Lang heb ik getwijfeld of ik hier weer eens een berichtje achter zou laten.. Zouden mensen daar wel op zitten te wachten? Zouden mensen er niet zat van worden, dat ik nog altijd blogs schrijf als ‘het meisje met anorexia’? Dat ik na 7 jaar en meerdere behandelingen nog steeds rondloop met een hardnekkige eetstoornis?
Maar ik heb misschien juist daarom ook wel besloten om hier
weer meer te gaan schrijven. Omdat ik de laatste tijd steeds meer op een ander
punt lijk te komen. Het punt waarop ik inzie dat het leven wat ik al jaren
leef, eigenlijk geen leven is. En ik weet dat ik dit al vaker heb gezegd. Ik
weet dat ik al zo vaak heb beweerd dat ik hier echt en voorgoed vanaf wil. Maar
blijkbaar is er in al die jaren ook alsmaar iets wat me tegenhoudt en waar ik
geen grip op lijk te krijgen.
Dit laatste maakt dat ik mezelf steeds machtelozer begin
te voelen. Waar ik ooit begon met afvallen, om controle over mijn leven te
krijgen, heb ik nu geen enkele controle meer. Want die controle over eten en
bewegen, waar ik me nu nog steeds angstvallig aan vast klamp, zal me nooit echt
gelukkig gaan maken. Dat is iets wat ik me echt wel besef. Een besef dat me van
tijd tot tijd de hoop wel eens doet verliezen. Want wat als je wel anders wilt,
maar niet anders lijkt te kunnen?
Mijn laatste berichtje hier was in oktober 2014. In het
afgelopen 1,5 jaar is er dus lichamelijk gezien niet veel veranderd. Maar ik
denk dat ik geestelijk toch wel enigszins vooruit ben gegaan. Eerst met behulp
van therapie en later juist omdat ik totaal op mezelf aangewezen was.
Kort samengevat ben ik in de afgelopen 1,5 jaar niet
opgenomen geweest. En van mei 2014 t/m afgelopen week had ik dus zelfs helemaal
geen behandeling meer. In overleg met mijn eerdere behandelaars, hadden we
namelijk besloten om te kijken of dit me misschien juist zou kunnen helpen: Na
6 jaar therapie, het heft eens totaal in eigen handen.
Ik denk dat het goed is geweest. Ik ben zelfstandiger
geworden. Mijn situatie reëler gaan zien. Maar hierdoor ook tot de conclusie
gekomen, dat ik nog ontzettend vast zit. Ik heb echt geprobeerd om zelf
verandering in de situatie te brengen. Geprobeerd om ‘steeds normaler’ te zijn,
maar er zitten nog zoveel gedachtes en gevoelens in de weg.
Vandaar dat ik kort geleden voor mezelf heb besloten dat het
zo toch niet langer gaat. Dat zo door blijven kwakkelen me niets gaat brengen.
Dat ik gewoon te zwak ben, of mijn eetstoornis te sterk, om het gevecht echt in
mijn eentje te kunnen winnen.
Ik heb opnieuw gesprekken gehad. Met mijn behandelaars
van human concern. Samen hebben wij ook teruggeblikt op de afgelopen jaren. Wat
heeft mij geholpen en wat juist niet? Maar vooral; wat zou mij op dit moment
dan wél het meest kunnen gaan helpen?
Na lang denken en overleggen kwamen we op een nieuwe
behandeling uit. Een klinische boost-behandeling; ‘Voor mensen met een
langdurige, hardnekkige eetstoornis, die al meerdere behandelingen achter de
rug hebben en wel willen maar niet weten hoe.’ Al deze dingen lijken op mij te
slaan. Het lijkt zo goed te passen, dat ik het echt weer een kans wil geven.
De komende tijd zal ik me dus gaan voorbereiden op deze
behandeling. En ik denk dat ik in deze tijd hier ook weer wat vaker zal gaan
schrijven. Over misschien nog meer inzichten, ervaringen en gevoelens. Als
jullie het boeiend vinden, kunnen jullie me dus weer wat meer gaan ‘volgen’
ofzo. Maar dat moeten jullie natuurlijk allemaal vooral zelf bepalen. ;)
Liefs,
Mirjam
