Terugblikken & vooruit (kunnen) kijken

Lieve allemaal,

20 augustus was de laatste keer dat ik hier een berichtje achterliet. Dit is inmiddels alweer 5 maanden geleden en ik moet eerlijk bekennen dat ik nu ook geen idee meer had waar het over ging. Daarom heb ik het stukje net teruggelezen en dit heeft me eigenlijk best wel geraakt.. (Best ‘vreemd’, dat je eigen woorden je dan kunnen raken..?)

Bij het teruglezen voelde ik de spanning bijna weer, zoals ik die toen voelde. 10 dagen voor Portugal; de reis die het verschil zou gaan moeten maken. De reis waar ik zo hard voor gevochten had en eigenlijk ook wel mijn laatste beetje hoop op had gevestigd..

Inmiddels ben ik alweer 4,5 maand terug in Nederland en is het hele Be-Leef-traject op 18 december afgesloten. Ik ben nog steeds in behandeling, maar heb het nu, gelukkig, toch een stuk rustiger met 1-2 dagen therapie in de week.

Want dat waren de afgelopen maanden vooral: Onwijs intensief en hierdoor aardig slopend. Maar als iemand me nu opnieuw voor de keuze zou stellen, zou ik het alsnog zeker weer doen.

Ik heb het echt niet makkelijk gehad en eigenlijk heb ik het momenteel ook nog best wel moeilijk. Maar ik heb zoveel meer zelfkennis gekregen en deze (vooral) ook weten tóé te leren passen. Want dat is toch wel hetgeen waar het de afgelopen jaren altijd op misliep.. Ik wist het allemaal wel, maar het doen leek toch altijd onmogelijk.

Dit is denk ik het belangrijkste wat ik in de afgelopen tijd ‘geleerd’ heb; Dat doen niet onmogelijk ís. Doen is eng, dood-eng. Onbekend, lastig en hierdoor minder veilig. Maar deze schijnveiligheid zal ik toch echt los moeten laten om verder te kunnen komen in mijn leven.  

In Portugal heb ik geleerd minder te luisteren naar en te gehoorzamen aan mijn angsten. Of beter gezegd; de angsten van de eetstoornis. Ik móést mijn angsten wel aangaan, en merkte daarbij dat de wereld niet ineens compleet verging. Iets wat ik/mijn eetstoornis me toch altijd wel wijs had gemaakt.

De ‘onveiligheid’ van een leven waarin de eetstoornis niet meer de hoofdrol had, was absoluut niet makkelijk. Maar ik ervaarde voor het eerst zélf, dat het me ook dingen op kon leveren. Want dit had ik natuurlijk al zo vaak van anderen gehoord, maar echt gevoeld had ik het zelf nog nooit.
Als mensen zeggen dat dat ijskoude zwembad best lekker is, geloof je het ook pas als je de sprong hebt gewaagd en aan het water gewend bent geraakt.

Tijdens Be-Leef werd ik keer op keer weer met mijn angsten geconfronteerd. Ik kwam er hierdoor ook (weer) echt achter hoe vast ik zat, en nu eigenlijk nog steeds wel zit trouwens.. Maar ik kwam er ook achter dat het blijven ontwijken van deze angsten, uiteindelijk niets zal gaan opleveren op de langere termijn. Ofjawel; een zwaar beperkt leven met een chronische eetstoornis. En daar pas ik voor.

Inmiddels zijn al de ervaringen van de afgelopen tijd wat meer bezonken en heb ik mezelf ook wat bij kunnen slapen. Nu ik wat meer uitgerust ben, probeer ik al mijn opgedane kennis beetje bij beetje in praktijk te brengen.

Dit is erg lastig en valt me zwaar. En ja; ik sta nog steeds vaak op het punt om op te geven en terug te grijpen naar mijn oude/slechte gewoontes. Maar nee; dit  probeer ik uit alle macht niet meer te doen. Omdat al deze gewoontes en ‘veiligheid’, horen bij een leven met een eetstoornis. Een leven waar ik nu na 8 jaar, toch écht uit wil komen. Hoeveel wanhoop en tranen daar dan ook voor nodig zullen zijn.

Ik baal ervan dat het zo’n gevecht blijft. Dat het dus toch echt geen principe is van; ‘Knopje om, en gaan met die banaan (& zakken friet en slagroomtaart)’. Ik had zó graag gehad dit knopje te gaan kunnen vinden, maar ik denk dat ik mezelf daarmee voor de gek houd. Genezen is een werkwoord, keihard vechten, elke dag weer. Dat ervaar ik nu en dat valt me tegen. Maar het weerhoud me er momenteel niet (meer) van om het te blijven vermijden.

Alles loopt dus nog niet op rolletjes. Maar misschien is dat ook juist wel nodig. Ik denk dat ik van elk obstakel wat ik tot nu toe tegen ben gekomen, wel iets geleerd heb.  

Ik kom de laatste tijd weer vaker mensen tegen, die me een tijdje niet gezien hebben. Ik kan weer normaler met hen praten, heb daar nu simpelweg ‘gewoon’ de energie weer voor. Deze gesprekken komen al snel uit op de vraag ‘Hoe het met mij gaat?’ En voor het eerst sinds lange tijd kan ik antwoorden; ‘Het gaat eigenlijk wel goed..’

Daarmee bedoel ik dan dus niet dat ik nu lachend door het leven ga. Dat ik mijn eetstoornis al voor de volle 100% aan de kant heb weten te zetten en er op geen enkel moment meer naar luister.

Maar ik bedoel ermee dat ik eindelijk weer zicht kan/durf te hebben op een toekomst. Een diploma, een studie, een eigen kamer, en hopelijk nog veel meer ‘gewoons’ daarna. Want deze toekomst klinkt voor velen van jullie waarschijnlijk zo gewoon, maar voor mij blijven dit toch nog steeds heel ongewone zaken.

Ik vecht en heb het moeilijk. Moeilijk met intensere gevoelens, moeilijk met het eten, moeilijk met mijn 'volledig uit mezelf' stijgende gewicht. Maar het moeilijk hebben is iets anders dan opgeven.