeker niet van plan dat op te geven! Vind het echt rot want zie er daardoor net nog even wat zieker uit.. Maarja, het is even niet anders en hopen dat ik snel een foto'tje kan posten zonder dat ding!

Na mijn vorige blog lekker veel afleiding gehad, dus voel me op dit moment nog steeds best goed! Eerst papa en mama gebeld en 3 min. later stonden Gerda en Anne er al. Lekker gekletst over van alles en nog wat. Was gezellig! Ze hadden ook een schattig beertje voor me meegenomen, echt heel lief. (:

Oja, vanmiddag had ik van Anja ook al een leuke zuster-badeend en lieve kaart gekregen! Die verdienen natuurlijk netzogoed een vermelding.. (; Ik zal anders ook eens foto's maken van dat soort spulletjes.. Is misschien ook wel leuk om te posten!

Dat was wel weer genoeg geblaat voor vandaag, hihi. Jullie worden nog gek van het lezen!

Slaap lekker! x

Dat noemen ze dus stemmingswisselingen.

Daar ben ik weer!

Om te beginnen; heel erg bedankt voor alle lieve reacties die ik heb gehad nav. de vorige 2 blogs! Dat doet me echt heel erg goed! Vind het ook echt super om te horen dat jullie mijn schrijfstijl een beetje kunnen volgen, want dat vind ik zelf toch nog altijd wel een lastig punt..

Vanmorgen ging het erg goed. Inge en Sjoerd zijn vandaag jarig en die kwamen samen met papa en mama langs. Zo kon ik ze mijn cadeautjes en natuurlijk een dikke kus geven! We hebben gezellig wat met zijn allen gedronken en gekletst. Sjoerd heeft een (halve) ipod touch gekregen en die hebben we dan ook eventjes uitgetest. Ik zal straks event een foto'tje van deze twee lieverds posten; gemaakt en verstuurd via zijn supersonische apparaat!

Vanmiddag ging het jammergenoeg wel mis. Wéér vlak na de lunch. Dan is de bewegingsdrang altijd het ergst en raak ik dus in paniek. Ik wil er gewoon echt niet aan toegeven op dat moment, maar echt álle mogelijkheden zijn gewoon aanwezig! Niemand lette op en ik kon gewoon mijn bed uitstappen en helemaal losgaan als ik dat gewild zou hebben.. Ik heb de zuster gebeld en zij is even gekomen. Ik vertelde dat ik weer zo'n last had van die drang en dat ik toch echt niet wilde bewegen omdat ik wil aankomen en (vooral) zo snel mogelijk weer naar huis wil.

De zuster wist alleen ook echt niet hoe ze me moest helpen. Ik kon alleen maar huilen en raakte hierdoor ook weer gefrustreerd, omdat ik daarmee natuurlijk weer calorieën verbrand die ik juist niet wil verbranden. Het leek haar het best om mijn ouders te bellen, maar dat leek mij geen optie.. Die zaten natuurlijk met die verjaardag en dan zou ik hen alleen maar ongerust maken.

Uiteindelijk heb ik maar andere mensen gebeld en hierdoor werd ik eerst iets rustiger. Maar toen het bezoek kwam begon ik wéér te huilen. Het was dus een lekkere jankmiddag en daar baal ik zo ontzettend van!

Ik hoop écht dat ik hierdoor niet weer veel verbrand heb.. Dan vecht ik straks nog voor niks! Want vechten blijf ik..: Bewogen heb ik uiteindelijk niet en ook het eten heb ik vandaag weer allemaal zelf op.

Kortom; het is gewoon vreselijk rot dat ik steeds zo depressief ben. Ik heb ook geen enkele zekerheid op dit moment.. Het enige wat ik wil is aankomen en naar huis. Maar of ik aankom weet ik pas maandag en dit is alsnog geen exacte wetenschap.. Het kan namelijk ook dat ik eerst afval omdat mijn lijf eerst moet wennen ofzo. Of omdat ik alsnog te weinig binnenkrijg.. Of omdat ik misschien wel teveel heb gehuild. Of omdat WEETIKVEELWAT. Ik word gewoon gék van die onzekerheid.

