Bedankt voor het duimen!

Iedereen onwijs bedankt voor het duimen! Het heeft geholpen! :)
Vanmorgen woog ik dan ein-de-lijk genoeg. Er was 2 ons bij dus ik zit nu precies op het gewicht waarmee ik naar huis mag! Mijn sondepaal mocht gelijk worden afgekoppeld. Wel moet ik het slangetje nog even in mijn neus houden voor als ik nu tóch weer ga afvallen.. Maar dat ga ik natuurlijk niet laten gebeuren!
Ik moet wel eerlijk zijn dat ik nog niet echt heel blij kan zijn. Mijn lichaam heeft deze hele opname zulke rare dingen gedaan.. Ik ben nu dus nog doodsbang dat ik ga afvallen omdat ik van de sonde afben. Dan mag ik alsnog niet naar huis..
Daarom vreet ik echt als een dijker. Zelfs de keukenzuster kwam met de lunch naar me toe en zei dat ik nu toch wel écht heel veel aan het eten was. Moeilijk om te horen.. Maargoed, ik zal het maar opvatten als compliment?
De afgelopen opname heb ik namelijk echt wel geleerd dat ik al dat eten keihard nodig heb. Gisteren heb ik 2600 binnengekregen en daarvan ben ik toch maar 2 ons aangekomen. Vandaag ga ik voor de 2200, zónder sonde! Ik heb serieus nog nooit zóveel in mn ééntje gegeten. Want dat is ook nog eens zo; Ik eet álles alleen. Zelfs nutridrink, volledige cupjes margarine en hagelslag. Vanmiddag ga ik met mijn bezoek ook nog maar een cornetto halen. Alles om er zeker van te zijn dat ik zaterdag naar huis kan!
Hoe ik me verder voel weet ik eerlijk gezegd niet zo goed. Echt blij ben ik nog niet, vanwege al die onzekerheid omtrent mijn gewicht/ontslag. Echt somber ben ik ook niet, omdat thuis toch wel steeds dichterbij komt.
Het dikke gevoel wordt er alleen jammer genoeg maar niet minder op. Eerder steeds erger.. :( Toch probeer ik hier maar mee te dealen. Ik hoef nu in ieder geval niet zo keihard meer aan te komen, dus dat idee helpt ook wel mee. Ook ga ik strakjes weer in therapie en kan ik het hier misschien over hebben. Ik hoop echt dat me dat dan gaat helpen.
Ik probeer ook steeds te denken aan al de dingen die ik weer kan met een gezond(er) lichaam. Laat ik het maar weer eens voor mezelf opnoemen:
- Weer in gesprek kunnen gaan met mensen en écht verstaan wat ze zeggen.
- Weer kunnen lezen, zonder halverwege af te dwalen
- Weer leuke korte broekjes en jurkjes aan kunnen deze zomer
- Weer lekker kunnen shoppen met mijn lieve mama
- Weer kunnen skaten en met de hond kunnen wandelen
- Weer kunnen afspreken met lieve mensen die ik te lang niet heb gezien! (Lara, Kaylee, Anne <3)
Nou, dat zijn toch wel genoeg dingen om voor te gaan denk ik zo! Daarom ga ik vól tegen dat stomme dikke gevoel in en eet ik lekker door. Omdat ik weet dat stoppen me geen gelukkiger leven gaat brengen. Het afgelopen jaar heb ik dit gedaan en daarin heb ik veels te weinig van het leven kunnen genieten. Een hoop verspilde tijd, die ik het komende jaar maar eens goed in moet gaan halen! Door te vechten en tegen mijn eetstoornis in te blijven gaan!
Maar mijn lieve tante (& 2e moeder) Ria is er nu, dus we gaan samen een cornetto halen in het restaurant. Ik hoop dat ik ervan kan genieten. In ieder geval ga ik het eten nu echt niet meer opgeven. En thuis trouwens ook niet! Omdat ik zie hoeveel ik er nu voor terug krijg..
Willen jullie voor me blijven duimen? Ervoor duimen dat ik nu stabiel weet te blijven en strakjes lekker naar huis mag? Ik hoop het, want jullie steun lijkt echt een positief effect te hebben! (Ik ben ergens stiekem best wel bijgelovig, hihi)
Liefs!

Tegenvaller

Gisteren heb ik zó hard gevochten. Ben ik zó hard tegen mn gevoel ingegaan. Maar vandaag was daar niets van terug te zien op de weegschaal. Gelijk gebleven was ik. Dus ik moet nog steeds 2 ons tot ik mag stabiliseren.
Ik snap er helemaal niets van.. Ik heb écht zó mn best gedaan! En nu is er dus wéér een dag verspild. Vandaag nóg meer eten. Heb vanmorgen zelfs in mn eentje nutridrink genomen. Om ervoor te zorgen dat het morgen dan eindelijk wél goed is. Zodat die sonde er wél vanaf mag en ik wél mag stabiliseren..
Ik wil zozozozoooo graag naar huis. Ik hou het niet lang meer vol! Kan ook de hele dag alleen maar weer janken. Heb het echt totaal gehad hier. Waarom doet mijn lijf nou niet eens gewoon 1x wat ik wil?! :'(
Ik voel me zo rot en dik en BLUGH. Ik vecht zo hard en krijg er gewoon niks voor terug! Zie nu ook alweer onwijs op tegen morgen. Wat zal die ***weegschaal dan weer niet gaan zeggen!? Misschien wel wéér niet genoeg aangekomen!? Terwijl ik wél genoeg gegeten heb.. Het zou me bijna niet eens meer verbazen..
Ik heb telkens  het gevoel dat ik dit niet langer meer volhoud. Dat ik maar beter alles op kan geven. Stoppen met eten, weg met het dikke gevoel. Weg met de onzekerheid over aankomen, want dan weet ik tenminte dat ik afval.
Maar dan is al deze moeite voor niks geweest. Dan had ik net zo goed meteen in een kliniek kunnen gaan liggen. Nee, dat wil ik niet. Ik wil naar huis, naar papa en mama, naar Thor. Naar een fijne, veilige plek. Naar een plek die zoveel beter is dan hier. En om daar te komen móét ik doorzetten. Mag ik nu gewoon niet opgeven. Dus ik vecht door. Blijf (vr)eten. Houd me rustig. Probeer hoop te blijven houden. Maar die hoop is na vanmorgen wel weer héél ver weg gevlogen..
Het is gewoon zó frustrerend wanneer je vecht, maar niet beloond wordt..
Alsjeblieft, duim met me mee voor morgen? Duim mee dat het dan ein-de-lijk wél genoeg is? Duim mee dat al dat vechten dan toch niet voor niets is geweest?
Alvast bedankt.. Wie weet zal het helpen..
Liefs van een zelfmedelijdend persoontje.

