Het is vandaag 1 mei. Het begin van een nieuwe maand. Hopelijk een maand met veel zon en minder regen. Met veel warmte en minder kou. Met veel geluk en minder verdriet.
Deze dag verschilt eigenlijk weinig met die van gister. We zijn alleen 24 uur verder en hebben lang geleden wat naampjes aan deze tijd geplakt. Toch voelt het voor mij een beetje anders. En eigenlijk is dit gek, als je het op bovenstaande manier bekijkt..
Maar het begin van mei, doet me toch altijd nog herinneren aan de start van veel verdriet. Het is nu inmiddels alweer 9 jaar geleden, mei 2007, dat ik besloot om af te vallen. Toen eigenlijk al, zonder een zeker ‘doel’ voor ogen. Mijn grootste drijfveer tot dat besluit, was denk ik vooral de hoop om ‘gelukkiger te worden dan ik op dat moment was’.
Het begin van een eetstoornis kan je denk ik (bijna) nooit vaststellen op een specifieke datum. Dus ook in mijn geval zou het oppervlakkig zijn, te zeggen dat in mei 2007 mijn eetstoornis ‘begon’. Er lagen vele gevoelens onder die wens om af te vallen. Veroorzaakt door gebeurtenissen, van misschien al jaren eerder. Daarbij hebben gebeurtenissen ná dit besluit, er ook weer voor gezorgd, dat ik er eigenlijk niet meer uitkwam.
Ik werd niet wakker met de gedachte;
- ‘Zo, laat ik vanaf vandaag maar eens de (iig) komende 9 jaar heerlijk verpesten.’ Of;
- ‘Zo, laat ik mezelf vanaf vandaag maar eens beroven van ‘het normale leven’’
Het begon echt alleen met het bedenken van een manier, om iets gelukkiger te kunnen zijn. Niet met het doel om zo dun te worden als de modellen die tegenwoordig gefotoshopt worden in de VOGUE. (Ik las dat blad niet eens en heb sowieso nooit de motivatie om af te vallen uit de media gehaald..)
Het was echt mijn plan om te stoppen met afvallen, als ik gelukkiger was. En ik had echt het idee, dat hier toch niet zoveel issues bij zouden komen kijken. Maar nu is toch wel gebleken, dat niets minder waar was dan dit.
2007, en inmiddels is het alweer 2016.
9 jaren naar de *lees hier het lelijkste woord wat in je opkomt*.
Ik word er zo verdrietig van, als ik hierbij stil ga staan. Op een dag als vandaag dus vooral. Wat bezielde me toen, om te denken dat afvallen de oplossing zou zijn voor mijn nare gevoelens? Wat heeft me al die jaren erna ervan weerhouden, om het tij weer te keren?
Want, het gaat niet over ‘in behandeling gaan/eten/aankomen en dan is alles weer oké’. Het gaat over zélf inzien dat het destructieve gedrag waar je zo in vastzit, je uiteindelijk niet gaat opleveren waar je eigenlijk zo naar verlangt. Het gaat over jezelf het leven weer gúnnen. Het gaat over openstaan voor veranderingen, hoe eng deze dan ook zijn.
Kortom; het gaat over JOU. Wat wil JIJ met je leven.
9 jaren en zoveel behandelingen verder. Ik kijk ook echt met de nodige schaamte terug, op bepaalde periodes.. Altijd was ik ervan overtuigd dat ik vocht. En uiteindelijk denk ik opzich, dat er altijd nog wel een deel van ‘de echte Mirjam’ staande is gebleven.. Anders had ik dit hier denk ik niet meer kunnen typen. Maar in het gevecht wat ik toen leverde, kwam de motivatie iig nooit echt vanuit mezelf.. Want iedereen zei wel 'dat het beter zou zijn als ik die eetstoornis losliet'.. Maar wat dán?
Dit echte besef, de echte wil, om er toch vanaf te komen vanuit mezelf, ontstond denk ik vorig jaar rond deze tijd pas. Het was niet eens dat ik zo’n zin had in de toekomst. Eerlijk gezegd kon ik de toekomst niet eens zíén. Maar het was meer, dat ik wel zó klaar was met het verleden. Ik zag in dat het me eigenlijk nauwelijks meer opgeleverd had, dan alleen een heleboel wanhoop, verdriet en pijn. Ook binnen mijn omgeving. (Alhoewel ik nog wel steeds van mening ben, dat herstellen voor de ander uiteindelijk ook niet optimaal werkt op langere termijn.. Hoeveel ik dan ook van mijn familie houd..)
Anyhow. Ongeveer een jaar geleden leek ik dan toch ein.de.lijk ‘het licht’ te hebben gezien. Waar anderen dit al na 1,5 jaar lijkt te lukken, had ik er 8 jaar voor nodig. En daarbij was dit besef alleen, nog láng niet genoeg om meteen 3 slagroomtaarten naar binnen te douwen. Want anorexia gaat om zoveel MEER dan eten. Het is een ‘eet’stoornis, maar dat eten is en blijft maar een symptoom van zoveel meer..