Naar huis zal ik ook niet snel gaan.. Maximaal 3 weken zijn er vastgesteld, maar dit wil dus zeggen dat ik hier nog 19 dagen zit! Zodra ik ook maar teveel stil sta bij dat idee moet ik dan ook weer huilen.. Oja, en in die 3 weken moet er natuurlijk wel sprake zijn van gewichtstoename, en dat is óók nog niet eens zeker! (Zie het vorige punt..)

Het breekt me allemaal op. Ik weet het echt niet meer. Ik voel van alles doormekaar. Machteloosheid, verdriet, wanhoop, hopeloosheid.. En daarbij vooral erg veel heimwee! Ik raak er naarmate ik hier langer zit ook alleen maar meer van overtuigd dat ik dit beter thuis kan doen.. Daar heb ik vast ook nog eens minder last van die huilbuien waardoor ik alleen maar calorieën verbrand! En ik kan tenminste knuffelen met papa en mama wanneer ik het wil..

-----

Het stukje hierboven heb ik vanmiddag geschreven. Het gaat nu gelukkig iets beter. Ria (mijn superlieve tante) was daarnet hier en ik kan altijd heel fijn met haar praten.. Haar nuchterheid helpt me goed om de situatie wat meer te relativeren!

Ik heb daarnet ook weer heel erg goed gegeten! (Dat zei Ria tenminste, hihi.) Ik heb kipfilet met snijbonen en gekookte aardappelen op. Mijn verstand zet ik steeds op nul en ik probeer meestal ook om een beetje van de smaak te genieten.. Ik merk trouwens dat ik hier misschien nog wel sneller eet dan thuis! Ik denk omdat ik weet dat het toch wel naar binnen moet, op welke manier dan ook.. Ik hoop dat ik dat tempo misschien kan vasthouden wanneer ik weer naar huis ga. Dan heb ik tenminste nog iets positiefs aan dit hele avontuurtje overgehouden!

Ik ga zometeen denk ik toch nog maar eventjes mijn ouders bellen.. Had me voorgenomen ze vandaag niet meer lastig te vallen, maar ik merk dat ik ze toch wel heel erg mis. En op dit moment voel ik me beter, dus kan ik ze beter nu lastig vallen! (:

Oja, vanavond komen trouwens Gerda en Anne nog langs! Dus dat is ook wel weer heel gezellig.. & morgen kunnen mijn ouders ook weer vaker komen, dus da's ook heel fijn! Ook komen morgenmiddag Saskia, Theo en Thijn langs én Rebecca niet te vergeten! Nu dus maar niet teveel stil staan bij die gigantische dip vanmiddag.. It's all gonna be better! (:

x

Ps. Ahum, volgens mij een beetje last van stemmingswisselingen vandaag, hihi.

Had ik maar..

Ik weet het op dit moment eventjes allemaal niet zo goed meer. Ik voel me alleen maar rot. Niet eens omdat ik het moeilijk vind om alles te eten ofzo, maar vooral om de hele situatie in dit ziekenhuis.
Net ook weer. Ik moest om 3 uur mijn tussendoortje, maar niemand die kwam. Dan kan ik er dus zelf om gaan lopen vragen en dat vind ik gewoon gigantisch moeilijk! Wel gedaan natuurlijk want ik wil echt aankomen.. Maar de anorexia kan zó hard zijn gang gaan op dit moment dat het me helemaal gek maakt in mijn hoofd.
Het valt dus erg tegen. Ik had eigenlijk verwacht en gehoopt dat ik hier zo'n beetje klem zou komen te zitten. Dat zou het namelijk een stuk makkelijker maken. Nu ik toch al die mogelijkheden heb om alsnog af te vallen, is het aankomen hier eigenlijk alleen maar moeilijker dan thuis. Dat beseffend verwijt ik het mezelf dan ook heel erg dat ik er thuis zo anders over gedacht heb. Had ik maar eerder ingezien dat het hier niet makkelijker zou zijn.. Dan had ik nu nog kunnen vechten in een veilige, bekende, begripvolle, liefdevolle omgeving. 
Maarja, zo kan je veel bedenken achteraf. Er valt niets meer aan te doen. Wel hoop ik dat hieruit duidelijk blijkt dat ik het hier dus echt nog zelf moet doen.. Want ik ben nu best bang dat mensen denken dat alle stappen die ik nu zal maken (in mijn gewicht bijv.) komen door het ziekenhuis. Maar die stappen zal ik, hoe moeilijk dan ook, toch echt zelf moeten gaan zetten.