Dik gevoel

Heb m'n dag eventjes niet vandaag..
Niet eens omdat er vanmorgen slecht nieuws op de weegschaal stond. Nee; deze gaf aan dat ik 3 ons was aangekomen. Dit betekent nog maar 0,2 kg tot het gewicht waarop ik mag stabiliseren. Binnen 1 dag moet dit haalbaar zijn, dus ook vandaag weer hard gevochten.
Maar dat vechten valt me vandaag dus zo ongelofelijk zwaar. Ik merk dat ik geestelijk helemaal op ben. Ik moet elk eetmoment weer de kracht bij mekaar weten te schrapen om opnieuw de eetstoornis de baas te zijn. En daar ben ik nu alweer 2,5 week volop mee bezig.
Nog geen enkele keer in de afgelopen 2,5 week heb ik aan de eetstoornis toegegeven. Nog geen enkele keer heb ik voor de gemakkelijkere weg gekozen en besloten tóch maar wat minder te eten. Of tóch maar wat meer te bewegen. Iets waar ik trots op kan zijn en af en toe ook best trots op ben. Want ik moet hiervoor cónstant tegen mijn eerste gevoel ingaan. Het is inmiddels een gewoonte om te minderen en te compenseren. Toch bewandel ik op deze manier telkens weer dat enge, onvertrouwde pad. En dat kost de nodige moeite.
Probleem vandaag is dat die moeite alsmaar groter lijkt te worden. Dit komt voornamelijk door het dikke gevoel waar ik het al eerder over had. Dat volle, vieze gevoel. Het is moeilijk te omschrijven.. Het voelt een beetje alsof je naar een restaurant bent geweest en daar vijf 3-gangendiners achter mekaar hebt weggeschranst ofzo.
Dat dikke gevoel wordt dus met de dag erger. Wanneer ik naar beneden kijk zie ik ook ineens een buik. Voor jullie misschien een logisch fenomeen; een buik waarnemen. Maar voor mij is dat een tijd geleden. Een jaar lang heb ik naar beneden gekeken en zag ik twee ribben met daarna een ingevallen 'iets'. Daar was ik aan gewend. Maar nu heeft dat 'iets' dus plaatsgemaakt voor een bolletje. Een gevuld bolletje, genaamd 'buik'. En dat bolletje moet ik nu gaan zien te accepteren. Iets wat me nog erg zwaar valt momenteel.
De combinatie van 'de buik' én het volle gevoel, zorgen ervoor dat ik me somber voel. Het eten voelt niet meer als nodig. Ik heb immers al een buik en ik zit al vol. Dus.
Op totale wilskracht zet ik nu toch door. Ga ik tegen dat gevoel in en probeer ik het positief te bekijken: 'Ik voel me vol, dus ik kom aan. Ik kom aan, dus ik kom steeds dichter bij mijn doel. Ben ik bij mijn doel, ben ik dichter bij huis!' Dit riedeltje herhaal ik maar. Telkens als dat eten me weer tegenstaat.
Maar eerlijk is eerlijk; ik ben doodop. Op van het vechten. Op van het alsmaar blijven eten. Op van het zoeken naar dit riedeltje, keer op keer.
Ik weet niet veel positiefs meer te melden nu. Sorry.
Nouja. Positief is misschien dat ik niet opgeef? Blijf riedelen en eten? Ja, ergens wéét ik dat dit heel positief is. Dat het positief is dat ik na lange tijd 'dealen' met de eetstoornis, er nu eindelijk eens goed tegenin ga!
Maar het blijft dubbel voelen. En dat is gewoon lastig.
Hopen dat het vechten van vandaag niet voor niets is geweest. Dat ik morgen ein-de-lijk dat gewicht heb bereikt. 2 onsjes zijn nodig. Dan mag ik stabiliseren zonder sondevoeding. Haalbaar, en ik kijk ernaar uit. Al weet ik dat ook dán het gevecht zal blijven, en misschien alleen nog maar groter wordt. Want dan zullen er ook weer nutri's nodig zijn om de sonde te vervangen. Iets wat ik heel moeilijk blijf vinden.
Maar we bekijken het maar stapje voor stapje. Eerst maar eens genoeg aangekomen zijn morgen. Duim maar met me mee. Dan zien we morgen weer verder.
Liefs

Eind in zicht?!

