THUIS

Sorry dat ik niets meer van me heb laten horen na woensdag! Had het de afgelopen twee dagen zo druk dat ik gewoon tijd te kort kwam!

Ik denk dat de meesten intussen al te weten zijn gekomen dat ik donderdag echt naar huis mocht! & wat voelde dat fijn zeg! De dokter kwam om 9 uur al handje schudden, dus ben gelijk begonnen met inpakken en opruimen.  Vooral al die kaarten (+/- 60!!) van de muur halen nam nog redelijk wat tijd in beslag! Maar toen dat allemaal gedaan was kon ik eindelijk naar buiten. Heerlijk de frisse lucht in na 3 weken, wat had ik dat gemist!

Inmiddels ben ik alweer bijna 48 uurtjes thuis en het voelt nog steeds heel fijn. Moet wel zeggen dat ik ook al moeilijke momentjes heb gehad.. De situatie hier is gewoon zó anders! Het is nog het vreemdst om niet zo geïsoleerd te zijn.. Opeens bestaat er nog zoveel meer dan eten!
In het ziekenhuis was ik álleen maar met eten bezig. Tijdens de maaltijden en de tussendoortjes, maar ook op de momenten daartussenin. Ik dacht aan het eten in mijn lijf en wat ik ermee moest, verzette me tegen de bewegingsdrang of maakte plannen om mezelf zo gemakkelijk mogelijk door de eetmomenten te loodsen. Soms kwam er bezoek en probeerde ik hierin afleiding te zoeken. Dan speelden we rummikub of kletsten we over shoppen. Maar ik merk toch achteraf dat ik het ook met hen het liefst over het eten had. Over de moeite die het me kostte, de dingen die waren misgegaan, de dingen die zouden gaan komen..
Toen ik donderdag dus thuiskwam had ik het daar wel even moeilijk mee. Ik was er zo aan gewend om het er voortdurend over te hebben, maar daar hadden mijn ouders natuurlijk absoluut geen behoefte aan! Gisteren ging dit gelukkig al veel beter.

Gisteren was sowieso een erg goede dag! Het kostte me zelfs iets minder moeite om alles op te eten dan in het ziekenhuis! Ook heb ik nauwelijks last gehad van bewegingsdrang ofzo.. Ik denk dat dit allebei komt omdat het grote ‘moeten’ er een beetje af is. Zodra ik iets ‘moet’ of ‘niet mag’ gaat de anorexia júíst tekeer. Het is net een stoute peuter. Wanneer me iets wordt opgelegd, schreeuwt zij des te harder ‘Dat doe ik toch lekker niet!’
Daar had ik gisteren dus minder last van! Ik ben nog gezellig met mijn moeder naar de markt geweest in de rolstoel. Die frisse lucht blijft zalig! Heb nog een plakboek gekocht en daar ben ik nu al mijn kaarten aan het inplakken. Nog een hele klus, maar erg leuk om te doen!

Vanochtend gaat het een stuk minder. De anorexia was tijdens het ontbijt weer erg sterk aanwezig. De fristi inschenken zorgde voor discussie, het boterhammen smeren ging minder goed en alles opeten kostte een stuk meer moeite. Het boodschappenlijstje moest nog gemaakt worden en ook dat ging niet gemakkelijk.. De anorexia wilde geen andere maaltijd dan mijn ouders, geen jus van AH-huismerk, geen jam van Hero en ga zo maar door..

Ik raakte er helemaal gestresst van en moest weer gigantisch huilen. Mijn ouders reageerden gelukkig heel lief, al zijn ze wel heel angstig volgens mij. Dat snap ik ook wel. Ikzelf word er eigenlijk ook bang van. Op dit soort momenten ben ik de Mirjam gewoon weer even helemaal kwijt en dan is het maar de vraag wanneer ze zich weer laat zien.

Nu is ze er gelukkig weer en daarom gaat ze nu snel een eind maken aan dit lange verhaal!

Ik moet zo een appel eten en anders haal ik het niet meer met mijn eetmomenten..

x

Ps. Heb nu al een paar keer de vraag gekregen of ik mijn blog voortzet ja of nee.. Ik twijfel zelf nog een beetje, maar zal het jullie zo snel mogelijk laten weten met iig nog een berichtje!

Rotstart

Vandaag begon werkelijkwaar helemaal fantastisch.

NOT

Het bleek dat er vanochtend geen enkele verpleegster op de afdeling is die ik al heb gehad. Nu moet ik het dus doen met 1 of andere stagaire, die er gewoon echt helemaal níks van snapt.

Ze kwam sowieso weer een kwartier te laat met mn ontbijt aankakken. Voorzover je dit 'mn ontbijt' kon noemen, want ze was de helft vergeten.. Ze kwam aanzetten met een boterham, een volkoren beschuit en een cupje jam. Ik moest dus zélf vragen om de stroop, yoghi en een ander beschuitje. Een totaal van ongeveer 200 kcal. Daarna voelde ik mezelf dan ook een gigantisch mislukt geval omdat ik zélf om al die kcal had gevraagd. Vervolgens kwam ze ook nog eens terug met appelstroop ipv stroop, waar veel minder kcal inzitten, dus kon ik nóg een keer om meer vragen.

Uiteindelijk heb ik wel alles op maar ben ik dan ook in huilen uitgebarsten. Heb papa wanhopige deprimerende smsjes gestuurd en kreeg gelulkkig hele lieve reacties terug. Nu echt gigantische bewegingsdrang, loop werkelijk te stuiteren naast mijn bed. Probeer me er echt tegen te verzetten maar het lukt voor geen meter! Kutzooi.

