Wéér een opname.

Daar lig ik dan. In een ziekenhuisbed met een slang in mn neus. Alwéér...
De afgelopen maanden hoopte ik dat ik het thuis op zou kunnen pakken; het aankomen. Maar dit is niet gelukt. Ik schaam me en voel me hierin een faler. Maar ik moet hier denk ik niet teveel in blijven hangen..
Nú ga ik er gewoon alsnóg voor zorgen dat ik later toch nog trots op mezelf kan zijn. Door hier in het ziekenhuis te vechten tegen de eetstoornis ipv tegen de kilo's. Door te eten, terwijl mn lichaam ook al volgepompt wordt met sondevoeding. Want daar kon ik dit keer niet meer onderuit; Ik moest verplicht aan de sonde. Vreselijk vond ik het. Ik heb geschreeuwd en gejankt dat ik het écht niet wilde. Toch denk ik achteraf dat dit de eetstoornis was. De eetstoornis die definitief zijn macht verloren zag.
Ik ben de controle zelf nu volledig kwijt. De artsen hebben het van me overgenomen. En ik zal op hen moeten vertrouwen.. Dood-eng. Maar diep van binnen weet ik dat het nodig is. Er zijn heftige dingen gezegd voordat ik opgenomen werd. Dingen waar ik aan moet blijven denken wanneer ik het vertrouwen in die artsen begin te verliezen. Ik kan niet anders. Zij weten momenteel wat het beste voor mij is.
Dus dat wordt de komende twee weken vechten. En daarna natuurlijk ook nog.. Ik hoop dat deze opname me dát eerste stapje in de goede richting weet te geven. Dat stapje waar ik nu eigenlijk al een jaar naar op zoek ben, maar niet lijk te kunnen vinden.
Daarvoor is nu eerst gewicht nodig. De afgelopen weken heb ik gemerkt dat ik nu eigenlijk te verzwakt ben om de strijd aan te gaan. Mijn hoofd zit de gehele dag vol met gedachtes over eten en bewegen. Hoeveel extra, hoeveel minder. Maar de actie blijft vaak uit. Veel meer eten lukte niet, omdat de eetstoornis nog vaak zo hard trok. En ook het bewegen bleef een bepaalde kick geven..
Het is moeilijk uit te leggen en ik denk dus ook moeilijk voor anderen te begrijpen. Ik snap mezelf vaak al niet eens. Waarom ben ik toch zo bang om aan te komen? Want ik wéét dat mijn lijf nu zwaar  ongezond is.. Het antwoord weet ik (nog) niet en dat frustreert me. Maar ik hoop aan dat inzicht te kunnen werken na deze opname. Dan ga ik hopelijk weer snel in therapie voor ook de achterliggende zaakjes.
Dat was wel weer even genoeg geblaat voor nu. Ik ben van plan deze opname wat vaker te posten dan de vorige x. Reacties zijn altijd leuk, lief en welkom, maar voel je vooral niet verplicht.
Zometeen maar eens tv kijken. Zonder ouders. Daar moet ik wel aan wennen; Die beperkte bezoektijden op de volwassen-afdeling.. Maar misschien is ook dit wel even goed. Ik zit hun vaak genoeg op hun nek..
Liefs