Voorlopige GO

Lieve allemaal,

Maar weer eens een berichtje hier. Omdat er de afgelopen tijd een hoop gebeurd is. Omdat er onwijs spannende dingen op de planning staan. Omdat ik nu even de tijd heb, en neem, om daarover te schrijven.

Ik schreef in mijn vorige post over een nieuwe behandeling, die perfect aan leek te sluiten. Het probleem was alleen nog, dat mij daarvoor nog een hele aanmeldprocedure te wachten stond.. De afgelopen periode heb ik dus idioot veel gesprekken gehad. Met artsen, psychiaters, ervaringsdeskundigen, etc. Ik ben naar een confronterende info-avond geweest waar nóg meer duidelijk werd dat dit ‘het’ moest zijn. Maar daar moesten al mijn behandelaars het ook nog over eens worden.

Met bonzend hard heb ik vorige week dan ook op het verlossende telefoontje zitten te wachten. Tot mijn grote opluchting heb ik een ‘voorlopige GO’ gekregen. Dit betekent dat ik voor 28 april (over precies een maand dus) aan bepaalde eisen moet voldoen. Als dit me lukt krijg ik een ‘definitieve GO’ en staat mijn groep vast. Dan kan ook de échte voorbereiding gaan beginnen.

Ik zal nu  maar eens even beter uit gaan leggen waar ik het nou eigenlijk de hele tijd over heb. Lijkt me wel zo handig.

Ik ben dus, hopelijk, ‘toegelaten’ voor een klinische boost-opname.

Een maand.
In Portugal.
Dat klinkt allemaal in eerste instantie best wel zonnig eigenlijk; een maandje Portugal. Maar voor zover ik tot nu toe heb begrepen, wordt dit alles behalve een zorgeloos reisje. Sterker nog; het zullen loodzware weken/dagen/uren/minuten worden..

De behandeling is bedoeld voor mensen met een eetstoornis die bijna al de hoop al verloren hebben. Momenteel voldoe ik 100% aan die omschrijving. Iets waar ik absoluut niet trots op ben en wat ik ook heel graag anders zou zien.. Dat is het hem juist; ik wil zó graag anders, maar weet gewoon écht niet meer hoe.

Het is geen kwestie van ‘even meer eten’. Het is geen kwestie van ‘aankomen en dan is het weer goed’. Het is een kwestie van zoveel meer dan dat.

Ik ben momenteel geen anorect meer die koste wat het kost af wil vallen. Niet iemand die eten als grootste vijand ziet en uren in de sportschool bivakkeert. Braken en laxeren heb ik overigens zelfs nog nooit gedaan.

Maar wat ben ik momenteel wel? Ik ben momenteel een levende kcal-encyclopedie. Iemand die graag aan andere dingen dan eten zou willen denken, maar waarbij dat nauwelijks meer lukt. Omdat dit mijn leven is geworden. Het eten, de anorexia; het is mijn identiteit.

Als ik opsta, denk ik aan eten. Als ik tanden poets, plan ik mijn eten. Als ik gesprekken voer, praat ik over eten. Als ik slaap, droom ik over eten. Eten-eten-eten.

Wie ben ik? Wat blijft er over als die voortdurende gedachtes over eten er niet meer zijn? Mensen kunnen wel zeggen dat er zo’n mooi persoon onder de eetstoornis zit, maar wie is dat dan? En hoe weten ze dat allemaal zo zeker?

Het is inmiddels 7 jaar geleden dat ik níét ‘het meisje met anorexia’ was. Toen was ik 13, een kind.. Nu ben ik meerderjarig en zal er toch, hopelijk, een ander persoon ‘overblijven’. Maar wie dan?

Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. Zoveel angst dat er eigenlijk gewoon niets meer onder die eetstoornis zit. En daarom durf ik het niet los te laten. Daarom heb ik na 7 jaar die knop nog steeds niet om gezet.

Ik wil mijn situatie absoluut niet goedpraten, integendeel. Want ik weet dat het in dit geval misschien ook wel meer een kwestie is van ‘niet denken maar doen’. En ik ben een eigenwijs en ook eigenlijk best egoïstisch geval die het dus niet ‘gewoon ff doet’. Terwijl er velen zijn die dat wél kunnen.

Ik heb inmiddels zoveel behandelingen gehad. Ik ken zoveel lieve meiden, die er bovenop zijn gekomen. Meiden die ik nóg mooier heb zien worden en waar ik onwijs trots op ben en bewondering voor heb. Want zij hadden wél de kracht, die ik blijkbaar lijk te missen.

Maar daarvoor, daarvoor wil ik dus zo graag naar Portugal. Niet om lekker in de zon te liggen en af en toe een bommetje te maken in het zwembad. (Al zal dat niet zo’n spectaculair iets worden met mijn omvang, hihi)

Ik wil naar Portugal om die kracht te gaan vinden. De kracht om de eetstoornis voorgoed uit mijn leven te bannen, omdat ik zelf ook echt inzie dat het me niets (meer) oplevert. Want ja, eerder heeft het me misschien iets opgeleverd. Maar inmiddels zie ik in dat het me nu steeds minder brengt.

Portugal wordt eng, dóódeng. Het eten zal compleet over worden genomen. Ik zal niets meer zelf mogen bepalen, terwijl dat nu juist hetgeen is waar ik me momenteel zo aan vastklamp. Ik plan en bereken álles en eet daarbij alleen wat ik echt lekker vind. Daar zal ik ook dingen moeten eten die me niet aanstaan. Iets waar ik onwijs tegenop zie, maar waar ik hopelijk wel veel steun bij zal krijgen.

Maar in Portugal draait het dus niet alleen om eten. Het draait juist ook om zoveel meer. Jezelf ontdekken en te weten komen wie er onder die eetstoornis zit. Door middel van vele soorten therapie en gesprekken. Óók doodeng, maar ergens verlang ik er nu al naar en ben ik nu al nieuwsgierig hoe dit zal zijn.

Als het allemaal doorgaat. Als ik aan de eisen voldoe. Als ik officieel mee mag en kan. Dan is het 14 juni zover. Nog maar 2,5 maand.

Het voelt als mijn laatste kans en als een kans waar ik écht, voor de vólle 100% voor wil gaan. Hoe eng het ook wordt en hoe moeilijk het ook zal zijn.

Ik wil nog wel gezegd hebben, dat ik echt niet blij ben dat dit hele 'Portugal-plan' nodig lijkt te zijn voor mij.. Het voelt voor mij nog steeds als falen, dat ik het niet 'gewoon zelf' allemaal weer op kan pakken.. Dat ik niet, net zoals een aantal meiden uit eerdere behandelingen, al eerder mezelf op de rit heb weten te krijgen.

Ik hoop dat het jullie nu iets duidelijker is geworden allemaal. Anders mogen jullie me ook altijd pb’en op facebook. Google kan trouwens ook helpen, als je typt ‘Be-Leef Human Concern’.

Liefs