Weer een blogje.
Positiever deze x, want vanmorgen was er weer 4 ons bij! Gisteren maar 1 ons, dus daarom baalde ik heel erg. Maar ik heb alles op alles gezet. Nóg meer gegeten.. En zie hier het resultaat! :)
Omdat ik vandaag dus zoveel was aangekomen, werd de sonde ook niet met 200, maar met 400 afgebouwd! Dat was wel even schrikken, want 400 minder sonde, betekent ook 400 méér eten! Dit blijf ik hier toch nog lastiger vinden dan ik had gedacht.. Toch heb ik nu voor mezelf een planning gemaakt van wat ik vandaag moet eten. Expres een planning, want anders neemt de eetstoornis op de eetmomenten weer de overhand en neem ik toch weer niets extra's..
De lijst die ik nu eet is alweer best groot. 1500 staat erop, naast 1000 sonde. Ik eet nu dus meer dan dat er in me gepompt wordt! En als ik morgen goed ben aangekomen, mag er nóg meer sonde af! Dit komt omdat ik nu al heel dicht in de buurt van mijn ontslag-gewicht ben. Om precies te zijn hoef ik nog maar een pondje!
Voor die laatste 5 ons ben ik nu dus nog even keihard aan het bikkelen. Ik ben zó blij dat het eind bijna in zicht is! Gisteren had ik ook echt een baaldag, omdat het toen nog niets leek op te schieten.. Maar vandaag lijkt het daar dus wel op! :)
Veel eten, weinig bewegen, aankomen, nog even stabiel weten te blijven, en dan... NAAR HUIS! Ik kijk er zóóó naar uit. Heb het hier écht he-le-maal gehad.
Iedereen zegt nu ook dat ik er heel veel beter uitzie.. Dat vind ik om eerlijk te zijn nog wel moeilijk om positief op te vatten. Kijk, ik vóél mezelf eigenlijk ook veel energieker.. Dus ik merk wel dat het 'beter' met me gaat, lichamelijk gezien. Maar 'er goed uitzien' klinkt voor mij als 'er veel dikker uitzien'. En ergens wíl ik natuurlijk ook wat dikker zijn dan eerst, maar aan de andere kant blijft het moeilijk om 'dat dunne' los te moeten laten. Het was iets vertrouwds, iets wat bij me hoorde.
Een jaar lang heb ik niet meer gewogen dan x kg.. Nu ik daar ineens weer boven zit is dat toch telkens weer eventjes slikken. Iedere ochtend word ik geconfronteerd met dat getal op de weegschaal, en dat 'doet pijn'. Het doet pijn om te zien dat ik dat stukje van mij los moet gaan zien te laten. Dat ik weer 'gewoon' moet gaan worden.
Want zo voelt het: Ik was eerst 'speciaal'; er waren weinig mensen zo dun als ik was. En ookal vond niemand het mooi, ookal hadden mensen eerder medelij dan bewondering, ik viel in ieder geval op. De blikken op straat gaven de eetstoornis een kick. Ik viel op, ookal was dit dan in negatieve zin.
Het zal wel even wennen zijn om strakjes niet meer nagestaard te worden. Maar ergens weet ik dat dit alleen maar een goed teken zal zijn. Ik zal die kick uit andere dingen moeten gaan halen. Strakjes misschien weer uit een goed cijfer op school. Daar kijk ik eigenlijk ook wel weer heel erg naar uit.
Maar misschien moet ik die kick ook gaan weten te halen uit een gezellig moment met een vriendin. Een gezellige middag shoppen met mama. Een gezellig rondje skaten met mijn zusje. Ervoor zorgen dat ik ook blij kan worden van dingen die niet alleen maar prestatie-gericht zijn.
Ik kijk ernaar uit om weer thuis te zijn. Om dan ook weer mee te kunnen gaan ondernemen dan ik het afgelopen jaar gedaan heb. Want dat krijg ik hier natuurlijk ook voor terug: Een gezonder, energieker lijf waar ik meer mee kan. Ik zal eindelijk weer langer kunnen en mogen shoppen. Mogen skaten af en toe. Misschien dat ik na 3 jaar zelfs weer in een bikini kan en durf! Én laten we niet vergeten hoe fijn ik met Thor zal kunnen gaan wandelen. :)
Oja, das waar! Ik heb onze schattige pluizenbol gisteren in real life mogen aanschouwen! Voor de deur van het ziekenhuis kon ik hem eindelijk even knuffelen. Motivatie numero één; dat lieve beestje.
Ik kan echt niet meer wachten tot ik het gehele gezelschap hier gedag kan zeggen om eindelijk huiswaarts te keren.
Daarom blijf ik de komende dagen dus nog maar lekker hard en veel door(vr)eten! Nóg meer extra's, want des te eerder ben ik thuis! Na 3 weken eindelijk weer een fijne omgeving met lieve mensen om me heen. Ik kan niet meer wachten!
Liefs

Dwars ertegenin

Niet zo'n fijne dag vandaag...
Vanmorgen niets aangekomen, dus dat schiet gewoon niet op. Ik heb echt zo het gevoel dat ik hier een dag voor niks heb gelegen. 1 kg heb ik nu nog te gaan.. Op dit tempo doe ik daar nog minstens een week over ofzo! En dat wil ik dus écht niet!
Daarom vandaag nog meer zelf eten. Mijn sonde staat op 1400 nu, dus ik zal zelf nog minstens 1100 erbij moeten vreten. Want zo voelt het nu eigenlijk voor mij; vreten. Ik had écht verwacht dat dat gemakkelijk zou gaan, maar het tegendeel is waar..
Omdat ik zo gewend was aan weinig eten voelt bijna alles als 'teveel' nu. Ja ja, ik wéét dat het niet zo is, maar het vóélt gewoon zo. Dit gevoel komt mede door de dikke gevoelens die ik daarnaast ook nog eens heb. En já, ik wéét dat ik onmogelijk dik kan zijn met dit gewicht. Toch zie ik de kilo's eraan vliegen. Mijn broek kreeg ik bijvoorbeeld niet meer aan zonder de knoop los te doen. En já, ik wéét dat die knoop niet voor niets in een broek zit. Maar op deze manier met mijn dikkere lijf geconfronteerd worden, vind ik gewoon onwijs lastig.
Zoals jullie zien; ik kan de dikke gevoelens en gedachten daarover aardig relativeren. Ik wéét dat deze gevoelens niet kloppen. Dat neemt alleen niet weg dat ze er zijn en dat het onwijs veel energie kost om dit telkens weer te doen. Nu vraag ik me ook af of ik dit gisteren misschien niet genoeg gedaan heb? En dat ik daardoor niet ben aangekomen? Misschien wel.. Misschien ben ik een dag niet sterk genoeg geweest.. Dus voel ik me nu een grote faler, terwijl ik zelf eigenlijk niet eens zou weten waarin ik geminderd heb.
De artsen zijn gelukkig nog wel tevreden. Ze hadden al verwacht dat mijn lijf weer zou stabiliseren op een gegeven moment en moedigen me nu aan vooral nóg meer te eten.
Dat ben ik vandaag dus ook maar weer aan het doen. Nóg een boterham, nóg een yoghurtje en nóg een beschuitje. Ik zit vol tot aan de nok, maar misschien zit ik ook wel vol in mijn hoofd? Dit onderscheid kan ik zelf niet eens meer maken momenteel..
Ik geef niet op; ik móét hier doorheen. Dan maar een dagje volzitten en van mezelf walgen. Op deze manier kom ik tenminste wél steeds dichter bij huis en schiet ik wat op. Want hoe langer ik hier zit, hoe erger de heimwee wordt. Ik had gehoopt dat deze juist af zou nemen, maar helaas. Ik wil zó graag weg, naar Thor. Ik wil eigenlijk ook vóór het pinksterweekend thuis zijn, zodat we lekker naar het strand kunnen gaan! Heerlijk lijkt me dat, dus daar ga ik zometeen ook meer voor eten!
Ik moet natuurlijk wel oppassen dat ik niet alleen maar aankom voor 'het naar huis gaan'. Dan val ik strakjes weer als een gek terug, zeker met de gevoelens die ik nu steeds heb. Daarom kom ik ook aan om strakjes volwassen-onderwijs te kunnen volgen. Om niet weer opnieuw opgenomen te hoeven worden en Thor strakjes te kunnen blíjven knuffelen. Om mijn gezin niet meer tot last te hoeven zijn. Om in de zomer te kunnen genieten van de zon en op vakantie te kunnen gaan.
Al deze dingen houd ik alsmaar in mijn hoofd wanneer het eten me voor de zoveelste keer tegenstaat. Wanneer ik denk aan al de kcal die mijn lijf nóg dikker zullen maken dan het nu al is. Want ik wéét dat ik met dun zijn niets op ga schieten. Waarom is dit verlangen er dan toch nog steeds!?
Misschien omdat ik iets los moet gaan laten waar ik zo hard mn best voor heb gedaan.. Ik heb zo hard gevochten om al die kilo's ervanaf te krijgen. En nu, binnen 3 weken, zit er 'zomaar' weer 4 kilo aan. Heb ik daar dan zo hard voor gewerkt?
Ik moet mijn gedachtes nu ombuigen. Het knopje omzetten. Juist gaan vechten voor die kilo's méér ipv minder. Omdat me dat veel verder gaat brengen in het leven.
Ik moet nu lunchen, dus dat ga ik maar doen. Vechten voor mezelf. Vechten voor de kilo's omhoog. Vechten voor het leven. Vechten voor geluk???