Vandaag heb ik de allereerste stappen gezet. Ik heb de hele dag niet toegegeven aan mijn bewegingsdrang én mijn volledige eetlijst gegeten. Het voelt vreemd en vreselijk dubbel. Vooral omdat er zoveel mogelijkheden waren om wél te bewegen en wél minder te eten. Ik hoop maar dat het het gewenste effect heeft. Dat ik nu eens eindelijk aankom en vooral naar huis mag. Ik wil gewoon zo graag weer thuis zijn! Ik wéét dat ik dit thuis ook kan! Had ik dit allemaal maar eerder ingezien..

Oké ik stop nu maar weer even met zeuren. Zoals mijn ouders ook zeggen; daar schiet ik op dit moment niks mee op! Ik hoop dat ik morgen minder depressief ben. Er komen in ieder geval meer mensen dus dat is al heel lief!
Morgen zijn Inge en Sjoerd ook jarig, dus die komen ook 's ochtends langs. Ik hoop echt heel erg dat ze een fijne verjaardag hebben en dat ze heeel veel aandacht krijgen! Die aandacht gaat de laatste tijd namelijk toch echt teveel naar mij..

Ik hoop maar dat jullie me niet een hele erge zeurkous vinden.. Ik twijfelde eerst ook of ik alles wel op zou schrijven, maar heb besloten dit toch wel te doen.. Ik hoop maar dat jullie het niet vervelend vinden.

Tot slot wil ik toch nog even zeggen dat het me heel erg helpt wanneer er mensen langskomen! Ik wil jullie nergens toe dwingen natuurlijk, maar als jullie tijd hebben ; heel graag!  Die afleiding vind ik gewoon echt heel fijn.. (:

Nu ga ik maar echt stoppen, hihi. Ria is er al een tijdje en we gaan eventjes een google-account aanmaken! (:
x

Kleine introductie.

Hee allemaal, 

Ik heb besloten maar eens te gaan bloggen. Ik heb altijd al graag geschreven en hoop dat het me misschien ook zal helpen om mijn gedachten met jullie te delen.

Ik lig nu een dag in het ziekenhuis. Het is tot nu toe al erg zwaar, maar daar zal ik straks wel een 2e blogje over schrijven. Eerst maar even vertellen hoe ik hier terechtgekomen ben.

De afgelopen tijd heb ik hard aan mezelf gewerkt. Ik ben in deeltijd-therapie bij de Ursula gegaan en heb gesprekjes gehad met een therapeute. Hierdoor ben ik steeds meer gaan inzien waarvoor ik het deed en kreeg ik veel motivatie. Jammergenoeg vertaalde zich dit niet in gewichtstoename. Ik viel af en besloot daarom mijn eetlijst versneld op te bouwen. Dit lukte, maar ik kreeg daarbij wel veel last van bewegingsdrang. Waarschijnlijk is dit dan ook de reden geweest waardoor ik uiteindelijk niet aankwam en opname alsnog noodzakelijk was.

En daar lig ik dan nu. In mijn bedje op kamer 9, afdeling 7B van het Ikazia-ziekenhuis. De arts heeft wel beloofd dat het voor maximaal 3 weken is, maar dat is op dit moment dan ook de enige zekerheid die ik heb.

Het voelt alsof ik alles kwijt ben geraakt. Strikt bekeken is dat ook zo. Ik ga er dan ook alles aan doen om mijn leven terug te krijgen. Mijn leven terug te krijgen door mijn angsten en de controle los te laten. Die hele rot-anorexia los te laten. Want daar heb ik het nu toch wel echt gigantisch mee gehad.