Het is een complete chaos in mijn hoofd. Het voelt alsof ik psychisch helemaal van het padje af ben.
Ik denk dus de hele tijd dat ik serieus in een droom leef. Dus ik zie mezelf dingen doen waar ik geen controle over heb. Ik zie mezelf eten, zie mezelf tanden poetsen, tv kijken, maar ik ben het zelf niet. Nu zie ik mezelf ook typen, maar typ niet 'echt' zelf ofzo.
Het enige wat ik nog kan doen is nadenken hierover. En heel veel huilen. Dit gevoel maakt me ZO bang. Ik ben bang dat ik hier nooit meer uit zal komen. Dit gevoel is ondragelijk. Het is er nu een paar dagen en vanaf donderdag werd het alsmaar erger.
Vanmorgen stond ik dus al rot op. Ik wist niet of ik echt wakker was geworden of dat ik nog sliep en droomde dat ik wakker werd. Dat klinkt waarschijnlijk heel belachelijk maar zo voelde het echt. Ik weet nu bijvoorbeeld ook niet of ik dit wel echt typ, dus vind het fijn als ik dit straks misschien terug kan lezen en de reacties kan lezen, zodat ik weet dat dit wél echt gebeurd is ofzo..
Maar onder de douche vanmorgen raakte ik dus helemaal overstuur. Dit gevoel is zó ondragelijk. Alsmaar die angst voor wat gaat komen. Echt om de allerallerkleinste dingen. Ik vind het al eng wanneer ik een heel klein geluidje hoor. De socio's die tegen me praten zorgen alsmaar voor angst. Ik ben bang voor wat ze zeggen, omdat ik niet weet of ik het zelf verzonnen heb, dat ik het droom of dat ze het écht zeggen.Meestal denk ik dat ik het droom, maar soms denk ik dus ook dat ik het zelf voorspelt heb. Dat vind ik eigenlijk nóg enger.
Hierdoor heb ik dus steeds paniekaanvallen. Dan roep ik dat ik dood wil omdat dit gevoel niet meer te handelen en ondragelijk is. Ik weet ook echt niet waar het vandaan komt. De socio's zeggen dat het mijn eetstoornis is die mij nu zo bang maakt. Maar dat geloof ik eigenlijk niet want het eten gaat juist heel goed?! Dat vind ik ook het rare en daarom denk ik dus óók weer dat ik in een droom zit.. Want het eten ging nog nooit zo 'makkelijk' ofzo.. Ik eet alles heel snel op en hoop dat ik snel aankom en dat dit gevoel dan misschien weg gaat. Want door dit gevoel, voel ik me rotter dan ik me OOIT in mijn leven gevoeld heb. In het ziekenhuis voelde ik me rot, maar dát was zeker weten de eetstoornis die me dik liet voelen etc. NU voel ik me ECHT rotter. Iedere vezel in mijn lijf is bang voor wat gaat komen. Ik heb wel een motivatieplacemat, maar er staan dingen op waar ik alleen maar bang van wordt.
Nu ga ik lunchen met de socio en daarna komen papa en mama me halen omdat ik vanmiddag weer even naar huis mag. Dat mocht ik gisteren ook al omdat ik zo goed bezig ben hier ofzo. Ik hoop dat ik meer kan genieten van thuis dan gisteren, want gisteren was ik alleen maar bang..
Ik moet dus echt gaan nu. Het voelt nog steeds alsof ik dit berichtje niet echt geschreven heb, dus ik hoop dat ik hem straks wel zie staan als ik op publiceren druk..
xxxx
Mirjam
zondag 23 september 2012
zaterdag 1 september 2012
Opname 2: Opnieuw een gevecht
Daar lig ik dan. In het ziekenhuis. Alweer.
Met tranen in mijn ogen heb ik mijn vorige blog teruggelezen. In de tussentijd is er alweer zóveel gebeurd.. Wisseling van behandeling, school, vakanties, ups en downs.
Ik kan moeilijk alles daarover gaan schrijven; dan zijn we over een jaar nog niet klaar.. Ik start ook weer met mijn blog, om de dingen te spuien die me nú vastzitten. Niet om alsmaar achterom te blijven kijken.
Toch wil ik nog wel een kleine samenvatting posten voordat ik over nu begin, dus bij deze:
Het afgelopen 1,5 jaar is niet zo gemakkelijk verlopen als gehoopt. Ik heb betere periodes gehad, maar feit blijft dat de eetstoornis altijd aanwezig is geweest.
Door te wisselen van behandeling hoopten we dat ik direct de goede kant op zou kunnen gaan, maar ook dit kostte moeite. Wel merk ik dat mijn therapeute van Human Concern me nu de beste therapie biedt die ik ooit gehad heb: De herkenning maar ook confronterende gesprekken die ze aangaat zetten me telkens weer aan het denken over het ECHTE leven. Het leven waarvan ik eigenlijk totaal geen idee heb hoe het eruit zal komen te zien.