Dubbele gevoelens

Gisteren niet geblogd, dus werd weer eens tijd.
Hoe gaat het nu?
Nou, het gaat nu wel een beetje zn gangetje eigenlijk. Ik merk dat ik de hele ziekenhuis-situatie nu een beetje aan het accepteren ben. Dat neemt alleen niet weg dat de strijd nog ontzettend zwaar is. Elk moment van de dag spoken de gedachtes nog door mn hoofd dat ik af wil vallen. Ik verzet me hiertegen, omdat ik dan nóg langer van huis zal zijn, maar het is zo onwijs moeilijk om dat télkens weer te moeten doen. Want de afvalmogelijkheden heeft mijn eetstoornis allang gezien hier hoor: Meer bewegen, de sonde uitzetten/wegspoelen, minder eten, het kan nog allemaal! En die kant trekt maar harder, naarmate ik meer aankom. :(
Want daar zit ik nu vooral mee; Het aankomen gaat zo-onwijs-SNEL. Er zit nu in 1 week 2,3 kg bij. In de hele opname van 2 weken al 2,8 kg... Momenteel zit ik precies op een gewicht wat ik al een jaar(!) niet meer gewogen heb...
Ik merk dat mijn hoofd het bijna niet meer aankan. Ik zie mezelf serieus ook met de dag veranderen als ik in de spiegel kijk. Mn gezicht wordt weer voller, mijn broeken zitten strakker.. Ik wéét dat het een goed teken is, maar het vóélt gewoon niet fijn. Ik zit daarbij ook nog eens de hele dag vol van die sonde, bahh.
Ik ben nu dus eigenlijk de gehele dag bezig met mezelf tegenhouden stomme dingen te gaan doen. Ik houd mezelf hierbij het volgende voor;
Naar de eetstoornis luisteren is misschien voor even fijn en zorgt even voor rust, maar op de lange termijn heb ik er niets aan. Ik zal daardoor alleen maar langer in dit vreselijke ziekenhuis moeten blijven. Als ik me tegen mijn eetstoornis verzet, kom ik wel (harder) aan, maar daarvoor ben ik hier nu eenmaal. En als ik harder aankom;
- Ben ik sneller thuis; misschien wel vóór het pinksterweekend!
- Kan ik sneller Thor knuffelen <3
- Ben ik eerder van die ***sonde af.
Deze peptalk tegen mezelf lijkt tot nu toe aardig te werken. Ik blijf aankomen als een malle. Balen is alleen wel dat het dikke gevoel er niet minder van wordt. Dit zorgt ervoor dat ik dikwijls huilend op mn bed zit. (Nu ook weer..) Sorry, ik ben echt een zwakkeling. :(
Maargoed, genoeg gezeik weer over mezelf. Ik ga maar weer eens door met bikkelen en nu aan de yoghurt met aardbeien. Nog 1,1 kg te gaan...