Ik denk alleen wel, dat zo’n besef nodig is om echt te kunnen gaan vechten. Vechten tégen de eetstoornis, in plaats van mét de eetstoornis. Beetje jammer alleen, dat je bij het fenomeen ‘vechten’, niet zo gemakkelijk op je luie reet kan gaan zitten om de strijd te overwinnen..
Soms heb ik nu namelijk ook echt nog wel die neiging, om even met het vechten te stoppen. Ben ik gewoon te moe van het moment in moment uit relativeren van gedachten die zó vanzelfsprekend zijn geworden in mijn hoofd.
Maar zodra ik een ‘time-out’ lijkt te nemen, lijkt het alweer alsof ik teruggezogen word. Op deze manier moet ik dus toch dagelijks alert blijven en dat is redelijk frustrerend.
Soms heb ik nu namelijk ook echt nog wel die neiging, om even met het vechten te stoppen. Ben ik gewoon te moe van het moment in moment uit relativeren van gedachten die zó vanzelfsprekend zijn geworden in mijn hoofd.
Maar zodra ik een ‘time-out’ lijkt te nemen, lijkt het alweer alsof ik teruggezogen word. Op deze manier moet ik dus toch dagelijks alert blijven en dat is redelijk frustrerend.
Ik probeer wel echt vol te houden. Ik doe wel echt ‘mijn best’. Omdat ik weet, dat het nóg frustrerender is, om voorgoed in die beperkte leven gevangen te blijven zitten. Maar dit neemt niet weg, dat het soms dus nog wel eens fout gaat. Dat ik in die zin de 'makkelijkste weg' kies. De weg van mijn eetstoornis.
De keuze voor herstel is geen lift recht omhoog. Het is een meterslange trap en soms zet ik echt weer een paar stappen terug. Uit angst, uit wanhoop, uit onzekerheid. Maar, het einde van de trap komt wel steeds meer in zicht nu. Mede dankzij al de hulp die ik heb gekregen het afgelopen jaar. Maar misschien ook wel, dankzij de hulp van de jaren ervóór. Hulp die toen nog niet binnenkwam, maar die ik onbewust nog wel ergens in mijn hoofd opgeslagen heb.
Ik ben onwijs dankbaar voor het vertrouwen van bepaalde mensen. Vertrouwen wat ik echt al bijna kwijt was. Waardoor ik de hoop al bijna opgegeven had.
Maar zónder hoop, is er gewoon geen beginnen aan. Aan welk gevecht dan ook.
Maar zónder hoop, is er gewoon geen beginnen aan. Aan welk gevecht dan ook.
Dus. Ik denk dat het er vooral op neerkomt;
Geef niet op. Nooit. Wees altijd op zoek naar vertrouwen. Desnoods bij de ander, als je het in jezelf even niet meer kan vinden. Want ik weet eigenlijk gewoon zeker, dat er áltijd wel iemand is die in jou vertrouwt.. (Of je nu gelooft of niet..)
Geef niet op. Nooit. Wees altijd op zoek naar vertrouwen. Desnoods bij de ander, als je het in jezelf even niet meer kan vinden. Want ik weet eigenlijk gewoon zeker, dat er áltijd wel iemand is die in jou vertrouwt.. (Of je nu gelooft of niet..)
Ik schaam me, voor de afgelopen 9 jaar. En tegelijkertijd, had ik me nooit op deze manier kunnen ontwikkelen, zónder mijn ziekte.
Ik heb zéker nog een lange weg te gaan. Dit maakt me soms echt nog wel moedeloos, bang ook. Maar vertrouwen en hoop houden, zijn hierin zo belangrijk.
Vertrouwen in mezelf, omdat ik met deze nodige ‘bagage’, toch wel aardig wat zelfkennis opgebouwd heb, die ik constructief in kan zetten. Hoop op een toekomst, die ik eindelijk steeds meer lijk te kunnen zien, nu ik me ingeschreven heb voor een studie.
Ik heb zéker nog een lange weg te gaan. Dit maakt me soms echt nog wel moedeloos, bang ook. Maar vertrouwen en hoop houden, zijn hierin zo belangrijk.
Vertrouwen in mezelf, omdat ik met deze nodige ‘bagage’, toch wel aardig wat zelfkennis opgebouwd heb, die ik constructief in kan zetten. Hoop op een toekomst, die ik eindelijk steeds meer lijk te kunnen zien, nu ik me ingeschreven heb voor een studie.
Bedankt voor het lezen weer.. Ik hoop dat het niet te vaag is en dat jullie er zelf misschien ook wel iets (heel kleins) uit kunnen halen.
Liefs.
