Allereerst al bedankt voor het openen van deze link. Voor
deze interesse, in mijn proces nu en misschien ook de afgelopen jaren al. Ik
ben mijzelf er namelijk steeds meer van bewust dat mijn berichten toentertijd
de nodige frustraties zouden kunnen hebben opgeroepen. Ik
heb dan ook de neiging om me te verontschuldigen voor dit gedrag. Voor al de
gestoorde dingen die ik gezegd en gedaan heb.
Een week geleden besloot ik namelijk mijn blog eens terug
te lezen. Vanuit nieuwsgierigheid, nauwelijks meer bewust van de inhoud van
deze berichten. Ik merkte hierbij dat ik mezelf steeds meer begon te irriteren. Al dat zelfmedelijden, terwijl ík uiteindelijk altijd de enige was die
verandering in de situatie had kunnen brengen. Al die meningen, gevormd uit mijn met
ziekelijke overtuigingen van toen. Ik vind het oprecht lastig om er begrip voor
te hebben. Zeker omdat ik nú inzie, hoeveel beter mijn leven de afgelopen jaren
had kunnen zijn als ik mij niet zo koppig had gedragen.
Maar dat was toen, en dit is alweer een aantal jaren later. Gelukkig is het de laatste tijd alsmaar beter met me gegaan (voor zover jullie daar al dan niet op de hoogte van waren mbv Facebook). Vooral de start van mijn
opleiding psychologie heeft hierbij een grote rol gespeeld. Een studie vereist
nu eenmaal energie, discipline en concentratie. Factoren die lastig op de
brengen zijn wanneer je niet goed voor jezelf zorgt. Eten werd voor mij mijn brandstof om te doen waar ik gelukkig van word. Inmiddels heb ik op deze manier mijn BSA nu binnen en mag ik sowieso verder met het studiepad Arbeid & Organisatiepsychologie.
Mijn eetstoornis heeft mij voor (te) lange tijd gemaakt
tot ‘iemand’. Een identiteit gegeven in mijn zoektocht naar mezelf, maar
daarbij uiteindelijk alleen nog maar meer onzekerheid en wanhoop gebracht. Ik
ben mezelf voor zolang compleet kwijt geweest, wat allicht veels te
zweverig klinkt trouwens, maar zo voelt het daadwerkelijk voor mij. Pas sinds de
start van mijn studie en het hierbij vinden van interesses vanuit mezélf,
lukt het me om deze destructieve kant meer weg te drukken. Hoe verder ik
ontwikkelde, hoe meer ik zag dat ‘ik’ er nog wel degelijk was, hoe groter het
vertrouwen werd dat het ‘toch nog wel eens goed zou kunnen komen met mij,
toch?’ En inmiddels is dat vertrouwen er denk ik toch wel voor 99%.
ik ben zoveel gelukkiger met mijn leven van nu. Mijn
kamer, mijn studie, mijn plannen voor de toekomst. Mijzelf kunnen accepteren
blijft een puntje, maar de aanwezigheid van dit soort gedachten hoeft niet te
resulteren in destructief gedrag. Alhoewel ik mezelf dus nog veel verwijt, is
er daarom toch ook een vorm van ‘dankbaarheid’ voor de kennis die ik gedurende
de afgelopen jaren op heb kunnen doen. Mijn eetstoornis heeft mij zoveel
geleerd, dat ik in ieder geval (hopelijk) geen midlife-crisis meer nodig zal
hebben. Ik zou het je persoonlijk overigens alsnog niet aanraden, aangezien je
jezelf natuurlijk ook echt kan leren kennen op stukken gezelligere manieren. Ik
wil het alleen niet doen overkomen alsof de afgelopen jaren alleen maar
‘nutteloos’ geweest zijn, want een eetstoornis heb je niet voor niets.
‘It’s
all about letting go’. De titel van mijn blog, 6 jaar geleden bedacht, maar
misschien niet helemaal dekkend als ik er nu over nadenk. Uiteindelijk is het
loslaten van je eetstoornis van groot belang, maar ik denk niet dat het daar
alléén maar om draait. Zonder het onderliggende aspect van een eetstoornis niet
te vervangen, zonder enige waardering voor jezelf of hoop voor de toekomst, is
‘letting go’ niet genoeg. De eetstoornis kan in deze zin een tijdelijk vangnet
zijn en zo probeer ik mijzelf dan ook minder te verwijten. Hoe onverstandig
mijn gedrag dan ook mag zijn geweest; ik had het blijkbaar nodig op dat moment.
Maar ik ben zo opgelucht dat deze fase nu steeds meer voorbij lijkt.
‘I think
it’s the right time to let go now’
Bij deze wil ik mijn blog dan ook afsluiten en jullie
onwijs bedanken. De steun die ik heb mogen ontvangen de afgelopen jaren, heeft
zo’n waardevolle bijdrage geleverd. Het vertrouwen en de liefde van familie en
vrienden die, ondanks alles, ‘gebleven zijn’. Maar daarnaast ook de steun van
lotgenoten waarmee ik tot op de dag van vandaag nog steeds vriendschappelijk
contact mee heb. Dankjulliewel ❤
Tot slot toch nog even een disclaimer, want;
- Gaat alles nu prima met me?
.... ‘alles’ is best een hoop
- Heb ik een gezond gewicht?
.... bedenk eerst vanuit welke
interesse je deze vraag stelt
- Durf ik alles weer te eten? .... hondenpoep lijkt me echt te vies
Kortom;
- Ben je hersteld?
Nee. Dat ben ik (nog) niet, helaas.. Ik heb alleen het
volste vertrouwen dat herstel mogelijk is (danku Human Concern) én voor het
eerst het gevoel dat dit ook voor míj geldt.
Over een maand zal ik mijn blog denk ik verwijderen (en
daarvoor allicht nog individueel archiveren) om er wat definitiever ‘een streep
onder te zetten’.
Nogmaals bedankt, ook voor het lezen van deze laatste
post <3
Veel liefs,
Mirjam