Gewijzigde plannen

Hoi lieve volgers.
Wat een dag was dit weer.. Een heel zware en emotionele dag. Van 11.00u tot 17.00u heb ik bijna alleen maar kunnen huilen. Dit kwam doordat de artsen vanmorgen met heel andere berichten kwamen dan waar ik van uit ging..
Toen ik werd opgenomen waren er plannen gemaakt. Er werd toen vastgesteld dat ik xx kg moest wegen in 2 weken. Als ik dat niet behaald zou hebben, zou er een rm aangevraagd worden.
Die xx kg heb ik vanmorgen op 1 ons na al bereikt. Terwijl ik tot vrijdag de tijd had. Prima dus, en ik zag ook geen problemen om vrijdag eindelijk weer naar huis te gaan. Maar toen stonden vanmorgen dus ineens die artsen aan mijn bed.. Ze zeiden dat ze het zo goed vonden gaan, dat het zonde zou zijn wanneer ik nu weer naar huis ging.
Om een lang verhaal kort te houden: Ze wilden dat ik nóg langer in het ziekenhuis blijf dan vrijdag! Terwijl ik hier zó naar uit had gekeken! Complete aftelkalenders had ik al gemaakt. En nu zou ik dus nóg langer moeten blijven!?
Ik zei meteen heel stellig dat ik dat never nooit ging doen. Maar de artsen waren het hier niet mee eens. Van hen moest en zou ik langer blijven om op deze weg verder te gaan en nog verder aan te sterken. Overleg was niet mogelijk op dat moment. Ik raakte overstuur toen ik inzag dat ik er weinig tegenin te brengen had. Ik heb papa en mama in paniek gebeld, gekrijst, gejankt en mevzelfs in het restaurant compleet misdragen. Het enigste waar ik aan dacht is dat ik het hier zó vreselijk vind en dat ik hier écht niet nog langer wilde blijven!
De artsen besloten dat er een gesprek moest komen om een goed plan te gaan bedenken. Met mijn ouders er allebei bij om 5 uur. De hele dag heb ik af zitten tellen. Toen was het eindelijk zover..
In het gesprek kon ik hoog of laag springen, maar hun besluit leek al vast te staan. Er is dus inderdaad besloten dat ik hier nóg langer moet blijven. Nog 1,8 kg moet ik nu aankomen. Bovendien moet ik op dat gewicht nog twee dagen stabiel blijven zónder sonde.
Want wat wel fijn is: Over de sondevoeding zijn ook afspraken gemaakt. Deze zal worden afgebouwd, zolang ik aan blijf komen. In plaats daarvan zal ik dan dus veel meer moeten gaan eten. Hier kijk ik eigenlijk nu al naar uit! Beter lekker eten dan volgepompt worden. Morgen ga ik hier afspraken over maken met de diëtiste. Ik hoop zo dat ik dan al 1000 kcal mag inwisselen ofzo!
Nog steeds vind ik het wel zwaar *** dat ik hier nóg langer moet zitten. Ik probeer me te bedenken dat het voor mijn eigen bestwil is en dat ik de kilo's nodig heb, maar dit is heel lastig. Dan denk ik weer aan Thor en dat ik hem toch zó graag wil knuffelen.. Daar moet ik nu ook weer nóg langer mee wachten! :(
Maargoed, Thor knuffelen kan later natuurlijk ook nog.. Dat weet ik ook wel, maar het blijft moeilijk. Thuis is gewoon zoveel fijner dan ziekenhuis. En dan zit ik hier ook nog eens om aan te komen; niet bepaald mijn favoriete bezigheid. :(
Maar ik blijf doorgaan met vechten. Heb nu de steigende lijn te pakken en die moet ik erin zien te houden! Dit zal heel zwaar zijn en blijven, maar ik moet denken aan al die dingen die ik er weer voor terug zal krijgen. Misschien dat ik op deze manier zelfs wel weer een korte broek aan kan komende zomer. :)
Dit was wel weer genoeg info voor vandaag lijkt mij.
Liefs

Balen

Ik baal. Zoals verwacht zijn mijn 'hoopjes' van gisteren wéér eens niet uitgekomen.. :(
Ten eerste mag mijn sonde niet lager. Ik was vanmorgen namelijk 0,2 kg aangekomen, dus ze zijn bang dat ik dan niets meer aankom. Terwijl ik dan echt wel meer zou gaan eten, maar dat geloven ze hier niet.
Ten tweede mag ik niet eerder naar huis dan vrijdag. Zelfs als ik mijn streef eerder heb bereikt, moet ik hier nog blijven. 'Dat extra gewicht is dan alleen maar mooi meegenomen.' Blugh. Ik moet nog maar 5 ons aankomen in 4 dagen en op deze manier ga ik daar ver overheen. Mijn eetstoornis is dus ook keihard aan het gillen dat ik moet minderen met eten.
Toch ben ik me weer tegen die gedachtes aan het verzetten. Ik moet zelf ook bedenken dat die extra kilo's die ik dan aankom hier, alleen maar mooi meegenomen zijn. Als ik thuis ben zal het waarschijnlijk toch een stuk moeilijker zijn om aan te komen, dus kan ik er nu maar beter gebruik van maken!
Wat ik wel vervelend vind, is dat het nogal vaag is hoe het thuis verder moet.. Volgens mij gaan ze er hier van uit dat ik met sonde naar huis ga.. Nou dat doe ik dus néver. Serieus, ik blijf liever hier nóg langer, dan dat ik thuis met die slang in mn neus moet gaan zitten. Thuis is een fijne plek. Daar wil ik gewoon dat akelige ding niet bij hebben!
Ik heb zelf al bij de zaalarts van vandaag aangegeven dat ik het echt niet zie zitten. Zij gaat het nu met mijn eigen arts overleggen. Ik ben héél bang dat ze me toch tot die sonde gaan verplichten. Daarom heb ik zelf ook al nagedacht hoevik het dan wél zou willen, en besloten dat ik dan maar aan de flesjes nutridrink moet. 300 kcal in 200ml. Dat wordt misschien ook wel even lastig, maar liever drie van die flesjes die ik zélf opdrink, dan een volgepompt lijf de hele dag!
Ik weet niet wanneer ik zal horen hoe het verder zal gaan. Ik hóóp nog voor vrijdag. Maarja, mijn hoopjes komen toch nooit uit.. ;) Ik hoop trouwens dat mijn gewicht nu elke dag met 2 ons blijft toenemen. Maar dat gaat ie vast ook niet doen..
Dat was weer genoeg gebrabbel voor nu. Zometeen komt er een vriendin van mijn koor, gezellig! Daarna komt mama, dan eten, dan komt papa en voor vanavond heb ik nog een film op mn ipad staan. En dan heb ik vandaag ook weer overleefd!
Liefs

Herpakt

Vandaag is, gezien de omstandigheden, eigenlijk best goed verlopen.vanmorgen wel even paniek om dat gewicht, maar die is na mijn ontbijt weer een beetje weggeëbt. Ik merk dat mijn motivatie momenteel eigenlijk best groot is. Dus dat is wel fijn. :)
Ik heb vandaag dus ook 'gewoon' weer extra dingetjes gegeten. Omdat ik het lekker vind en omdat die kilo's er tóch bijmoeten. Ook heb ik dan tenminste het gevoel dat ik aankom door mezelf en niet door anderen. Ik wil er trots op kunnen zijn als mijn gewicht omhoog gaat namelijk. Kunnen zeggen dat ik stappen heb gezet waardoor ik steeds gezonder word.
Verder heb ik niet zoveel te melden eigenlijk. Het was niet zo'n spectaculaire dag. Inge kwam wel mee met papa vanavond, dus dat was extra leuk. Ook Ria is vanmiddag weer geweest en mama kwam later ook. Ik hou van al die lieve mensen!
Heb nog wat armbandjes geknoopt vandaag en heb geschilderd. Ook mocht ik voor het eerst even naar buiten. Heerlijk even in het zonnetje kunnen zitten! Alleen niet zolang, want mijn sondepaal ging alweer piepen dat de batterijen leeg waren. Hopeloos dat ding.
Morgen weervwegen. Jakkes jakkes, wat haat ik dat toch. Ik voel me gewoon goed en gemotiveerd nu, maar weet dat mijn gewicht dit sterk kan beïnvloeden. Dat heb ik vanochtend wel weer gemerkt.. Mijn gewicht doet ook nooit eat ik wil, of wat ik zou kunnen begrijpen.
Maargoed, toch maar weer mijn hoopje uitspreken. Ik hóóp dat er 4 ons bij is morgen. Dan ben ik wel 1,5 aangekomen in 3 dagen, maar ik denk dat ze mijn sonde dan wel gaan verlagen! (Als ze dit niet doen. Hoop ik het trouwens niet..) Ik wil gewoon echt minder sondevoeding en meer zelf eten.
Het is nu trouwens nog maar 0,7 kg tot mijn streef hier. Er was alleen bepaald dat ik dat gewicht vrijdag bereikt zou moeten hebben, maar op dit tempo heb ik dat gewicht dinsdag al. Ik hoop zó dat ik in dat geval eerder naar huis mag! Ik wil naar Thor (ons hondje)! Én ik wil weer 'normaal', lekker eten. Die stomme slang uit mijn neus en het helemaal zélf gaan doen. Omdat ik het kan! :)
Beetje nutteloos misschien, deze update. Maar ik vind het gewoon leuk om te schrijven, sorry.
Liefs.