Toen mijn therapeute een tijdje niet beschikbaar was, vond ik dat dus heel lastig. Ik merkte al snel dat de hoop wegebde en ik mezelf steeds rotter begon te voelen. De toetsweken die precies in deze periode vielen, brachten zoals altijd weer veel stress met zich mee. In mijn hoofd stelde ik hoge eisen aan mezelf; ik moest en zou achten halen voor mijn TSE's, zodat ik straks cum laude zal kunnen slagen.
Met mijn hoofd vol (eet)gedachtes en de druk die ik mezelf oplegde, lukte het me alleen niet goed om mezelf te concentreren. Ik haalde niet de cijfers die ik gehoopt had en zakte dus weer verder weg in het eten; Het gevoel iets wél in de hand te hebben en te kunnen.
Toen mijn therapeute terug was, probeerden we samen de motivatie voor het leven weer terug te pakken. Mijn ultieme oppeppertje in die tijd was de vakantie naar Zweden. Drie dagen naar Stockholm, dát wilde ik zó graag!
Maar de eetstoornis was nog nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd. Met veel planninkjes en 'gedeal' hield ik hem een beetje koest. Zo bleef ik enigszins stabiel en kwam ik de dagen door tot aan de afspraak bij de kinderarts: Zij zou beslissen of ik op vakantie mocht of niet.
Nadat zij toestemming had gegeven om mee te gaan was ik natuurlijk dolblij. Maar tegelijkertijd voelde ik me steeds meer wegzakken in mijn eetstoornis. 'De druk was van de ketel.' Ik had pas over twee maanden weer een nieuwe afspraak en over twee weken zou ik op vakantie gaan. 'Ik kon wel even wat minder hard mijn best doen': Op vakantie zou ik, onder toezicht van mijn ouders, immers ook meer moeten eten.
Om een lang verhaal kort te maken (want dit stuk is inmiddels toch al best lang aan het worden..) : het liep allemaal nogal mis. Ik compenseerde voor de vakantie, maar op vakantie ging het eten ook totaal niet goed. Ik was er 24 uur per dag mee bezig en kon daarom ook helemaal niet ontspannen en genieten van Zweden. Alleen op de dagen dat we veel liepen was het een beetje rustig in mijn hoofd. Mijn ouders zagen dit ook en het veroorzaakte veel strijd. Elke dag nam ik me voor om meer te gaan eten, beter mijn best te doen, maar iets hield me tegen.. Ik kon mijn motivatie alsmaar weer niet pakken op de eetmomenten; de momenten waarop het écht moest geberuen.
Toen ik thuisgekomen weer naar mijn therapeute ging, schrok zij volgens mij erg. Ze vond me erg verslechterd en liet me bloedprikken. Ook stelde ze me voor de keuze: Nú thuis meer aankomen of een opname in een kliniek. Ik koos voor thuis aankomen en maakte hierover strikte afspraken: Ik zou mijn hele lijst moeten volgen onder toezicht van mijn ouders en zou minder mogen bewegen; Geen werk meer, geen school meer en meer mijn rust pakken thuis. Zo ging ik vorig weekend de strijd aan, maar deze bleek zwaarder dan ik ooit had gedacht. Ik deed wat me gevraagd werd, maar psychisch was het nauwelijks meer te doen. De eetstoornis bleef maar gillen, terwijl ik dit x écht niet wilde toegeven. Ik vocht als nooit tevoren, maar was geestelijk kapot.
Intussen waren mijn bloeduitslagen binnen bij de kinderarts. We moesten langskomen voor een spoedafspraak en ook dit bleek niet allemaal meer goed te zijn. We mochten zelf kiezen of ik opgenomen zou worden in het ziekenhuis of niet, maar ze keken er wel zo ernstig en benauwd bij dat we niet heel lang twijfelden. Het kón zo niet meer langer.
In het Ikazia ziekenhuis gaven ze wel gelijk aan dat ze de expertise niet hadden om mensen op te nemen met eetproblematiek. Ik zou dus naar het LUMC moeten gaan. Daar lig ik nu sinds gister en het is het lóódzwaar. Je merkt heel duidelijk dat de verpleging veel ervaring heeft met patiënten met eetstoornissen. Ik zit totaal vast. Álles wordt voor me bepaald en óveral word ik op gecontroleerd.. Iets totaal nieuws voor mij en vooral voor mijn eetstoornis, die zich meer verzet dan ooit tevoren.