Zometeen eerst nog die stomme appel naar binnen.. Hoop echt dat ze erbij blijft zitten, want tijdens het eten liep ze ook steeds weg! Daarna douchen en dan komen gelukkig Gerda, Anne en Inge langs. Dan kan ik de nutridrink in ieder geval met hen doen en hopelijk kunnen ze misschien wel iets langer blijven, zodat ik ook met hen kan lunchen..

Pff, hoop maar dat ik deze dag een beetje doorkom.. Ik wil morgen zo graag weer aangekomen zijn..!! Ik wil zo graag weg hier, echt waar! Waarom maken ze het nou zo moeilijk, juist vandaag. )':

Nieuwe nutri, goede gesprekken & interessante inzichten.

Vandaag heb ik eigenlijk best een goede dag!

Ten eerste was de nutridrink niet zo moeilijk als vorige dagen.. Ik had nu een derde versie, die gelukkig een stuk beter smaakte dan de tweede. De eerste was eigenlijk wel het lekkerst, maar die mag ik niet meer.. ): Er zitten teveel eiwitten in en dit zou mijn nieren aan kunnen tasten. Maargoed, in ieder geval al blij dat ik die tweede niet meer hoef!

Ook had ik de nutri eindelijk op de goede manier met het goede rietje in het goede glas! Want jaja, ik als eetgestoorde drink hem het liefst goed geschud, met een doorzichtig rietje in een groot theeglas. *Ahum, verder ben ik helemaal niet veeleisend.* Heb geen flauw idee waarom ik het precies zo wil en weet dat het ook helemaal nergens over gaat. Feit is alleen wel dat ik snel in de stress schiet wanneer hij niet aan dit 'eisen-lijstje' voldoet. Tsja, ik hoop dat ik dit soort dingen ook snel weer los kan gaan laten!

Maaaar, waar was ik ookalweer gebleven?

Oja, waarom vandaag een goede dag is! Laat ik de opsomming maar voortzetten. (;

Ten tweede heb ik een goed gesprek gehad met de arts. Ze zei dat ze echt trots op me was (hihi) en dat ik donderdag naar huis mag áls ik ben aangekomen. Dus dat wordt nog wel even heul erg spannend ! =| Ben nu echt al doodsbang dat ik afgevallen zal zijn! Ook al zegt iedereen dat het heel onwaarschijnlijk is. Ik blijf mijn lijf gewoon gigantisch wantrouwen!

Maargoed, donderdagochtend wordt ik dus weer gewogen en wanneer ik ben aangekomen mag ik rond twaalven ein-de-lijk de boel gedag zwaaien! (:

Dus toch de aftelkalender maar boven mijn bed gehangen..: Nog maar 2 nachtjes slapen! Probeer er gewoon vanuit te gaan dat het wel goed zal komen, maar het blijft lastig!

Ten derde was Annegreet hier vanmiddag. Dat was heel gezellig én ik kon ook steeds echt rustig blijven zitten. We hebben het lekker veel gehad over kleding en winkelen en dat motiveert me altijd erg goed... Verheug me gigantisch op de dag dat ik gewoon weer langs de kledingrekken kan 'hollen'; graaiend naar dat ene leuke jurkje en jubelend als ze nog nét de goede maat overhebben. Dat wordt dus nog even heel hard bikkelen!

Tot slot kwam ik net weer tot een geweldig nieuw inzicht, waar de halve wereld volgens mij al lang achter is, maargoed! Ga hem toch eventjes met jullie delen..

Heb er lange tijd last van gehad dat ik me tijdens het eten rot voelde over het eten, maar me er achteraf bijna nog drukker om maakte. Dan baalde ik heel erg hoe lastig de maaltijd nu weer was verlopen. Inmiddels is dit zo vaak gebeurd, dat ik me realiseer dat de maaltijden nou eenmaal lastig zijn, én dat dit waarschijnlijk nog wel een tijdje zo zal blijven.

Want weetje, eigenlijk is eten gewoon niet helemaal mijn ding! Dan kan ik moeilijk van mezelf gaan eisen om een feestje te vieren boven mijn bord.

Het eten mág dus lastig zijn. & wanneer dit op sommige momenten niet het geval is, kan ik een dubbel feestje vieren!

Voor de mensen die denken; 'waar komt deze openbaring ineens vandaan' (of iets anders denken wat op hetzelfde neerkomt) hier het antwoord.

*tromgroffel*

Mijn altijd ontzettend lieve, fijne, prachtige, geweldige, fantastische, unieke ouders.

& nou geen bakje pakken, want ik meen het!

Zij hebben deze ziekenhuisperiode télkens weer met een hoopje ellende aan tafel gezeten. Wanneer dit hoopje niet paniekte om de hoeveelheid, stresste ze wel om de vla of jankte ze gewoon om te janken. Toch waren ze er steeds weer voor me, met een overdosis aan complimentjes en lieve woorden.

Ook vanavond was mama trots nadat het toch echt wel weer even moeilijk was. Ze zei dat het niet uitmaakte en dat vond ik zo fijn!

Vandaar dit nieuwe geweldige inzicht van mij, waar ik nu maar snel over ophoud voordat jullie in slaap zijn gevallen!

Maar dat waren dus de redenen waarom het goed ging vandaag.. Hoop dat het vanavond ook een beetje goed gaat, maar dat zal vast wel lukken! Papa is net binnengekomen en we gaan zo weer knus tv kijken. Eerst nog wel die stomme Fruit2Day, maar ik zal proberen te denken aan shoppen en vooral aan thuis!

x