Teveel

Voel me zo rot.
Vanmorgen op de weegschaal. Absurd veel aangekomen.
Nu dus 1,1 kg erbij in nog maar 2 dagen.
Ik word helemaal gek. Kan er ook niets positiefs tegenover zetten dit x. Zelfs 'de Mirjam' in mij is hier niet blij mee. Zó snel is gewoon ongezond!
De diëtiste spreek ik morgen pas weer, dus tot dan wordt mijn lijf sowieso nog volgepompt met die 2 liter sonde. Plus dat extra gevreet van mij. Gatverdamme.
Ik weet echt niet goed meer wat ik moet doen. Het extra eten zal vandaag ook veel moeilijker zijn. Toch wil ik daar eigenlijk niet mee stoppen.. Als ik er nu mee ophoud, vertrouwen ze vast niet dat ik alles zelf kan eten wanneer ik naar huis ga. En mooi niet dat ik met die ***pomp naar huis ga! Die slang gaat hoe dan ook mn neus uit hoor!
Ik hoop gewoon zo erg dat er morgen besloten wordt dat ik minder sonde mag. Maar morgen eerst nog een keer op die ***weegschaal. Ik zie er nu al tegenop. Nóg een x zoveel aankomen!? Hoe ga ik dat óóit overleven!? :'(
Ik ben radeloos. Kan alleen nog maar janken. Heb ook de hele tijd de neiging om ni meer te gaan bewegen en minder te gaan eten. Maar dan ben ik straks minder aangekomen en heeft de diëtiste geen goed beeld van wat die sonde werkelijk aanricht. Ik wil haar laten zien dat het veels teveel is.
Ik haat mn leven momenteel weer zo hard. Waarom doet mijn lijf nou niet eens gewoon 1x wat ik wil!?
Nouja. Om maar met iets positiefs af te sluiten dan; Die RM lijkt mij nu wel van de baan...

Eindelijk resultaat

Vanmorgen was er dan ein-de-lijk het resultaat van het vechten te zien op de weegschaal.
0,5 kg aangekomen. In 1 dag.
Megaveel natuurlijk, maar ik ben momenteel toch vooral heel erg blij.
Er is nog wel de angst dat het nu elke dag zo hard zal gaan, of misschien nog wel harder! Maar ik probeer niet aan die angsten toe te geven. Ik ben ook niet van plan nu minder te gaan eten, want dan vergeef ik het mezelf nooit als ik toch nog een RM krijg..
Die RM is nu wel een stukje verder weg. Ik moet nu dus nog 1,3 kg in 6 dagen. Dat móét te doen zijn. Ik blijf iig goed mijn best doen met eten en bewegen.
Balen is wel, dat ik de héle dag vol zit. Ik denk dat dat door die sondevoeding komt ofzo. Ik kijk er ook echt zó naar uit dat ik weer 'gewoon' alles mag eten! Lekkere boterhammen als ontbijt en volledige avondmaaltijden! Want ik doe nu wel mn best met eten, maar echt veel eet ik natuurlijk nog niet. Voor 1000 kcal kun je nou eenmaal nog niet zoveel eten. Dat vind ik best jammer, want ik hou eigenlijk gewoon van eten. Dit klinkt misschien raar, maar het is toch echt zo.
Ik denk dat ik mede om die reden ook zo doorsla in het afvallen.. Want omdat ik eten zo lekker vind, voelt het als een hele prestatie wanneer ik het laat staan. Dan voel ik me sterker ofzo. Hongergevoelens geven me ook echt een soort van kick altijd. Maar ik moet daar nu van zien af te kicken. Ik moet juist blij gaan zijn met het gevoel van een goed gevulde maag. Omdat dát is wat me verder zal brengen in het leven.
Dit afkicken is momenteel dus ook best zwaar. Ik moet het knopje omzetten, mijn doelen voor ogen houden. Bedenken dat minder eten misschien voor nu rust en een beter gevoel geeft, maar dat ik er op lange termijn helemaal niets mee opschiet. Dat die hongergevoelens me het ziekenhuis in geholpen hebben.
Met bewegen heb ik eigenlijk hetzelfde probleem. In dit geval geeft het gevoel van een totaal uitgeput lichaam me een kick. Een gevoel dat ik hier, zittend op mijn bed, totaal niet kan bereiken. Ik zou wel een end in de buurt kunnen komen. door bijvoorbeeld naar de badkamer te gaan, om daar op en neer te gaan springen. Maar ik wil niet toegeven aan de eetstoornis. Dat is weer afkicken dus..
Vandaag is wel een moeilijke dag verder: Mijn ouders gaan Thor, ons nieuwe hondje, ophalen bij de fokker. Ik had meegemogen. Ik had dat lieve pluizenbolletje mogen vasthouden. Dat kan nu dus niet. Ik hoop zó dat het over een weekje wél kan! Nóg iets om voor te blijven vechten.
Dat ga ik dus maar weer doen vandaag; Vechten. Extra eten. Weinig bewegen. Tegen die eetstoornis ingaan. Want die pakt me al die mooie dingen af. En daar ben ik gewoon helemaal klaar mee!
Liefs