Maar ik WIL de strijd nu ook ECHT aangaan! Na 4 jaar ben ik er zó óngelofelijk KLAAR mee! Élke dag weer die gedachtes, planningen, leugens en angsten. Vooral de onwijs grote angst om te leven zonder de veiligheid van mijn eetstoornis. Wat blijft er dan nog over?
Maar ergens weet ik dondersgoed dat het leven wat ik nu leid/lijd, geen leven ís. Dat de eetstoornis me uiteindelijk niets meer brengt dan een hoop ellende. DAAROM ga ik de strijd aan! Hoe moeilijk deze ook zal blijven, hoe hard ik ook door de angst heen zal moeten gaan en hoeveel paniek deze ook zal opleveren. Ik MOET er doorheen.
Na het ziekenhuis zal ik natuurlijk nog een héle lange weg te gaan hebben. Maar deze 2 weken zullen wel een héél goed begin kunnen zijn en kunnen helpen mijn eetstoornis voorgoed vaarwel te zeggen. DAAR ga ik voor!
En wie weet post ik dan over een jaar nog eens hier. Niet vanuit een ziekenhuisbed, maar vanuit het zonnige Zweden, waar ik dan wél echt kan genieten. Omdat ik de angsten niet langer ben blijven ontwijken, maar voor het leven heb gekozen.
Bij deze mijn (inmiddels nogal lange) samenvatting.
Ik hoop dat ik het allemaal een beetje duidelijk heb weten te kunnen verwoorden.. (En dat het niet onwijs aanstellerig overkomt allemaal, want zo bedoel ik het helemaal niet!) Als jullie iets niet snappen, kunnen jullie het altijd vragen/mailen/pb'en/dm'en/whapp'en natuurlijk, hihi. En reacties zijn ook altijd welkom! :D (Aan relativerende, niet-lieve reacties kan ik trouwens ook heel veel hebben hoor!)
Liefs,
Mirjam
Met tranen in mijn ogen heb ik mijn vorige blog teruggelezen. In de tussentijd is er alweer zóveel gebeurd.. Wisseling van behandeling, school, vakanties, ups en downs.
Ik kan moeilijk alles daarover gaan schrijven; dan zijn we over een jaar nog niet klaar.. Ik start ook weer met mijn blog, om de dingen te spuien die me nú vastzitten. Niet om alsmaar achterom te blijven kijken.
Toch wil ik nog wel een kleine samenvatting posten voordat ik over nu begin, dus bij deze:
Het afgelopen 1,5 jaar is niet zo gemakkelijk verlopen als gehoopt. Ik heb betere periodes gehad, maar feit blijft dat de eetstoornis altijd aanwezig is geweest.
Door te wisselen van behandeling hoopten we dat ik direct de goede kant op zou kunnen gaan, maar ook dit kostte moeite. Wel merk ik dat mijn therapeute van Human Concern me nu de beste therapie biedt die ik ooit gehad heb: De herkenning maar ook confronterende gesprekken die ze aangaat zetten me telkens weer aan het denken over het ECHTE leven. Het leven waarvan ik eigenlijk totaal geen idee heb hoe het eruit zal komen te zien.
Toen mijn therapeute een tijdje niet beschikbaar was, vond ik dat dus heel lastig. Ik merkte al snel dat de hoop wegebde en ik mezelf steeds rotter begon te voelen. De toetsweken die precies in deze periode vielen, brachten zoals altijd weer veel stress met zich mee. In mijn hoofd stelde ik hoge eisen aan mezelf; ik moest en zou achten halen voor mijn TSE's, zodat ik straks cum laude zal kunnen slagen.
Met mijn hoofd vol (eet)gedachtes en de druk die ik mezelf oplegde, lukte het me alleen niet goed om mezelf te concentreren. Ik haalde niet de cijfers die ik gehoopt had en zakte dus weer verder weg in het eten; Het gevoel iets wél in de hand te hebben en te kunnen.
Toen mijn therapeute terug was, probeerden we samen de motivatie voor het leven weer terug te pakken. Mijn ultieme oppeppertje in die tijd was de vakantie naar Zweden. Drie dagen naar Stockholm, dát wilde ik zó graag!
Maar de eetstoornis was nog nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd. Met veel planninkjes en 'gedeal' hield ik hem een beetje koest. Zo bleef ik enigszins stabiel en kwam ik de dagen door tot aan de afspraak bij de kinderarts: Zij zou beslissen of ik op vakantie mocht of niet.
Nadat zij toestemming had gegeven om mee te gaan was ik natuurlijk dolblij. Maar tegelijkertijd voelde ik me steeds meer wegzakken in mijn eetstoornis. 'De druk was van de ketel.' Ik had pas over twee maanden weer een nieuwe afspraak en over twee weken zou ik op vakantie gaan. 'Ik kon wel even wat minder hard mijn best doen': Op vakantie zou ik, onder toezicht van mijn ouders, immers ook meer moeten eten.
