Anders dan gehoopt

Lieve allemaal,

Ik heb getwijfeld of ik mijn blog weer op zou pakken op dit moment.. Mijn plan was aanvankelijk namelijk om dit te doen op de dagen dat ik internet in Portugal had. Portugal. BeLeef. Het was niet eens een lichtpuntje meer, maar een complete lichtshow geworden.

Ik keek er zó naar uit. 14 juni. Dan zou ik eindelijk die reis gaan maken en mezelf gaan leren kennen. Anderzijds vond ik het ook nog wel doodeng hoor. Aangezien ik daar vele malen meer zou moeten gaan eten bijvoorbeeld. Maar ik had vertrouwen in de begeleiding die ik daarbij zou gaan krijgen.

Al mijn motivatie haalde ik uit die naderende 14 juni. Tot het telefoontje van mijn behandelend arts..

Mijn bloedwaardes waren zorgelijk. Waar mijn lichaam eerst nog altijd sterk was gebleven, leek het nu te hebben opgegeven. Mijn afweer was nog maar nihil en ze zagen het niet zitten om mij in deze toestand mee te nemen in een vliegtuig. Ook zou er in Portugal geen zkh in de buurt zijn en vonden ze dit té riskant.

Ik had echt het gevoel dat mijn wereld compleet instortte. Ik had BeLeef achteraf denk ik ook ‘te groot’ gemaakt in mijn hoofd.. De lichtshow stopte abrupt en alles wat er overbleef was een donkere leegte. Ik zag niet meer in waarvoor ik zou moeten vechten, moeten blijven leven.

Er werd een gesprek gepland voor een week later. Die week was echt een van de heftigste weken ooit denk ik.. Ik was op. Ik kon écht niet meer. Had geen hoop meer in de toekomst, geen kracht meer om te vechten, en moest mezelf alsnog staande weten te houden.

Maar ik heb het overleefd. Tot het gesprek afgelopen dinsdag. Tijdens dat gesprek mocht ik zelf beslissen hoe ik verder wilde. Het enige wat ik zeker wist, was dat ik het niet vol zou houden op dezelfde manier als toen. Mijn bloedwaardes moesten zo snel mogelijk omhoog en ik zag mezelf dat niet volledig op eigen kracht voor elkaar krijgen.

Daarom stelde de arts een opname voor. Een onwijs moeilijk punt voor mij, aangezien ik na mijn laatste opname (op de MPU in 2013), nog zó had gezegd dat dat voorgoed de laatste zou zijn. Weer een opname voelt/voelde zo als falen.

Maar als ik eerlijk naar mezelf keek, was er eigenlijk geen andere optie. Niet als ik nog van mijn eetstoornis af wil komen. En dat is iets wat ik diep van binnen nog steeds wil. Hoe zwaar die weg ook zal gaan zijn. Ergens ben ik er gewoon zó klaar mee.

Dus ik heb ingestemd met de opname. De arts is gaan bellen en 2 juni, aanstaande dinsdag, kan ik al terecht in het AMC. Ver van huis, maar hoe sneller, hoe beter. Daarnaast heeft hc goed contact met de artsen van het AMC en dat is ook wel fijn.

Het zal weer lastig worden. En het zal vooral ook een stuk eenzamer worden. Amsterdam is niet even om de hoek. Ik heb al een paar regels gehoord en het wordt ook echt afzien. Maar dan natuurlijk vooral afzien voor mijn eetstoornis. En dat is uiteindelijk alleen maar goed.

Daarbij heb ik een doel; mijn bloedwaardes verbeteren, zodat ik deel kan nemen aan de volgende BeLeef. Op 30 augustus vertrek ik dan naar Portugal. Alsnog. Eindelijk.

Ze verwachten dat mijn lijf daar ongeveer 3 á 4 weken nodig voor zal hebben. Aangezien het dan nog lang geen 30 augustus is, mag ik daarvoor nog even genieten met mijn ouders en Thor in Zweden.

 

Ik heb dus duidelijke doelen en krijg hierdoor met de dag mijn motivatie wat meer terug. Ik wil niet zeggen dat ik alweer die complete lichtshow zie. Maar dat kleine waxinelichtje in de verte begint wel weer te branden.

Ik heb besloten om in het AMC toch te blijven schrijven. Daarbij hoop ik maar dat de mensen die dit zullen lezen, mij geen grote aanstelster of aandachttrekster zullen vinden.. Maar mijn vader zegt ook; daar merk ik op die afstand niets van en mensen zullen niet zo snel een zwaar negatieve reactie achterlaten.. En het schrijven lucht voor mij wel wat op.

Ik ga vandaag en morgen nog even de laatste voorbereidingen doen voor mijn opname. Ik heb al een aantal foto’s uitgeprint, voor een grote collage die ik daar op kan gaan hangen. Op dit foto's staan al de mensen die me zijn blijven steunen. Ondanks dat ik nu toch al meer dan 7 jaar zo aan het klooien ben.