Zó oneerlijk

Vanmorgen.
Afgevallen
Alweer.
Ik snap to-taal NIET waar mijn lichaam al die kcal laat.
Er zijn nieuwe afspraken gemaakt, over bijvoorbeeld de sonde. Want iedereen wantrouwt me nu natuurlijk.. Ze denken dat ik met de sondevoeding kloot. Ze denken dat ik meer beweeg als ik alleen ben. Ze denken dat ik eten wegsmokkel. Maar dit doe ik allemaal écht niet.. :'(
Het is ten eerste al zó frustrerend om niet aan te komen. Maar het is ten tweede ook nog eens zó vreselijk om door niemand geloofd te worden. Helemaal niemand gelooft me hier, als ik zeg dat ik me aan alle afspraken heb gehouden. En dat snap ik wel, want het ís ook onbegrijpelijk dat ik niet aankom. En ik heb het nodige verleden natuurlijk.. Maar dit x kan ik er gewoon écht niks aan doen!?
Mijn sondevoeding is weer omhoog gezet. 2 liter is het nu. Daarnaast eet ik nog 1000, zodat ik op de 3000 kcal per dag uitkom. Megaveel, maar nog steeds ben ik bang dat het niet genoeg is.. Dat mn lichaam al die kcal wéér op zal slokken en dat ik wéér niks aankom.
***zooi. Áltijd als ik gemotiveerd ben, laat mijn lichaam me in de steek lijkt wel. Áltijd als ik wil aankomen, gaat het niet. Ik blijf ook maar piekeren waardoor het kan komen dat ik nu afval. Maar ik kom er gewoon echt niet uit!? Normaal had ik nog wel een béétje het idee dat ik iets kon veranderen, dat ik ergens nog teveel aan de eetstoornis toegaf, maar nu dus niet.. Dat maakt me nu ook zó onzeker. Als ik nu wist waar het aan zou liggen, kon ik het tenminste veranderen!
Het enige wat ik nu kan doen, is me aan alle afspraken houden. En zoveel mogelijk extra eten natuurlijk. Ik doe zo hard mn best hiervoor. Kan alleen nog maar hopen en bidden dat het het juiste effect zal hebben. Echt veel geloof heb ik er zelf inmiddels niet meer in.. Maar ik moet de moed niet opgeven! Met 3000 kcal én bedrust móét mijn lichaam toch wel aan gaan komen!? Ik word helemaal gek van de onzekerheid..
Meer heb ik eigenlijk niet te vertellen. De strijd is momenteel gewoon zwaar *piep*, vooral omdat ik er niets voor terugkrijg. Ik zou zó óngelofelijk blíj zijn als ik morgen zou zijn aangekomen. Het is het enige wat me momenteel nog gelukkig kan maken.
Ik ga me vanavond iig weer héél rustig houden. En nog maar eens wat extra eten. Meer kan ik niet doen. En dat maakt me radeloos.
Liefs

Onbegrijpelijk

Zoals de titel al zegt; er is vandaag iets onbegrijpelijks gebeurd.
Ik was afgevallen. Vanmorgen. Terwijl ik gisteren zó ongelófelijk hard mn best had gedaan! Jullie hebben het misschien al gelezen gisteren; Ik had extra brood, yoghurt, ijsje, fruit en groentjes gegeten. Ik had minder bewogen dan de dagen ervoor. En dan val ik dus af!? Ik snap er he-le-maal NIKS van. Waarom laat mijn lijf me nu zo in de steek!? :'(
Het was dus gelijk al duidelijk dat ik het niet meer ga halen morgen. Want morgen moet ik 1,1 kg zijn aangekomen. En ik ben nu pas 0,5 kg aangekomen. Dus dat haal je nevernooit meer in..
Dit betekent dus bedrust vanaf morgen. Ik zie er de hele dag al tegenop, maar weet dat het nodig is! Ergens ben ik zelfs 'blij' dat ik bedrust krijg. Want ik zal dit soort strenge afspraken waarschijnlijk hard nodig hebben om mijn einddoel nog te kunnen halen!!
Ik moet nu namelijk nog 1,7 kg aankomen in 8 dagen. Hier zit ik de hele dag al zo mee in mn hoofd!! :'( Want als ik het niet haal, zijn de consequenties zó groot en zó oneerlijk. Dan krijg ik namelijk een rechterlijke machtiging en word ik ergens gedwongen opgenomen! Niet naar huis, geen hondje, geen zomer, geen fijne therapie, helemaal niks meer. :'( Ik ben hiervoor zó óngelofelijk bang..
Van mijn ouders moet ik me er niet al teveel mee bezig houden. Mijn best blijven doen en me vooral blijven focussen op het nú. Ik weet dat ze gelijk hebben, maar de gedachtes over die RM gaan maar niet uit mijn hoofd.. Het eten gaat daardoor wel absurd goed. Ik eet nu 900kcal náást mijn sonde van 1800! Ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel binnen gekregen op een dag volgens mij. De eetstoornis is daarom ook heel boos nu. Maar ik heb geen andere keus en dat schreeuw ik dus gewoon lekker terug in mijn hoofd: Beter nu reteveel vreten dan straks opgesloten zitten in een instelling waar ik niks over te zeggen heb.. 
En nu morgen maar weer afwachten.. Afwachten wat er dan weer op dat kreng van een weegschaal staat. Werkelijkwaar ik háát dat ding. Het resultaat is gewoon nooit wat ik hoop of waar ik op reken.. :(
Maargoed, genoeg over gewichten nu. Hoe was het verder vandaag?
Vanavond was het leukst. Toen kwamen de drie liefste vriendinnen van de hele wereld langs! Ik kreeg van hun ook zo'n lief kaartje.. Moest ik gelijk om janken, blugh. We hebben samen gezellig wat gedronken in het restaurant, tot ná bezoektijd, haha. Het was misschien wel mn laatste x in dat restaurant.. :( Maargoed, dat was dan iig wel zeer geslaagd! Vond het echt jammer toen ze weer weggingen.
Verder zijn vanmiddag mijn moeder en broertje nog geweest. Was ook fijn om hen weer te zien. Toen ik ook met hen in het restaurant zat, kreeg Sjoerd te horen dat hij aangenomen was als vakkenvuller. Ben trots op hem :) 
Vanochtend was verder niet zo boeiend. Het douchen kon helaas een stuk korter, omdat het onder begeleiding moest.. Ik hoop wel echt dat ik met die bedrust nog wel mag douchen hoor. Anders word ik echt gek! :'(
Maarja, eerst morgen allemaal maar eens afwachten. Ten eerste mn gewicht dus, en ten tweede de bewegingsafspraken. Hopelijk kan ik mijn eigen internist ook nog spreken om te vragen hoe strict zij die RM ziet. En hopelijk kan ik de diëtiste nog spreken over al die extra dingen die ik eet.. Vraag me toch wel af of dat nog wel gezond is..
Maar het áller állermeest hoop ik gewoon dat ik morgen lekker veel ben aangekomen!!!
Liefs

