Het is inmiddels 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog
schreef. In de tussentijd is er best al weer veel gebeurd eigenlijk. Daarover
wilde ik schrijven, maar ik wil ook nog even het een en ander schrijven over
wat nu komen gaat.
Ik ben ten eerste natuurlijk op mijn langverwachte vakantie
naar Zweden geweest. Ik kan oprecht zeggen dat ik er genoten heb. Alhoewel het
weer niet meezat (max. 22 graden), hebben we genoeg leuke dingen kunnen
ondernemen. Weer enigszins een voordeel van ‘niet in bikini kunnen’; je hebt
minder warme temperaturen nodig. ;)
We zijn ook nog een aantal dagen naar het Noorden
getrokken. Vooral dit vond ik echt onwijs leuk, omdat het al best lang geleden
was dat ik andere delen van Zweden. We deden wandelingen met watervallen langs de
route en kwamen op de terugweg rendieren tegen.
Qua eten ging het in Zweden voor mijn gevoel ook beter
dan voorgaande jaren. Ik had véél minder stress en heb me vooral vastgehouden
aan het eetpatroon wat ik thuis ook had. Mijn arts had geadviseerd om de
weegschaal in Nederland te laten, zodat deze in ieder geval de vakantie niet
zou kunnen bederven. Achteraf gezien ben ik daar heel blij om. De onzekerheid
in Zweden was soms wel lastig, maar ik denk dat die stomme getalletjes
inderdaad mijn plezier erg hadden beïnvloed.
Thuisgekomen bleek ik helaas wel afgevallen in die 3
weken. Maar dit heb ik inmiddels weer bij weten te trekken, door mijn lijst
iets op te hogen en voornamelijk veel minder te bewegen dan we daar deden.
Die beweging daar mocht opzich wel, maar was achteraf waarschijnlijk
ook wel de oorzaak van het afvallen. Ik ben namelijk (helaas) nog niet op het
punt dat ik vanuit mezelf meer eet, als ik meer bewogen heb.. Het lastige hierbij
is ook dat mijn hongergevoel vaak nog erg verstoord is. Ik kan uren wandelen
zonder me uitgeput of hongerig te voelen. Echt vreemd gezien mijn lichamelijke
situatie.. De arts denkt dat dit komt, doordat ik dit soort signalen veels te lange
tijd ‘gewoon’ genegeerd heb. Ik hoop dus
best wel dat deze signalen toch snel weer terug zullen komen, zodat ik beter
aan kan voelen wat mijn lijf nodig heeft op een bepaald moment.
Goed. Dat was de vakantie.
Na de vakantie is er eerst nog best wat gedoe geweest
rondom Portugal.
Aangezien ik afgevallen was en mijn bloeduitslagen van
vlak vóór de vakantie iets naar beneden waren gegaan, ontstonden er toch weer
de nodige twijfels. :(
Deze zorgden ervoor dat ze me nog steeds geen zekerheid konden bieden over of
ik mee mocht ja of nee. Zo zat ik vorige week dinsdag dus op de
kennismakingsavond met de groep, zónder eigenlijk nog te weten of ik überhaupt met
die groep mee zou gaan..
Ik merkte dat al deze onzekerheden me echt opbraken. Ik
heb veel gepraat, overlegd, geschreven en gemaild. Ik ben overal zo eerlijk en
open mogelijk in geweest en heb aangegeven dat ik het echt niet lang meer vol
zou houden op deze manier. Gelukkig is mijn contact met de arts van HC erg goed.
Zij heeft na onze afspraak dan ook opnieuw voor me gepleit binnen het team.
Gelukkig lukte het me om daarnaast ook mijn gewicht nog
bij de trekken én waren mijn bloedwaardes omhoog geschoten tijdens die 3 weken
vakantie. (Ik weet niet wat ze daar in de lucht stoppen, maar hieruit blijkt
maar weer dat Zweden een aanradertje is!) Kortom; 14 augustus, afgelopen vrijdag,
heb ik dan toch définitief te horen gekregen dat ik mee mag. Eindelijk.
Maar toen kwam dus ook pas het echte besef. Het besef dat
ik er nu niet meer onderuit kan. Dat ik 30 augustus om 7.55 in het vliegtuig
zit. Dat ik 4 loodzware weken in Portugal tegemoet ga, daaraan sluitend nóg 4
loodzware weken dagbehandeling in A’dam, en daarna nóg meer stappen ambulant
zal moeten gaan zetten. Want ja; de eetstoornis gaat er nu toch echt aan.
Althans; dit laatste zou natuurlijk voor al mijn
omstanders (en uiteindelijk ook voor mezelf?) het beste scenario zijn. Uhu, in
de voorgaande zin treffen jullie nog steeds dát vraagteken. Dat vraagteken waar
het allemaal misschien wel om draait; Word ik gelukkiger zonder eetstoornis?
Wie ben ik zonder eetstoornis? Wat blijft er over als
deze er niet meer is?
Hier hoop ik vooral in Portugal achter te gaan komen. Of
er überhaupt nog wel iets onder die eetstoornis zit en wát er dan precies
onderzit. Wie ben ik? Wat is er van mij over na 7 jaar obsessief kcal tellen,
plannen, compenseren en nog zooveel meer eetgestoord gedrag waaruit mijn dagen
nu bestaan? Ergens ben ik hier eigenlijk best nieuwsgierig naar ondertussen..
