Hallo allemaal,
Ik dacht, laat ik weer eens wat van me horen!
Het ziekenhuis lijkt inmiddels alweer eeuwen geleden. Toch merk ik nog iedere dag dat het me veel gebracht heeft. Al die lange dagen in dezelfde kamer hebben me flink aan het denken gezet en nieuwe inzichten gebracht.
Vooral mijn zelfinzicht is erg verbeterd: Ik kan nu het onderscheid maken tussen mirjam en de anorexia. Dit maakt het voor mij momenteel beter mogelijk om te vechten. Want vechten deed ik voor het ziekenhuis ook wel, maar waartegen? Ik herkende minder mijn eetgestoorde gedrag en zonder deze herkenning was het lastig er iets aan te veranderen.
Momenteel gaat het dus eigenlijk vrij goed. Natuurlijk heb ik nog wel mijn moeilijke momenten. Zo blijft het kunnen dealen met veranderingen een lastig punt voor me. Maar ik kan wel weer zeggen dat ik meer van dingen kan genieten. Vooral van de kleine dingen, zoals een avondje tv of een lekkere knuffel.
Voor het ziekenhuis keek ik voornamelijk naar de dingen die ik niet meer had. Nu prijs ik mezelf gelukkig met de dingen die ik wél heb, en vecht hard om nog meer dingen terug te kunnen krijgen.
Zo kwam ik de afgelopen weken goed aan. Tot vorige week. Ik heb nog steeds geen idee waaraan het heeft gelegen. Voor mijn gevoel ging het absoluut niet slechter of wat dan ook. Het was dus een erg harde klap in mijn gezicht. Even zag ik het allemaal niet meer zitten.
Gelukkig heb ik de draad weer op kunnen pakken. Met een nog grotere eetlijst en goede moed hoop ik echt dat er volgende week wel weer wat bij zal zijn. Want de complimentjes doen me goed. Ik hoor steeds vaker van mensen dat ik er beter uit begin te zien. Toch geeft aankomen mezelf op dit moment de meeste voldoening. Voor mijn gevoel staat er dan tenmiste zwart op wit dat je goed bezig bent.. Ik merk dat ik die bevestiging hard nodig heb om vol te houden.
Ik moet nu stoppen, want de schoonmaakster komt zometeen binnen.
Ik hoop dat het verhaaltje een beetje duidelijk is, heb namelijk geen tijd meer om het terug te lezen en te controleren..
x