Om een lang verhaal kort te maken (want dit stuk is inmiddels toch al best lang aan het worden..) : het liep allemaal nogal mis. Ik compenseerde voor de vakantie, maar op vakantie ging het eten ook totaal niet goed. Ik was er 24 uur per dag mee bezig en kon daarom ook helemaal niet ontspannen en genieten van Zweden. Alleen op de dagen dat we veel liepen was het een beetje rustig in mijn hoofd. Mijn ouders zagen dit ook en het veroorzaakte veel strijd. Elke dag nam ik me voor om meer te gaan eten, beter mijn best te doen, maar iets hield me tegen.. Ik kon mijn motivatie alsmaar weer niet pakken op de eetmomenten; de momenten waarop het écht moest geberuen.
Toen ik thuisgekomen weer naar mijn therapeute ging, schrok zij volgens mij erg. Ze vond me erg verslechterd en liet me bloedprikken. Ook stelde ze me voor de keuze: Nú thuis meer aankomen of een opname in een kliniek. Ik koos voor thuis aankomen en maakte hierover strikte afspraken: Ik zou mijn hele lijst moeten volgen onder toezicht van mijn ouders en zou minder mogen bewegen; Geen werk meer, geen school meer en meer mijn rust pakken thuis. Zo ging ik vorig weekend de strijd aan, maar deze bleek zwaarder dan ik ooit had gedacht. Ik deed wat me gevraagd werd, maar psychisch was het nauwelijks meer te doen. De eetstoornis bleef maar gillen, terwijl ik dit x écht niet wilde toegeven. Ik vocht als nooit tevoren, maar was geestelijk kapot.
Intussen waren mijn bloeduitslagen binnen bij de kinderarts. We moesten langskomen voor een spoedafspraak en ook dit bleek niet allemaal meer goed te zijn. We mochten zelf kiezen of ik opgenomen zou worden in het ziekenhuis of niet, maar ze keken er wel zo ernstig en benauwd bij dat we niet heel lang twijfelden. Het kón zo niet meer langer.
In het Ikazia ziekenhuis gaven ze wel gelijk aan dat ze de expertise niet hadden om mensen op te nemen met eetproblematiek. Ik zou dus naar het LUMC moeten gaan. Daar lig ik nu sinds gister en het is het lóódzwaar. Je merkt heel duidelijk dat de verpleging veel ervaring heeft met patiënten met eetstoornissen. Ik zit totaal vast. Álles wordt voor me bepaald en óveral word ik op gecontroleerd.. Iets totaal nieuws voor mij en vooral voor mijn eetstoornis, die zich meer verzet dan ooit tevoren.
Maar ik WIL de strijd nu ook ECHT aangaan! Na 4 jaar ben ik er zó óngelofelijk KLAAR mee! Élke dag weer die gedachtes, planningen, leugens en angsten. Vooral de onwijs grote angst om te leven zonder de veiligheid van mijn eetstoornis. Wat blijft er dan nog over?
Maar ergens weet ik dondersgoed dat het leven wat ik nu leid/lijd, geen leven ís. Dat de eetstoornis me uiteindelijk niets meer brengt dan een hoop ellende. DAAROM ga ik de strijd aan! Hoe moeilijk deze ook zal blijven, hoe hard ik ook door de angst heen zal moeten gaan en hoeveel paniek deze ook zal opleveren. Ik MOET er doorheen.
Na het ziekenhuis zal ik natuurlijk nog een héle lange weg te gaan hebben. Maar deze 2 weken zullen wel een héél goed begin kunnen zijn en kunnen helpen mijn eetstoornis voorgoed vaarwel te zeggen. DAAR ga ik voor!
En wie weet post ik dan over een jaar nog eens hier. Niet vanuit een ziekenhuisbed, maar vanuit het zonnige Zweden, waar ik dan wél echt kan genieten. Omdat ik de angsten niet langer ben blijven ontwijken, maar voor het leven heb gekozen.
Bij deze mijn (inmiddels nogal lange) samenvatting.
Ik hoop dat ik het allemaal een beetje duidelijk heb weten te kunnen verwoorden.. (En dat het niet onwijs aanstellerig overkomt allemaal, want zo bedoel ik het helemaal niet!) Als jullie iets niet snappen, kunnen jullie het altijd vragen/mailen/pb'en/dm'en/whapp'en natuurlijk, hihi. En reacties zijn ook altijd welkom! :D (Aan relativerende, niet-lieve reacties kan ik trouwens ook heel veel hebben hoor!)
Liefs,
Mirjam
Abonneren op:
Posts (Atom)