Zo. Weer tijd voor een update. Lang geleden, maar had er nu wel weer eens zin in.
Waar te beginnen? Met het goede nieuws denk ik maar!
Vorige week heb ik hier een gesprek gehad met mijn ouders en hoofdbehandelaar. Dat gesprek was super positief. Ze vinden dat ik heel goed eet, heel goed aankom en gewoon heel goed meewerk. Dat was wel fijn om te horen. Er is besloten dat ik 5 november met ontslag mag óf eerder als ik een bepaald gewicht bereikt heb. Dat gewicht zou ik dan alleen waarschijnlijk op 4 november bereiken, dus dat scheelt maar 1 dagje, haha. Toch doe ik wel nog steeds hard mijn best om dit te bereiken. Vooral om te bewijzen dat de eetstoornis dit niet als kans ziet te gaan minderen 'omdat ik toch al naar huis mag'. Dit deed ik in eerdere behandelingen dan altijd wel, maar wil nu de stijgende lijn voortzetten! Anders zit ik zo weer ergens opgenomen, terwijl ik zó graag mijn leven op wil gaan pakken!
Maargoed. 4 of 5 november dus. Dan is het hier ein.de.lijk KLAAR. Ik kijk er nu al onwijs naar uit om thuis verder aan de slag te gaan. En vooral; naar school te gaan! Is nog wel een puntje, want ik heb nu natuurlijk de eerste twee maanden gemist.. Heb met zelfstudie wel al het een en ander gedaan hoor, maar nog lang niet genoeg om helemaal bij te zijn. En waarschijnlijk valt de eerste toetsweek zo ongeveer in de week dat ik weer naar school ga.. Maar daar moet ik me maar niet al te druk over gaan maken denk ik. Al die stress vooraf schiet ik niks mee op. Wie weet kan er wel iets geregeld worden met (extra) herkansingen ofzo..
Met eten gaat het verder top. Sinds het gesprek is besloten dat ik eigen verantwoordelijkheid heb voor mijn eetmomenten. Dit was wel een groot verschil en even lastig in het begin: Eerst volledig onder toezicht eten en nu zelf voor je eten zorgen, zonder begeleiding. Maar het gaat dus goed en ik voel me sterk dat ik eet en aankom voor mezélf. Omdat ík naar school wil en ík mijn leven terugwil! Omdat ik weer gezond wil zijn, na al die jaren slecht voor mezelf gezorgd te hebben. (:
Verder mag ik vanavond om 20 uur naar huis tot zondag 20 uur. Dus twee nachtjes thuis slapen! Vorig weekend ben ik ook al een nachtje thuis geweest en dit ging ook goed. Lastig is wel het grote verschil qua toezicht met hier. Hier word ik nu dus helemaal vrij gelaten, maar thuis zitten papa en mama er natuurlijk meer bovenop. Ik snap het wel hoor, want ik heb vaak genoeg dingetjes ingewisseld voor minder of niet helemaal mijn lijst gevolgd. Ik weet ook dat dat controleren voortkomt uit (reële) angst, dus ga de komende tijd proberen te bewijzen dat deze angst niet meer nodig is, omdat ik nu heel goed voor mezelf zorg!
Even denken wat ik verder kan vertellen..
Uhmm.. Ik probeer de tijd die ik hier heb nu zo goed mogelijk door te komen (maar dat deed ik eerder eigenlijk ook al natuurlijk..) Er is sinds kort een heel aardige verpleegster die, net als ik, erg houdt van bakken. Dus met haar heb ik heeerlijke eierkoeken gebakken vorige week. Ze smaakten niet echt naar eierkoeken omdat er geen ammoniak doorzat, dus het waren eerder zachte ronde lange vingers, haha. Maar wel superlekker! Gisteren heb ik met mijn tante koekjes gebakken en vanmiddag heb ik pannenkoeken gebakken. Waar ik zelf ook lekker van heb meegegeten natuurlijk. :) Veel gebakken dus..
Zometeen nog even avondeten en daarna naar huisss. Heerlijk thuis the voice kijken, zónder het irritante gekreun van een vreselijke groepsgenoot hier. Dit klinkt heel onaardig, maar ze is écht heel raar. Elke keer als ze opstaat gaat ze jammeren en bij elke stap jammert ze ook. Zo hoor je haar al van verre aankomen. In het begin vond ik het zielig, maar als je het al twee weken elke minuut aan moet horen gaat het irriteren. Ze bemoeit zich ook met alles en iedereen en bepaalt elk tv programma. Als je ertegenin gaat krijg je een grote mond, dus dat is mij al vaak gebeurd. Vanmorgen heeft ze me laten weten dat ze blij is dat ik dit weekend weg ben. Aardig hè? Maargoed, het is insgelijks hoor, dus probeer me er niet te druk om te maken. Eigenlijk wil ik altijd dat iedereen me aardig vindt, maar dat gaat hem bij haar gewoon niet worden. Ik moet maar vooral veel motivatie halen uit haar aanwezigheid: Dit nooooit meer!
Maar dat was wel weer genoeg gezeur. Nog maar 11 daagjes en dan ben ik gewoon met ontslag! Wat zal dat weer raar zijn.. Ik ben écht van plan ook thuis mijn uiterste best te doen met aankomen en er vol voor te gaan. Ik kijk uit naar een normaler leven dan de afgelopen jaren en weet dat daar kilo's voor nodig zijn. Wie weet sta ik dan deze winter eindelijk weer eens op ski's en kan ik me de volgende zomer weer eens in bikini vertonen! Allemaal dingen om voor te vechten.
Nu moet ik stoppen, want we gaan eten. Misschien dat ik nog eens schrijf deze opname, maar het kan zomaar ook eens de laatste update zijn. (:
Bedankt voor het lezen weer. Liefs