Ik ga ervoor, met mijn doelen niet eens ergens in mijn achterhoofd, maar vol op mijn netvlies gebrand.

Liefs,

Mirjam

 

 

'Hoe gaat het met je?'

Ik krijg vaak de vraag van mensen hoe het met me gaat. En eerlijk gezegd kan ik daar de laatste tijd niet echt een goed antwoord op geven. Inderdaad; een ‘goed’ antwoord. Terwijl het eigenlijk een vraag zou moeten zijn waar geen ‘fout’ antwoord op bestaat. Toch voelt het voor mij wel zo.

Want stel. Stel ik zou tegen al die mensen vertellen hoe ik me werkelijk voel. Wat voor effect het leven van de afgelopen tijd op mijn stemming heeft. Dan zou ik hen hoogstwaarschijnlijk afstoten. Want hoe moeten zij dan reageren op iemand, die er eigenlijk wel een beetje klaar mee is?

Misschien dat ik het daarom hier ook maar schrijf. Om geïnteresseerden minder in verlegenheid te brengen. En ook om voor mezelf wat beter op een rijtje te krijgen waarom ‘het’ niet zo gaat.

Ik denk dat ik voornamelijk steeds meer klaar ben met mijn leven van nu. Ik begin me alsmaar meer te beseffen, dat dit niet het leven is wat ik wil. Dat ik anders wil. Maar dat anders doen niet lukt. En dat is iets wat me onwijs frustreert.

Ik word er dagelijks weer mee geconfronteerd hoe vast ik zit in bepaalde patronen. Handelingen, gedachtes en rituelen. Ik zit vast in een situatie waar ik zo graag uit wíl, maar waar ik niet uit kóm.  

En daarom ben ik dan ook zo blij dat ik die definitieve Go voor BeLeef heb gekregen. Dat Portugal steeds dichterbij komt. Het voelt een beetje als een afslag op een doodlopende, donkere weg. Een afslag waar op het eind hopelijk weer wat meer licht zal branden. Het hoeft niet veel te zijn. Iets minder donker dan dit is al oké.

Eindelijk een kans om te veranderen. Ik denk dat ik nog nooit eerder zó gemotiveerd ben geweest voor een behandeling. Ik heb al gezegd tegen mijn ouders; ‘Ik ga er gewoon eens voor de volle 100% voor. Alles eten, maar óók blijven voelen.’ Iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Want die twee dingen tegelijk, zorgden altijd weer voor paniek. Paniek, die ik koste wat het kost het liefst wilde vermijden.

Ik denk dat het naïef van me zou zijn, om nu te denken dat ik het deze x wel zonder paniek zal redden. Daarvoor zit de eetstoornis te diep. Maar ik heb steeds meer het geloof en vertrouwen dat Portugal de plek zal zijn waar ik ‘het best’ door die paniek heen kan gaan.
Hoe ongelofelijk zwaar en heftig het ook zal gaan zijn. Ik weet dat er daar ervaringsdeskundigen en andere mensen met expertise zijn, waar ik dan hulp aan kan vragen. Hulp die ik echt nodig zal gaan hebben en dat is eng. Ik wil van jongs af aan altijd al alles ‘zelluf doen’. Op mijn manier en binnen mijn kaders. Ik moet voor nu alleen accepteren dat ik het even niet meer ‘zelluf’ kan. Maar dat ik dit daar wél weer zal gaan leren. En daar kijk ik naar uit.

Ergens voelt dit alles ook nog wel heel dubbel. Want BeLeef moet het op deze manier dus wel gaan worden en zijn. Maar wat als zelfs dit me niet die kracht brengt?

Eerlijk gezegd is dat een gedachte die ik nu liever nog even buitenboord kieper. Al die ‘wat als’ gedachtes hebben me nog nooit echt iets opgeleverd. Ik probeer me voorlopig maar even vast te houden aan het feit dat ik überhaupt mee mag en kan (wat ik toch eigenlijk ook zélf bereikt heb).

Dus. Hoe gaat het met me?

Ik overleef. Tot BeLeef. En hoop daarna te kunnen zeggen dat ik weer wat meer écht leef.

Want voor nu lijkt het allemaal een beetje over en op. En examens doen, met mijn concentratie en gewicht van een pantoffeldiertje, is ook niet zo gemakkelijk als ik had gehoopt. Toch hoop ik alleen wel dat ik zal slagen voor deze drie vakken. Nog even een klein succesje. Nog even een bewijs dat ik iets wel kan. (Ook al had ik feitelijk gezien 2 jaar geleden al volledig geslaagd kunnen zijn.)

Zo gaat het dus. Ik bikkel mijn daagjes nog even door tot 14 juni en hoop dan eindelijk die onvergetelijke reis te kunnen gaan maken. Een reis, waar ik in ieder geval álles uit wil gaan halen.

Liefs.