Sonde-strijd

Zo gemotiveerd als ik er gisteren in stond, zo lastig heb ik het vandaag..
Vannacht begon het piekeren al. Het gepieker over het eten..
Al het eten wat ik doe is namelijk extra. Ik krijg nu een sonde die elke dag nog wordt opgebouwd. Daarnaast heb ik een eetlijst, waarvan 'het knap is als ik er iets van eet'. Maar ik wil gewoon alles eten! Dit mag alleen absoluut niet van de eetstoornis.
De sonde is al genoeg om aan te komen, dus van alles wat ik eet, kom ik alleen maar nóg harder aan. Dit veroorzaakt zóveel strijd in mijn hoofd. Wel eten/niet eten. Ik ben er de hele dag mee bezig.. Ik ben zó bang om nóg harder aan te komen! Vandaar dat het me nu dus niet lukt om mijn volledige lijst te volgen. Elke hap is een keihard gevecht. Want 'waarom eten als ik tóch al aankom!?' Dat zegt de eetstoornis me. Ik weet ergens dat ik elk extra onsje ook nog wel kan gebruiken, maar de angst is zo groot. De angst om 3 ons per dag, 2 kg in de week, aan te komen. Dat gaat me veels te snel!
Heb vannacht dus niet kunnen slapen. Sowieso lag dat slang-geval gigantisch in de weg. Mn eigen kussen was ik vergeten en mijn kamergenote studeerde voor gorgelput.
Verder eigenlijk niet zoveel meegemaakt. Oja, ik ben wel van kamer gewisseld. Omdat mijn kamergenote last van me had en dat liet ze nogal duidelijk blijken. Ze heeft een aantal dingen gezegd, die me erg geraakt hebben. Vind het dus wel fijn dat ik nu op een rustigere kamer lig nu. Haar opmerkingen blijven alleen nog steeds wel aan me knagen.
Ik zie onwijs op tegen morgen. De dag was loodzwaar door al dat gepieker over eten en sonde. Het liefst zou ik eigenlijk helemaal niks meer eten. Even rust in mijn hoofd. Maar ik ben bang dat de artsen dan besluiten dat ik niet naar huis mag zonder sonde. Of dat ik nóg meer sonde moet. Daarom ga ik telkens wéér die strijd aan. Maar, zoals ik al zei, elke hap is een inmens groot gevecht..
Ik heb al zoveel gehuild hier. Maar de tranen stoppen maar niet. De uren verstrijken trager dan traag. Ik mis papa en mama, inge en sjoerd, mijn tantes en ooms, vrienden en vriendinnen. Het liefst zou ik weer thuis willen zijn, maar dat is ergens ook de eetstoornis. Die laat me mezelf ook nog extra rot voelen nu.
Wat moet ik nu? Ik weet het allemaal gewoon even niet meer. Ik ben kapot van het vechten. Moe van het huilen. Uitgeput van de strijd in mn hoofd.. Morgen weer zo'n dag? Ik ben bang dat ik het niet ga trekken..
Sorry voor mijn gezeur. Sorry voor mijn zwakheid. Sorry dat ik niet vol voor het aankomen kan kiezen. Sorry.