Veel gedachtes & negatief gewauwel

Dit was echt een verschrikkelijke dag.
Vanmorgen was ik 2 ons aangekomen, maar hierdoor zit ik nog steeds wel iets onder de groeilijn. De artsen vonden het daarom nodig de volgende maatregelingen te treffen:
Ten eerste is mijn sonde nóg meer omhoog gegaan. Hierover was geen enkel overleg mogelijk. Mijn eetlijst wilden ze bijvoorbeeld niet uitbreiden. Het moest en zou extra sonde worden. 'En natuurlijk mag ik altijd nog meer eten, maar dat is dan gewoon extra.' *zucht*
Ten tweede mag ik niet meer alleen douchen. Heb geen idee wat ze denken dat ik daar dan doe ofzo, maargoed. Weg privacy.
En het ergste; Ten derde krijg ik hoogstwaarschijnlijk vrijdag een bewegingsbeperking. :'( Complete bedrust mét extra sonde. Ik vind het zo erg. Dan kan ik dus niet meer naar het restaurant met mijn bezoek: Het momentje waar ik iedere dag naar uitkijk. En er zal voortdurend op me gelet worden. Ik kan vast ook niet meer alleen naar de wc.. Vreselijk!
Máár... Het is dus nog niet volledig zeker. Want als ik 5 ons in 2 dagen aankom, kán ik mijn groeilijn nog halen vrijdag. 5 ons in 2 dagen. een bijna onmogelijke opgave. En dit maakt dat de hele dag zo zwaar is/was. Want eerst wilde ik de moed bij voorbaat al opgeven en de eetstoornis de vrije loop laten; De strijd niet meer aangaan en hierdoor ook even geen chaos in mijn kop meer. Dan ben ik er tenminste ook gelijk zeker van waar ik aan toe ben.
Maar ik ben tóch weer de strijd aangegaan. Heb besloten om nóg meer te eten, náást die verhoogde sonde. Zo heb ik vandaag dus een boterham met beleg, yoghurt, avondeten, aardbeitjes en een ijsje extra gegeten. Het veroorzaakte weer de nodige chaos in mijn hoofd, vooral omdat mijn sonde ook al omhoog was gegaan en ik daardoor dus ook al extra binnen krijg. Naast het extra eten heb ik ook nog eens veel minder bewogen en ook dit zorgde voor de nodige spanning..
Nu hoop ik dus alleen zó erg dat mijn stappen morgen op de weegschaal te zien zullen zijn! En hierover zit ik dus eigenlijk al de hele dag te piekeren.. Doe ik wel genoeg extra? Ik weet het echt niet meer.. Het probleem is ook; het liefste zou ik een hele slagroomtaart kunnen eten zodat ik zéker weet dat ik het gehaald heb vrijdag. Maar iets houdt me nog tegen!? Iets zegt me dat ik dat absoluuut niet mag. En dat 'iets' zou ik het liefst hardhandig de grond in rammen. Maar dat doe ik dus niet.. Ik voel me hierin een zwakkeling, een faler. Waarom kan ik niet voor de volle 100% voor het aankomen kiezen!? :( Een vraag waar ik zelf ook zó graag het antwoord op zou willen weten..
Ik ben zó bang dat ik morgen niet genoeg ben aangekomen. Maar misschien moet ik de situatie beter voor mezelf relativeren.. Want wat als ik niet genoeg ben aangekomen? Dan haal ik het nooit meer vrijdag.. En dan? Dan krijg ik dus die ***bedrust. En dan? Dan voel ik me nóg rotter en mislukter. En dan? Tsja, wat dan? Dan niks eigenlijk.. En wie weet dat dat rotte gevoel dan ook wel weer wegzakt.
Bovendien moet ik mezelf ook voor blijven houden dat de artsen om me te helpen. Om mezelf levend te houden.. Vooral dit laatste besef ik mezelf nog veels te weinig. Ergens wéét ik wel dat ik nog heel wat kilo's kan gebruiken. En ergens wéét ik wel dat mijn lijf dit niet heel erg lang meer zal trekken. Maar het vóélt gewoon niet zo!? Ik heb lichamelijk ook het gevoel dat ik nog wel een marathonnetje kan rennen of een bergje kan beklimmen. Dat maakt het nog eens extra moeilijk. Het liefst zou ik ook gewoon vóélen dat ik het allemaal zo hard nodig heb..
Genoeg gedachtes.. Hoe was het verder vandaag?
Ik heb best veel bezoek gehad, maar er niet echt van kunnen genieten door al het gepieker.. Echt sorry voor de mensen die langskwamen! (Annegreet met lieve Jinthe, Marja, papa en mama..) Verder heb ik vooral doodstil op mn bed gezeten, in de hoop niks te verbranden, en gehuild. Gezelligheid ten top!
En terwijl ik helemaal moeilijk doe over bewegingsbeperkingen, heeft de meneer schuin tegenover me veel meer recht van klagen.. Hij heeft vandaag heel onverwachts slechte uitslagen van een scan gekregen. Hij ligt hier voor zn longen, maar op de scan waren ineens plekjes op zijn lever te zien. Verschrikkelijk.. Als ik dat soort dingen hoor, snap ik écht niet waarom ik zo zeik. :(
Genoeg negatief gewauwel weer. Ik ga zometeen nog maar een bak aardbeien scoren en daarna vroeg mn bed in.. Hopelijk val ik snel in slaap met al die gedachtes over het wegen en de kampioen snurker die tegenover me ligt. (Dat was alweer negatief gewauwel, oepsie)
Liefs.