Maar tegelijkertijd is er ook de angst, dat er inderdáád niets meer over is van
mezelf..
Ik heb de afgelopen week trouwens vaak de vraag gekregen;
‘En? Heb je een beetje zin in Portugal?’ Uhh, zin..? Zin in 4 weken keihard moeten
werken, meer moeten eten, hierbij verplicht moeten voelen en ontelbaar veel
angsten moeten gaan?
Natuurlijk hoop ik diep in mijn hart dat ik daar ook weer
het eerste beetje echte geluk zal gaan ervaren. Maar ‘zin erin hebben’ vind ik
om eerlijk te zijn dan nog wel ietsjes teveel gevraagd..
Ik ben momenteel bezig met voorbereidende opdrachten en
alleen dáár schrik ik al van. Ze confronteren me ermee hoe vast ik zit. Hoeveel
extra beperkingen de eetstoornis nu met zich meebrengt. Want het draait niet
alleen maar om dat stukje taart dat ik niet mee kan eten op een verjaardag. Het
is (inmiddels) zóveel meer dan dat.
Het is goed dat ik momenteel weer eens extra tot dit
besef word gedwongen. Hierdoor zal ik mezelf ook beter kunnen motiveren als ik
in Portugal zit. Maar dit besef doet me tegelijkertijd wel inzien, dat het na
Portugal nog láng niet klaar zal zijn. Dat Portugal in het beste geval een belangrijk
eerste opstapje is.Ook dit is lastig. Want ik heb het idee en het gevoel dat mensen wel zoiets van me ‘verwachten’. Dat mensen verwachten dat ik beter zal eten bij thuiskomst. Dat mensen verwachten dat ik daar aankom en er blij mee ben. Dat mensen verwachten dat ik alleen nog maar positief en gemotiveerd zal zijn. Kortom; Dat mensen verwachten dat ik beter word in die 4 weken en na Portugal alles ‘dan toch eindelijk’ opgelost is..
En natuurlijk hóóp ik dit alles zelf ook. Maar ik heb het er met mijn therapeute over gehad, en na zo’n lange tijd vastgezeten te hebben, zijn deze dingen gewoon niet reëel.. Het zou al een ongelofelijke winst zijn, als ik iets meer licht zou zien na BeLeef. Als ik een klein beetje heb kunnen ervaren dat er nog een leven bestaat, náást die eetstoornis.
Maarja. Dan zit ik nog met die verwachtingen van anderen.
En als ik íéts vervelend vind, is het mensen teleurstellen.. Misschien dat ik
dit daarom hier ook wel deel..? Ergens in de hoop dat jullie hierdoor zullen
snappen dat Portugal niet ‘hét wondermiddel’ is..? Ja, misschien dat ik het
daarom wel hier zo expliciet benoem.. Maar dit neemt niet weg dat ik snap dat
omstanders dit zullen denken, of op zijn minst zullen hópen.
Genoeg over dit en nog even een stukje over de
voorbereidingen. Daar klamp ik me momenteel namelijk helemaal aan vast. Ik heb
gisteren al mijn foto’s (vanaf 2007) doorgespit, op zoek naar motiverende
exemplaren. Deze wil ik namelijk mee gaan nemen. Dit was best pijnlijk af en
toe, want je ziet jezelf aftakelen.. Je ziet dat bepaalde personen van de foto’s
en dus ook uit je leven verdwijnen.. En dat is af en toe toch best wel slikken (ofzo)..
Gelukkig heb ik er uiteindelijk nog best een aantal uit
kunnen zoeken waar ik echt heel blij van werd. Ook gewoon foto’s waar ik in
mijn eentje opsta. Alleen mezelf, met een lachend gezicht en hoger gewicht. Dat
kan voor mij op sommige momenten al motiverend genoeg zijn.
Verder ben ik bezig met het verzamelen van stukjes persoonlijke
(motiverende) tekst van betrokken mensen. Van familie, vrienden en contacten
via internet bijv. Ik ben echt dankbaar dat mensen hun woorden voor mij op
papier willen zetten, zodat ik deze mee kan nemen naar BeLeef. Deze stukjes
tekst kan ik dan namelijk teruglezen op moeilijke momenten daar.
Internet is er namelijk alleen op zaterdag.. Dat wordt
dus niet alleen afkicken aan de cola light en suikervrije kauwgompjes, hihi. Gelukkig
mag ik wel post ontvangen. Dat adres kan ik alleen niet zo openbaar hier
neerdroppen, dus áls jullie daar interesse in hebben, dan kunnen jullie me daarvoor
altijd een persoonlijk berichtje sturen.. (En als er nog mensen zijn die het
leuk vinden om zo’n motiverend babbeltje te sturen, vind ik dat natuurlijk ook
superleuk.. Maar voel je vooral NIET verplicht!!)
Ik denk dat ik maar weer een eind ga maken aan deze blog.
Ik heb weer eens veels teveel gezegd, haha.
Dit is mogelijk trouwens wel de laatste blog voordat ik
vertrek.. Ik weet ook nog niet of ik daar op zaterdag de puf zal hebben om hier
nog te schrijven.. Want heb dus gehoord dat het programma echt heel zwaar en
intensief zal zijn.. Mijn ouders laat ik iig wel op de zaterdagen weten hoe het
gaat, dus dan moeten jullie hen maar ‘lastig vallen’ ;)
Heel veel liefs
